Να μένεις απαθής στο θυμό του άλλου, αγαπώντας τον. Τότε πέφτει ο θυμός του και ανταποκρίνεται στην αγάπη σου. Είναι δύναμη. Μπορεί να φέρει αντίδραση ο άλλος και στον άγιο. Αλλά για λίγο... μετά αφοπλίζεται.

Εκείνος ο οποίος κυριαρχεί επί του εαυτού του και συγκρατεί την οργή του, είναι καλύτερος από εκείνον που καταλαμβάνει πόλη. (Παροιμίες 16,32) 

Καθένας που βρίζεται ή υποφέρει από κάτι φοβερό, να υποφέρει με πραότητα τις βρισιές και να συγκρατεί την οργή του, γιατί συγκρατώντας την οργή του, πρόκειται να γίνει μιμητής του Θεού.
Εκείνος που απομάκρυνε την οργή, απαλλάχθηκε από όλα τα κακά. Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο ενοχλητικό, τίποτα πιο φορτικό, τίποτα πιο άσχημο, από έναν οργισμένο άνθρωπο. 

Δεν βλέπεις στα σπίτια, που όταν φυσάει ο άνεμος και υπάρχουν δύο πόρτες ανοιχτές δημουργείται ρεύμα, ενώ αν κλείσεις την μία πόρτα, τότε καταστέλλεται το μεγάλο μέρος της δυνάμεως του ανέμου; Έτσι και τώρα υπάρχουν δύο πόρτες, το στόμα το δικό σου και το στόμα εκείνου που σε βρίζει και σε προσβάλλει. Εάν κλείσεις το δικό σου στόμα και δεν αφήσεις αντίθετο άνεμο, έσβησες όλη την δύναμη του ανέμου.
Ό,τι είναι για τη φωτιά το νερό, το ίδιο είναι και για το θυμό η

επιείκεια, η υποχωρητικότητα και η πραότητα. Η οργή του άλλου, εξουδετερώνεται με την πραότητα την δική μας. Μήπως είναι δυνατόν η φωτιά να σβηστεί με φωτιά; Αυτό είναι αντίθετο με τους φυσικούς νόμους. Η φωτιά σβήνεται μόνο με το νερό. Έτσι και η οργή εξουδετερώνεται με την πραότητα. (Ιερός Χρυσόστομος)
Ούτε ο πυρακτωμένος σίδηρος, βυθιζόμενος μέσα στο νερό, δεν απαλλάσσεται τόσο γρήγορα από την θερμότητα, όσο ο οργίλος άνθρωπος, όταν έρθει σε επαφή με μακρόθυμη ψυχή. (Ιερός Χρυσόστομος)
Αν κατανικήσεις το θυμό, τότε θα κατανικήσεις και τη δειλία. Το θυμό τον κατανικάς όταν είσαι επιεικείς. Αν λοιπόν κατανικήσεις και τη δειλία, θα γίνεις ανδρείος. Αν όμως δεν κατανικήσεις το θυμό, τότε θα είσαι θρασύς και δεν θα μπορέσεις να νικήσεις το φόβο, με αποτέλεσμα να είσαι δειλός.
Είναι ανόητο, το να μπορούμε να εξημερώνουμε άγρια θηρία και να μην εξημερώνουμε τον εαυτόν μας, όταν αγριεύει. Ο θυμός είναι φωτιά ορμητική, που κατακαίει τα πάντα. 

Είναι καλύτερα να συγκατοικείς με άγριο θηρίο, παρά με έναν οργίλο άνθρωπο. Διότι το άγριο θηρίο, όταν συμβεί μια φορά να εξημερωθεί, διατηρείται εξημερωμένο, τον οργισμένο όμως, όσες φορές και αν τον εξημερώσεις, πάλι γίνεται θηρίο, εφόσον συνήθισε τον εαυτόν του, σε κάποια παρόμοια συνήθεια.

 (Ιερός Χρυσόστομος)

Να μένεις απαθής στο θυμό του άλλου, αγαπώντας τον. Τότε πέφτει ο θυμός του και ανταποκρίνεται στην αγάπη σου. Είναι δύναμη. Μπορεί να φέρει αντίδραση ο άλλος και στον άγιο. Αλλά για λίγο... μετά αφοπλίζεται.

 (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)

Είναι καλό πράγμα ο θυμός! Ο θυμός είναι δύναμη, είναι το νεύρο της ψυχής. Μας τον έβαλε ο Θεός μέσα μας, για να θυμώνουμε και να αποκρούουμε τα πάθη μας και τον διάβολο. Αυτή είναι η σωστή θέση του θυμού.

 (Όσιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης)

Με την ταπείνωση και την σιωπή δίνουμε τόπο στην οργή. Γιατί λέμε, ότι το φίδι είναι φρόνιμο; Παρόλο που έχει όπλο δυνατό, το δηλητήριο και μπορεί να μας κάνει κακό, λίγο θόρυβο αν ακούσει, αμέσως φεύγει· δεν πάει κόντρα, δίνει τόπο στην οργή. Έτσι και εσύ, αν κανείς σου πει κανέναν λόγο και σε πειράξει, μην απαντάς. Αν σιωπήσεις, αφοπλίζεις τον άλλον. Μια φορά στο Καλύβι ο Ντίκας, ο μεγάλος γάτος, πήγε να χτυπήσει ένα βατραχάκι. Εκείνο δεν κουνήθηκε καθόλου, οπότε ο Ντίκας το άφησε και έφυγε. Το βατραχάκι με την σιωπή και την ταπείνωσή του τον νίκησε. Αν κουνιόταν λίγο, θα το τίναζε ο Ντίκας πάνω και θα το χτυπούσε σαν το ντέφι. 

(Άγιος Παϊσιος ο Αγιορείτης)