Ἄννα, πρότυπο ὑπομονῆς καί προσευχῆς.

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Ἀνάμεσα στούς Ἰουδαίους ἔζησε κάποια γυναίκα μέ τό ὄνομα Ἄννα. Αὐτὴ ὑπέφερε πολλά χρόνια γιατί δέν εἶχε παιδί, ἐνῶ ἡ ἀντίζηλός της ἦταν μητέρα πολλῶν παιδιῶν. Γνωρίζουμε, πόσο ἀνυπόφορο εἶναι τό αὐτό πράγμα στίς γυναῖκες. Ὅταν ὅμως ὑπάρχει καί ἀντίζηλος μέ παιδιά, τότε γίνεται πολύ χειρότερο.

Ὁ Θεός βλέποντάς ὅλ’ αὐτά ἔδειχνε ἀνοχή. «Ὁ Κύριος παρά τή θλίψη της καί τήν ψυχική της στεναχώρια, δὲν τῆς ἔδωσε παιδί». Αὐτά ἐμεῖς νὰ μήν τά ἀκοῦμε ἐπιπόλαια, ἀλλά νά διδασκόμαστε.

Ὅταν μᾶς συμβεῖ κάτι τρομερό, ὅσο κι ἄν πονοῦμε, ὅσο κι ἄν χτυπιόμαστε, ὅσο κι ἄν τό κακό μᾶς φαίνεται ὅτι εἶναι ἀβάσταχτο, νὰ μὴν λιποψυχοῦμε, ἀλλά νὰ περιμένουμε τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Ἐκεῖνος γνωρίζει καλά, πότε πρέπει νά καταργήσει τήν αἰτία, πού μᾶς προκαλεῖ τή θλίψη.

Ἡ Ἄννα δὲν ἔχασε οὔτε τό θάρρος της, οὔτε καί τὴν ἐπιμονή της, ἀλλά προσευχόταν συνεχῶς καί παρακαλοῦσε. Τὸ σπουδαιότερο ἀπ’ ὅλα ὅμως, πού δείχνει περισσότερο

τὸν πόθο της πρός τόν Θεό, εἶναι ὅτι δὲν ἐπιθυμοῦσε ἁπλῶς ν’ ἀποκτήσει παιδί· τό ἤθελε σάν καρπό, νὰ τὸ ἀφιερώσει στὸ Θεό, κάνοντας ἀρχή τῆς προσφορᾶς της ἀπ’ τὴν κοιλιά της.

Κλαίγοντας καὶ χύνοντας δάκρυα, ἔκανε προσευχή στὸν Κύριο λέγοντας: «Κύριε τῶν Δυνάμεων, Θεέ, Σαβαώθ. Ἐάν ρίξεις ἕνα βλέμμα στὴν ταπείνωση τῆς δούλης σου, καὶ δώσεις στὴ δούλη σου σπέρμα ἀνδρικό, θα τό ἀφιερώσω σέ Σένα».

Τέτοιες εἶναι οἱ προσευχές, πού γίνονται μέ πόνο ψυχῆς. Γιατί, ἀντί γιά χαρτί χρησιμοποιήθηκε ἡ σκέψη της· ἀντί γιά πέννα ἡ γλῶσσα της· κι ἀντί γιά μελάνη τά δάκρυά της.

Αὐτὴ ἡ προσευχή της προσήλκυσε τὴν προσοχή τοῦ Θεοῦ καί τῆς ἔδωσε αὐτό πού λαχταροῦσε.

Ὅταν δέ γέννησε τὸ παιδί, τὸ ὀνόμασε Σαμουήλ, δηλαδή ὁ Θεός ἄκουσε. Ἐπειδή τὸ ἀπόκτησε μὲ τὴν προσευχή, πού εἰσακούστηκε κι ὄχι κατά τρόπο φυσικό, γι’ αὐτὸ ἐναπέθεσε τὴν ἀνάμνηση τοῦ γεγονότος στὸ ὄνομα τοῦ παιδιοῦ, σὰν σὲ χάλκινη στήλη.