" ...εμείς γιατί να αναβάλουμε τη σωτηρία μας;"

Ο άνθρωπος εντυπωσιάζεται πάντα από πολύκροτα γεγονότα, συναρπαστικές καταστάσεις, συγκλονιστικά θαύματα. Οι Φαρισαίοι δεν έμεναν ικανοποιημένοι από τα καθημερινά θαύματα του Χριστού, από τις θεραπείες των ασθενών. Ήθελαν να ρίξει στα καλά καθούμενα φωτιά από τον ουρανό. Έτσι, για να γίνει ντόρος. Να εκστασιαστούν τα πλήθη, να μείνουν όλοι με το στόμα ανοιχτό. Να τους αναγκάσει να τον παραδεχτούν.
Μα ο Χριστός δεν ανταποκρινόταν στα ανόητα αιτήματά τους. Δεν είχε έλθει για να κάνει επίδειξη των δεξιοτήτων του. Ούτε να τους κάνει με το ζόρι να πιστέψουν. Ήλθε για να λύσει τα έργα του διαβόλου, να καταλύσει την κυριαρχία του πάνω στον άνθρωπο. Γι’ αυτό και θεωρούσε θαύμα μεγαλύτερο, ακόμα και από ανάσταση νεκρού, την ανάσταση του ανθρώπου από την αμαρτία. Την αποδέσμευσή του από την εξουσία του διαβόλου. Γιατί ο διάβολος με την αμαρτία και μόνο μπορεί και καταδυναστεύει τον άνθρωπο. Με αυτήν αποκτάει το δικαίωμα να τον κρατάει δεμένο, αιχμάλωτο. Αν ο άνθρωπος νικήσει τα πάθη του και αναστηθεί από την αμαρτία, πέτυχε το μεγαλύτερο θαύμα.
Τέτοιο ακριβώς θαύμα κατόρθωσε ο όσιος Μωυσής ο Αιθίοψ. Από φοβερός λήσταρχος, πέρασε στην αντίπερα όχθη. Με τη Χάρη του Θεού μεταμορφώθηκε. Νίκησε την αμαρτία μέσα του. Συνέτριψε την κυριαρχία του διαβόλου πάνω του. Αναστήθηκε, έγινε «καινή κτίσις», νέος άνθρωπος. Και αφιερώθηκε εξ ολοκλήρου στον Θεό. Έγινε μοναχός. Και διέπρεψε στην άσκηση, την αρετή και την αγιότητα σε αξιοθαύμαστο βαθμό. Ανήκει στους αββάδες, τους μεγάλους ασκητές πατέρες της ερήμου. Η αλλαγή του ανθρώπου, αυτό το αθόρυβο θαύμα που συντελείται μυστικά στα βάθη της ψυχής, αθέατο από τον φακό της επικαιρότητας, είναι για τον Θεό το μεγαλειωδέστερο θαύμα.
Στο κελλί όπου ασκήτευε ο όσιος Μωυσής, ήρθαν κάποτε τέσσερις ληστές, πρώην σύντροφοί του, να τον ληστέψουν. Εκείνος όμως με μεγάλη ευκολία τους έδεσε, γιατί ήταν υπερβολικά χειροδύναμος, τους φορτώθηκε στον ώμο του σαν να ήταν από άχυρο και τους έφερε δεμένους στη σύναξη των πατέρων, στην Εκκλησία. «Τί διατάζετε να τους κάνουμε αυτούς εδώ;» ρώτησε. «Επειδή εγώ δεν έχω δικαίωμα να τους τιμωρήσω». Οι πατέρες τού είπαν να τους αφήσει ελεύθερους να φύγουν. Οι ληστές όμως, όταν είδαν ότι είχαν μπροστά τους τον παλιό τους αρχηγό, τα έχασαν. Κατανύχθηκαν. Το θαύμα της αλλαγής του τους συγκλόνισε. Αντί να φύγουν, ζήτησαν να γίνουν και αυτοί μοναχοί και να μείνουν κοντά του, λέγοντας: «Αν αυτός, ο τόσο φοβερός και δυνατός ληστής, φοβήθηκε τον Θεό, εμείς γιατί να αναβάλουμε τη σωτηρία μας;»

Καλή εβδομάδα!

 

π. Δ. Μπόκος