Ἡ συνάντηση....Ἀποσπάσματα ἀπό τό βιβλίο "Τό μοναστήρι τῆς Ντουραχάνης".

Τά ἀποσπάσματα τῆς ἀφήγησης τοῦ Γέροντα ἀπό διάφορες συνεντεύξεις και κηρύγματα.

Την Πρωτοχρονιά τοῦ 1974 ἔγινε στο Μοναστήρι τῆς Παναγίας Ντουραχάνης   κλοπή εἰκόνων. Την Ἄνοιξη (Ἀπρίλιος) τοῦ ἴδιου χρόνου μοῦ λέει ὁ ἐπίσκοπος: «Θέλεις το μοναστήρι τῆς Ντουραχάνης;»

Ὁ γέροντας τοῦ Μοναστηριοῦ τῆς Παναγιᾶς και πνευματικός πατέρας Ἀθανάσιος κάνει το σταυρό του και ξεκινᾶ το δύσκολο και εὐφρόσυνο ἔργο του.

«Πάντα χορηγεῖ το Πνεῦμα το Ἅγιον¨ βρύει προφητείας, ἱερέας τελειοῖ, ἀγραμμάτους σοφίαν ἐδίδαξεν, ἁλιεῖς θεολόγους ἀνέδειξεν, ὅλον συγκροτεῖ τον θεσμόν τῆς ἐκκλησίας…»(Στιχηρόν ἰδιόμελον Πεντηκοστῆς). Το Ἅγιο Πνεῦμα φωτίζει ὅσους δίνουν το αἷμα τῆς ψυχῆς τους. Ἀνανεώνει…Μεγαλύνει…Το Ἅγιο Πνεῦμα τον «τραντάζει» κατά τη χειροτονία τοῦ ἀείμνηστου ἐπισκόπου Χρυσόστομου. Βαριά ἡ εὐθύνη, γιά να εἶναι φλόγα προσφορᾶς ἡ ζωή…

Λέει: «Θέλει ἀγώνα, γιά νά περπατήσουμε πάνω στα χνάρια τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνος

κτίζει, ὅταν δίνουμε τόν ἑαυτό μας. «Εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τον σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθείτω μοι». (Κατά Ματθαῖον 16,24)».

Ἀναθυμᾶται: «…Πάντα ἀναρωτιόμουν σέ δύσκολες στιγμές, δύσκολες περιστάσεις τί εἶναι αὐτό πού μέ φυλάει. Δέν μποροῦσα νά τό συλλάβω τότε.

…Μέχρι τά δεκαοχτώ μου δέν εἶχα ἀκούσει γιά Θεό. Στά δεκαοχτώ μου ἔνιωσα μέσα μου μιά ἀλλαγή, μιά ἀναζήτηση. Κάτι πού δέν μπορῶ νά τό ἐκφράσω. Κάτι πού γέμισε ἕνα κενό πού ὑπῆρχε μέσα μου.

Δίχως νά ἀγωνιστῶ, δίχως να κάνω κάποια προσπάθεια. Ἦρθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου; Ἔτσι φαίνεται. Εἶχα ἀρρωστήσει μέ ὀξεῖς ρευματισμούς καί ἤμουν τρεῖς μῆνες ἀκίνητος. Μετά ἔγινε μία ἀλλαγή πρός τό καλύτερο. Μόλις συνῆλθα, ἡ πρώτη μου δουλειά ἦταν νά πάω στήν ἐκκλησία.

Ἀπό τότε συνέχιζα νά πηγαίνω καί αἰσθανόμουνα νά γεμίζει ὅλο καί περισσότερο τό κενό, πού ἔνιωθα. Ὕστερα ἄρχισα νά διαβάζω Καινή Διαθήκη. Μερικοί λένε ὅτι δέν τήν καταλαβαίνουν. Εἶναι δύσκολο νά ἑρμηνεύσω πώς ἐκεῖνο πού δέ θέλω νά μοῦ κάνει ὁ ἄλλος, νά μήν τοῦ τό κάνω ἐγώ;…».

Συνεχίζεται