...Νιώθω
να σε χάνω στην ομίχλη του όχλου…
Αυτού του όχλου που με παλούκια και καρφιά, λυσσομανά να σταυρώσει το λεπτό σου κορμί. Να το εξαφανίσει από προσώπου γης.
Μαμωνάς.
Τα τριάκοντα αργύρια ενεργούν από τα σκοτεινά τους βάθη…
Τα
παιχνίδια της εξουσίας πονηρά. Δεν τα χωράει ο νους μου. Ποιος σε πρόδωσε
πατρίδα μου; Ποιος σε προδίδει τώρα; Ποια άνομη βουλή βάλθηκε να ξεπουλήσει το
όνειρό σου το όμορφο, και στη θέση του να βάλει κουρέλια και απελπισία και
θάνατο;
Βλέπω
τα καταγάλανα ακρογιάλια σου... και στο γύρισμα του νερού, αργοσαλεύει το ματωμένο
συναίσθημα του πόνου…
Αγναντεύω
τα ψηλά σου βουνά ... και ανάμεσα στα πεύκα, τις οξιές και τις μυρσίνες, ακούω τη βοή της προδοσίας και του
ξεπεσμού…
Τόσες
παλιές δόξες… Τόση τιμή… Τόση πίστη… Πού πήγαν οι υπερασπιστές σου πατρίδα μου;
Ανάμεσα
στον θολωμένο όχλο, οι χρωματιστοί σου ιππότες…
Οι
λαμπροφορεμένοι, χρωματιστοί σου ιππότες…. Που δεν πείθουν… Τα μάτια τους, το νιώθω κρύβουν
την αλήθεια… Πώς να τους εμπιστευτείς;
Ποιοι
είναι οι αληθινοί σου υπερασπιστές πατρίδα μου;
Οι
κύκλοι του μυαλού μου πολλοί … ο ένας δεμένος με τον άλλο… η μνήμη μου παίζει
παιχνίδια… και φτάνει ο αντίλαλος από Μαραθώνες και Θερμοπύλες… από τότε που το
τελειωμένο παιχνίδι έγινε αρχή δημιουργίας μεγίστης…
Πατρίδα
μου, ακούω τους λυγμούς σου… Ακούω την κραυγή σου …
Ο αντίλαλος, φέρνει φωνές από θαμμένα μονοπάτια του χρόνου…
Ελευθερία
ή Θάνατος… Ποιος έχει πλάτες για τόσο βάρος ευθύνης; Ποιος έχει το καθάριο
βλέμμα, αυτό που κοιτάει κατευθείαν στην καρδιά;
Ο
αντίλαλος συνεχίζει από κόσμους ξεχασμένους, ξεπερασμένους από τους πολλούς… Μα
ναι… Ο καβαλάρης που έρχεται δεν είναι ιππότης ξεβαμμένος…
Είναι ο γιος μου…
Έρχεται από χρόνους μακρινούς…
Στεφανωμένος με τα κλαδιά της ελπίδας… τα λουλούδια της ειρήνης… τους καρπούς της Ορθόδοξης Πίστης…
Κραυγάζει
με καθάρια φωνή το δίκιο σου πατρίδα μου…
...Ενωθείτε Έλληνες…
...Αγωνιστείτε με
ελπίδα από τα αποθέματα τα απέραντα του Θεού…
....Να ξημερώσει καινούργια μέρα,
μακριά από τους τοκογλύφους του μαμωνά και της ψευτιάς και της κόλασης…
....Ενωθείτε.... Αγωνιστείτε… το θάρρος σώζει… αυτοί
είναι οι άνεμοι που διώχνουν την ομίχλη
του όχλου… οι υπερασπιστές σου Πατρίδα
μου…
Της φίλης Χ. Ι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου