Τὸ ψωμὶ ποὺ κρατᾶς ἐσύ ἀνήκει στὸν πεινασμένο...

Μεγάλου Βασιλείου

Δεν πρέπει να αποσπάται η προσοχή μας σε υπερβολική εργασία ούτε να υπερβαίνουμε τα όρια της αυτάρκειας σύμφωνα με όσα είπε ο  απόστολος Παύλος: «΄Οταν έχουμε τις απαραίτητες τροφές και σκεπά­σματα να σκεπασθούμε ας αρκούμα­στε σ’ αυτά», γιατί η πέρα από την ανάγκη αφθονία παρουσιάζει εικό­να πλεονεξίας, η δε πλεονεξία έχει αποκηρυχθεί από τον απόστολο ως ειδωλολατρία.

Μετακινούμε «τά παλιότερα σύνορα που όρισαν οι πρόγονοί μας». Κόβουμε και αρπάζουμε λωρί­δες γης, προσθέτουμε το ένα σπίτι στο άλλο και το ένα χωράφι στο άλλο, για να αφαιρέσουμε κάτι από τον πλησίον.

 Ποιον, λέει ο πλεονέκτης, αδι­κώ, όταν διατηρώ τα αγαθά μου; Ποιά, πες μου, είναι δικά σου;  Από πού τα πήρες και τα έφερες στη ζωή; ΄Οπως στο θέατρο, όταν κανείς καταλάβει την πρώτη θέση, εμποδίζει εκείνους που μπαίνουν, κρίνοτας ως δικό του αποκλειστικά δικαί­ωμα το να κατέχει εκείνο που είναι κοινό για όλους, έτσι φέρονται και οι πλούσιοι. Αφού πρώτοι απόκτησαν τα κοινά αγαθά, τα ιδιοποιούνται λόγω του ότι τα πρόλαβαν. Εάν όμως ο καθένας έπαιρνε όσα απαι­τούν οι ανάγκες του και άφηνε το περίσσευμα σ’ εκείνους που έχουν ανάγκη, τότε κανένας δεν θα ήταν πλούσιος, κανένας δεν θα ήταν φτω­χός. Δεν βγήκες γυμνός από την κοι­λιά της μητέρας σου; Δεν θα επιστρέ­ψεις και πάλι γυμνός στη γη; Αυτά δε που έχεις τώρα από που προέρχο­νται; Εάν λες από τύχη, είσαι άθεος, γιατί δεν γνωρίζεις το δημιουργό ούτε ευχαριστείς το Θεό που σου τα έδωσε. Εάν όμως ομολογείς ότι τα έλαβες από το Θεό, πες μου το λόγο για τον όποιον τα έλαβες. Μήπως είναι άδικος ο Θεός που μοιράζει άνισα σε μας τα αγαθά της παρού­σας ζωής; Γιατί, εσύ μεν είσαι πλού­σιος, εκείνος δε φτωχός; Για κανένα άλλο λόγο παρά για να πάρεις εξά­παντος και συ το μισθό της αγαθότη- τας (της φιλανθρωπίας) και της κα­λής διαχείρισης των αγαθών που σου εμπιστεύτηκε ο Θεός, και εκείνος για να τιμηθεί με τα μεγάλα βραβεία της υπομονής...

Το ψωμί που κρατάς εσύ, ανήκει στον πεινασμένο. Το ένδυμα που φυλάττεις στις αποθήκες σου, ανήκει στο γυμνό. Τα παπούτσια που σαπί­ζουν κοντά σου, ανήκουν στον ξυπό­λητο. Τα χρήματα που έχεις παραχωμένα ανήκουν σ’ εκείνον που στερείται και τα χρειάζεται. Ώστε αδικείς τόσους, όσους θα μπορούσες να ευεργετήσεις.