Οδυσσέας Ελύτης

 

Στο μέτωπο αρρώστησα από τύφο. Τα νερά που πίναμε όπου βρίσκαμε, ανάμεσα στα πτώματα των μουλαριών,
ήταν μολυσμένα.
Χωρίς να γνωρίζω τι έχω, χρειάστηκε να κάνω τρία μερόνυχτα με τα πόδια για να βρεθώ σε δρόμο βατό και να διακομιστώ στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων.

Εκεί έμεινα τριάντα μέρες με σαράντα πυρετό, ακίνητος, με πάγο στην κοιλιά.
Με είχαν αποφασίσει, αλλά εγώ δεν είχα αποφασίσει τον εαυτό μου.
Θυμάμαι ότι αρνήθηκα να με μεταφέρουν στο θάλαμο των μελλοθανάτων, όπως κάποιο άλλο βράδυ αρνήθηκα πεισματικά να κοινωνήσω και να εξομολογηθώ στον παπά που μου φέρανε, όταν η κρίση της αρρώστιας έφτασε στο κατακόρυφο.
Μόλις αρχίζανε οι βομβαρδισμοί, ανοίγανε το διπλανό μου παράθυρο  - μη σπάσουν τα τζάμια και τιναχτούν επάνω μου - και φεύγανε όλοι στα καταφύγια.
Κατάμονος σ' έναν θάλαμο και γεμάτος πληγές από την απόλυτη ακινησία.
Και την ημέρα που κρίθηκε ότι είχα γλιτώσει και άρχισε να υποχωρεί ο πυρετός, ήρθε η διαταγή να εκκενωθεί το νοσοκομείο.
Με βάλανε όπως - όπως σ' ένα φορείο, που το χώσανε σ' ένα φορτηγό αυτοκίνητο.
Η φάλαγγα, από τα Γιάννενα ως το Αγρίνιο πολυβολήθηκε
οχτώ φορές από τα ''Στούκας''.
Οι φαντάροι τρέχανε στα χωράφια, όμως εγώ ήταν αδύνατο να σταθώ όρθιος έστω και για μια στιγμή.
Τελικά, στο Αγρίνιο, με παρατήσανε σ' ένα πεζούλι και φύγανε.
Μια καλή κοπέλα, εθελοντής νοσοκόμος, με βοήθησε και με έσυρε ως το υπόγειο μιας καπναποθήκης όπου σωριάστηκα κι έμεινα τρεις μέρες.
Οι γιατροί στην Αθήνα τρίβανε τα μάτια τους.
Σύμφωνα με την επιστήμη, θα έπρεπε με την παραμικρή κίνηση να πάθω εντερορραγία και να τελειώσω.
Τα υπόλοιπα δεν έχουν σημασία. Σημασία έχει ότι αν ''έζησα το θαύμα'', σώθηκα από ένα θαύμα.


Οδυσσέας Ελύτης


Σαν σήμερα, το 1996, έφυγε από τη ζωή.


.......................................................................


Εφημερίδα
Πανσπουδαστική (1962)