άποτε παραπονέθηκα στὸν γέροντα ὅτι δὲν ἀντέχω ἄλλο.-Κάναμε τόσες δουλειὲς αὐτὲς τὶς ἡμέρες, ποὺ "ξεπατωθήκαμε". Δὲν ἔχω δύναμη νὰ σηκώσω τὰ πόδια καὶ τὰ χέρια μου. Τὶ χρειάζονται τόσες δουλειὲς στὸ μοναστήρι;
Πῆρε ὕφος σοβαρὸ καὶ ἀπάντησε εὐθέως:
-Εἶναι θανάσιμο ἀμάρτημα νὰ κουραζόμεθα γιὰ τὸ Θεό, καὶ ὕστερα να μετανιώνουμε καὶ νὰ γογγίζουμε. Κατάλαβέ το καλά. χωρὶς σωματικὸ κόπο, δὲν κερδίζεται ἡ ἀρετή, ξάπλα στὸ κρεβάτι! Ὁ σωματικὸς κόπος εἶναι τὸ μεγαλύτερο δῶρο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ σωτηρία μας. Γιὰ τὴν ἀπόκτηση τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ. Οἱ ἄλλοι μὲ χαρὰ ἐδέχοντο ἐξευτελισμούς, κόπους... Κι ἐσὺ ὑποφέρεις; Ἡ μεγαλύτερη ἀμαρτία εἶναι, ἐνῶ κοπιάζουμε γιὰ τὸ Χριστό, ὕστερα νὰ μετανοιώνουμε καὶ νὰ ὑποφέρουμε.
Ἅγιος Γέροντας Πορφύριος
Ἀπό τὸ βιβλίο Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου