«Μην καταφρονήσης τῆς ἐντολῆς τῆς ἀγάπης, ὅτι δι’αὐτῆς υἱός Θεοῦ ἐση». (Μάξιμος Ὁμολογητής).

Ἀποσπάσματα τῆς ἀφήγησης τοῦ γέροντα ἀπό διάφορες συνεντεύξεις και κηρύγματα.

«Ἡ ἀγάπη γιά τά παιδιά προϋπήρχε. Ἀπό μικρός μέ συγκινούσε, ὅταν ἔβλεπα πεινασμένα παιδιά. Ὅλη ἡ φαντασία καί τά ὄνειρά μου ἦταν νά βρῶ μιά σπηλιά πού νά ’χει ψωμί, νά τούς δίνω.

Νά τούς λέω: «Φᾶτε παιδιά…Φᾶτε παιδιά…Ἡ σπηλιά νά μήν ἀδειάζει ποτέ».

Μέ τράνταξε μιά κουβέντα τοῦ Χριστοῦ πρός τόν Πέτρο: « Βόσκε τά ἀρνία μου». (Κατά Ἰωάννην 21.15). Κι ἐγώ πιάστηκα ἀπό τά παιδιά. Λαμπάδιασα ἀπό τή Γραφή.

Ἡ φλόγα τῆς ἐπιθυμίας μεταβλήθηκε σέ μέθη – καθῆκον - ὑποχρέωση νά ἀνταποκριθῶ».

Στερήθηκα τά γράμματα. Ὕστερα εἶχα διαβάσει στήν Παλαιά Διαθήκη γιά τή σημασία καί τήν ἀξία τῆς Παιδείας. «Δράξασθαι παιδείας, μήποτε ὀργισθῆ Κύριος καί ἀπολεῖσθε ἐξ ὁδοῦ δικαίας, ὅταν ἐκκαυθῇ ἐν τάχει ὁ θυμός αὐτοῦ».

Θέλω τά παιδιά, γιατί μέσω τῶν παιδιῶν ἦρθε ἡ ἱερωσύνη. Μαζί τους ἀσχολοῦμαι ἀπό τό 1956. Πάντα εἶχα ἀδυναμία, μέ γέμιζαν τά παιδιά. Δεν ἔνιωθα κούραση κοντά τους.

Ὑπήρχε σύνδεσμος καί δράση μεταξύ μας. Κάθε παιδί γνώριζε ποιός ὑποφέρει στή γειτονιά του. Κρατούσαμε ὀνομαστικές καταστάσεις.

Τό πρώτο οἰκοτροφεῖο πού ἔκανα ἦταν στήν Παντάνασσα τό 1962, ὅπου ἡ μακαρίτισσα ἡ Χατζῆ μοῦ ἔδωσε δωμάτια. Κι ἐγώ ἀντί γι’ αὐτό μπογιάτιζα, ἔπιανα τίς σταλαγματιές. Μετά στήν ὁδό Σκουμπουρδῆ, στήν Παύλου Μελᾶ». 

Ὅταν τόν ρωτοῦν γιά τό ἄν ἔχει ἄδεια οἰκοτροφεῖου:

«Γιατί, ὑπάρχει ὅριο πόσους θά φιλοξενεῖς στό σπίτι σου;».