ΠΩΣ ΔΟΞΑΖΕΤΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

«Ἐλήλυθεν ἡ ὥρα ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου». Ὁ Χριστὸς ἀπέφευγε συνήθως νὰ φανερώνεται στὸν κόσμο ὡς Μεσσίας, ὡς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἔκανε θαύματα, ἔδινε αὐστηρὴ ἐντολή, «ἵνα μὴ φανερὸν ποιήσωσιν αὐτόν». Καὶ στὰ δαιμόνια ποὺ ἔβγαζε, ἀπαγόρευε νὰ τὸν φανερώσουν. Ὅταν τὸν προκαλοῦσαν οἱ ἄνθρωποι νὰ φανερώσει τὸν ἑαυτό του στὸν κόσμο, νὰ κάνει φανερὰ τὰ ἔργα του γιὰ νὰ τὸν ἀποδεχθοῦν, ἐκεῖνος ἀπαντοῦσε: «Ὁ καιρὸς ὁ ἐμὸς οὔπω
πάρεστι» καὶ «οὔπω πεπλήρωται». Δὲν εἶχε συμπληρωθεῖ ὁ ὁρισμένος ἀπὸ τὸν Πατέρα του χρόνος, γιὰ νὰ φανερωθεῖ ὡς Μεσσίας καὶ νὰ σταυρωθεῖ. Γι’ αὐτὸ καὶ μέσα στὸν πολὺ κόσμο συνήθως κυκλοφοροῦσε «οὐ φανερῶς, ἀλλ’ ὡς ἐν κρυπτῷ» (Ἰω. 12, 23. 7, 3-10.
Ματθ. 12, 16). Ἦρθε ὅμως καὶ ἡ ὥρα

γιὰ νὰ φανερωθεῖ ποιὸς ἦταν πραγματικά. Καὶ τότε ὁ Χριστὸς εἰσῆλθε στὴν ἁγία πόλη, τὰ Ἱεροσόλυμα, ἐπευφημούμενος: «Ὡσαννά, εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου, Βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ» (Κυριακὴ τῶν Βαΐων).
Ἐπιβεβαίωσε ὅτι εἶναι ὁ ἐρχόμενος, αὐτὸς ποὺ ἀναμενόταν ὡς ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ, ποὺ θὰ βασίλευε στὸν Ἰσραὴλ ὡς υἱὸς τοῦ Δαυΐδ. Ἀκόμα καὶ τώρα ὅμως ποὺ εἰσέρχεται στὴν Ἱερουσαλὴμ ὡς βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ, ὁ Χριστὸς κρατάει χαμηλὸ προφίλ. Δὲν δίνει τὴ συνήθη εἰκόνα τῶν βασιλέων. Δὲν ἔρχεται μὲ μεγαλοπρεπῆ συνοδεία, μὲ ἔπαρση καὶ ἐξουσία, πάνω σὲ πολυτελῆ ἅρματα καὶ ἵππους, ἀλλὰ πάνω σὲ ἕνα ταπεινὸ γαϊδουράκι. Ἐπαληθεύει στὸ πρόσωπό του τὴν προφητεία τοῦ προφήτη Ζαχαρία: «Χαῖρε σφόδρα, θύγατερ Σιών, ἰδοὺ ὁ βασιλεύς σου ἔρχεταί σοι πραΰς καὶ ἐπιβεβηκὼς ἐπὶ ὄνον καὶ πῶλον υἱὸν ὑποζυγίου» (Ζαχ. 9, 9. Ματθ. 21, 5).
Τὰ «μεγαλεῖα» λοιπὸν αὐτὰ τοῦ Χριστοῦ στὴν πραγματικότητα εἶναι ταπείνωση. «Ὁ ἔχων θρόνον οὐρανὸν καὶ ὑποπόδιον τὴν γῆν ἐμετρίασε σήμερον». Ὁ πιὸ μεγάλος ἀπὸ ὅλους μίκρυνε, αὐτὸς ποὺ τὸν τρέμουν τὰ σύμπαντα, ποὺ τὸ πρόσωπό του δὲν τολμοῦν νὰ ἀντικρύσουν οἱ ἄγγελοι. «Φόβῳ παριστάμενα» ἐνώπιόν του τὰ Χερουβὶμ καὶ τὰ Σεραφίμ, «ἀντοφθαλμῆσαι οὐ δύνανται», δὲν τολμοῦν νὰ ρίξουν τὸ βλέμμα τους πάνω του, νὰ ἀτενίσουν τὴ δόξα του. Αὐτὸς λοιπόν, «ὁ τοῖς Χερουβὶμ ἐποχούμενος καὶ ὑμνούμενος ὑπὸ τῶν Σεραφίμ», συρρικνώνει τὸ ἀσύλληπτο μέγεθός του, ἐπιβαίνοντας τώρα «ἐπὶ πώλου», σὲ ἕνα μικρὸ πουλάρι. Ἕνας διαφορετικός, παράξενος βασιλιάς! Πράος σὰν ἄκακος ἀμνός. Δόξα θεωρεῖ τὴν ταπείνωση, τὴ σμίκρυνση. Ὄχι ὅσα ἐμεῖς νομίζουμε μεγαλεῖα.
Συνεχίζει τὴν πορεία ποὺ προεῖπε στοὺς μαθητές του: Ὅποιος θέλει νὰ εἶναι μέγας, ἂς γίνει ὑπηρέτης ὅλων. Ἂν καὶ δέχεται νὰ τὸν ζητωκραυγάζουν σήμερα, μὲ τὴ φαινομενικὴ αὐτὴ «δόξα» του κατ’οὐσίαν ταπεινώνεται. Καὶ θὰ πορευθεῖ ὅλη τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα «ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν» (Β΄ Κορ. 3, 18) μὲ τὸν δικό του ἰδιαίτερο τρόπο, θὰ συνεχίσει νὰ γίνεται μικρός, ὥσπου νὰ φέρει τὸ ἄφατο μεγαλεῖο του στὴν ἄκρα ταπείνωση.
Δόξα του θὰ εἶναι ὁ Σταυρός, τὸ «διὰ παθημάτων τελειῶσαι»
(Ἑβρ. 2, 10).

Καλὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα!