Γράφει ο Παντελής Λαμψιώτης
Στην περίοδο της πανδημίας οι ορθόδοξοι χριστιανοί έζησαν τη πρόγευση ενός διωγμού από το κράτος. Τι θα γίνει όμως αν προκύψει μια μεγαλύτερη δοκιμασία;
Ορθοδοξία: Η «μοίρα» των χριστιανών έχει διαχρονική σχέση και σύνδεση με τους διωγμούς. Το αποδεικνύει ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας. Είτε στους αποστολικούς χρόνους από τους Ρωμαίους, είτε από άθεα φασιστικά καθεστώτα, είτε από μουσουλμανική χαντζάρα, είτε σε άλλες περιστάσεις. Άλλα τι λέμε; Το απέδειξε πρώτος ο Χριστός, ο Αρχηγός της Πίστεως που εδιώχθη, βασανίστηκε και σταυρώθηκε.
«Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν», είπε ο Χριστός προφητικά, βλέποντας την πορεία του χριστιανισμού στους μελλοντικούς αιώνες. Αν καταδίωξαν εμένα, θα καταδιώξουν κι εσάς.
Και τώρα στον καιρό της πανδημίας, πήραμε μια πρόγευση διωγμού. Οι κλειστοί ναοί, η απαγόρευση της Θείας Κοινωνίας, των εορτών, των λιτανειών, τα πρόστιμα και οι συλλήψεις, οι καμπάνες που δεν χτυπούσαν, η απομόνωση της Εκκλησίας από το κράτος, η ασταμάτητη προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης, όλα αυτά αποτελούσαν έναν άτυπο διωγμό των Ορθόδοξων χριστιανών.
Ας θυμηθούμε τι έγινε
στη Ρωσία μετά την Οκτωβριανή επανάσταση και την άνοδο του Κομμουνισμού. Χριστιανική χώρα ήταν η Ρωσία και μάλιστα περηφανευόταν πως πήρε τα παγκόσμια σκήπτρα της Ορθοδοξίας, μετά την άλωση του Βυζαντίου. Τι έγινε με το σάρωμα που έκαναν οι κομμουνιστές στη Σοβιετική Ένωση; Ξεχώρισε η ήρα από το στάρι. Ξεχώρισαν οι χριστιανοί κατ’ όνομα από τους αληθινούς χριστιανούς.
Κι εμείς εδώ, στην Ελλάδα του σήμερα τι είδους χριστιανοί είμαστε; Μια πανδημία με θνητότητα 0,23% προέκυψε και κοντεύουμε να βαρέσουμε διάλυση πνευματική. Φόβος, αγωνία, άγχος, έριδες, αλληλοκατηγορίες. Τι θα γινόταν αν προέκυπτε κάποια πολύ πιο φονική πανδημία; Τρομάζουμε να το σκεφτούμε.
Ο Άγιος Παίσιος έλεγε χαρακτηριστικά: «οι σημερινοί Χριστιανοί δεν είναι για μάχες. Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν γερά καρύδια· άλλαξαν όλο τον κόσμο».
Γλυκανάλατοι χριστιανοί είμαστε σήμερα. Επέτρεψε ο Θεός μια παγκόσμια δοκιμασία, για να μετρηθούμε με τις αδυναμίες μας και να καταλάβουμε πόσο νάνοι είμαστε πνευματικά. Και αυτό από την άπειρη αγάπη Του το έκανε. Για να μην πιαστούμε απροετοίμαστοι στις πραγματικές συμφορές.
Στη Πρωτοχριστιανική περίοδο, οι χριστιανοί ήταν λιοντάρια. Δεν υπολόγιζαν τους διωγμούς που απειλούσαν την ίδια τη ζωή τους. Τότε δεν είχαν να κάνουν με… πρόστιμα, άλλα με το να κρατήσουν το ίδιο τους το κεφάλι πάνω στους ώμους τους.
Ήταν μια μικρή μειοψηφία μέσα στα σπλάχνα μιας παγκόσμιας αυτοκρατορίας που τους θεωρούσε νούμερο ένα καταζητούμενους. Ήταν κουρελήδες. Φτωχαδάκια. Πραγματικοί απόκληροι της κοινωνίας. Οι Ρωμαίοι τους έκαιγαν ζωντανούς. Τους χρησιμοποιούσαν σαν ανθρώπινους πυρσούς για να φωτίζουν τους δρόμους τους. Τόσο τους υπολόγιζαν. Χειρότερα και από ζώα.
Και όμως δεν δίσταζαν να συνεχίζουν να κηρύττουν το ευαγγέλιο κόντρα σε όλες τις αρχές και τις εξουσίες του τότε γνωστού κόσμου. Και οι θυσίες τους, τα μαρτύρια τους, τους δικαίωσαν. Το απέδειξε και αυτό η ιστορία.
Και αν γίνει πάλι ένας διωγμός στην εποχή μας, τι πρόκειται να γίνει; Πόσοι από εμάς θα μείνουν ακλόνητοι στην πίστη; Πόσοι θα καταφέρουν να αποχωριστούν τις χαρές του κόσμου; Τις ανέσεις, τις διασκεδάσεις, τις κοινωνικές συναναστροφές, τους μισθούς, τις περιουσίες; Και άραγε πόσοι θα μείνουν αμετακίνητοι μπροστά στη φυλάκιση και ίσως και τον θάνατο;
Αν κρίνουμε από τα όσα βλέπουμε στην εποχή της πανδημίας, δεν μας μένουν καθόλου περιθώρια για αισιοδοξία. Άλλα υπάρχει ο καθοριστικός και ο απόλυτος παράγοντας, αυτός του Θεού. Αυτός, σε καιρούς δοκιμασίας, ενισχύει και θεριεύει τις καρδιές των χριστιανών που είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν.
Είπαμε. Ο χριστιανός είναι «δεμένος» με τους διωγμούς. Ατομικούς, άμεσους, έμμεσους, ψυχολογικούς, επαγγελματικούς, κοινωνικούς, πολιτικούς ή και ολότελα ανοιχτούς, μαζικούς διωγμούς. Είναι ζήτημα χρόνου να ξαναέρθει κάποιος μεγάλος διωγμός. Μπορεί να είναι σε λίγο καιρό, μπορεί σε πολλά χρόνια, κανένας δεν ξέρει. Άλλα θα έρθει.
Μέχρι τότε, θα φροντίσουμε να μοιάσουμε έστω και λίγο στους χριστιανούς των πρωτοχριστιανικών αιώνων; Θα γίνουμε χριστιανοί «παντός καιρού»; Θα σκληρύνουμε την πίστη μας; Θα μαλακώσουμε τον εγωισμό μας; Θα μάθουμε να ομολογούμε τον Χριστό σε κάθε περίσταση; Και αν δεν προλάβουμε κάποιο μεγάλο διωγμό, θα φροντίσουμε να διδάξουμε με το παράδειγμά μας τα παιδιά μας, ώστε γίνουν καλύτεροι χριστιανοί από εμάς; Θα αφήσουμε ευλογημένη πνευματική κληρονομιά;
Το ηρωικό πνεύμα δεν έρχεται με… επιφοίτηση. Χρειάζεται καλλιέργεια καθημερινή. Επαγρύπνηση. Αγώνα. Θυσίες μικρές που θα μας προετοιμάσουν για θυσίες μεγάλες.
«Υμείς εστέ το άλας της γης…», είπε ο Χριστός. Οι χριστιανοί είναι το αλάτι της γης. Δίνουν «νοστιμιά» και νόημα σε ολόκληρο τον κόσμο. Έτσι πρέπει να είναι. Έτσι ήταν οι πρώτοι χριστιανοί.
Εμείς όμως σήμερα έχουμε γίνει «ανάλατοι». Χλιαροί. Άνοστοι.
Έως πότε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου