Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος

Ο Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού, ήταν γιος του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης και νεώτερος αδελφός του αποστόλου Ιακώβου. Γεννήθηκε στη Γαλιλαία και δεν μορφώθηκε καθώς από μικρός βοηθούσε τον πατέρα του που ήταν ψαράς. Στην αρχή έγινε μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και αμέσως μόλις γνώρισε τον Ιησού έγινε μαθητής του μαζί με τον αδερφό του τον Ιάκωβο. Η Εκκλησία μας του απένειμε την προσωνυμία του Θεολόγου.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος είναι ο Ευαγγελιστής της αγάπης. Όχι μόνο γιατί αναφέρεται συνεχώς στα κείμενα του στη αγάπη, αλλά κυρίως γιατί την βίωνε και την εξέφραζε. Αγαπούσε πολύ τον Διδάσκαλό του. Τον ακολούθησε και στις πιο δύσκολες ώρες της επίγειας ζωής Του. Όταν οι άλλοι μαθητές ήταν κρυμμένοι «διά τον φόβον των Ιουδαίων», αυτός ήταν παρών στην σύλληψή Του, στην δίκη και στον Γολγοθά, όπου κάτω από τον Σταυρό στις κρίσιμες εκείνες στιγμές του εμπιστεύθηκε ο Χριστός την μητέρα Του.

Και αυτός τίμησε την επιθυμία του Κυρίου και μέχρι την Κοίμηση της την φρόντιζε ως αληθινή του μητέρα. Μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τον Πέτρο αποτελούσαν την

Κύριέ μας και Θεέ μας.... συγχώρεσέ μας και φώτισέ μας... δυνάμωσέ μας και ένωσέ μας... να είμαστε ορθόδοξοι, ορθόπραξοι, δυνατοί...

              

Ομιλία π. Αθανασίου Χατζή, Παναγία Ντουραχάνης.

«Σκοπός τους τώρα είναι να απομακρύνουν τα παιδιά από την Εκκλησία»

Ἁγίου Γέροντος Παϊσίου.

Μικρό παιδάκι, πόσο με βοηθούσε που πήγαινα στην Εκκλησία!

Είχαμε καλό δάσκαλο στο Δημοτικό και μας βοηθούσε και αυτός. Μας μάθαινε εθνικά άσματα και εκκλησιαστικούς ύμνους.

Στην Εκκλησία τις Κυριακές ψάλλαμε την Δοξολογία, «Ταις πρεσβείες....»,

«Άγιος ο Θεός», το Χερουβικό.

- Και τα κοριτσάκια ψάλλανε;

- Ναι, όλα μαζί τα παιδιά.

Παλιά, η Εκκλησία ήταν δίπλα στο σχολείο και παίζαμε γύρω από την Εκκλησία, στην αυλή της.

Μας πήγαιναν στην Εκκλησία οι δάσκαλοι στις γιορτές, και ας χάναμε κανένα μάθημα.

Προτιμούσε ο δάσκαλος να χάση μια ώρα, για να λειτουργηθούν τα παιδιά.

Έτσι τα παιδιά διδάσκονταν, αγιάζονταν,

Παναγία Ντουραχάνης - Τό ἱστορικό τοῦ μοναστηριοῦ.

   Τό πέρασμα τοῦ χρόνου άφήνει τά σημάδια του και πολλές φορές προσθέτει τήν ἀξία του.
    Στή θέση πού εἶναι σήμερα τό μοναστήρι, πρίν αἰῶνες, ὑπήρχε ἕνα μικρό ἐκκλησάκι-εἰκονοστάσι. Τῆς ψυχῆς "ἐκέκραξα". Θυμίαμα δοξολογίας. Ταμένο στή χάρη τῆς Θεοτόκου.
   Δίπλα ὑπῆρχε χάνι καί κατάλυμα γιά τά ζώα. Στήν ἐρημιά, στόν ἄνεμο, στήν κόπωση πρόσφερε βάλσαμο ἀνάπαυσης σέ ὅσους ταξίδευαν γιά τά Γιάννενα. Στό σημεῖο αὐτό στρατοπέδευσε τό 1434 τούρκικος στρατός. Τό ἀσκέρι τοῦ Μπεϊλέρ Μπέη τῆς Ρούμελης, Ντουραχάν ἤ κατά ἄλλους Τουραχάν .η Τουρχάν πασᾶ.
  Κατά τόν Ἀραβαντινό ἡ διάβαση τοῦ Τούρκου πασᾶ πάνω ἀπό τήν παγωμένη λίμνη ἔγινε τό 1428 (Χρονογραφία τῆς Ἠπείρου, τόμος Α΄, σελ. 162).
"Ἡ μονή τῆς Κοιμήσεως ἐπωνυμουμένη Δουραχάνη (ΒΑ τῶν Ἰωαννίνων εἰς ἀπόστασιν πλοῦ 1 ὥρα καί 1/4 εἰς τάς ὑπωρείας τοῦ Μιτσικελίου) ἐκ τοῦ ὀνόματος τοῦ ἱδρυτοῦ αὐτῆς Δουραχάν Μπεϋλέρ Μπέϋ Ρούμελης, ναΐσκον τινά αὐτόθι πρό τῆς κατακτήσεως Ἰωαννίνων ἰδίαις δαπάναις εἰς Μονήν μετατρεψαμένου, ἐν ἀγνοίᾳ καί ἀβλαβῶς διελθόντος τήν λίμνην τῆς πόλεως πεπαγωμένην οὖσαν, καί τήν σωτηρίαν αὐτοῦ εἰς τόν παρά ταύτην τοῦτον ναΐσκον ἀποδόντος".
   Συμπληρώνει ὁ Ἰ. Λαμπρίδης ( Μαλακασιακά Β΄μέρος α΄, 1888): "Ἀλλ' οὗτος δέν διῆλθε τῶν Ἰωαννίνων, ὡς σημειοῖ ὁ χρονογράφος τῷ 1428 -1430, ἀλλά τῷ 1434 ἐκ Τρίκκης τήν ἐπανάστασιν τῶν Ἀλβανῶν καί τήν πολιορκίαν τοῦ Ἀργυροκάστρου ὑπό τοῦ πρώην ἡγεμόνος αὐτοῦ νά διαλύσῃ σπεύδων".
   Ὁ Ντουραχάν  πασάς ἦταν Μπεϊλέρ Μπέης στή Ρούμελη πιστός στούς σουλτάνους Μουράτ Β΄ καί Μωάμεθ Β΄. Ἕδρα του ἡ Θεσσαλία. Κάτω ἀπό τήν κατοχή του ὑπάγονταν τά

Κερί ἀναμμένο...

...Δέν μποροῦμε νά ἐξαγοράσουμε. Ἐκεῖνος, ὁ ἥλιος τῆς Ἀγάπης, ξεχρεώνει. Μᾶς δωρίζει τό ἔλεός Του...

...Τί εἶναι καλύτερα νά εἶσαι ἕνα κερί ἀναμμένο ἤ ἕνα κερί σβηστό; Ὁ προορισμός τοῦ κεριοῦ εἶναι νά φέγγει. Νά ζεσταίνει, νά μιλάει ἡ ζωή μέ τήν ὁμολογία τοῦ ἀγώνα. Μέ σκοπό νά δοξάζεται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ."Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς".(Κατά Ματθαῖον 5,16). Ἄν δημιουργηθεῖ ρεῦμα, τό κερί θά λιώσει γρηγορότερα.

Πρέπει νά μάθουμε νά πεθάνουμε, γιά νά ἔχουμε τήν ἐλπίδα, μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, νά ζήσουμε. Ἄν δέ θάψεις τόν ἑαυτό σου, δέν ξέρεις νά ἀναστηθεῖς. Νά γευτεῖς ἀπό δῶ ἀκτίνα Παραδείσου, τοῦ Θεοῦ...

...Κάνε καρδιά μου ὑπομονή, ὅπως ἡ γῆ ὅταν τήν πατᾶς...

...Οἱ δυσκολίες μᾶς κάνουν νά κράζουμε περισσότερο στό Θεό. Μᾶς ταπεινώνουν. "Γεννηθήτω τό θέλημά Σου". Μᾶς ἑνώνουν μέ τό συνάνθρωπο, μέ τό Θεό....

Μάνα Παναγία ἐλέησέ μας...

                    Ὑπεραγία Θεοτόκε                 

                                         φώτισόν μου τό σκότος...

Ἄννα, πρότυπο ὑπομονῆς καί προσευχῆς.

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Ἀνάμεσα στούς Ἰουδαίους ἔζησε κάποια γυναίκα μέ τό ὄνομα Ἄννα. Αὐτὴ ὑπέφερε πολλά χρόνια γιατί δέν εἶχε παιδί, ἐνῶ ἡ ἀντίζηλός της ἦταν μητέρα πολλῶν παιδιῶν. Γνωρίζουμε, πόσο ἀνυπόφορο εἶναι τό αὐτό πράγμα στίς γυναῖκες. Ὅταν ὅμως ὑπάρχει καί ἀντίζηλος μέ παιδιά, τότε γίνεται πολύ χειρότερο.

Ὁ Θεός βλέποντάς ὅλ’ αὐτά ἔδειχνε ἀνοχή. «Ὁ Κύριος παρά τή θλίψη της καί τήν ψυχική της στεναχώρια, δὲν τῆς ἔδωσε παιδί». Αὐτά ἐμεῖς νὰ μήν τά ἀκοῦμε ἐπιπόλαια, ἀλλά νά διδασκόμαστε.

Ὅταν μᾶς συμβεῖ κάτι τρομερό, ὅσο κι ἄν πονοῦμε, ὅσο κι ἄν χτυπιόμαστε, ὅσο κι ἄν τό κακό μᾶς φαίνεται ὅτι εἶναι ἀβάσταχτο, νὰ μὴν λιποψυχοῦμε, ἀλλά νὰ περιμένουμε τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Ἐκεῖνος γνωρίζει καλά, πότε πρέπει νά καταργήσει τήν αἰτία, πού μᾶς προκαλεῖ τή θλίψη.

Ἡ Ἄννα δὲν ἔχασε οὔτε τό θάρρος της, οὔτε καί τὴν ἐπιμονή της, ἀλλά προσευχόταν συνεχῶς καί παρακαλοῦσε. Τὸ σπουδαιότερο ἀπ’ ὅλα ὅμως, πού δείχνει περισσότερο