Τίποτε ἀδύνατο γιὰ τὸ Θεὸ. Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου (†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Ν. Καντιώτης

 

Τίποτε ἀδύνατο γιὰ τὸ Θεὸ
Εὐαγγελισμὸς τῆς Θεοτόκου (Λουκ. 1,24-38)
«Καὶ ἀποκριθεὶς ὁ ἄγγελος εἶπεν αὐτῇ· …οὐκ ἀ δυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα» (Λουκ. 1,35-37)




Διπλῆ ἑορτὴ σήμερα, ἀγαπητοί μου, θρησκευτικὴ καὶ ἐθνική. Καὶ καλούμεθα, ὅσοι ἔχουμε μέσα μας αἰσθήματα εὐγενικὰ καὶ μεγάλα, νὰ θυμηθοῦμε δύο ἱστορικὰ γεγονότα, τὰ ὁποῖα στοὺς ὑλιστὰς καὶ ἀθέους, ποὺ τὰ μετροῦν ὅλα μὲ τὸν πῆχυ τῆς λογικῆς, φαίνον ται σὰν παραμύθια.
Ἐν τούτοις δὲν εἶνε φανταστικά. Εἶνε πραγματικὰ καὶ ἱστορικὰ γεγονότα. Εὔκολα κανεὶς ἀκούει πράγματα κοσμικά· εὔκολα ἀκούει περὶ γάμων καὶ διαζυγίων, εὔκολα ἀκούει περὶ πολιτικῆς. Εὔκολα ἀκούει ἀκόμα γιὰ τρόπαια πατριωτικά, γιὰ νίκες καὶ θριάμβους τῆς πατρίδος, ποὺ εἶνε μιὰ ἐπέκτασι τοῦ ἐγώ μας.
Ἀλλὰ πόσο δύσκολο εἶνε τ᾿ αὐτιά μας ν᾿ ἀκούσουν πράγματα ὑπερφυσικὰ καὶ ἀόρατα, ποὺ δὲν συλλαμβάνονται μὲ τὶς πέντε αἰσθήσεις, ποὺ θέλουν κάποια προπαίδεια, κάποια προδιάθεσι, κάποια ἀπόφασι ἡρωική, τὴν ὁποία δὲν θέλουμε νὰ πάρουμε!


* * * Ἂς δοῦμε τὸ πρῶτο καὶ κορυφαῖο γεγονός, τὸν Εὐαγγελισμὸ τῆς Θεοτόκου. Σήμερα ἦρθε μήνυμα. Οἱ ἄνθρωποι ἔχουν κολλημένα τ᾿ αὐτιά τους στὰ ῥαδιόφωνα γιὰ ν᾿ ἀκούσουν μήνυμα τοῦ ἄλφα ἢ βῆτα προέδρου, τοῦ μεγάλου καὶ ἰσχυροῦ τῆς ἡμέρας.
Ἀλλὰ παραπάνω ἀπ᾿ ὅλα τὰ ἐγκόσμια μηνύματα σήμερα ἀκούγεται μήνυμα, ὄχι ἀπὸ ἕναν ἐπίγειο ῥαδιοσταθμό· ἀκούγεται μήνυμα ἀπὸ ὑψηλά, ἀπὸ τοὺς οὐρανοὺς μὲ τ᾿ ἄστρα, μήνυμα ποὺ προέρχεται ἀπ᾿ αὐτὸν τὸν Θεό, τὸν δημιουργὸ τῶν πνευμάτων καὶ τῆς ὕλης.
Ποιός μεταφέρει τὸ μήνυμα; Ἄγγελος. Μὲ τὴ φαντασία μας βλέπουμε τὸν ἀρχάγγελο Γαβριὴλ νὰ κατεβαίνῃ καὶ νὰ διαγράφῃ φωτεινοὺς κύκλους σ᾿ ἕναν ἀπὸ τοὺς μικρότερους πλανῆτες, ἐκεῖ ποὺ κατοικεῖ ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος, στὴ Γῆ.
Σ᾿ αὐτὸ τὸν πλανήτη, ποὺ εἶνε ζυμωμένος μὲ δάκρυ καὶ αἷμα. Καὶ πῆγε ὄχι σὲ καμμιὰ μεγάλη πόλι, σὲ σπίτια καὶ παλάτια ἀρχοντικά, ἀλλὰ σ᾿ ἕνα ταπεινὸ σπίτι, ὅπου κατοικοῦσε μία παρθένος, ἡ Παναγία. Σ᾿ αὐτὴν μετέφερε τὸ μήνυμα. Εἶπε, ὅτι ὁ Θεὸς σπλαχνίστηκε τὸν ἄνθρωπο κι ὅτι ἀπὸ αὐτὴν θὰ γεννηθῇ Υἱός, καὶ θὰ τοῦ δώσουν τὸ ὄνομα Ἰησοῦς, καὶ θὰ καθήσῃ σὲ ἔνδοξο θρόνο, καὶ «τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος», δὲν θὰ ὑπάρχῃ τέλος στὴ βασιλεία του.
Ἀπόρησε, ὅπως ἦταν ἑπόμενο, ἡ Παναγία, καὶ ρώτησε· Πῶς εἶνε δυνατὸν νὰ γίνουν αὐτά, ἀπὸ παρθένο νὰ γεννηθῇ υἱός; Καὶ ὁ ἄγγελος ἀπήν τησε· «Οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα», γιὰ τὸ Θεὸ τίποτε δὲν εἶνε ἀδύνατο (Λουκ. 1,33-37).

Καὶ σήμερα, ἀγαπητοί μου, οἱ κοσμικοὶ καὶ ὑλόφρονες, ἀκούγοντας ὅτι ὁ Χριστὸς γεννήθηκε ἀπὸ παρθένο, κοροϊδεύουν καὶ λένε· Παραμύθια· εἶνε ποτὲ δυνατόν, μία παρθένος νὰ γεννήσῃ παιδί;
Αὐτὰ εἶνε ἀφύσικα πράγματα… Δὲν θέλουν νὰ τὸ πιστέψουν. Τί ἔχουμε ν᾿ ἀπαντήσουμε; Πολλά.
Ἕνα θὰ πῶ. Ρωτᾶνε, πῶς ἡ Παρθένος γέννησε; Ἀλλὰ ρωτοῦμε κ᾿ ἐμεῖς· Ἕνα μόνο «πῶς» ὑπάρχει;
Ἡ φύσις εἶνε γεμάτη μυστήρια· χιλιάδες εἶνε τὰ «πῶς». Τί ἀπαντήσεις δίδονται; Πῶς ὁ ἠλεκτρισμός; πῶς ὁ μαγνητισμός; πῶς ἡ παγκόσμιος ἕλξις; πῶς ἡ πυρηνικὴ ἐνέργεια;…
Καμμία ἀπάντησι δὲν παίρνουμε. Πῶς οἱ ῥίζες τῶν δέντρων παίρνουν τὸ ἴδιο νερὸ κι ἀλλοῦ τὸ κάνουν μῆλο, ἀλλοῦ κεράσι, ἀλλοῦ πορτοκάλι, ἀλλοῦ λεμόνι, ἀλλοῦ ἐλιά, ἀλλοῦ…;
Περιγράφει ἡ ἐπιστήμη, μὰ δὲν ἐξηγεῖ, δὲν εἰσέρχεται στὰ βαθύτερα αἴτια. Χιλιάδες τὰ «πῶς» ἀπὸ τὴν ὑλικὴ δημιουργία. Ἂς μᾶς ἐξηγήσουν λοιπὸν αὐτά, καὶ κατόπιν νὰ ζητήσουν ἐξήγησι γιὰ τὸ πῶς ἡ Παρθένος ἐγέννησε Υἱό.
Ἀλλ᾿ ἀφοῦ θέλουν ἀπάντησι κατὰ μέτωπον, ἀπαντοῦμε. Εἶνε γεγονός, ἐπιστημονικὰ ἀναμφισβήτητο, ὅτι κάποτε δὲν ὑπῆρχε ἄνθρωπος πάνω στὴ γῆ κι ὅτι ὁ πρῶτος ἄνθρωπος δημιουργήθηκε χωρὶς γυναῖκα. Πῶς; Μυστήριο. Ἔ λοιπόν· αὐτὸς ποὺ δημιούργησε τὸν πρῶ το ἄνθρωπο (τὸν Ἀδάμ) χωρὶς γυναῖκα, μποροῦσε καὶ νὰ δημιουργήσῃ ἄνθρωπο (τὸν Ἰησοῦν Χριστόν) χωρὶς ἄντρα.
Τὸ πρῶτο, τὸ ἐκ τοῦ μηδενός, εἶνε δυσκολώτερο. Ἐγὼ ἀπορῶ, πῶς ὑπάρχουν ἄπιστοι. Καὶ μόνο ὁ ἄνθρωπος, φτάνει ν᾽ ἀποδείξῃ ὅτι ὑπάρχει Θεός.
Στὸ κολοσσιαῖο ἐρώτημα, «πῶς δημιουργήθηκε ὁ ἄνθρωπος;», ἡ μὲν ἐπιστήμη σιωπᾷ, ἡ δὲ Γραφὴ λέει, ὅτι τὸν δημιούργησε ὁ Θεός. Ὁ ἄνθρωπος δὲν προέρχεται ἀπὸ τὸ χιμπαντζῆ· εἶνε ἕνα μεγαλειῶδες πλάσμα τοῦ Θεοῦ. Λοιπόν, ὁ Θεὸς ἔκανε τὸν ἄνθρωπο. Πῶς; Πῶς ἦρθε ὁ Ἀδάμ; Χωρὶς γυναῖκα. Καὶ αὐτὸ εἶνε τὸ δυσκολώτερο. Ἀλλὰ «οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα».
Πιστεύεις στὸ Θεό; Αὐτό εἶνε τὸ κλειδί. Πιστεύεις, ὅτι ὑπάρχει Θεὸς παντοδύναμος, πανάγαθος καὶ δημιουργὸς τοῦ σύμπαντος; Τὸ πιστεύεις αὐτὸ 100%; Διότι ὄχι 50%, οὔτε 60%, οὔτε 99%, ἀλλὰ καὶ ἕνα «ἐὰν» νὰ βάλῃς, δὲν πιστεύεις. Πιστεύεις στὸ Θεὸ 100%, 101%;
Τότε ὅλα τὰ προβλήματα, ποὺ φαίνον ται δύσκολα, ἀπαράδεκτα καὶ δυσπαράδεκτα ἀπὸ τὴν ἀνθρώπινη σκέψι, γίνονται κατανοητὰ καὶ παραδεκτὰ σ᾿ αὐτὸν ποὺ πιστεύει. «Ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα».

* * * Θέλετε ἄλλη ἀπόδειξι; Εἶνε ἡ ἐθνική μας ἑορτή. Πῶς αὐτὸ τὸ κράτος σήμερα ἁπλώνεται μέχρι τὸν Ἕβρο, μέχρι τὴν Κέρκυρα καὶ μέχρι τὴν Κρήτη, καὶ εἶνε σεβαστὸ στὰ Βαλκάνια; Πῶς ἀναστήθηκε ἐκ τοῦ μηδενός; Διότι δὲν εἶνε ψέμα· ἦταν χαμένο, νεκρό. Ἔλεγαν οἱ Εὐρωπαῖοι· Ἂν μποροῦν ν᾿ ἀναστηθοῦν οἱ νεκροὶ ἀπὸ τὸν τάφο, θ᾿ ἀναστηθῇ κ᾽ ἡ Ἑλλάδα. Καὶ αὐτὸς ὁ Βύρων, ὅταν ἦρθε ἐδῶ γιὰ πρώτη φορά, εἶπε, ὅτι εἶνε ἀδύνατον ν᾿ ἀναστηθῇ ἡ Ἑλλάδα. Καὶ ὅμως ἀναστήθηκε. Πῶς;
Οἱ ἀείμνηστοι ἐκεῖνοι ἄνδρες, τῶν ὁποίων τὴ μνήμη ἑορτάζουμε, πίστευαν. Οἱ ἀγράμματοι ἐκεῖνοι ἦταν ἄοπλοι, ἀλλὰ εἶχαν ἕνα μεγάλο ὅπλο, ποὺ δὲν τὸ ἔχουμε οἱ σημερινοί· πίστευαν, ὅτι «οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα»· πίστευαν, ὅτι γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ὑπάρχει καν ένα δύσκολο πρᾶγμα.

Ἀναφέρω δύο στιγμιότυπα.- Στὸ Μωριᾶ, στὴν Πελοπόννησο, ξεμπαρκάρησε ὁ Ἰμπραὴμ μὲ 30.000 στρατό. Γέμισε ἡ πεδιάδα, ὁ κάμπος τῶν Καλαμῶν, μυρμηγκιά. Καὶ ἐκπαιδευμένοι, παρακαλῶ, μὲ ἀξιωματικοὺς Εὐρωπαίους.
Κι ἀπέναντι; Ἕνας φράχτης, κάτι ἀσθενῆ χαρακώματα, μικρὰ ὀρύγματα, μὲ ἀτελῆ ὅπλα ἢ καὶ χωρὶς ὅπλα. Καὶ μέσ᾿ στὰ ὀρύγματα μιὰ χούφτα ἀνθρώπων μὲ ἐπὶ κεφαλῆς τὸ Μακρυγιάννη. Πῆγε στὸ ὄρυγμά του ὁ Δεριγνύ, ὁ Γάλλος ναύαρχος, καὶ γέλασε.
–Τί εἶν᾽ αὐτά, τοῦ λέει, παιχνιδάκια; Μ᾿ αὐτὰ τὰ ψέματα θ᾽ ἀντικρούσετε τὴ στρατιὰ τοῦ Ἰμπραήμ, ποὺ εἶνε ἐκπαιδευμένος ἀπὸ Γάλλους ἀξιωματικοὺς κ᾽ ἔχει κανόνια; Γελοῖο πρᾶγμα. Εἶστε ἀδύνατοι καὶ λίγοι…
Κι ὁ Μακρυγιάννης τοῦ ἀπαντᾷ, δείχνοντας τὸν οὐρανό·
–Ἀδύνατοι ἐμεῖς, δυνατὸς ὁ Θεός (δηλαδή, «Οὐκ ἀδυνατή σει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα»). Ἀνέκαθεν λίγοι ἤμασταν ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες, καὶ τὰ θεριὰ τοῦ κόσμου τρῶνε ἀπὸ ᾽μᾶς· ἀλλὰ πάντα μένουν λίγοι, κι αὐτοὶ οἱ λίγοι γίνονται μαγιὰ ἑνὸς καινούργιου κόσμου…
Αὐτοὶ οἱ λίγοι, μιὰ χούφτα ἄνθρωποι, ἦταν ἕτοιμοι ν᾿ ἀντιπαραταχθοῦν σ᾿ ἕνα ὁλόκληρο στρατὸ τοῦ Ἰμπραήμ.
- Θέλετε ἄλλο στιγμιότυπο; Ἐπήχτωσε τὸ Αἰγαῖο ἀπὸ καράβια ἐχθρικὰ μὲ τούρκικες σημαῖες. 100, 200, 300 κομμάτια· ἦταν ὁ ἰσχυρότερος στόλος τῆς Μεσογείου. Εἶχαν ἐρημώσει τὴ Χίο, κοκκίνισε ἡ θάλασσα ἀπ᾽ τὸ αἷμα στὸ νησὶ σὲ ἀκτῖνα ἑνὸς χιλιομέτρου. Ἔσφαξαν ἔσφαξαν, ἐρήμωσε ὁ τόπος.
Καὶ τὴ νύχτα οἱ βάρβαροι μέσα στὴ ναυαρχίδα γλεντοῦσαν καὶ διασκέδαζαν, ἔκαναν μπαϊράμι.

Ἀπέναντι ἀπ᾽ τὸ μεγάλο στόλο τῶν Τούρκων, μὲ τὰ 300 καράβια, ἦταν μιὰ βαρκούλα. Ἀλλὰ μέσα στὴ βαρκούλα ἦταν μία ψυχή, ποὺ ἄξιζε γιὰ 100, γιὰ 200, γιὰ 10.000 καὶ 1.000.000 καράβια· ἦταν ἡ ψυχὴ τοῦ Κανάρη. Γονάτισε, ἔκλαψε, προσευχήθηκε καὶ εἶπε· Βοήθησέ με Θεέ μου, βοήθησέ με Παναγιά μου. Κοινώνησε τῶν ἀχράντων μυστηρίων, κι ἀποφάσισε νὰ τιμωρήσῃ αὐτοὺς τοὺς βαρβάρους.
Εἶχε τὴν ἀπόφασι νὰ πεθάνῃ γιὰ τὴν πατρίδα. Καὶ μιὰ βαρκούλα τίναξε στὸν ἀέρα μιὰ ναυαρχίδα. Λοιπόν, «οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα».

* * * Θὰ ἤθελα νὰ κατέλθω σὲ συγκρίσεις. Δὲν τὸ κάνω. Γιατὶ τ᾿ ἀποτελέσματα θά ᾽νε θλιβερά, ἀπελπιστικά. Λείπει σήμερα αὐτὴ ἡ ψυχή. Ἐλάχιστοι εἶνε αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν στὸ Θεό. Μέσα στοὺς χίλιους ἴσως νὰ ὑπάρχῃ ἕνας. Ὅλοι οἱ ἄλλοι εἶνε μὲ τὰ «ἐὰν» καὶ τὰ «πῶς».
Ὅλα αὐτὰ τὰ «πῶς» καὶ τὰ «ἐὰν» πρέπει νὰ τὰ σβήσουμε, ἀδελφοί μου, ἂν θέλουμε νὰ διασωθοῦμε καὶ νὰ ἐπιζήσουμε εἴτε ὡς ἄτομα εἴ τε ὡς ἔθνος καὶ ὡς κοινωνία.
Πρέπει νὰ θυμηθοῦμε τὰ μεγαλεῖα αὐτὰ τῆς φυλῆς καὶ ν᾿ ἀποκτήσουμε τὴ μεγάλη πίστι, ποὺ εἶχαν οἱ ἥρωες τοῦ ᾿21. Καὶ τότε θὰ διαπιστώσουμε, ὅτι «οὐκ ἀδυνατήσει παρὰ τῷ Θεῷ πᾶν ῥῆμα».

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Παντελεήμονος Φλωρίνης τὴν 25-3-1977