«Λίγα λουλούδια ἀπό τόν κῆπο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου»

 

 

 Ὁμιλία γιά τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή μακαριστοῦ Γέροντος Χρυσοστόμου Ἁγιονικοδημίτου

Ἀδελφοί μου,

Ἀληθινά, ὀφείλω νά σᾶς εὐχαριστήσω, διότι μέ καλέσατε νά σᾶς ὁμιλήσω καί γίνατε ἔτσι αἰτία νά μελετήσω λίγο καί νά ἀσχοληθῶ μέ ἕναν μεγάλο Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Σιναΐτη, νά μαζέψω λίγα ἄνθη ἀπό τήν σοφή διδασκαλία του, ἡ ὁποία ἔχει ὡς στόχο νά ὁδηγήσει τήν ζωή μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί στήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.

Ἀδελφοί μου, γνωρίζετε ὅτι:

Ὑπάρχει κάτι πού εἶναι πιό μεγάλο ἀπό τήν γῆ. Καί αὐτό εἶναι ἡ θάλασσα.

Ὑπάρχει κάτι πού εἶναι πιό μεγάλο καί ἀπό τήν θάλασσα. Καί αὐτό εἶναι ὁ οὐρανός.

Ὑπάρχει καί κάτι πού εἶναι πιό μεγάλο καί ἀπό τόν οὐρανό. Καί αὐτό εἶναι ἡ ψυχή ἑνός ἀνθρώπου.

Ὦ!!! Ἡ ψυχή ἑνός ἀνθρώπου, πόσο μεγάλη εἶναι!!!

Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ πνοή τοῦ Θεοῦ, εἶναι αὐτό πού ἀπό τόν Θεόν ἐξῆλθε καί εἰς τόν ἄνθρωπον εἰσῆλθε. Ἐνεφύσησε ὁ Θεός εἰς τόν χοϊκόν ἄνθρωπον καί ἔδωσε εἰς αὐτόν τόν ἄνθρωπον πνοήν ζῶσαν.

Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ πνοή τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό ζωντάνεμα, θά λέγαμε, τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον ὁλόκληρον, εἶναι ἡ παρουσία καί ἡ ἐνθύμηση τοῦ Θεοῦ σ᾿ ὁλόκληρη τήν κτίση. Ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν δυνατότητα νά γίνει κατά χάριν Θεός.

«Ὑμεῖς θεοί ἐστε καί υἱοί Ὑψίστου πάντες», ἀναφέρει ὁ Ψαλμωδός (Ψαλμ. 81,6).

Αὐτή εἶναι ἡ πραγματική κατάσταση πού μᾶς ἁρμόζει, ἀδελφοί μου. Γεννηθήκαμε καί ἤλθαμε στόν κόσμον μέ ἕναν προορισμό καί ἕναν σκοπό: Νά γίνουμε Ἅγιοι. Γι᾿ αὐτό, ὅπου καί νά βρισκόμαστε, ὅ,τι καί νά κάμουμε, πρέπει νά ἐργαζόμεθα τήν Ἁγιότητα. Στή ζωή αὐτή μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νά πετύχουμε τήν Ἁγιότητα. «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι». Μᾶς προτρέπει ὁ ἀπόστολος Πέτρος στήν Α΄ Καθολική Ἐπιστολή του (Α΄ Πέτρ. 1,16). Ἐάν ἀποτύχουμε, φανερώνουμε τήν ἀποστροφή μας πρός τόν Θεό καί ἡ ζωή μας τότε γίνεται χαρά τῶν δαιμόνων.

Ἡ περίοδος αὐτή μέσα στήν ὁποία ζοῦμε,

μᾶς δίνει τήν δυνατότητα τουλάχιστον νά δώσουμε στόν Θεόν τήν προαίρεσή μας. Καί Ἐκεῖνος

θά μᾶς δώσει τήν σωτηρία μας. Ἔτσι λοιπόν αὐτός πού ἔχει τήν προαίρεση αἰσθάνεται τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ ἐντός του καί εἰς ὅλην τήν Κτίση. Καί χαίρεται κάτι ἀπό τήν χαρά τοῦ Παραδείσου.

Κάποτε, ἐπισκεπτόμενος τό Ἅγιον Ὄρος, βρέθηκα στά Κατουνάκια. Ἐκεῖ ὑπῆρχε ἕνας ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος εἶχε φθάσει σέ μεγάλο ὕψος ἁγιότητος. Ὁμοίαζε περισσότερο μέ ἄγγελο. Τό πρόσωπό του ἔλαμπε ἀπό τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ. Στήν πορεία μου αὐτή γιά τά Κατουνάκια εἶχα μαζί μου δύο καθηγητές Θεολόγους καί ἕναν φοιτητή τοῦ Πολυτεχνείου. Φθάσαμε στόν Γέροντα μετά ἀπό μεγάλη ἀνάβαση. Μᾶς ὑποδέχθηκε μέ ἀπέραντη ἀγάπη καί χαρά. «Ἔχω μεγάλη χαρά», ἔλεγε. «Παπᾶς ἦλθε στό κελλί μου!».

Καθήσαμε καί ἕνας ἀπό τούς καθηγητάς ἐρώτησε:

«Γέροντα, μπορεῖτε νά μᾶς πεῖτε κάτι γιά τήν εὐωδία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος;».

Ὁ Γέροντας σοβάρεψε καί ρώτησε:

«Τί ἐννοεῖς;».

«Νά Γέροντα, τά ἅγια Λείψανα, οἱ ἱερές εἰκόνες δέν ἐκπέμπουν κάποια εὐωδία;».

«Ἄ,ἄ», εἶπε ὁ Γέροντας καί καθώς ἐσκέπτετο τί νά ἀπαντήσει ἔσκυψε τό κεφάλι καί μιά σιωπή ἁπλώθηκε παντοῦ.

Ὕστερα...ὦ, ὕστερα μιά εὐωδία πλημμύρισε ὅλον τόν τόπο. Σήκωσα τά μάτια μου καί εἶδα τούς ἄλλους τρεῖς μέ μάτια γεμάτα δάκρυα νά μέ κοιτᾶνε. Ὁ Γέροντας παρέμενε μέ σκυμμένο τό κεφάλι. Μιά γλυκύτητα πλημμύρισε τίς καρδιές μας, μιά κατάσταση πού θύμιζε ἐκεῖνο τό «ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη», ὅπως λέγει καί ὁ μέγας ἀπόστολος Παῦλος.

Ὁ Γέροντας σήκωσε τό κεφάλι του σάν ντροπιασμένο παιδί καί μᾶς εἶπε:

«Νά μέ συγχωρέσετε, δέν ἤξερα νά σᾶς τό πῶ καί ζήτησα ἀπό τόν Θεό νά σᾶς τό δείξει».

Ὅταν ὁ Χριστός ἔλεγε ὅτι «ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντός ἡμῶν ἐστι» ὡς Βασιλεία ὑπονοοῦσε αὐτή τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί ποῦ ἀλλοῦ, ἀδελφοί μου, θά βιώσουμε ἐμεῖς αὐτή τή Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἄν ὄχι στόν ναό τοῦ Θεοῦ;

Κάθε φορά πού πηγαίνουμε στόν Ναό, στήν θεία Λειτουργία, πρέπει νά πηγαίνουμε προετοιμασμένοι. Ὅποιος τιμᾶ τήν θεία Λειτουργία, τόν τιμᾶ καί ὁ Θεός. Ἀδελφοί μου, ὁ ἅγιος Σεραφείμ τοῦ Σαρώφ ἔλεγε ὅτι ὁ πραγματικός σκοπός τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου πρέπει νά εἶναι ἡ ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Γνώριζετε ὅτι,

ἡ πρώτη ἡμέρα τῆς ἑβδομάδος εἶναι ἡ Κυριακή.

Τήν Κυριακή μαζευόμαστε στόν ναό ἤ μᾶλλον ἀνεβαίνουμε στόν οὐρανό, ἀφοῦ κάθε ναός εἶναι ἕνα κομμάτι τοῦ οὐρανοῦ πάνω στήν γῆ, γιά νά συναντήσουμε τόν Θεόν, καί ἀνακατευόμαστε ὅλοι μέ τούς ἀγγέλους καί τούς Ἁγίους, γιά νά δοῦμε καί νά ζήσουμε αὐτό πού μᾶς λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «ἅ ὀφθαλμός οὐκ οἶδε καί οὗς οὐκ ἤκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβῃ, ἅ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν Αὐτόν». Ἀπό τήν Κυριακή μέχρι τήν ἄλλη Κυριακή ἡ θεία Λειτουργία συνεχίζεται. Παίρνουμε τόν Χριστό ἀπό τόν ναό μέ τήν θεία κοινωνία. «Μετά φόβου Θεοῦ, πίστεως καί ἀγάπης προσέλθετε». Παίρνουμε τόν Χριστό καί Τόν λιτανεύουμε στόν δρόμο καί Τόν ὁδηγοῦμε ἀπό τόν ναό στό σπίτι μας, στήν δουλειά μας. Παντοῦ. Καί ἡ θεία Λειτουργία συνεχίζεται μέ ἅγια Τράπεζα τήν καρδιά μας, ἡ ὁποία βρίσκεται μέσα στό Ἅγιο Βῆμα, πού πρέπει νά εἶναι τό σῶμα μας. Ἔτσι λοιπόν ἡ ζωή μας πρέπει νά γίνεται μιά ἀτελεύτητη θεία Λειτουργία. Καί ἑτοιμαζόμαστε γιά νά εἰσέλθουμε στήν λαμπρότητα τῶν Ἁγίων, ὄχι «ἐν ἐσόπτρῳ καί αἰνίγματι, ἀλλά πρόσωπον πρός πρόσωπον». Ἑτοιμαζόμαστε γιά νά εἰσέλθουμε μαζί μέ τά λειτουργικά ὄντα, τούς ἀγγέλους καί τούς Ἀρχαγγέλους, τά Χερουβίμ καί τά Σεραφίμ, τά πολυόμματα καί τά πτερωτά. Καί μέσα σ᾿ αὐτήν τήν πανδαισία καί ἐμεῖς, πού βαθιά μέσα μας κρύβουμε τόν οὐράνιο Μαργαρίτη, τόν Χριστό μας. Στά αὐτιά μου αὐτή τή στιγμή ἔρχεται μιά οὐράνια μελωδία βγαλμένη ἀπό τά ἔγκατα τοῦ εἶναι μου: «ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν Ἁγίων σου πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος; ἐάν γάρ τολμήσω συνεισελθεῖν εἰς τόν νυμφῶνα, ὁ χιτών μέ ἐλέγχει, ὅτι οὐκ ἔστι τοῦ γάμου καί δέσμιος ἐκβαλοῦμαι ὑπό τῶν ἀγγέλων· καθάρισον, Κύριε, τόν ρύπον τῆς ψυχῆς μου καί σῶσόν με ὡς φιλάνθρωπος».

Ἔτσι περίπου ἔζησαν οἱ Ἅγιοι.

Ἕνας τέτοιος μεγάλος Ἅγιος, ἄγνωστος στούς πολλούς, εἶναι καί ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναΐτης.

Σέ ἡλικία 16 περίπου ἐτῶν πρόσφερε τόν ἑαυτό του στόν Χριστόν ὡς «θυσία εὐάρεστον καί δεκτήν» μέ τό νά εἰσέλθει στόν ζυγόν τῆς μοναχικῆς πολιτείας, στό ὄρος Σινᾶ. Ἀπό αὐτήν δέ τήν διαμονή του στόν ὁρατό τόπο, πορευόταν καί κατευθυνόταν πρός τόν ἀόρατο Θεό.

Ὑπετάγη καί ἐμπιστεύθηκε τήν ψυχή του ἐν Κυρίῳ στόν πνευματικό του πατέρα σάν σέ ἕναν ἄριστο κυβερνήτη, καί ἔτσι ἀκίνδυνα ἐταξίδευε τό μεγάλο, ἐπικίνδυνο καί τρικυμιῶδες ταξίδι τῆς παρούσας ζωῆς.

Ἀδελφοί μου, σ᾿ αὐτήν τήν ἁγιότερη περίοδο τοῦ ἔτους μέ καλέσατε νά ὁμιλήσω σέ σᾶς, πού σάν διψασμένα ἐλάφια προσμένετε λόγο Θεοῦ. Ἐγώ ὅμως δέν ἔχω τί ἄλλο νά πῶ!

Βρῆκα στήν πόρτα τοῦ κελλιοῦ μου μιά ἀνθοδέσμη ἀπό λουλούδια. Ἦταν τόσα πολλά πού δέν μπόρεσε νά τά χωρέσει ἡ ἀγκαλιά μου. Πῆρα μερικά καί τά ἔφερα ἐδῶ γιά νά αἰσθανθεῖτε κάτι ἀπό τήν εὐωδία πού ἐκπέμπουν, εὐωδία πνευματική. Ἀπό ἄνθρωπο πού εἶχε καταστεῖ ναός τοῦ Θεοῦ, δοχεῖον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εὐωδία κατάλληλη γι᾿ αὐτήν τήν περίοδο πού πορευόμεθα.

Τά λουλούδια αὐτά μᾶς ἀνεβάζουν πνευματικά καί μᾶς χαρίζουν τό ἄρωμα τοῦ παραδείσου.

Φύτρωσαν στήν ζωή αὐτοῦ τοῦ μεγάλου Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου. Ἡ Ἐκκλησία μας τόν τιμᾶ δύο φορές τόν χρόνο: τήν 30ή Μαρτίου, ἡμέρα τῆς κοιμήσεώς του, καί τήν Δ΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν.

Τά λουλούδια αὐτά εἶναι ποτισμένα ἀπό τόν ἱδρῶτα καί τό αἷμα τῆς ἀσκητικῆς του ζωῆς. Μέ δάκρυα καί μετάνοια, μέ νηστεία καί κακοπάθεια, ἤλκυσαν τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ, τό Ἅγιο Πνεῦμα, καί συνέγραψε τό χαριτωμένο βιβλίο, τό ὁποῖο ὀνομάζεται ΚΛΙΜΑΞ. Στό βιβλίο αὐτό περιέχονται 30 λόγοι πού ὁμοιάζουν μέ σκαλοπάτια σέ μιά πελώρια σκάλα πού πατάει στήν γῆ καί τήν κορυφή της τήν κρατᾶ ὁ Θεός. Μέ αὐτήν τήν σκάλα ἠμπορεῖ ὁ καθένας, πού τόν Θεό ἀγαπᾶ, νά ἀνέβη στόν οὐρανό γιά νά συναντήσει τόν Χριστό μας.

Τό βιβλίο αὐτό ἐγράφη ἀπό Μοναχό καί ἀπευθύνεται σέ Μοναχούς. Ἀλλά ὅλοι μας γνωρίζουμε ὅτι δέν ὑπάρχει ἄλλο Εὐαγγέλιο γιά τούς Μοναχούς καί ἄλλο γιά τούς ἐν τῷ κόσμῳ ἀδελφούς μας. Ἐγώ πιστεύω πώς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι Μοναχοί. Ὅλοι ἔχουν μιά οἰκογένεια καί ὅλοι ἀγωνίζονται νά ζήσουν τόν Θεόν. Ἐξάλλου κάθε ἕνας ἔχει τόν ἀγώνα του, κάθε ἕνας ἔχει τόν σταυρό του. Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουν τόν σταυρό τους, δέν ὑπάρχει ἄνθρωπος πάνω στή γῆ χωρίς σταυρό.

Αὐτοί πού γνώρισαν τόν Χριστό ἀπό τήν παιδική τους ἠλικία ἔχουν γιά σταυρό, τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ μας.

Αὐτοί πού γνώρισαν τόν Χριστό καί μετανόησαν γιά τήν προτέρα τους ζωή, ἔχουν γιά σταυρό, τόν σταυρό τοῦ ληστοῦ πού μετανόησε.

Καί αὐτοί πού γνώρισαν τόν Χριστό καί δέν Τόν δέχθηκαν, ἔχουν στή ζωή τους τόν σταυρό τοῦ ληστοῦ πού δέν μετενόησε. Ὅλοι λοιπόν ἔχουμε τόν σταυρό μας. Καθένας κουβαλᾶ τόν σταυρό του καί ἀνεβαίνει τόν δικό του Γολγοθᾶ, τόν Γολγοθᾶ τῆς προσωπικῆς του ζωῆς. Αὐτόν τόν ἀγώνα καί αὐτήν τήν ἄσκηση, ἐάν τήν προσφέρει κανείς στόν Θεόν, τότε ὁ ἄνθρωπος αὐτός γίνεται ἀσκητής.

«Οὐχ ὁ τόπος, ἀλλά ὁ τρόπος». Ἔτσι λοιπόν ὁ τσαγκάρης τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου ἠμπορεῖ νά εἶναι ἀνώτερος καί ἀπό τόν ἀσκητή τῆς ἐρήμου.

Ἡ ζωή μέσα στήν Ἐκκλησία μας εἶναι κατά βάση ἀσκητική: νηστεῖες, ἀγρυπνίες, προσευχές. Καί ὅταν δέν τά κάνουμε αὐτά, ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀναγκάζει μέ διάφορους τρόπους νά ἀναπληρώσουμε τά ἐλλείποντα (ἀσθένειες, πόνο, θλίψεις, προβλήματα, ἀγωνίες κλπ.).

Ὅλοι λοιπόν εἴμαστε Μοναχοί!

Ἔτσι λοιπόν στόν πρῶτο λόγο του «περί ἀποταγῆς» ὁ ἅγιος Ἰωάννης, μεταξύ ἄλλων λέγει:

«Αὐτοῦ λοιπόν τοῦ ἀγαθοῦ καί ὑπεραγάθου καί παναγάθου Θεοῦ,

ἄλλοι εἶναι φίλοι Του

καί ἄλλοι γνήσιοι δοῦλοι Του.

Ἄλλοι εἶναι ἀχρεῖοι δοῦλοι Του

καί ἄλλοι τελείως ἀποξενωμένοι ἀπό Αὐτόν.

Ὑπάρχουν τέλος καί αὐτοί πού εἶναι ἐχθροί Του,

καίτοι εἶναι ἀδύνατοι καί ἀνίσχυροι.

Φίλους κατ᾿ ἐξοχήν τοῦ Θεοῦ θεωροῦμε τίς νοερές καί ἀσώματες δυνάμεις τῶν ἀγγέλων.

Γνησίους δούλους τοῦ Θεοῦ ἐκείνους πού ἐξετέλεσαν καί ἐκτελοῦν τό πανάγιο θέλημά Του ἀκούραστα καί χωρίς καμμιά παράλειψη.

Ἀχρείους δούλους ὀνομάζουμε αὐτούς πού ἀξιώθηκαν νά λάβουν τό ἅγιο Βάπτισμα, δέν ἐφύλαξαν ὅμως γνήσια τίς πρός τόν Θεόν ὑποσχέσεις τους.

Ὡς ξένους καί ἐχθρούς τοῦ Θεοῦ θά ἐννοήσουμε αὐτούς πού εἶναι ἀβάπτιστοι ἤ δέν ἔχουν ὀρθή πίστη», ὅπως εἶναι οἱ αἱρετικοί.

«Ἀντίπαλοι τέλος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, ὄχι μόνο ἀπέκρουσαν καί ἀπέρριψαν ἀπό τήν ζωή τους τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἀλλά καί πολεμοῦν μέ πάθος αὐτούς πού τό τηροῦν».

Καί συνεχίζει ὁ Ἅγιος: «ὁ Θεός εἶναι, γιά ὅσους θέλουν, ἡ ζωή καί ἡ σωτηρία τους· ὅλων, καί τῶν πιστῶν καί τῶν ἀπίστων, καί τῶν δικαίων καί τῶν ἀδίκων, καί τῶν εὐσεβῶν καί τῶν ἀσεβῶν, καί τῶν ἀπαθῶν καί τῶν ἐμπαθῶν, καί τῶν μοναχῶν καί τῶν κοσμικῶν, καί τῶν σοφῶν καί τῶν ἀγραμμάτων, καί τῶν ὑγιῶν καί τῶν ἀσθενῶν, καί τῶν νέων καί τῶν ἡλικιωμένων.

Ἄνθρωπος ἀσεβής εἶναι μιά ὕπαρξις λογική καί θνητή, ἡ ὁποία θεληματικά ἀποφεύγει τή ζωή· καί τόν Δημιουργό της, πού ὑπάρχει αἰώνια, Τόν θεωρεῖ ὡς ἀνύπαρκτο.

Παράνομος εἶναι αὐτός πού μέ τήν κακή του σκέψη διαστρέφει τόν νόμο τοῦ Θεοῦ καί πού νομίζει ὅτι πιστεύει, ἐνῶ ἔχει ἐπιθυμίες καί ἀντιλήψεις ἀντίθετες πρός τόν Θεόν.

Χριστιανός εἶναι ἡ ἀπομίμησις τοῦ Χριστοῦ, ὅσο εἶναι δυνατόν στόν ἄνθρωπο, καί στά λόγια, καί στά ἔργα, καί στήν σκέψη. Πιστεύει δέ ὀρθά καί ἀλάνθαστα στήν Ἁγία Τριάδα.

Θεοφιλής εἶναι ἐκεῖνος πού ἀπολαμβάνει ὅλα τά φυσικά καί ἀναμάρτητα δῶρα τοῦ Θεοῦ, συγχρόνως ὅμως δέν ἀμελεῖ, ὅσο μπορεῖ, νά ἐπιτελεῖ τό ἀγαθό.

Ἐγκρατής εἶναι αὐτός πού ζεῖ μέσα στούς πειρασμούς καί τίς παγίδες καί τούς θορύβους τοῦ κόσμου, καί ἀγωνίζεται μέ ὅλη του τήν δύναμη νά μιμηθεῖ τή ζωή ἐκείνων πού εἶναι ἀπηλλαγμένοι ἀπό τούς θορύβους τοῦ κόσμου.

Ἐκεῖνοι πού ἐξῆλθαν ἀπό τήν Αἴγυπτο εἶχαν ὡς ὁδηγό τόν Μωϋσῆ· καί αὐτοί πού ἔφυγαν ἀπό τά Σόδομα ἄγγελο. Καί οἱ μέν πρῶτοι ὁμοιάζουν πρός ἐκείνους πού θεραπεύουν τά πάθη τῆς ψυχῆς μέ τήν φροντίδα καί τίς ὁδηγίες ἀνθρώπου-ἰατροῦ (πνευματικοῦ). Αὐτοί εἶναι ὅσοι ἐξέρχονται ἀπό τήν Αἴγυπτο.

Οἱ δεύτεροι ὁμοιάζουν πρός ἐκείνους πού ἐπιθυμοῦν νά καθαρισθοῦν ἀπό τά ἀκάθαρτα καί ἄθλια πάθη τῆς σαρκός. Γι᾿ αὐτό καί χρειάζονται ἄγγελο-ἰατρό, δηλαδή ἰσάγγελο ἄνθρωπο θά ἔλεγα, γιά νά τούς βοηθήσει. Διότι στήν προχωρημένη σήψη τῶν τραυμάτων χρειαζόμεθα πολύ ἔμπειρο ἰατρό.

Βία πράγματι καί συνεχεῖς ὀδύνες πρέπει νά ἔχουν ὅσοι ἐπιχειροῦν νά ἀνεβοῦν στόν οὐρανό μέ τό σῶμα τους, μέχρις ὅτου οἱ φιλήδονες τάσεις καί ἡ σκληρότης τῆς καρδίας μεταστραφοῦν μέ τήν βαθειά λύπη καί τό πένθος σέ ἀγάπη πρός τόν Θεόν καί σέ ἁγνότητα».

Ἡ περίοδος αὐτή ἰδιαιτέρως εἶναι περίοδος μετανοίας.

Ἡ ἀληθινή προσευχή γεννᾶ τήν μετάνοια.

Ἡ ἀληθινή μετάνοια γεννᾶ τήν ἐξομολόγηση.

Ἡ ἀληθινή ἐξομολόγηση εἰσάγει εἰς τήν ἐλευθερία, ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἡ παρουσία τοῦ Θεοῦ.

Ἄν μαζέψουμε ὅλες τίς ἁμαρτίες ὅλου τοῦ κόσμου καί τίς βάλουμε στή μιά μεριά μιᾶς ζυγαριᾶς, κι ἀπό τήν ἄλλη μεριά βάλουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ἡ ζυγαριά θά γείρει πρός τή μεριά τοῦ Θεοῦ, διότι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι πιό βαρειά καί ἀπό ὅλες μαζί τίς ἁμαρτίες ὅλων τῶν ἀνθρώπων.

Δέν ὑπάρχει καμμία ἁμαρτία πού νά μήν τήν συγχωρεῖ ὁ Θεός, ἐκτός ἀπό μία: νά μή θέλει ὁ ἄνθρωπος νά μετανοεῖ. Καί πάλι, ὅσο ὁ ἄνθρωπος δέν μετανοεῖ, παραμένει ἀσυγχώρητος.

Καί συνεχίζει παρακάτω ὁ Ἅγιος:

«Μετάνοια σημαίνει ἀνανέωσις τοῦ Βαπτίσματος.

Μετάνοια σημαίνει συμφωνία μέ τόν Θεόν γιά νέα ζωή. Μετανοῶν σημαίνει ἀγοραστής τῆς ταπεινώσεως.

Μετάνοια σημαίνει μόνιμος ἀποκλεισμός κάθε σωματικῆς παρηγοριᾶς.

Μετάνοια σημαίνει σκέψις αὐτοκατακρίσεως· ἀμεριμνησία γιά ὅλα τά ἄλλα καί μέριμνα γιά τήν σωτηρία τοῦ ἑαυτοῦ μας.

Μετάνοια σημαίνει θυγατέρα τῆς ἐλπίδος καί ἀποκήρυξις τῆς ἀπελπισίας.

Μετανοῶν σημαίνει κατάδικος ἀπηλλαγμένος ἀπό αἰσχύνη.

Μετάνοια σημαίνει συμφιλίωσις μέ τόν Κύριον, μέ ἔργα ἀρετῆς ἀντίθετα πρός τά παραπτώματά μας.

Μετάνοια σημαίνει καθαρισμός τῆς συνειδήσεως.

Μετάνοια σημαίνει θεληματική ὑπομονή ὅλων τῶν θλιβερῶν πραγμάτων.

Μετανοῶν σημαίνει ἐπινοητής τιμωριῶν τοῦ ἑαυτοῦ του.

Μετάνοια σημαίνει ὑπερβολική ταλαιπωρία τῆς κοιλίας μέ τή νηστεία.

Ὅπου ἐμφανισθεῖ τό Πνεῦμα τοῦ Κυρίου, ὁ δεσμός γιά τίς ἁμαρτίες ἐλύθηκε.

Ὅπου ἐμφανισθεῖ ἀπέραντη ταπείνωση, ὁ δεσμός γιά τίς ἁμαρτίες ἐλύθηκε.

Ὅποιος θρηνεῖ τόν ἑαυτό του, δέν βλέπει τόν θρῆνο ἤ τήν πτώση ἤ τήν ἐπίπληξη τοῦ ἄλλου.

Ἀπόδειξις ὅτι ἔσβησε ὁ Θεός τό χρέος τῶν ἁμαρτιῶν μας, εἶναι τό νά θεωροῦμε πάντοτε χρεώστη τόν ἑαυτό μας.

Σημεῖο τῆς πραγματικῆς καί ἐπιμελοῦς μετανοίας εἶναι τό νά θεωροῦμε τόν ἑαυτό μας ἄξιο γιά ὅλες τίς θλίψεις πού μᾶς συμβαίνουν - τίς ὁρατές (πού προέρχονται ἀπό τά πράγματα καί ἀπό τούς ἀνθρώπους) καί τίς ἀόρατες (πού προέρχονται ἀπό τούς δαίμονες)».

Καί συνεχίζει ὁ Ἅγιος:

«Φῶς μέν μοναχοῖς, ἄγγελοι· φῶς δέ πάντων ἀνθρώπων, μοναδική πολιτεία». Φῶς γιά τούς μοναχούς εἶναι οἱ ἄγγελοι καί φῶς ὅλων τῶν ἀνθρώπων ἡ ζωή τῶν μοναχῶν.

«Μερικοί κοσμικοί πού ζοῦσαν ἀμελῶς μέ ἐρώτησαν: “Πῶς μποροῦμε ἐμεῖς πού ζοῦμε μέ συζύγους καί εἴμαστε περικυκλωμένοι μέ τόσες κοινωνικές ὑποχρεώσεις ν᾿ ἀκολουθήσουμε τήν μοναχική ζωή;”.

Καί τούς ἀπήντησα: “ Ὅσα καλά μπορεῖτε, νά τά κάνετε· κανένα νά μήν περιγελάσετε, κανένα νά μήν κλέψετε, σέ κανένα νά μήν εἰπῆτε ψέματα, κανένα νά μήν περιφρονήσετε, κανένα νά μή μισήσετε. Νά μήν παραλείπετε τόν ἐκκλησιασμό, νά δείχνετε συμπόνια στούς πτωχούς, κανένα νά μήν σκανδαλίσετε. Σέ ξένο πράγμα καί σέ ξένη γυναῖκα νά μήν πλησιάσετε. Ἀρκεσθεῖτε στήν ἰδική σας γυναῖκα. Ἐάν ἔτσι ζεῖτε οὐ μακράν ἐστέ τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, τήν ὁποία εὔχομαι σέ ὅλους μας. Ἀμήν.

Καλή Ἀνάσταση!

Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μέ ἕνα ἀληθινό «Ἀληθῶς Ἀνέστη» στήν ζωή μας, μέσα στήν καρδιά μας. Ἀμήν.