Ὅποιος νομίζει ὅτι εἶναι σοφός, νά γίνει μωρός, γιά νά γίνει σοφός.

Ἰσίδωρου τοῦ Πηλουσιώτου.

Ἐπιστολή στόν ἀναγνώστη Ἐπίμαχο.

Μοῦ ἔχεις γράψει, τί σημαίνει αὐτό πού ἔχει πεῖ ὁ Παύλος. Ὅποιος νομίζει ὅτι εἶναι σοφός, νά γίνει μωρός, γιά νά γίνει σοφός. Ἄκουσε λοιπόν μέ συντομία. Ἡ ἔπαρση εἶναι ἐμπόδιο τῆς προκοπῆς. Ὥστε λοιπόν πρέπει νά βγάλουμε πρῶτα τό φούσκωμα τῆς ἔπαρσης καί τή φλόγωση (γιατί τέτοια εἶναι ἡ ἑλληνική σοφία, ἀφοῦ δέν ἔχει τίποτε τό στερεό οὔτε σταθερό) καί νά γεμίσουμε ἀπό τή σοφία τοῦ Θεοῦ. Γιατί, ἄν δέν ἀδειάσει ἀπό μέσα μας ἡ ὑπερηφάνεια, ἡ στερεά τροφή θά καταστραφεῖ. Ἄν ὅμως θέλεις, μπορεῖ ὁ λόγος νά προχωρήσει καί σέ παράδειγμα. Ὅπως δηλαδή ἐάν μέ κάποιο

τρόπο εἰσχωρήσει ἕνα πνεῦμα ἄδειο μέσα στήν κοιλιά, καταστρέφει τήν χώνευση, ἔτσι καί ἡ ἀνοησία, ἐάν κλείσει τήν εἴσοδο στόν λόγο, καταστρέφει τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς. Μέγιστη βέβαια προϋπόθεση τῆς ὑγείας εἶναι ἡ ταπεινοφροσύνη, τήν ὁποία καί ἡ φύση μας, ἀπό τότε πού δημιουργήθηκε, διδάσκει φωνάζοντας, ὅτι εἶναι σκόνη καί στάχτη, κατευνάζοντας τήν ἔπαρση ἐκείνων πού πάσχουν ἀπό ἀλαζονεία μέσω τῶν ἴδιων τῶν πραγμάτων. 

Ἰσίδωρου Πηλουσιώτου Ἄπαντα,  ΕΠΕ τόμος 4 Θεσσαλονίκη 2000.