Παθολογία - Παθοκτονία

Γέρων Μωϋσῆς (Μοναχὸς Ἁγιορείτης)

Οἱ ἀγωνιζόμενοι χριστιανοί, δέν εἶναι χαζοχαρούμενοι, καρπαζοεισπράκτορες, ἀφελεῖς, ἁπλοϊκοί, ἐπιπόλαιοι, ρηχοί, μουντοί, παράξενοι καί ἀφηρημένοι.

Ἄν εἶναι ἔτσι δέν εἶναι ἀληθινοί χριστιανοί. Ὁ ἀγωνιζόμενος χριστιανός εἶναι ἐλπιδοφόρος, χαρούμενος, εἰλικρινής, τίμιος, ἀτόφιος καί ταπεινός.

Τό ξεκίνημα γιά τή διόρθωση τοῦ ἑαυτοῦ μου δέν εἶναι διόλου ἐγωιστικό. Ἡ συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς μου μέ κάνει κατανυκτικό καί ὄχι φοβισμένο καί ταραγμένο.

Ἡ πίστη ὅτι θέλω καί μπορῶ ν' ἀλλάξω, ὅτι εἶμαι ἕνας μεγάλος ἁμαρτωλός, δέν πρέπει νἆναι ἕνα εὐχολόγιο καί μιά ταπεινολογία, ἀλλά λόγος καί πράξη βέβαιη, ἀκριβής, ἀμετάθετη.

Ἡ διαπίστωση τῆς ἄπειρης ἀγάπης τοῦ Πανάγαθου Θεοῦ καί ἡ δική μου ἀνταρσία, ἀποστασία καί ἀλλοτρίωση, νά μοῦ δώσει δάκρυα θερμά εἰλικρινοῦς μετανοίας.

Ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ νά μέ συγκινήσει, κατανύξει, συνταράξει καί ἀνορθώσει γιά τήν ἐκζήτηση τῆς ἀστάθειας. Ἡ ἀρχή λοιπόν εἶναι ἡ ἀποδοχή τῆς ἁμαρτίας μου.

Αὐτή ἡ τίμια ἀποδοχή θά φέρει ἀπό Θεοῦ τή μετάνοια, πού θά κάνει τήν ψυχή νά μισήσει ὅ,τι κακό εἶχε ἀγαπήσει καί ν' ἀγαπήσει ὅ,τι καλό εἶχε λησμονήσει.

Κάποτε ρώτησαν ἕναν Ἁγιορείτη Γέροντα, τί εἶναι τό Ἅγιον Ὄρος;

Ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Ἐδῶ ἔχουμε πολλούς πού μετανοοῦν. Ἤ μᾶλλον ὅλοι εἴμαστε μετανοοῦντες». Ἄλλος Γέροντας εἶπε: «Ὁ μοναχός ἐνδύεται τή μετάνοια. Καίεται ὁλόκληρος ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί ζεῖ ἐν μετανοίᾳ». Αὐτός ὁ τελευταῖος λόγος εἶναι πολύ σημαντικός.

Ἡ μετάνοια δέν εἶναι μιά παθητική στάση, ὅπου κλαῖμε τή μοίρα μας καί καταριόμαστε τήν τύχη μας, ἀλλά καύση τῆς καρδίας, κατά τόν ἀββά Ἰσαάκ τόν Σύρο, γιά τόν Θεό, τούς ἀνθρώπους καί ὅλη τήν κτίση. Ὁ μετανοῶν ἀγαπᾶ, φλέγεται ἀπό αὐτή τήν ἀγάπη στήν καρδιά του καί προσπαθεῖ ν' ἀναπληρώσει τόν χρόνο πού ἔχασε στήν ἁμαρτία. Λυπᾶται γιά τίς πτώσεις του.

Δέν ἄγχεται οὔτε νευριάζει μέ τόν ἑαυτό του, μέ τό πῶς τήν πάτησε αὐτός ὁ «σπουδαῖος», γιατί αὐτό φυσικά κρύβει πολύ ἐγωισμό. Ἀγάπη στόν Θεό, δίχως ἀγάπη στό συνάνθρωπο δέν ὑπάρχει ποτέ.

Ἡ ἀγάπη αὐτή μέ κάνει ἀνεκτικό, συγχωρητικό, συμπαθή, καλωσυνάτο, χαριτολόγο καί χαριτωμένο μέ τούς ἀδελφούς μου καί ὄχι σκληρό, ἐπιτιμιτικό, κριτικό, αὐστηρό, σκυθρωπό καί ἀπόλυτο.

Από το βιβλίο Παθολογία Παθοκτονία, εκδόσεις Εν πλω