ΠΡΙΝ ΒΑΛΕΙΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Ο αββάς Μωυσής ρώτησε κάποτε έναν νεότερο μοναχό, τον
Ζαχαρία: Πες μου, τί να κάνω για να σωθώ; Ο Ζαχαρίας τότε έπεσε στα πόδια του και του λέει: Εσύ ρωτάς εμένα, πάτερ; Και του απαντάει ο γέροντας: Πίστεψέ με, παιδί μου Ζαχαρία, είδα το Άγιο Πνεύμα να κατεβαίνει πάνω σου και γι’ αυτό αναγκάζομαι να σε ρωτήσω. Τότε ο Ζαχαρίας πήρε το κουκούλι (το σκουφί) από το κεφάλι του, το έριξε
στα πόδια του και το καταπάτησε. Αν δεν τσαλαπατηθεί έτσι ο άνθρωπος, είπε, δεν μπορεί να γίνει αληθινός μοναχός (από το Γεροντικό).
Ένα τέτοιο τσαλαπάτημα κάνει και ο Χριστός σε μια
δυστυχισμένη μάνα, τη Χαναναία, που τον παρακαλεί να θεραπεύσει τη δαιμονισμένη της κόρη (Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου). Το κάνει βέβαια επίτηδες. Για να τη δοξάσει και να την κάνει πρότυπο για όλους μας.
Στην αρχή δείχνει αδιαφορία στις ικεσίες της. Μετά της λέει ότι δεν θα πάρει το ψωμί απ’ τα παιδιά του να το ρίξει στα σκυλιά. Παιδιά του ήταν οι Ισραηλίτες και σκυλιά οι ειδωλολάτρες. Όμως η Χαναναία δεν αντιδρά θιγμένη

Τούς τρεῖς μεγίστους φωστῆρας τῆς Τρισηλίου θεότητος ...

 

...τούς τήν οἰκουμένην ἀκτῖσι δογμάτων θείων πυρσεύσαντας, τούς μελιῤῥύτους ποταμούς τῆς σοφίας, τούς τήν κτίσιν πᾶσαν θεογνωσίας νάμασι καταρδεύσαντας, Βασίλειον τόν μέγαν, καί τόν Θεολόγον Γρηγόριον, σύν τῷ κλεινῷ Ἰωάννη, τῷ τήν γλῶτταν χρυσοῤῥήμονι, πάντες οἱ τῶν λόγων αὐτῶν ἐρασταί, συνελθόντες ὕμνοις τιμήσωμεν· αὐτοί γάρ τῇ Τριάδι, ὑπέρ ὑμῶν ἀεί πρεσβεύουσιν.

Η αιτία για την εισαγωγή της εορτής των Τριών Ιεραρχών στην Εκκλησία είναι το εξής γεγονός:

Κατά τους χρόνους της βασιλείας του Αλεξίου του Κομνηνού (1081 - 1118 μ.Χ.), ο οποίος διαδέχθηκε στη βασιλική εξουσία τον Νικηφόρο Γ’ τον Βοτενειάτη (1078 - 1081 μ.Χ.), έγινε στην Κωνσταντινούπολη φιλονικία ανάμεσα σε λόγιους και ενάρετους άνδρες. Άλλοι θεωρούσαν ανώτερο τον Μέγα Βασίλειο, χαρακτηρίζοντάς τον μεγαλοφυΐα και υπέροχη φυσιογνωμία. Άλλοι τοποθετούσαν ψηλά τον ιερό Χρυσόστομο και τον θεωρούσαν ανώτερο από τον Μέγα Βασίλειο και τον Γρηγόριο και, τέλος, άλλοι, προσκείμενοι στον Γρηγόριο τον Θεολόγο, θεωρούσαν αυτόν ανώτερο από τους δύο άλλους, δηλαδή από τον Βασίλειο και τον Χρυσόστομο. Η φιλονικία αυτή είχε σαν αποτέλεσμα

να διαιρεθούν τα πλήθη των Χριστιανών και άλλοι ονομάζονταν «Ιωαννίτες», άλλοι «Βασιλείτες» και άλλοι «Γρηγορίτες».
Στην έριδα αυτή έθεσε τέλος ο Μητροπολίτης Ευχαΐτων, Ιωάννης ο Μαυρόπους. Αυτός, κατά την διήγηση του Συναξαριστή, είδε σε οπτασία τους μέγιστους αυτούς Ιεράρχες, πρώτα καθένα χωριστά και στη συνέχεια και τους τρεις μαζί. Αυτοί του είπαν: «Εμείς, όπως βλέπεις, είμαστε ένα κοντά στον Θεό και τίποτε δεν υπάρχει που να μας χωρίζει ή να μας κάνει να αντιδικούμε. Όμως, κάτω από τις ιδιαίτερες χρονικές συγκυρίες και περιστάσεις που βρέθηκε ο καθένας μας, κινούμενοι και καθοδηγούμενοι από το Άγιο Πνεύμα, γράψαμε σε συγγράμματα και με τον τρόπο του ο καθένας, διδασκαλίες που βοηθούν τους ανθρώπους να βρουν τον δρόμο της σωτηρίας. Επίσης, τις βαθύτερες θείες αλήθειες, στις οποίες μπορέσαμε να διεισδύσουμε με το φωτισμό του Αγίου Πνεύματος, τις συμπεριλάβαμε σε συγγράμματα που εκδώσαμε. Και ανάμεσά μας δεν υπάρχει ούτε πρώτος, ούτε δεύτερος, αλλά, αν πεις τον ένα, συμπορεύονται δίπλα του και οι δύο άλλοι. Σήκω, λοιπόν, και δώσε εντολή στους φιλονικούντες να σταματήσουν τις έριδες και να πάψουν να χωρίζονται για εμάς. Γιατί εμείς, και στην επίγεια ζωή που είμασταν και στην ουράνια που μεταβήκαμε, φροντίζαμε και φροντίζουμε να ειρηνεύουμε και να οδηγούμε σε ομόνοια τον κόσμο. Και όρισε μία ημέρα να εορτάζεται από κοινού η μνήμη μας και καθώς είναι χρέος σου, να ενεργήσεις να εισαχθεί η εορτή στην Εκκλησία και να συνταχθεί η ιερή ακολουθία. Ακόμη ένα χρέος σου, να παραδόσεις στις μελλοντικές γενιές ότι εμείς είμαστε ένα για τον Θεό. Βεβαίως και εμείς θα συμπράξουμε για τη σωτηρία εκείνων που θα εορτάζουν τη μνήμη μας, γιατί έχουμε και εμείς παρρησία ενώπιον του Θεού».
Έτσι ο Επίσκοπος Ευχαΐτων Ιωάννης ανέλαβε τη συμφιλίωση των διαμαχόμενων μερίδων, συνέστησε την εορτή της 30ης Ιανουαρίου και συνέγραψε και κοινή Ακολουθία, αντάξια των τριών Μεγάλων Πατέρων.
Η εορτή αυτής της Συνάξεως του Μεγάλου Βασιλείου, του Γρηγορίου του Θεολόγου και του Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αποτελεί το ορατό σύμβολο της ισότητας και της ενότητας των Μεγάλων Διδασκάλων, οι οποίοι δίδαξαν με τον άγιο βίο τους το Ευαγγέλιο του Χριστού. Είναι εκείνοι, οι οποίοι εξ’ αιτίας της ταπεινώσεώς τους μπροστά στην αλήθεια, έχουν λάβει το χάρισμα να εκφράζουν την καθολική συνείδηση της Εκκλησίας και ότι διδάσκουν δεν είναι απλώς δική τους σκέψη ή προσωπική τους πεποίθηση, αλλά είναι επιπλέον η ίδια η μαρτυρία της Εκκλησίας, γιατί μιλούν από το βάθος της καθολικής της πληρότητας.
Περί τις αρχές του 14ου αιώνα μ.Χ. ανεγέρθη ναός των Τριών Ιεραρχών κοντά στην Αγία Σοφία Κωνσταντινούπολης, δίπλα σχεδόν στη μονή της Παναχράντου.

Πηγή: Ορθόδοξος Συναξαριστής

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς, ΙΖ΄ Ματθαίου (Ματθ. ιε΄ 21-28)

 

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐξῆλθεν ὁ ᾿Ιησοῦς εἰς τὰ μέρη Τύρου καὶ Σιδῶνος. καὶ ἰδοὺ γυνὴ Χαναναία ἀπὸ τῶν ὁρίων ἐκείνων ἐξελθοῦσα ἐκραύγασεν αὐτῷ λέγουσα· ἐλέησόν με, Κύριε, υἱὲ Δαυΐδ· ἡ θυγάτηρ μου κακῶς δαιμονίζεται. ὁ δὲ οὐκ ἀπεκρίθη αὐτῇ λόγον. καὶ προσελθόντες οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· ἀπόλυσον αὐτήν, ὅτι κράζει ὄπισθεν ἡμῶν. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἀπεστάλην εἰ μὴ εἰς τὰ πρόβατα τὰ ἀπολωλότα οἴκου ᾿Ισραήλ. ἡ δὲ ἐλθοῦσα προσεκύνησεν αὐτῷ λέγουσα· Κύριε, βοήθει μοι. ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· οὐκ ἔστι καλὸν λαβεῖν τὸν ἄρτον τῶν τέκνων καὶ βαλεῖν τοῖς κυναρίοις. ἡ δὲ εἶπε· ναί, Κύριε· καὶ γὰρ τὰ κυνάρια ἐσθίει ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν. τότε ἀποκριθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῇ· ὦ γύναι, μεγάλη σου ἡ πίστις! γενηθήτω σοι ὡς θέλεις. καὶ ἰάθη ἡ θυγάτηρ αὐτῆς ἀπὸ τῆς ὥρας ἐκείνης

 

 

 

 

Κυριακή ΙΖ΄ Ματθαίου (Χαναναίας). Δάσκαλός μας μιὰ ἀγράμματη

 

Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου

 

 

Περιμένετε βέβαια λόγον.
Θὰ μιλήσω, ἀγα­πητοί μου· ἂν καὶ σήμερα νομίζω, ὅτι δὲν πρέπει νὰ μιλήσω ἐγὼ ἀλλὰ κάποιος ἄλλος. Καὶ αὐτὸς ὁ ἄλλος, τὸν ὁποῖο προβάλλει ἡ ἁ­γία μας Ἐκκλησία, εἶνε παρακαλῶ μιὰ γυναίκα.
Δὲν εἶνε μορφωμένη, ἐπιστήμων, θεολόγος, ἱ­ε­ροκή­ρυκας, ἐπίσκοπος· ἀγράμματη εἶ­νε, δὲν φοίτησε σὲ σχολεῖα.
Τί νὰ τὰ κάνῃς τὰ λύκεια καὶ πανεπιστήμια, ὅταν λείπῃ ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ ποὺ εἶνε «ἀρχὴ σοφίας»; (Ψαλμ. 110,10. Παροιμ. 9,10. πρβλ. Σ. Σειρ. 1,14).
Αὐτὴ εἶχε μέσα της τὸ φῶς ποὺ ἔχει κάθε ἄν­θρωπος· τὸ λογικό, τὴ συνείδησι, τὸ αὐτεξού­σιο – ἐλευθερία.
Φωτιζόταν ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς περισσότερο ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ ἀρχαῖοι φιλόσοφοι πρόγονοί μας καὶ ἀπ᾽ ὅ,τι οἱ Ἰουδαῖοι διὰ τῆς ἱερᾶς ἀ­ποκαλύψεως τῆς Παλαι­ᾶς Διαθήκης.
Γυναίκα ἀγράμματη. Καὶ μόνο ἀγράμματη; καὶ εἰδωλολάτρις. Ζοῦσε σὲ βαθὺ σκοτάδι.
Δὲν εἶ­χε χάσει ὅμως αὐτὸ τὸ ἀμυδρὸ φῶς. Αὐτὴν λοιπὸν προ­βάλλει σήμερα τὸ εὐαγγέλιο.
Καὶ τὸ ὄνομά της; «Χαναναία» (Ματθ. 15,22).
Δὲν εἶ­νε τοῦτο τὸ μικρό της προσωπικὸ ὄνομα·

Κυριακή ΙΖ’ Ματθαίου: Ἡ δύναμη τῆς Πίστης (Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς) (Ματθ. ιε’ 21-28)

 

Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να γευτεί τη γλυκύτητα του καλού, αν πρώτα δεν επιμείνει και δε δοκιμαστεί στο καλό. Στο δρόμο προς το καλό πρώτα δοκιμάζουμε την πικρία κι υστέρα τη γλυκύτητα.
Η φύση ολόκληρη είναι γεμάτη από διδαχές καρτερίας και επιμονής. Αν τα νεόφυτα δέντρα σου δεν αναπτυχθούν για να δημιουργήσουν δασύλιο, θα μπορέσουν ν’ αντέξουν στον άνεμο και το χιόνι; Θα σου ήταν χρήσιμα τα ποτάμια αν δεν έφτιαχναν βαθιές κοίτες; Μήπως τα μυρμήγκια αυτοκτονούν όταν οι τροχοί καταστρέφουν τα σπίτια τους στο δρόμο, ή ξεκινούν με επιμονή να φτιάχνουν καινούργια; Αν κάποιος άκαρδος άνθρωπος γκρεμίσει τη φωλιά τού χελιδονιού στο σπίτι του, τότε το χελιδόνι θα ξεκινήσει αδιαμαρτύρητα να πάει σε άλλο σπίτι για να φτιάξει την καινούργια φωλιά του.Οτιδήποτε κάνουν οι φυσικές καταστροφές ή οι άνθρωποι στα φυτά και στα ζώα, κάνουν τους ανθρώπους να θαυμάζουν την ακατάβλητη επιμονή τους στην εκτέλεση του καθήκοντος που τους όρισε ο Θεός. Όταν ένα φυτό που το κόψανε ή το θερίσανε έχει τη δύναμη ν’ αναπτυχθεί ξανά, θα το κάνει. Όταν σ’ ένα πληγωμένο και μοναχικό ζώο έμεινε έστω κι ελάχιστη δύναμη ζωής, θα προσπαθήσει να κάνει κι αυτό το καθήκον του για να ζήσει.

Η καθημερινή ζωή τού ανθρώπου είναι γεμάτη

Τὸ Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακὴς ΙΕ´ Λουκά (ιθ´ 1-10) Ὁ Ἰησοῦς καὶ ὁ Ζακχαῖος

 

αι εἰσελθὼν διήρχετο τὴν ῾Ιεριχώ· 2 καὶ ἰδοὺ ἀνὴρ ὀνόματι καλούμενος Ζακχαῖος, καὶ αὐτὸς ἦν ἀρχιτελώνης, καὶ οὗτος ἦν πλούσιος, 3 καὶ ἐζήτει ἰδεῖν τὸν ᾿Ιησοῦν τίς ἐστι, καὶ οὐκ ἠδύνατο ἀπὸ τοῦ ὄχλου, ὅτι τῇ ἡλικίᾳ μικρὸς ἦν. 4 καὶ προδραμὼν ἔμπροσθεν ἀνέβη ἐπὶ συκομορέαν, ἵνα ἴδῃ αὐτόν, ὅτι ἐκείνης ἤμελλε διέρχεσθαι. 5 καὶ ὡς ἦλθεν ἐπὶ τὸν τόπον, ἀναβλέψας ὁ ᾿Ιησοῦς εἶδεν αὐτὸν καὶ εἶπε πρὸς αὐτόν· Ζακχαῖε, σπεύσας κατάβηθι· σήμερον γὰρ ἐν τῷ οἴκῳ σου δεῖ με μεῖναι.

6 καὶ σπεύσας κατέβη, καὶ ὑπεδέξατο αὐτὸν χαίρων. 7 καὶ ἰδόντες πάντες διεγόγγυζον λέγοντες ὅτι παρὰ ἁμαρτωλῷ ἀνδρὶ εἰσῆλθε καταλῦσαι. 8 σταθεὶς δὲ Ζακχαῖος εἶπε πρὸς τὸν Κύριον· ἰδοὺ τὰ ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων μου, Κύριε, δίδωμι τοῖς πτωχοῖς, καὶ εἴ τινός τι ἐσυκοφάντησα, ἀποδίδωμι τετραπλοῦν. 9 εἶπε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι σήμερον σωτηρία τῷ οἴκῳ τούτῳ ἐγένετο, καθότι καὶ αὐτὸς υἱὸς ᾿Αβραάμ ἐστιν. 10 ἦλθε γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ζητῆσαι καὶ σῶσαι τὸ ἀπολωλός.

 

 

 

Κυριακή του Ζακχαίου Ομιλία +π. Αθανασίου Χατζή

Ζούμε την ευλογία που δίνει ο Θεός;

Ἑορτὴ Ἁγίου Ἀθανασίου 18-1-2016, ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ.

 

ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ ...

 

Ἀπολυτίκιο Αγίου Ἀθανασίου
Στύλος γέγονας ὀρθοδοξίας, θείοις δόγμασιν ὑποστηρίζων, τὴν Ἐκκλησίαν Ἱεράρχα Ἀθανάσιε· τῷ γὰρ Πατρὶ τὸν Ὑιόν ὁμοούσιον, ἀνακηρύξας κατᾑσχυνας Ἄρείον· Πάτερ Ὅσιε, Χριστόν τὸν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν, τό μέγα ἔλεος.

Απολυτίκιο Αγίων Ἀθανασίου καὶ Κυρίλλου

Ἔργοις λάμψαντες Ὀρθοδοξίας, πᾶσαν σβέσαντες κακοδοξίαν, νικηταὶ τροπαιοφόροι γεγόνατε· τῇ εὐσεβείᾳ τὰ πάντα πλουτίσαντες, τὴν Ἐκκλησίαν μεγάλως κοσμήσαντες, ἀξίως εὕρατε Χριστὸν τὸν Θεὸν εὐχαῖς ὑμῶν, δωρούμενον πᾶσι τὸ μέγα ἔλεος.

Στύλος γέγονας ὀρθοδοξίας, θείοις δόγμασιν ὑποστηρίζων, τὴν Ἐκκλησίαν Ἱεράρχα Ἀθανάσιε· τῷ γὰρ Πατρὶ τὸν Ὑιόν ὁμοούσιον, ἀνακηρύξας κατᾑσχυνας Ἄρείον· Πάτερ Ὅσιε, Χριστόν τὸν Θεόν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν, τό μέγα ἔλεος.

 18 Ιανουαρίου 2019, Ιερός ναός Αγίου Αθανασίου Δουραχάνης

 

 

 

 

 

 

Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ 17 -1-16

 

Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ, 17 1 2015

 

Εις την χαρά του Κυρίου σου, π. Αθανάσιος Χατζής.

Λόγος εἰς τὸν Νεομάρτυρα Γεώργιο

♰ π. Ἀθανασίου Χατζῆ

Ὑπάρχουν ἄνθρωποι ποὺ κρατᾶνε τὸ δόγμα ὡς κόρη ὀφθαλμοῦ, καθαρό· δὲν δέχονται συμβιβασμούς. Ὅπως τὸ μάτι δὲν μπορεῖ νὰ δεχτεῖ τίποτα καὶ θέλει νὰ τὸ ἀποβάλλει καὶ νὰ τὸ βγάλει, ἔτσι ἀκριβῶς καὶ ὁ σωστὸς ὁ ἄνθρωπος, ὁ Χριστιανὸς Ὀρθόδοξος, δὲν μπορεῖ νὰ συμβιβαστεῖ μὲ διάφορες αἱρέσεις καὶ νὰ ὑποχωρήσει. Εἶναι πάντοτε ἕτοιμος, σταθερός καὶ δὲν λογαριάζει, ἂν θὰ τοῦ στοιχίσει ἡ ζωή. Ἔτσι, λοιπόν, κι ὁ Νεομάρτυς Γεώργιος. Ζεῖ στὸν κόσμο κι ἀγωνίζεται ἀπὸ μικρὸ παιδί. Νὰ δεῖτε, λοιπόν, πὼς ἀκριβῶς ὁ Θεός, δὲν ἔχει ὁρίσει ἕναν δρόμο· ὁ Θεὸς ἀπὸ παντοῦ, ἂν ὁ ἄνθρωπος παλεύει, τὸν ἀξιώνει καὶ τὸν κάνει αὐτὸ ποὺ λέμε ἅγιο, δηλαδή νά πρεσβεύει γιὰ μας. Αὐτοὶ εἶναι σὲ μιὰ ἄλλη κατάσταση κι αὐτοὶ παρακαλοῦν σήμερα τὸν Θεὸ γιὰ μας. Κι ἔτσι βλέπουμε ὅτι, ἐνῶ ὁ Μέγας Αντώνιος ἦταν στὴν ἔρημο μὲ μεγάλους ἀγῶνες, αὐτὸς ὁ Νεομάρτυρας βρίσκεται στὸν κόσμο ποὺ δὲν τὸν ὑπολογίζει κανένας.

Εἶναι σύγχρονος Ἅγιος κι ἔχουμε πολλὰ στοιχεῖα ἀπὸ τὰ μικρὰ του χρόνια. Δὲν εἶναι ὅπως παλιὰ ποὺ ἔμενε ἀπὸ στόμα σὲ στόμα νὰ διαδώσουν κάτι. Ἐδῶ ἔχουμε στοιχεῖα ἀπὸ ἀνθρώπους ποὺ τὰ ἔζησαν. Καί, μάλιστα, συγκεκριμένα θὰ πῶ καὶ γιὰ τὸν ἑαυτὸ μου.
Ὑπῆρξαν ἄνθρωποι ἀπαρατήρητοι ποὺ γνώριζαν πάρα πολλὰ πράγματα. Εἶχα γνωρίσει κι ἐγὼ ἕναν ἀπὸ αὐτούς. Κάποιον Μάρκο, ἕνας τορναδόρος ἦταν. Καθόταν ἐκεῖ στὴ γωνία πίσω ἀπὸ τὸ «Χατζηκώστα», πίσω ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νικόλαο, κάτω ἐκεῖ πέρα, καὶ κάποτε θέλησα νὰ τὸν πάω μιὰ βόλτα ἐκεῖ κάτω στὸ παραλίμνιο καὶ νὰ πᾶμε στὴ Μητρόπολη γιὰ τὸν ἑσπερινό. Κι ὅταν τὸν πέρασα ἀπὸ τὸ στενό, ἕνα στενὸ ποὺ εἶναι ἐκεῖ πέρα, ἄρχισε νὰ χτυπιέται καὶ νὰ μοῦ λέει: «Μπά! Μπά!».

«Τί ἔπαθες;» τοῦ εἶπα.

ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΕΞ ΙΩΑΝΝΙΝΩΝ

 

Ο Άγιος Γεώργιος γεννήθηκε το 1808 μ.Χ. στο χωριό Τζούρχλι (ή Τζούραλη) της επαρχίας Γρεβενών (σήμερα φέρει την ονομασία Άγιος Γεώργιος), από γονείς φτωχούς γεωργούς, τον Κωνσταντίνο και τη Βασίλω. Ο Γεώργιος, επειδή οι γονείς του ήταν φτωχοί, παρέμεινε αγράμματος. Ορφάνεψε σε παιδική ηλικία και πήγε στα Ιωάννινα, όπου έγινε Ιπποκόμος του Χατζή Αβδουλά, αξιωματικού του Ιμίν πασά, στον οποίο και παρέμεινε για οκτώ χρόνια.

Κατά τον Οκτώβριο του 1836 μ.Χ. συκοφαντήθηκε από εχθρούς του Τούρκους, ότι δήθεν, προηγουμένως εξισλαμίστηκε και κατόπιν επανήλθε στη χριστιανική θρησκεία. Μπροστά στον κριτή ο Γεώργιος

απολογήθηκε με θάρρος και απέδειξε ότι ποτέ δεν έγινε αρνησίθρησκος. Έτσι, αφού βρέθηκε και απερίτμητος τον άφησαν ελεύθερο.

Αργότερα πήρε σύζυγο ονόματι Ελένη

Γιὰ τὸν Ἅγιο Γεώργιο Ἰωαννίνων

ΚΡΑΤΑΜΕ ΤΙΣ ΑΠΟΣΤΑΣΕΙΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Δέκα λεπροί συνάντησαν τον Χριστό και παρακάλεσαν για τη θεραπεία τους. Ο Χριστός τους είπε να πάνε να δείξουν τον εαυτό τους στους ιερείς, που ήταν εντεταλμένοι από τον μωσαϊκό νόμο να εκδίδουν το σχετικό πιστοποιητικό υγείας. Οι λεπροί υπάκουσαν και καθ’ οδόν είδαν ότι είχαν θεραπευτεί. Ένας μόνο όμως τότε, και μάλιστα όχι Ιουδαίος, αλλά Σαμαρείτης, γύρισε και ευχαρίστησε τον
Χριστό (Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά).
Αξιοπρόσεκτο είναι ότι, όταν πρωτοείδαν τον Χριστό οι λεπροί, δεν πήγαν πολύ κοντά του. «Έστησαν πόρρωθεν». Του φώναξαν από μακριά. Ήταν απαγορευμένο, λόγω της λέπρας, να πλησιάζουν ανθρώπους και οι ίδιοι το σεβόντουσαν αυτό, όσο κι αν ήταν σκληρό γι’ αυτούς, για να μη βάζουν σε κίνδυνο τους συνανθρώπους τους.
Ήταν απόβλητοι από την ανθρώπινη κοινωνία. Είχαν πλήρη
συναίσθηση της θέσης τους.
Σήμερα η λέπρα

Περί της ανακομιδής των ιερών λειψάνων του νεομάρτυρος Γεωργίου Ιωαννίνων

 

π. Ἀθανάσιος Χατζής, ὁμιλία στίς 26-10-1996, 

Παναγία Ντουραχάνης..

Περί της ανακομιδής των Ιερών λειψάνων του Νεομάρτυρος Γεωργίου Ιωαννίνων...

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ: Η θεραπεία των δέκα λεπρών (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

 

(Λουκ. ιζ 12-19)

Συχνά είμαστε αδύναμοι να διδαχτούμε από τα μεγάλα πράγματα και διδασκόμαστε από τα μικρά. Αφού δεν μπορούμε να κατανοήσουμε πώς o Θεός βλέπει όλους τους ανθρώπους, ας παρατηρήσουμε πώς στέλνει ο ήλιος το φως του παντού στη γη, σ’ όλα τα πράγματα. Αν αδυνατούμε να κατανοήσουμε πως η ψυχή του ανθρώπου δεν μπορεί ούτε στιγμή να ζήσει χωρίς Θεό, ας δούμε πώς το σώμα του ανθρώπου δεν μπορεί ούτε στιγμή να ζήσει χωρίς τον αέρα. Αν δεν μπορούμε ν’ αντιληφθούμε γιατί ο Θεός ζητάει υπακοή από τους ανθρώπους, ας καταλάβουμε γιατί ο αρχηγός της οικογένειας απαιτεί υπακοή από τα μέλη της, ο βασιλιάς από τους υπηκόους του, ο διοικητής από τους στρατιώτες του κι ο αρχιτέκτονας από τους οικοδόμους. Αν δεν κατανοούμε γιατί ο Θεός ζητάει ευγνωμοσύνη από τους ανθρώπους, ας αναλογιστούμε γιατί ο πατέρας ζητάει την ευγνωμοσύνη των παιδιών του. Γιατί ο πατέρας επιμένει πως ο γιος του πρέπει να πάρει το κύπελλό του, να του κάνει υπόκλιση και να λέει ευχαριστώ για το κάθε τι, μικρό ή μεγάλο, που παίρνει από τους γονείς του; Γιατί το κάνουν αυτό οι γονείς; Μήπως πλουτίζουν περισσότερο με τις ευχαριστίες των παιδιών, μήπως γίνονται πιο δυνατοί ή πιο διάσημοι ή αποκτούν μεγαλύτερη επιρροή στην κοινωνία; Όχι, τίποτα απ’ όλ’ αυτά. Αφού λοιπόν οι γονείς δεν κερδίζουν προσωπικά

Κυριακή ΙΒ΄ Λουκά, Των δέκα λεπρών ομιλία ♰ π.Αθανασίου Χατζή

 

Εὐαγγελικό Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 25 Ἰανουαρίου 2023, ΙΒ΄ Λουκᾶ (Λουκ. ιζ΄ 12-19)

 

ῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰσερχομένου τοῦ ᾿Ιησοῦ εἴς τινα κώμην ἀπήντησαν αὐτῷ δέκα λεπροὶ ἄνδρες, οἳ ἔστησαν πόρρωθεν, καὶ αὐτοὶ ἦραν φωνὴν λέγοντες· Ἰησοῦ ἐπιστάτα, ἐλέησον ἡμᾶς. καὶ ἰδὼν εἶπεν αὐτοῖς· πορευθέντες ἐπιδείξατε ἑαυτοὺς τοῖς ἱερεῦσι. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ ὑπάγειν αὐτοὺς ἐκαθαρίσθησαν. εἷς δὲ ἐξ αὐτῶν, ἰδὼν ὅτι ἰάθη, ὑπέστρεψε μετὰ φωνῆς μεγάλης ­δοξάζων τὸν Θεόν, καὶ ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον παρὰ τοὺς πόδας αὐτοῦ εὐχαριστῶν ­αὐτῷ· καὶ αὐτὸς ἦν Σαμαρείτης. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· οὐχὶ οἱ δέκα ἐκαθαρίσθησαν; οἱ δὲ ἐννέα ποῦ; οὐχ εὑρέθησαν ὑποστρέψαντες δοῦναι δόξαν τῷ Θεῷ εἰ μὴ ὁ ἀλλογενὴς οὗτος; καὶ εἶπεν αὐτῷ· ἀναστὰς πορεύου· ἡ πίστις σου σέσωκέ σε.

 

 

Μην κυνηγάς τη δόξα....

 

 

 

Μην κυνηγάς τη δόξα.... Μάθε να αγαπάς, να συχωράς,

 να προχωράς.... για να έχεις τη ζωή που αξίζει να έχεις...

♱π. Αθανάσιος Χατζής

 

 

 

 

Ὁ λαός ὁ καθήμενος ἐν σκότει φῶς εἶδεν μέγα

 

Εἴμαστε;

 091227

ΠΛΗΡΩΜΑ ΝΟΜΟΥ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

Με την απόδοση της εορτής των Φώτων στο τέλος του
επταημέρου κλείνει η μακρά περίοδος των ακινήτων εορτών
Χριστουγέννων-Θεοφανείων (15 Νοε.-14 Ιαν.), γνωστή ως Άγιο Σαρανταήμερο και Δωδεκαήμερο.
Την Κυριακή μετά τα Φώτα βλέπουμε τον Χριστό, μετά τη
βάπτισή του στον Ιορδάνη από τον Πρόδρομο Ιωάννη, να αρχίζει το κήρυγμα για τον ερχομό της Βασιλείας των ουρανών. Ο Χριστός γεννήθηκε, ανδρώθηκε και διήλθε κατά την επίγεια ζωή του όλα τα φυσιολογικά στάδια της ζωής του κοινού ανθρώπου. Και επιπλέον φρόντισε να τηρήσει τις διατάξεις του νόμου. Έλεγε: «Πρέπον ημίν εστιν πληρώσαι πάσαν δικαιοσύνην». Σε μένα αρμόζει να εκπληρώσω κάθε εντολή του Θεού. Ο Χριστός υπήρξε «το πλήρωμα του νόμου και των προφητών».
Με τί τρόπο το έκανε αυτό; Με την κένωση, την άκρα του
ταπείνωση,

Μια ξεχωριστή μέρα του μπαρμπα - Γιάννη

 Θεατρική παράσταση από τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Δουραχάνης

Δεκέμβριος 2022

 

 

 

 

 

Λόγος εἰς τὰ Ἅγια Θεοφάνεια

 

 Ἱερομονάχου +Ἀθανασίου Χατζῆ

καθηγουμένου Ἱερᾶς Μονῆς Παναγίας Δουραχάνης

ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία

Σήμερα ἀνάμνηση καὶ σταθμὸς τῆς ζωῆς μας εἶναι τὰ Ἅγια Θεοφάνεια. Θὰ ἤθελα νὰ πῶ πρὸς τὸν ἑαυτὸ μου καὶ πρὸς τὴν ἀγάπη σας, ἂν μποροῦσα νὰ συλλάβω αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο, αὐτὴν τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο, θὰ ἤμουν ὄχι μόνο εὐτυχής, ἀλλά, ὁπωσδήποτε πολὺ πιὸ διαφορετικὸς καὶ πολὺ καλύτερος. 

Στὴ φύση σήμερα λυγίζουν τὰ βουνά, βλέπουν τὸν Δημιουργὸ νὰ κατεβαίνει σὰν ἄνθρωπος. Ὁ Ἰορδάνης νὰ γυρίζει πίσω τὰ νερὰ ἀπὸ τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν ἀπορία. Τὰ πάντα ὅλα γύρω κάμπτουν γόνυ, γιὰ νὰ ὑμνήσουν, νὰ εὐχαριστήσουν κι ἀποροῦν πόσο πολὺ ἀγαπάει ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπο.

Αὐτὴ ἡ παντοδυναμία Του, αὐτὴ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ θυσία ποὺ κάνει, ἡ ταπείνωση ποὺ δέχεται, νὰ ἄρχεται ὁ Ἄναρχος, νὰ γίνει ὁ Θεὸς ἄνθρωπος, ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα πρέπει νὰ μᾶς προβληματίζουν. Πρέπει νὰ ἀξιοποιήσουμε αὐτὰ τὰ ὁποία ὁ Ἴδιος, εἴτε μᾶς τὰ ἔχει πεῖ μὲ τὸν Λόγο Του εἴτε ἀκόμα καὶ μὲ τὸ Μυστήριο τῆς Ἱερωσύνης, πού με ἀξίωσε να τελῶ, δίνει ἄφθονα πνευματικὰ ἀγαθά. Γι’ αὐτό, λοιπόν, πόσο θὰ ἤθελα, αὐτὲς τὶς μέρες, νὰ νιώσουμε αὐτὸ τὸ μεγαλεῖο, αὐτὴν τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ κι ἀπὸ ἐκεῖ καὶ πέρα ὕστερα τὰ πράγματα θὰ ἦταν ἀλλιῶς.
Πάντοτε λέω καὶ στὸν ἑαυτὸ μου καὶ σὲ σᾶς, δὲν θέλω νὰ Τὸν φοβᾶμαι τὸν Θεό. Τὴν παντοδυναμία Του αὐτή, τὴ δύναμη αὐτή, δὲν πρέπει νὰ τὴ φοβᾶμαι. Εἶναι ἀνάγκη νὰ Τὸν γνωρίσω, εἶναι συμφέρον μου νὰ ἔχω πραγματικὰ φιλία, νὰ εἶμαι φίλος Του κατὰ τὰ λόγια

Γιά τό Μέγα Ἁγιασμό

 

 

 

Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός τελεῖται κάθε χρόνο τήν 5η καί 6η Ἰανουαρίου. Πολλοί εἶναι αὐτοί οἱ ὁποῖοι ρωτοῦν ἄν ὁ Ἁγιασμός αὐτός πίνεται, χρησιμοποιεῖται γιά ραντισμό, φυλάσσεται στά σπίτια καί ἄν ἀντικαθιστᾶ τήν θεία Κοινωνία. Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ, μεταγλωττισμένο στήν νεοελληνική, ἀποτελεῖ «εἰδική γνωμοδότηση περί τοῦ θέματος τοῦ Μεγάλου Ἁγιασμοῦ, δηλ. πῶς λαμβάνεται αὐτός παρά τῶν χριστιανῶν, ἐάν φυλάσσεται καί ἐάν ἀπ' αὐτόν μεταλαμβάνουν» οἱ πιστοί, συνταχθέν ὑπό τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Πατρῶν κυροῦ Νικοδήμου. Ἀρχικῶς αὐτή δημοσιεύθηκε στά ΔΙΠΤΥΧΑ τοῦ ἔτους 1999 (σσ. οη΄-π΄), πρός ἐνημέρωση τῶν εὐλαβέστατων Ἐφημερίων καί πληροφόρηση τῶν πιστῶν:...


1. Ὑπάρχει διαφορά ἀνάμεσα στό Μεγάλο Ἁγιασμό πού τελεῖται τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων καί ἐκεῖνον τῆς κύριας ἡμέρας τῆς ἑορτῆς;
Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός πού τελεῖται τήν παραμονή τῶν Θεοφανείων καί ἀνήμερα τῆς ἑορτῆς εἶναι ἀκριβῶς ὁ ἴδιος. Ἐσφαλμένα κάποιοι θεωροῦν ὅτι δῆθεν τελεῖται τήν παραμονή ὁ «μικρός Ἁγιασμός» καί τήν ἑπόμενη ὁ «Μέγας». Καί στίς δύο περιπτώσεις τελεῖται ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός. Μικρός Ἁγιασμός τελεῖται τήν πρώτη μέρα κάθε μήνα, καθώς καί ἐκτάκτως ὅταν τό ζητοῦν οἱ χριστιανοί σέ διάφορες περιστάσεις (ἐγκαίνια οἰκιῶν, καταστημάτων καί ἱδρυμάτων, σέ θεμελίωση κτισμάτων κ.λπ.). Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός τελεῖται μόνο δύο φορές τό χρόνο (τήν 5η καί 6η Ἰανουαρίου) στό Ναό.


2. Ποῦ φυλάσσεται ὁ Μέγας Ἁγιασμός καί γιά ποιό λόγο;
Ὁ Μεγάλος Ἁγιασμός φυλάσσεται ὅλο τό χρόνο στό Ναό. Φυλάσσεται ὄχι ἄνευ λόγου. Καί ὁ λόγος δέν εἶναι ἄλλος, παρά γιά νά «μεταλαμβάνεται» ἀπό τούς πιστούς ὑπό ὁρισμένες συνθῆκες καί προϋποθέσεις. Συνηθισμένη εἶναι η περίπτωση πού ἀφορᾶ στούς διατελοῦντες ὑπό ἐπιτίμιο τοῦ Πνευματικοῦ, πού ἐμποδίζει τή συμμετοχή τους στη θεία Κοινωνία, γιά ὁρισμένο καιρό, καί εἴθισται νά δίδεται σέ αὐτούς, γιά εὐλογία καί παρηγοριά τους, Μέγας Ἁγιασμός. Κανένα κώλυμα δέν ὑφίσταται πρός τοῦτο, ἐφ' ὅσον μάλιστα βρίσκονται «ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει». Ἀπαραίτητα ὅμως πρέπει νά συνειδητοποιοῦν ὅτι ὁ Μέγας Ἁγιασμός δέν ὑποκαθιστᾶ οὔτε ἀντικαθιστᾶ τή θεία Κοινωνία τοῦ Σώματος καί τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν ὁποία ὀφείλουν μέ τή μετάνοια νά προετοιμάζονται, γιά νά ἀπαλλαγοῦν ἀπό τά κωλύματα τῆς ἁμαρτίας, ὥστε νά ἀξιωθοῦν νά κοινωνήσουν τό ταχύτερο.


3. Μπορεῖ ὁ Μέγας Ἁγιασμός νά φυλάσσεται στό σπίτι καί νά πίνουν ἀπ' αὐτόν σέ καιρό ἀσθένειας ἤ γιά ἀποτροπή βασκανίας καί κάθε σατανικῆς ἐνέργειας;
Ἡ ἀπάντηση

Μια θαυμάσια ερμηνεία της ακολουθίας της Βάπτισης - Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης Παύλος

 

Χριστούγεννα μὲ τὸν Ἀλέξανδρο Παπαδιαμάντη

 Χριστουγεννιάτικη θεατρική παράσταση 

από τους μαθητές του Γυμνασίου Δουραχάνης

Δεκέμβριος 2022

“Πώς να περιφρουρήσω την καρδιά μου;”

 

Από το Γεροντικό

Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Τιθόη:
“Πώς να περιφρουρήσω την καρδιά μου;”

Κι ο Γέροντας του λέει:

“Πώς να φυλάξουμε την καρδιά μας, όταν είναι ανοικτές η γλώσσα μας και η κοιλιά μας;”

Είπε πάλι:
“Εκείνος που δεν κυριαρχεί στη γλώσσα του σε ώρα οργής, αυτός ούτε στα πάθη του θα κυριαρχήσει ποτέ”.

 

Είπε ακόμη: “Προτιμότερο είναι να τρώει κανείς κρέας και να πίνει κρασί, παρά να τρώει τις σάρκες των αδελφών του με την καταλαλιά”. 

 

 

 

Μια ξεχωριστή μέρα του μπαρμπα-Πανώφ, από το Γυμνάσιο Δουραχάνης

 

Ὥφθης βάσις ἄσειστος τῇ Ἐκκλησίᾳ, νέμων πᾶσιν ἄσυλον, τὴν κυριότητα βροτοῖς, ἐπισφραγίζων σοῖς δόγμασιν, Οὐρανοφάντορ Βασίλειε Ὅσιε.

 

 

Ευχόμαστε ο Άγιος Βασίλειος να είναι φωτεινός οδοδείχτης

 στο δρόμο της ζωής μας, τη νέα χρονιά που ξημερώνει.

Γιατί ακολουθώντας τα χνάρια των αγίων, 

τα αποτυπώματα του κόπου τους και της αγάπης τους

 σ' Εκείνον και τον κόσμο Του, 

αποκτάει νόημα και η δική μας ζωή 

και ο δικός μας αγώνας, οι χαρές και οι λύπες. 

Έτσι ώστε να ζούμε προς δόξα Κυρίου, 

έχοντας κοινωνία με τους αγίους Του.

 

Καλή και ευλογημένη χρονιά!

 

 

 

Η Σταχομαζώχτρα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη από το Γυμνάσιο Δουραχάνης

 

Δουραχάνη: Χριστουγεννιάτικη εκδήλωση απο τα παιδιά του Δημοτικού και του Γυμνασίου

 

O ευτυχισμένος πρίγκιπας. Από τους μαθητές του Γυμνασίου Δουραχάνης.

 

Ο εγωιστής γίγαντας από τους μαθητές του Γυμνασίου Δουραχάνης

 

Άγιος Βασίλειος. Θεατρική παράσταση από το Γυμνάσιο Δουραχάνης.

 

Φώτης Κόντογλου «ΤΟ ΦΟΒΕΡΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ»

 

 

Αυτά τα Χριστούγεννα, τα Φώτα, η Πρωτοχρονιά, για πολλούς ανθρώπους δεν θα είναι καθόλου γιορτές και χαρούμενες μέρες, αλλά μέρες που φέρνουνε θλίψη και δοκιμασία. Δοκιμάζονται οι ψυχές εκείνων που δεν είναι σε θέση να χαρούνε, σε καιρό που οι άλλοι χαίρουνται. Παρεκτός από τους ανθρώπους που είναι πικραμένοι από τις συμφορές της ζωής, τους χαροκαμένους, τους αρρώστους, οι περισσότερο, πικραμένοι, είναι εκείνοι που τους στενεύει η ανάγκη να γίνουνε τούτες τις χαρμόσυνες μέρες ζητιάνοι, διακονιαρέοι. Πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να μη δίνουνε σημασία στη δική τους ευτυχία, μα γίνουνται ζητιάνοι για να δώσουνε τη χαρά στα παιδιά τους και στ’ άλλα πρόσωπα που κρέμουνται απ’ αυτούς. Οι τέτοιοι κρυφοκλαίνε από το παράπονό τους κι’ αυτοί είναι οι πιο μεγάλοι μάρτυρες, που καταπίνουνε την πίκρα τους μέρα νύχτα, σαν το πικροβότανο.

Ίσα-ίσα αυτές τις αγιασμένες μέρες που θα’πρεπε να σμίξουνε πιο κοντά οι άνθρωποι συναμεταξύ τους, «να

Τὸ φλουρὶ τοῦ φτωχοῦ τοῦ Παύλου Νιρβάνα

 

Το πρώτο φλουρί της βασιλόπιτας που μου ’πεσε – ένα αληθινό φλουρί, γιατί ο πατέρας μου τον καιρό εκείνο, πριν φτωχύνει ακόμη, όπως φτώχυνε στα υστερνά του, συνήθιζε να βάζει στη βασιλόπιτα του σπιτιού μας μια χρυσή εγγλέζικη λίρα- βγήκε μοιρασμένο.
Πώς έρχονται τα πράματα καμιά φορά! Ο πατέρας μου, όρθιος μπροστά στο αγιοβασιλιάτικο τραπέζι, έκοβε την πίτα, ονοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πριν κατεβάσει το μεγάλο μαχαίρι του ψωμιού.
Αφού έκοψε το κομμάτι του σπιτιού, των αγίων, το δικό του και της μητέρας μου, πριν αρχίσει τα κομμάτια των παιδιών, σταμάτησε σαν να θυμήθηκε κάτι.
«Ξεχάσαμε» είπε «το κομμάτι του φτωχού. Αυτό έπρεπε να ’ρθει ύστερ’ από τους αγίους.
Ας είναι όμως. Θα το κόψω τώρα και ύστερα θ’ αρχίσω τα παιδιά. Πρώτα ο φτωχός».
Κατέβασε το μαχαίρι. «Του φτωχού…» ονομάτισε. Έπειτα ερχότανε το δικό μου το κομμάτι, που ήμουν ο μεγαλύτερος από τα παιδιά. Καθώς τραβούσε όμως το κομμάτι του φτωχού, για να κόψει το δικό μου, το χρυσό φλουρί κύλησε απάνω στο τραπεζομάντιλο.
Το κόψιμο της πίτας σταμάτησε.
Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον, κι ο πατέρας όλους μας. «Ποιανού είναι τώρα το φλουρί;» είπε η μητέρα μου.

Χρόνος για τον Θεό σημαίνει το διάστημα της αναμονής ανάμεσα στο «χτύπημα πάνω στην πόρτα» και στη στιγμή που θα Του την ανοίξουμε διάπλατα

 

 π. Δημήτριος Στανιλοάε

Χρόνος για τον Θεό σημαίνει το διάστημα της αναμονής ανάμεσα στο «χτύπημα πάνω στην πόρτα» και στη στιγμή που θα Του την ανοίξουμε διάπλατα. (Εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού” (Αποκ. 3, 20).

Υπό αυτή την έννοια, ο χρόνος υποδηλώνει επίσης την ελευθερία του ανθρώπου και τον μεγάλο σεβασμό που έχει ο Θεός για τα πλάσματά Του. Ο Θεός δεν μπαίνει στην καρδιά του ανθρώπου με τη βία. Η ένωση μαζί Του μέσα στην αγάπη μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την ελεύθερη ανταπόκριση μας προς την προσφορά της. Αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός μάς δίνει χρόνο. Και εξαιτίας του σεβασμού που έχει για τα πλάσματα Του, ο χρόνος αυτός βιώνεται τόσο από τον Θεό όσο και από τον άνθρωπο… Διότι δεν χωρά αμφιβολία πως όταν δεν ακούμε τη φωνή του Θεού, ή επιλέγουμε να μην απαντήσουμε σε αυτήν, είμαστε απλώς σε αναμονή –περιπίπτουμε σε μία κατάσταση αναμονής διαφόρων

Πρωτοχρονιά

 

 

Ἡ πιὸ φοβερὴ καὶ ἡ πιὸ ἀνεξιχνίαστη δύναμη στὸν κόσμο εἶναι ὁ Χρόνος, ὁ Καιρός. Καλὰ-καλὰ τί εἶναι αὐτὴ ἡ δύναμη δὲν τὸ ξέρει κανένας, κι ὅσοι θελήσανε νὰ τὴν προσδιορίσουνε, μάταια πασκίσανε. Τὸ μυστήριο τοῦ Χρόνου ἀπόμεινε ἀκατανόητο, κι ἂς μᾶς φαίνεται τόσο φυσικὸς αὐτὸς ὁ Χρόνος. Τὸν ἴδιο τὸν Χρόνο δὲ μποροῦμε νὰ τὸν καταλάβουμε τί εἶναι, ἀλλὰ τὸν νοιώθουμε μοναχὰ ἀπὸ τὴν ἐνέργεια ποὺ κάνει, ἀπὸ τὰ σημάδια ποὺ ἀφήνει πάνω στὴν πλάση. Ἡ μυστηριώδης πνοὴ του ὅλα τ’ ἀλλάζει. Δὲν ἀπομένει τίποτα σταθερό, ἀκόμα κι ὅσα φαίνονται σταθερὰ κι αἰώνια. Μία ἀδιάκοπη κίνηση στριφογυρίζει ὅλα τὰ πάντα, μέρα-νύχτα, κι αὐτὴ τὴν ἄπιαστη καὶ κρυφὴ κίνηση δὲ μπορεῖ νὰ τὴ σταματήσει καμμιὰ δύναμη. Τοῦτο τὸ πράγμα ποὺ τὸ λέμε Χρόνο, τὸ ἔχουμε συνηθίσει, εἴμαστε

Ἀξιοποίησε τὸ χρόνο σου

 

«ΣΗΜΕΙΟΝ ΔΙΑΘΗΚΗΣ» Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ

π. Δημητρίου Μπόκου

Τὴν πρωτοχρονιά, στὰ θυρανοίξια τῆς νέας χρονιᾶς μὲ τὴν ὁποία μᾶς προικοδοτεῖ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε τὶς γιορτὲς τῆς Περιτομῆς τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ μεγάλου Ἱεράρχου Βασιλείου. Ὁ Χριστὸς περιτμήθηκε ἀπὸ ταπείνωση καὶ συγκατάβαση. Τί ἦταν ὅμως ἡ περιτομή;
Ἡ ἱστορία της χάνεται στὰ βάθη τῶν χρόνων. Ὁ πατριάρχης Ἀβραὰμ ἦταν ἤδη σὲ γεροντικὴ ἡλικία καὶ οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ ὅτι θὰ τὸν εὐλογήσει καὶ θὰ τὸν δοξάσει, κάνοντάς τον γενάρχη μεγάλου ἔθνους καὶ ὅτι ἀπὸ τὸ σπέρμα του, δηλαδὴ ἀπὸ κάποιον σπουδαῖο ἀπόγονό του, θὰ εὐλογηθοῦν ὅλες οἱ φυλὲς τῆς γῆς, ὄχι μόνο δὲν εἶχαν ἀκόμα ἐκπληρωθεῖ, ἀλλὰ καὶ δὲν διαφαινόταν ἀνθρωπίνως καμμιὰ προοπτικὴ ἐκπλήρωσής τους.
Ἡ σύζυγός του ἡ Σάρρα εἶχε ἀναγκαστεῖ νὰ καταφύγει στὸ ὕστατο νόμιμο μέσο ποὺ τῆς ἐπέτρεπαν τὰ οἰκογενειακὰ θέσμια τῆς ἐποχῆς, γιὰ νὰ θεωρηθεῖ, ἔστω καὶ νομικά, μητέρα: Δίνει τὴ δούλη της, τὴν Αἰγύπτια Ἄγαρ, στὸν Ἀβραὰμ γιὰ νὰ τεκνοποιήσει μαζί της.
Πράγματι ὁ Ἀβραὰμ ἀποκτάει ἀπὸ τὴν Ἄγαρ τὸν Ἰσμαήλ, ὅμως καὶ πάλι ὁ Θεὸς τοῦ λέγει, ὅτι δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ κληρονομήσει τὰ ὑπεσχημένα, ἀλλὰ ὁ γιὸς