Ἡ καλλιέργεια τῆς καρδιᾶς.

Νά μέ συγχωρέσετε, ἀγαπητοί μου, ἀλλά θά τό πῶ ξεκάθαρα: Ἔχουμε μιά ἀνάπηρη, κοντόθωρη, ἰδιοτελή ἀγάπη. Μιλᾶμε γιά ἀγαπημένα μας πρόσωπα καί δέν τ’ ἀγαπᾶμε ὅπως εἶναι. Θέλουμε νά τά κάνουμε ὅπως ἐμεῖς νομίζουμε ὅτι πρέπει νά εἶναι. Μά ὁ ἐαυτός μας, πού εἶναι δικός μας, καί δέν μποροῦμε ἤ δέν θέλουμε νά τόν διορθώσουμε. Ὤ μά εἶναι δυστυχία αὐτή ἡ ἀγάπη καί ὄχι εὐτυχία. Αὐτή ἡ ἀγάπη εἶναι ἀρρωστημένη, μικρόψυχη, ἀγάπη ὑπολογισμοῦ, ἀξιολύπητη καί ἀξιοθρήνητη. Βασανίζεται καί δέν ἐλευθερώνει, ταλαιπωρεῖ καί δέν ἀναπαύει. Μιά ἀγάπη ἀνυπόμονη, ἀπαιτητική καί βιαστική κουράζει. Δέν ἔχει στοργή, εὐαισθησία, εὐγένεια, καλοσύνη καί συμπάθεια. Κρίμα. Ἡ ἀγάπη δέν εἶναι ποτέ  φορτική,

έξουσιαστική, ζηλόφθονη, ἄχαρη. Δέν μπορεῖ ν’ ἀγαπᾶμε κάποιον καί νά τόν πιέζουμε συνεχῶς, νά τόν παρατηροῦμε καί νά τόν διορθώνουμε καί μάλιστα ένώπιον ἄλλων. Σκεφθεῖτε νά κάνουμε κάποιον νά ὑποφέρει καί νά πονᾶ ἐπειδή τόν ἀγαπᾶμε. Νά νομίζουμε ἀπερίσκεπτα ὅτι μόνο ἐμεῖς ξέρουμε ν’ ἀγαπᾶμε καί μόνο ὅπως ἐμεῖς ἀγαπᾶμε εἶναι ἡ πραγματική ἀγάπη. Αὐτό εἶναι πίεση καί δέσμευση τοῦ  ἄλλου καί δέν εἶναι καθόλου ἀγάπη ἀλλά σκέτος ἐγωισμός.

Χρειάζεται λοιπόν νά προβοῦμε σέ ἄμεση ἐγχείρηση ἀνοιχτῆς καρδιᾶς. Οἱ ἀρτηρίες της εἶναι κλειστές ἀπό χρόνιες ἐμπάθειες. Στό χειρουργεῖο ἐξομολογητήριο, στόν εἰδικευμένο, ἔμπειρο, διακριτικό χειρουργό-πνευματικό, μέ νάρκωση τή μετάνοια, φάρμακα τά δάκρυα, νυστέρι τήν ἐξαγόρευση, παραδοχή, μεταμέλεια καί ἀποφασιστικότητα, μπορεῖ νά ἔλθει ἡ ἐπιθυμητή  διόρθωση καί θεραπεία. Διαφορετικά θά περνᾶ ὁ καιρός ἄσκοπα, θά ρίχνουμε τά βάρη στούς ἄλλους, θά δικαιολογούμαστε, θά προφασιζόμαστε καί θά νομίζουμε ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε πολύ καλά καί μόνο οἱ ἄλλοι δέν εἶναι καλά, πού δέν μᾶς καταλαβαίνουν πόσο καλοί εἴμαστε καί δέν μᾶς ἀγαποῦν. Πρέπει κάποτε νά δοῦμε αὐστηρά τόν ἑαυτό μας, δίχως χασομέρια καί μεταθέσεις, καί νά δώσουμε φῶς ὑγείας στήν καρδία μας τήν ἄτονη.

Ἀπό τό βιβλίο Παθοκτονία τοῦ Μοναχοῦ Μωυσεως τοῦ Ἀγειορειτου.