Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζή, Ἀγρυπνία 6-5-2016, Παναγία Ντουραχάνης

Σὲ τὶ βρίσκεται ἡ χριστιανική τελειότητα. Γιὰ νὰ τὴν ἀποκτήσει κάποιος, πρέπει νὰ πολεμᾶ. Τὰ τέσσερα ἀναγκαῖα σ’ αὐτὸν τὸν πόλεμο.

Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Αγιορείτου

Ἀόρατος Πόλεμος

Το μεγαλύτερο και τελειότερο κατόρθωμα, που μπορεί να πει ή να συλλογισθεί ο άνθρωπος, είναι το να πλησίασει κάπως στο Θεό και να ενωθεί με αυτόν. Λοιπόν, εάν εσύ, αγαπητέ μου εν Χριστώ αναγνώστη, επιθυμείς να φθάσεις σε αυτήν την κορυφή, πρώτα πρέπει να γνωρίσεις, από τι αποτελείται η πνευματική ζωή και η χριστιανική τελειότητα. Γιατί, είναι πολλοί, που λένε, πως αυτή η ζωή και η τελειότητα βρίσκεται στις νηστείες, στις αγρυπνίες, στις γονυκλισίες, στις χαμαικοιτίες και σε άλλες παρόμοιες σκληραγωγίες του σώματος. Άλλοι πάλι λένε πως βρίσκεται στις πολλές προσευχές και στις μεγάλες ακολουθίες. Και άλλοι πολλοί νομίζουν, ότι η τελειότητα βρίσκεται ολόκληρη στη νοερά προσευχή, στη μοναξιά και στην αναχώρηση, στη σιωπή και στην εκπαίδευση με τον κανόνα· δηλαδή, το να βαδίζουν με τον κανόνα και το μέτρο, και ούτε να φτάνουν σε υπερβολές, ούτε σε ελλείψεις. Οι αρετές όμως αυτές, μόνες τους, δεν είναι αυτό που ζητάμε ως χριστιανική τελειότητα, αλλά είναι άλλοτε μέσα και όργανα, για να απολαύσει κάποιος την χάρη του Αγίου Πνεύματος, άλλοτε πάλι είναι καρπός του Αγίου Πνεύματος.

Και ότι μεν είναι πολύ δυνατά όργανα, για την απόλαυση της χάρης του Αγίου Πνεύματος,

Εὐαγγέλιο Κυριακῆς 22 Μαΐου 2016: Τοῦ Παραλύτου. Ἰωάν. ε΄ 1-15

ῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἀνέβη ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς ῾Ιεροσόλυμα. ἔστι δὲ ἐν τοῖς ῾Ιεροσο­λύμοις ἐπὶ τῇ προβατικῇ κολυμβήθρα, ἡ ἐπιλεγομένη ῾Εβραϊστὶ Βηθεσδά, πέντε στοὰς ἔχουσα. ἐν ταύταις κατέκειτο πλῆθος πολὺ τῶν ἀσθενούντων, τυφλῶν, χωλῶν, ξηρῶν, ἐκδεχομένων τὴν τοῦ ὕδατος κίνησιν. ἄγγελος γὰρ κατὰ καιρὸν κατέβαινεν ἐν τῇ κολυμβήθρᾳ, καὶ ἐτάρασσε τὸ ὕδωρ· ὁ οὖν πρῶτος ἐμβὰς μετὰ τὴν ταραχὴν τοῦ ὕδατος ὑγιὴς ἐγίνετο ᾧ δήποτε κατείχετο νοσήματι.
ἦν δέ τις ἄνθρωπος ἐκεῖ τριάκοντα καὶ ὀκτὼ ἔτη ἔχων ἐν τῇ ἀσθενείᾳ αὐτοῦ. τοῦτον ἰδὼν ὁ ᾿Ιησοῦς κατακείμενον, καὶ γνοὺς ὅτι πολὺν ἤδη χρόνον ἔχει, λέγει αὐτῷ· θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι; ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ἀσθενῶν· Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει.
λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἔγειρε, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. καὶ εὐθέως ἐγένετο ὑγιὴς ὁ ἄνθρωπος, καὶ ἦρε τὸν κράβαττον αὐτοῦ καὶ περιεπάτει. ἦν δὲ σάββατον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ. ἔλεγον οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι τῷ τεθεραπευμένῳ· σάββατόν ἐστιν· οὐκ ἔξεστί σοι ἆραι τὸν κράβαττον. ἀπεκρίθη αὐτοῖς· ὁ ποιήσας με ὑγιῆ, ἐκεῖνός μοι εἶπεν· ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει. ἠρώτησαν οὖν αὐτόν· τίς ἐστιν ὁ ἄνθρωπος ὁ εἰπών σοι, ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ περιπάτει; ὁ δὲ ἰαθεὶς οὐκ ᾔδει τίς ἐστιν· ὁ γὰρ ᾿Ιησοῦς ἐξένευσεν ὄχλου ὄντος ἐν τῷ τόπῳ. μετὰ ταῦτα εὑρίσκει αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν τῷ ἱερῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται. ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς ᾿Ιουδαίοις ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ.

Σύγχρονες μορφές τῆς Ὀρθοδοξίας: παπα-Θανάσης Χατζής.

Του ΑΡΗ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Περιοδικό Ταχυδρόμος 10-11-1988

«Η Ορθοδοξία έχει δύο φτερά: την αγάπη και την πίστη. Αν έχει το ένα, δεν πετάει», λέει ο παπα- Θανάσης που πήγε κόντρα στο κατεστημένο της Εκκλησίας και της Πολιτείας, όσες φορές χρειάστηκε, για τα απροστάτευτα παιδιά που φροντίζει. Σαν παραμύθι ακούγεται η ιστορία του απ’ όταν ξαναζωντάνεψε τη Μονή Ντουραχάνη στα Γιάννενα κι έκανε θαύματα στα τέσσερα στρέμματα που την περιβάλλουν, με αρωγό σίγουρα όχι το 3% που δεν δίνει στη Μητρόπολη από τα κεριά, αλλά το ανεξάντλητο κουράγιο του.

Λερό ράσο. Το τινάζει από τον ασβέστη. Ν’ αλλάξει; Όχι να μην αλλάξει. Τέσσερα από τα εκατόν δεκατρία παιδιά που ταΐζει, ντύνει και μαθαίνει γράμματα, παίζουν μπάσκετ. Τους έφτιαξε και γήπεδο μπάσκετ. Τους κουβάλησε κομπιούτερ «να μαθαίνουν τα παιδιά ό,τι χρήσιμο». Τους έχει και βίντεο και τηλεόραση. Σήμερα τα πιο πολλά πήγαν σε γειτονικά χωριά που τα φιλοξενούν οι χωριανοί, να μη νιώθουν μόνα χρονιάρες μέρες. Άλλα είναι ορφανά, άλλα από διαλυμένες οικογένειες κι είναι και κάτι παιδόπουλα που τ’ άφησαν οι γονείς τους ή η μάνα γυρνάει επαρχία για να βγάζει μεροκάματο τη νύχτα.

«Κι ένα απ’ αυτά ήρθε και μου ’πε: “Για τη μάνα, πάτερ, μη με ρωτάς. Ο πατέρας κάπου ταξιδεύει, ναυτικός. Ό,τι θες, ρώτα εμένα”. Το κράτησα το παιδί».

Ο παπα-Θανάσης Χατζής είναι. Άνθρωπος που ως τα δέκα οχτώ του δεν πάτησε πόδι στην εκκλησιά. Δεν ήξερε μήτε πώς κρατάνε το θυμιατό. Πήρε όμως μια μονή διαλυμένη, τη μονή Ντουραχάνη έξω από τα Γιάννενα, απέναντι από τη λίμνη και το τι έκανε εκεί δεν λέγεται. Κόντρα σε υπουργεία και Αρχαιολογικές, κατάφερε να ζωντανέψει ξανά τη μονή και σε τέσσερα στρέμματα, δίπλα, έκανε το καταφύγιο γι’ αυτά τα παιδιά τ’ απροστάτευτα. Τα μάζεψε. Τους έδωσε ρούχα, τους έφτιαξε σχολείο και Λύκειο και τι δεν έκανε για τα παιδιά. Κόντρα   στο κατεστημένο της Εκκλησίας όσες φορές χρειάστηκε. Κόντρα στη γραφειοκρατία της Πολιτείας. Κίνησε γη και ουρανό. Σκαφτιάς, ζήτουλας, μπετατζής, μαραγκός για τα παιδιά. Μαζί με δεκατέσσερις κοπέλες, οι πιο πολλές καθηγήτριες που διδάσκουν, καθαρίζουν, φροντίζουν τα παιδιά. Πήγαν οι «βαλτοί» να τον τσιγκλίσουν. Τον ρώτησε ένας:

-           Έχεις να βγάλουμε τίποτα «άπλυτο» για τους άλλους;

Τους είπε ο παπα-Θανάσης:

-           Άκουσε, παπά μου. Έχω

Λόγος εις την Κυριακή των Μυροφόρων

ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΡΙΜΑΙΑΣ 

Στα τριάμιση τελευταία χρόνια της επίγειας ζω­ής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όταν Αυτός κήρυττε το Ευαγγέλιο της δικαιοσύνης και έκανε αμέ­τρητα θαύματα, μαζί Του βρίσκονταν συνεχώς οι άγι­οι απόστολοι και οι μυροφόρες γυναίκες. Οι από­στολοι τους οποίους ο ίδιος διάλεξε ήταν περισσό­τεροι από τις μυροφόρες. Και μόνο τους αποστόλους έστελνε ο Κύριος να κηρύττουν το Ευαγγέλιο. Μό­νο στους αποστόλους έδωσε την εξουσία να διώ­χνουν τα δαιμόνια και να θεραπεύουν τους ασθενείς. Οι μυροφόρες, αν και δεν τις αγαπούσε ο Κύριος λι­γότερο από τους αποστόλους, δεν έλαβαν απ' Αυτόν τέτοια χαρίσματα.

Πρέπει να σκεφτούμε ποιοι είναι οι λόγοι που ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός άλλη στάση κρατούσε απέναντι στους άνδρες και άλλη απέναντι στις γυ­ναίκες,

Εὐαγγέλιο Κυριακῆς 15 Ἀπριλίου 2016: Τῶν Μυροφόρων. Μάρκ. ιε΄ 43 – ις΄ 8

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐλθὼν ᾿Ιωσὴφ ὁ ἀπὸ ᾿Αριμαθαίας, εὐσχήμων βουλευτής, ὃς καὶ αὐτὸς ἦν προσδεχόμενος τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ, τολμήσας εἰσῆλθε πρὸς Πιλᾶτον καὶ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ ᾿Ιησοῦ. ὁ δὲ Πιλᾶτος ἐθαύμασεν εἰ ἤδη τέθνηκε, καὶ προσκαλεσάμενος τὸν κεντυρίωνα ἐπηρώτησεν αὐτὸν εἰ πά-λαι ἀπέθανε· καὶ γνοὺς ἀπὸ τοῦ κεντυρίωνος ἐδωρήσατο τὸ σῶμα τῷ ᾿Ιωσήφ. καὶ ἀγοράσας σινδόνα καὶ καθελὼν αὐτὸν ἐνείλησε τῇ σινδόνι καὶ κατέθηκεν αὐτὸν ἐν μνημείῳ, ὃ ἦν λελατομημένον ἐκ πέτρας, καὶ προσεκύλισε λίθον ἐπὶ τὴν θύραν τοῦ μνημείου. ἡ δὲ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ᾿Ιωσῆ ἐθεώρουν ποῦ τίθεται. Καὶ διαγενομένου τοῦ σαββάτου Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ ᾿Ιακώβου καὶ Σαλώμη ἠγόρασαν ἀρώματα ἵνα ἐλθοῦσαι ἀλείψωσιν αὐτόν. καὶ λίαν πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων ἔρχονται ἐπὶ τὸ μνημεῖον, ἀνατείλαντος τοῦ ἡλίου. καὶ ἔλεγον πρὸς ἑαυτάς· τίς ἀποκυλίσει ἡμῖν τὸν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου; καὶ ἀναβλέψασαι θεωροῦσιν ὅτι ἀποκεκύλισται ὁ λίθος· ἦν γὰρ μέγας σφόδρα. καὶ εἰσελθοῦσαι εἰς τὸ μνημεῖον εἶδον νεανίσκον καθήμενον ἐν τοῖς δεξιοῖς, περιβεβλημένον στολὴν λευκήν, καὶ ἐξεθαμβήθησαν. ὁ δὲ λέγει αὐταῖς· μὴ ἐκθαμβεῖσθε· ᾿Ιησοῦν ζητεῖτε τὸν Ναζαρηνὸν τὸν ἐσταυρωμένον· ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε· ἴδε ὁ τόπος ὅπου ἔθηκαν αὐτόν. ἀλλ᾿ ὑπάγετε εἴπατε τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ καὶ τῷ Πέτρῳ ὅτι προάγει ὑμᾶς εἰς τὴν Γαλιλαίαν· ἐκεῖ αὐτὸν ὄψεσθε, καθὼς εἶπεν ὑμῖν. καὶ ἐξελθοῦσαι ἔφυγον ἀπὸ τοῦ μνημείου· εἶχε δὲ αὐτὰς τρόμος καὶ ἔκστασις, καὶ οὐδενὶ οὐδὲν εἶπον· ἐφοβοῦντο γάρ.

Xαίροις τῶν μυροφόρων χορός, καί τῆς Παρθένου τό καύχημα....

Εκκλησάκι των Μυροφόρων, Δουραχάνη. 

Χρόνια Πολλά 
 στις γυναίκες

"ὧν ἔστω οὐχ ὁ ἔξωθεν ἐμπλοκῆς τριχῶν καὶ περιθέσεως χρυσίων ἢ ἐνδύσεως ἱματίων κόσμος...

ἀλλ' ὁ κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος ἐν τῷ ἀφθάρτῳ τοῦ πραέως καὶ ἡσυχίου πνεύματος,

 ὅ ἐστιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ πολυτελές...

 ἀγαθοποιοῦσαι καὶ μὴ φοβούμεναι μηδεμίαν πτόησιν".

Κυριακή τῶν Μυροφόρων

Ποιός εἶδε τόν Κύριο ἀναστημένο; Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι ἀνανέωση τῆς ἀνθρώπινης φύσης, κι ἐπιστροφή τοῦ πρώτου Ἀδάμ, ἀπ’ τό θάνατο πρός τήν ἀθάνατη ζωή.

Ὅπως λοιπόν κανένας ἄνθρωπος δέν εἶδε τόν Ἀδάμ, νά δημιουργεῖται καί νά παίρνει ζωή, ἀφοῦ δέν ὑπῆρχε κάποιος ἄνθρωπος τή στιγμή ἐκείνη, ἀλλά πρώτη ἀπ’ ὅλους τόν εἶδε μιά γυναίκα, πού ἔλαβε πνοή ζωῆς με θεϊκό φύσημα, διότι ἡ Εὔα ἦταν ἡ πρώτη μετά ἀπό ἐκεῖνον στούς ἀνθρώπους.

Ἔτσι καί τόν δεύτερο Ἀδάμ, πού εἶναι ὁ Κύριος, ὅταν ἀνασταινόταν ἀπ’ τούς νεκρούς, δέν τόν εἶδε κανένας ἄνθρωπος, ἀφοῦ κανένας δέν βρισκόταν ἀπ’ τούς δικούς του. Οἱ στρατιῶτες πού φύλαγαν το μνῆμα, ταραγμένοι ἀπ’ τό φόβο, εἶχαν γίνει σάν νεκροί.

Μετά δέ τήν ἀνάσταση, πρώτη ἀπ’ ὅλους τόν εἶδε μιά γυναίκα, ὅπως ἀκούσαμε νά εὐαγγελίζεται σήμερα ὁ Μάρκος.

Ποιός εἶδε πρῶτος τόν ἀναστημένο Χριστό; Ὑπάρχει λοιπόν κάτι, πού ἀναφέρεται συσκιασμένα ἀπ’ τούς εὐαγγελιστές, τό ὁποῖο θα ἀποκαλύψω στήν ἀγάπη σας. Τό εὐαγγέλιο τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου πρώτη ἀπ’ ὅλους τους ἀνθρώπους, ὅπως ἦταν σωστό καί δίκαιο, τό δέχθηκε ἀπ’ Αὐτόν ἡ Θεοτόκος.

Τὸ ἀγόρι μὲ τὴ βαλίτσα, θεατρικὴ παράσταση ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τοῦ Γυμνασίου Δουραχάνης.

Το αγόρι με τη βαλίτσα του Μάικ Κένι. Θεατρική παράσταση από τους μαθητές του Γυμνασίου Δουραχάνης Ιωαννίνων, η οποία πραγματοποιήθηκε στις 11-5-2016.

Εδώ παρουσιάζεται ένα μικρό απόσπασμα.

Ἐκπαιδευτήρια Δουραχάνης:Ἔκθεση ξυλογλυπτικῆς μὲ ἔργα τῶν παιδιῶν.

Υπάρχουν πολλοί λόγοι και άλλοι τόσοι τρόποι για να καλλιεργήσει κανείς τον εαυτό του. να τον πάει παραπέρα. Και τελικά να αφήσει τα χνάρια του στο χρόνο, πατώντας γερά στην Πέτρα και το Ξύλο της Παράδοσης. Ενεργώντας προς Δόξαν Κυρίου.
Τότε ο χρόνος μετουσιώνεται σε έργο και ο κόπος σε σκίρτημα χαράς. Αυτή τη χαρά θέλησαν να μοιραστούν τα παιδιά -του Γυμνασίου και του Λυκείου- παρουσιάζοντας τις δημιουργίες τους.

 Αυτά τα έργα είναι ο κόπος μιας ολόκληρης σχολικής χρονιάς. 

Είναι η απάντηση στην πρόσκληση και την πρόκληση της Τέχνης...
Οι δημιουργίες παρουσιάστηκαν την Τετάρτη 11 Μαΐου 2016 σε αίθουσα των Εκπαιδευτηρίων Δουραχάνης, μαζί με τη θεατρική παράσταση Το αγόρι με τη βαλίτσα.

Εκείνος θυσιάστηκε για μένα για σένα...

...κι εμείς ζούμε τόσο ατομικά... 

η ορθόδοξη ζωή είναι αγαπάω, συγχωράω, προχωράω...

Ομιλία π. Αθανασίου Χατζή.

Δουραχάνη, Κυριακή του Θωμά 2009.

Ἰωάννου τοῦ Χριστοστόμου, ὁμιλία στὴν Κυριακή τοῦ Θωμά ...Πλεύσε με θάρρος το πέλαγος του βίου, πλεύσε κρατώντας δυνατά την άγκυρα του πνεύματος, πλεύσε προσέχοντας στον ουρανό σαν σε λιμάνι, πλεύσε φοβούμενος μόνο της ιδικής μου αρνήσεως το ναυάγιο...

Έρχομαι επειγόντως να καταβάλω την οφειλή μου. Διότι, αν και είμαι πτωχός, βιάζομαι να αποσπάσω οπωσδήποτε την ευγνωμοσύνη σας. Είχα δώσει υπόσχεση να φανερώσω την απιστία του Θωμά, και τώρα έρχομαι να την εκπληρώσω. Η πρόθεσίς μου είναι να εξοφλώ πρώτα τις παλαιότερες οφειλές, για να μη με πιέζουν οι τόκοι που συγκεντρώνονται. Συνεργασθείτε μαζί μου στην καταβολή του χρέους, και ικετεύσετε τον Θωμά να ευλογήση τα χείλη μου με την αγία δεξιά του, με την οποίαν ήγγισε την πλευρά του Δεσπότου, ώστε να νευρώση την γλώσσα μου, για να σας εξηγήσω αυτά που ποθείτε. 

Και εγώ, ενθαρρυνόμενος με τις πρεσβείες του Αποστόλου και μάρτυρος Θωμά, διακηρύττω την αρχικήν αμφιβολία και την τελικήν ομολογία του, η οποία έγινε κρηπίς και Θεμέλιο της Εκκλησίας μας. 

Όταν εισήλθε ο Σωτήρ κεκλεισμένων των θυρών εκεί όπου είχαν συγκεντρωθή οι μαθηταί του και εξήλθε πάλι με τον ίδιο τρόπο, απουσίαζε μόνον ο Θωμάς. Ήταν κι αυτό

Εὐαγγέλιο Κυριακῆς τοῦ Θωμᾶ

Ἰωαννου κ΄ 19-31

ὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων, καὶ τῶν θυρῶν κεκλεισμένων ὅπου ἦσαν οἱ ­μαθηταὶ συνη­γμένοι διὰ τὸν φόβον τῶν ᾿Ιουδαίων, ἦλθεν ὁ ­᾿Ιησοῦς καὶ ἔστη εἰς τὸ μέσον, καὶ λέγει αὐτοῖς· εἰρήνη ὑμῖν. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἔδειξεν αὐτοῖς τὰς χεῖρας καὶ τὴν πλευρὰν αὐ­­­τοῦ. ἐ­χάρησαν οὖν οἱ μαθηταὶ ἰδόντες τὸν Κύριον. εἶπεν οὖν αὐ­­τοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς πάλιν· εἰρήνη ὑμῖν. καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον· ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁ­­­μαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, ­κεκράτηνται. Θωμᾶς δὲ εἷς ἐκ τῶν δώδεκα, ὁ λεγόμενος Δίδυμος, οὐκ ἦν μετ᾿ αὐτῶν ὅτε ἦλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς. ἔλεγον οὖν αὐτῷ οἱ ἄλ­λοι μαθηταί· ἑωράκαμεν τὸν Κύριον. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. Καὶ μεθ᾿ ἡμέρας ὀκτὼ

Θεατρική παράσταση ἀπὸ τοὺς μαθητές τοῦ Γυμνασίου Δουραχάνης: Τὸ ἀγόρι μὲ τὴ βαλίτσα.