Τό μοναστήρι τῆς Ντουραχάνης

Ἀπέναντι ἀπό τά Γιάννενά στέκει ψηλός, ἐπιβλητικός φύλακας τό Μιτσικέλι. Τό μάτι προχωράει στίς ρίζες τοῦ βουνοῦ. Πετᾶνε οἱ αἰσθήσεις, γιά νά συναντήσουν τῆς Παναγιᾶς τό Μοναστήρι.

Πατήματα… Σάν δυνατό φύσημα τοῦ ἀνέμου νιώθουμε τήν ἀνθρώπινη ψυχή, πού τρέχει νά πλυθεῖ στήν ἀστείρευτη πηγή τῆς Ζωῆς τῆς Ἀγάπης. Πλῆθος οἱ προσκυνητές. Οἱ μέρες ἀλλάζουν καί τά πρόσωπα. Ὅμως ἡ ἀναζήτηση τῆς εὐσπλαχνίας Τής εἶναι πάντα ἡ ἴδια.

Παναγία μας!

Ἐπιθυμοῦν οἱ ψυχές νά μιλήσουν, νά φανερωθοῦν στήν Πλατυτέρα τῶν Οὐρανῶν. Ἐπιθυμοῦν νά λυτρωθοῦν ἀπό τή θλίψη ταῆς μονάξιᾶς, τό κενό τῆς ἀπουσίας τοῦ Θεοῦ. Ἐπιθυμοῦν νά καταθέσουν ὅ,τι τούς συνθλίβει, για νά ἐξαγοράσουν τόν καιρό.

Ἐλέησέ μας!

Δοκιμαζόμαστε ἀπό τίς πληγές μας. Ὀδύνη… Πόνος… Μᾶς ταλαιπωρεῖ τό ἐγώ τῆς πτώσης.

"Ἀπό Σένα κρατιόμαστε κυρά μας Θεοτόκε μ’ ἀγκιστρωμένες τίς ψυχές στήν Ἐλπίδα πού Ἐσύ μᾶς δίνεις". ( Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός)

Πῶς ἀλλάζουν ὅλα κοντά Σου! Λύτρωση!

Οἱ θλίψεις μετατρέπονται σέ καρπούς. Τό σκοτάδι γίνεται φῶς ἐλπίδας γιά τή μεταμόρφωση καί ἀναγέννηση τῆς ζωῆς μας. Ποιός δέν πλημμυρίζει ἀπό ἀγαλλίαση, ὅταν Σε νιώσει! Μᾶς ἔφερες τήν Ἀγάπη στή γῆ.

Κατά τόν Ἰσαάκ τό Σύρο:" ἡ ἀγάπη μετατίθησι τήν φύσιν τῶν πραγμάτων".

Τό μοναστήρι τῆς Παναγίας τῆς Ντουραχάνης.

Μοσχομυρίζει ἀπό εὔοσμα θυμιάματα παράκλησης ψυχῆς τῶν προσώπων πού τό ἐπισκέφτηκαν. Λάμπει μέ τό φῶς τοῦ ἥλιου ἡ πέτρα. Μοιάζει τό μοναστήρι καράβι μετέωρο στό πράσινο χρῶμα τοῦ πουρναριοῦ, ἕτοιμο νά σηκώσει τήν ἄγκυρα. Νά ἀπογειωθεῖ πάνω ἀπό τό Μιτσικέλι, στόν οὐρανό.

Παρακάτω ἡ λίμνη πότε γαλάζια, πράσινη, γκρίζα. Γίνεται καθρέπτης, νά δεχτεῖ τό μοναστήρι, πού φέγγει ἀνάμεσα στό ὑγρό στοιχεῖο καί τό βουνό.

Ἀνάμεσα σ’αὐτά διδάσκεται καί ὁ ἄνθρωπος. Λόγια τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς τοῦ μοναστηριοῦ καί γέροντά μας ἱερομονάχου Ἀθανασίου.

Συνεχίζεται