Η ΘΥΡΑΘΕΝ ΠΑΙΔΕΙΑ

 

π. Δημητρίου Μπόκου

Έχουν περισσέψει στις μέρες μας οι κατηγορίες κατά των Χριστιανών, ότι είναι αυτοί που κατέστρεψαν τον αρχαίο μας πολιτισμό. Η αλήθεια όμως είναι ακριβώς το αντίθετο. Οι Χριστιανοί στην πλειονότητά τους (οι εξαιρέσεις πάντοτε υπάρχουν), διέσωσαν με υποδειγματικό ζήλο την αρχαία ελληνική κληρονομιά. Και μάλιστα κέντρα αντιγραφής, διάδοσης και σπουδής της όλης αρχαιοελληνικής γραμματείας υπήρξαν τα ορθόδοξα χριστιανικά μοναστήρια με τα οργανωμένα αντιγραφεία τους. Ό,τι διασώθηκε, οφείλεται στη φιλότιμη προσπάθεια της Ορθόδοξης Εκκλησίας, παρά τα εντέχνως, υπούλως ή και ανιστορήτως λεγόμενα.
Στη θετική τοποθέτηση της Εκκλησίας έναντι του αρχαίου πολιτισμού πρωτοστάτησαν οι Τρείς Ιεράρχες, εντριβείς μέτοχοι της θύραθεν και της χριστιανικής παιδείας. Ο άγιος Βασίλειος μάλιστα, μιλώντας προς τους νέους για το θέμα αυτό, τονίζει το όφελος και της έξωθεν παιδείας, όπως ακριβώς σε ένα φυτό δεν έχει αξία μόνο ο καρπός, αλλά και τα φύλλα, που είναι και χρήσιμα για το δέντρο και του δίνουν και ωραία εμφάνιση. Φέρνει ως παράδειγμα τον μεγάλο Μωυσή, που εξασκήθηκε πρώτα στην αιγυπτιακή σοφία και μετά επιχείρησε να φτάσει στη θεωρία (θέα) του Θεού. Και αργότερα πάλι ο προφήτης Δανιήλ μαθήτευσε πρώτα καλά στη σοφία των Χαλδαίων και μετά καταπιάστηκε με τη μελέτη των θείων διδαγμάτων.
Ο σοφός Ιεράρχης θέτει και τον χρυσό, μα και τόσο απλό κανόνα για τον τρόπο χρήσης της αρχαιοελληνικής παιδείας: Παίρνουμε ό,τι είναι ωφέλιμο, αποφεύγουμε ό,τι μας βλάπτει.
Δίνουμε προσοχή στους συγγραφείς που διηγούνται πράξεις και λόγια ανθρώπων αγαθών.
Όταν όμως εκθειάζονται έργα πονηρά,

Κοιτάχτε, αδελφοί γύρω σας...

... Δεν υπάρχει τίποτα στο οποίο μπορείτε να ελπίσετε. Όλοι μας γέλασαν φοβερά, μας σπάσαν της ψυχής τα φτερά, μας άφησαν μισοπεθαμένους να σερνόμαστε χωρίς αξιοπρέπεια μέσα στον κόσμο. Ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Πατέρας, η Εκκλησία είναι η μόνη αληθινή μάνα του λαού μας! Γι’ αυτό την πολεμούν, γιατί έχουν στόχο εσάς, την φτωχοποίησή σας, τον εξανδραποδισμό σας, την παραχάραξη της υπόστασής σας! Δέστε, την Εικόνα του Χριστού μας, δέστε τις εικόνες της Παναγίας και των αγίων μας, δέστε και καταλάβετε ποιοί πραγματικά είστε, πόσο πολύ αξίζετε, κοιτάχτε τα παιδιά σας με τα μάτια του Χριστού και εγερθήτε! Ο Χριστός δεν μας έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης και σωφρονισμού! Το να ζείς στην Εκκλησία, το να ζείς με τον τρόπο Της είναι μια αντίσταση στη φθορά και στην απαξίωσή σου, είναι μια διαμαρτυρία για την υποτίμησή σου!

 Μητρ. Σισανίου και Σιατίστης Παύλου †

Η Ορθοδοξία είναι συνυφασμένη με τους διωγμούς. Άραγε είμαστε έτοιμοι σήμερα για κάτι τέτοιο;

  

Γράφει ο Παντελής Λαμψιώτης

Στην περίοδο της πανδημίας οι ορθόδοξοι χριστιανοί έζησαν τη πρόγευση ενός διωγμού από το κράτος. Τι θα γίνει όμως αν προκύψει μια μεγαλύτερη δοκιμασία;

Ορθοδοξία: Η «μοίρα» των χριστιανών έχει διαχρονική σχέση και σύνδεση με τους διωγμούς. Το αποδεικνύει ολόκληρη η ιστορία της ανθρωπότητας. Είτε στους αποστολικούς χρόνους από τους Ρωμαίους, είτε από άθεα φασιστικά καθεστώτα, είτε από μουσουλμανική χαντζάρα, είτε σε άλλες περιστάσεις. Άλλα τι λέμε; Το απέδειξε πρώτος ο Χριστός, ο Αρχηγός της Πίστεως που εδιώχθη, βασανίστηκε και σταυρώθηκε.

«Εἰ ἐμέ ἐδίωξαν καί ὑμᾶς διώξουσιν», είπε ο Χριστός προφητικά, βλέποντας την πορεία του χριστιανισμού στους μελλοντικούς αιώνες. Αν καταδίωξαν εμένα, θα καταδιώξουν κι εσάς.

Και τώρα στον καιρό της πανδημίας, πήραμε μια πρόγευση διωγμού. Οι κλειστοί ναοί, η απαγόρευση της Θείας Κοινωνίας, των εορτών, των λιτανειών, τα πρόστιμα και οι συλλήψεις, οι καμπάνες που δεν χτυπούσαν, η απομόνωση της Εκκλησίας από το κράτος, η ασταμάτητη προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης, όλα αυτά αποτελούσαν έναν άτυπο διωγμό των Ορθόδοξων χριστιανών.

Ας θυμηθούμε τι έγινε

Ένα κράτος αθεΐας απαγόρευσε τις λιτανείες στην Ελλάδα! Και να που αποδείχθηκε πως δεν πρέπει να σταματούν ποτέ!

 

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης

Να που αποδείχθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο πως οι λιτανείες δεν πρέπει ποτέ να παύουν σε τούτο τον τόπο.

«Σκηνές Αποκάλυψης». «Βιβλική καταστροφή».« Στο έλεος του Θεού». «Παναγία μου βοήθα μας». Αυτά ακούμε συνεχώς αυτές τις μαύρες μέρες για την πατρίδα μας. Κάθε φορά που η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με ιστορικές θεομηνίες, ξυπνά απότομα από τον λήθαργο η κοιμισμένη συνείδηση.

Ο νους όλων των ανθρώπων αυτομάτως στρέφεται στη Θεϊκή βοήθεια. Λειτουργεί ο πνευματικός νόμος και η «σφαλιάρα» σε ξυπνά από τις ψευδαισθήσεις σου. Παρομοιάζουν τον όλεθρο που ζουν, με σκηνές από τη Βίβλο και με προφητείες του Ιωάννη, ακόμα και άνθρωποι που όταν η ζωή τους είναι ανέφελη, αμφισβητούν και χλευάζουν την Ορθόδοξη πίστη.

Λίγοι, ελάχιστοι είναι αυτοί που εμμένουν στη διεστραμμένη πώρωση τους και ξερνούν οχετό από τα στόματα τους ακόμα και τούτες τις στιγμές. Λίγοι αρνούνται – ακόμα και τώρα – να στρέψουν το βλέμμα στον ουρανό για να ζητήσουν βοήθεια. Και λόγω του εωσφορικού εγωισμού τους,

Κοινωνία – πανδημία – Εκκλησία π. Νικόλαος Λουδοβίκος

"Να το πω απλά: Σήμερα, στην Θεσσαλονίκη όπου βρίσκομαι, μπορεί κανείς να πάρει τον καφέ του από χίλια διαφορετικά σημεία, να βολτάρει σε αμέτρητους δρόμους, κάποιοι από τους οποίους είναι συνεχώς ασφυκτικά γεμάτοι από ανθρώπους που σκουντιούνται κυριολεκτικά μεταξύ τους, να στοιβαχτεί μαζί με εκατοντάδες άλλους στα supermarkets – αρκεί να μην επιχειρήσει μια ελάχιστη έστω σύναξη με νόημα που παραπέμπει σε κάτι που βρίσκεται πέρα και έξω από τις επιτρεπόμενες από το κράτος ανάγκες του ανθρώπου."

Ερώτηση: Η εκκλησία μέχρις στιγμής, από την εμφάνιση της πανδημία μέχρι και τώρα, έχει δεχτεί ένα καίριο πλήγμα. Τρεις μεγάλες εκκλησιαστικές γιορτές, το Πάσχα, ο Δεκαπενταύγουστος και τα Χριστούγεννα δεν εορτάστηκαν. Θεωρείτε ότι υπάρχει ένας κατά μέτωπο πόλεμος από την πολιτεία προς την εκκλησία;

Απάντηση: Όχι, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος κατά μέτωπο πόλεμος, αφού η απαγόρευση ισχύει για τις συνάξεις όλων των θρησκειών.

Ωστόσο, αυτού του είδους οι απαγορεύσεις , όταν ιδίως είναι τόσο επιθετικά απόλυτες, την στιγμή μάλιστα που κάποιες άλλες συνάξεις κατ’ ουσίαν αμνηστεύονται, σημαίνουν κάτι για την κοινωνία που τις ανέχεται και εκείνους που τις επιβάλλουν. Σημαίνουν, για τις πολιτικές αυτές, την ενδοϊστορική αποκλειστικά αυτο-δικαίωσή τους, χωρίς καμμιά δηλαδή ανάγκη εξωτερικής αναφορικότητας που θα είχε, εξίσου ή και περισσότερο, νόημα για την ζωή και την ύπαρξη – και αυτό αποτελεί άλλωστε γενικότερη τάση της νεωτερικής πολιτικής φιλοσοφίας.

Να το πω απλά: Σήμερα, στην Θεσσαλονίκη όπου βρίσκομαι, μπορεί κανείς να πάρει τον καφέ του από χίλια διαφορετικά σημεία, να βολτάρει σε αμέτρητους δρόμους, κάποιοι από τους οποίους είναι συνεχώς ασφυκτικά γεμάτοι από ανθρώπους που σκουντιούνται κυριολεκτικά μεταξύ τους, να στοιβαχτεί μαζί με εκατοντάδες άλλους στα supermarkets – αρκεί να μην επιχειρήσει μια ελάχιστη έστω σύναξη με νόημα που παραπέμπει σε κάτι που βρίσκεται πέρα και έξω από τις επιτρεπόμενες από το κράτος ανάγκες του ανθρώπου.

Μεταξύ αυτών των αναγκών, ευρίσκεται και η επίσκεψη σε μίαν εκκλησία, η οποία όμως θεωρείται πως εξ ορισμού μολύνει. Εάν ήταν όμως έτσι, με πάντα κλειστές τις εκκλησίες εδώ και μήνες, τα κρούσματα θα έπρεπε

Τα Άγια Λείψανα του Αγίου Κλημεντίου σώζουν μια πόλη από την χολέρα

Το 1910 έπεσε χολέρα στην πόλη Αχρίδα. Η πόλη κάθε μέρα γέμιζε με πτώματα. Φάρμακο δεν υπήρχε. Ο λαός άρχισε να μετακομίζει και να δραπετεύει στα γειτονικά χωριά. Το μοναστήρι του Αγίου Ναούμ που ήταν κοντά στην πόλη, ήταν γεμάτο πρόσφυγες από την Αχρίδα. Τότε πρότεινα στο π. Γεώργιο ο, ο οποίος ανήκε στην Εκκλησία του Αγίου Κλημεντίου, να πάρουμε τα Άγια Λείψανα του Αγίου Κλημεντίου και να κάνουμε λιτανεία στην πόλη της Αχρίδος. Οι ιερείς συμφώνησαν. 'Ετσι αμέσως ξεκινήσαμε την λιτανεία και παρόλο που ήμασταν λίγα άτομα στο δρόμο, άρχισε ο λαός να συρρέει και να ενώνεται με την λιτανεία. Πρώτα περάσαμε από την παλιά πόλη και στη συνέχεια περάσαμε διαμέσου της αγοράς στην νέα πόλη. Οι Τούρκοι δεν μας εμπόδισαν, επειδή και αυτοί πέθαιναν από την χολέρα σαν μύγες. Αφού περάσαμε όλη την πόλη, το βράδυ γυρίσαμε μαζί με τα Άγια Λείψανα στην Εκκλησία του Αγίου Κλημεντίου. Από την επόμενη μέρα κανείς άλλος πια δεν αρρώσταινε από χολέρα! Αυτή η τρομερή αρρώστια ξαφνικά σταμάτησε και έτσι οι κάτοικοι της πόλης Αχρίδος σώθηκαν απ' αυτήν!... ~ 

Μαρτυρία Σάντρε Τσιπάνοβιτς - Νεωκόρος της Εκκλησίας του Αγίου Κλημεντίου στην Αχρίδα της Σερβίας ~

πηγή 

ΤΟ ΣΗΜΕΙΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ Δύναμη, Σημασία καὶ Θαύματά του

Σταυρός, ὁ φύλαξ πάσης της οἰκουμένης.

Σταυρός, ἡ ὡραιότης τῆς Ἐκκλησίας.
Σταυρός, βασιλέων τὸ κραταίωμα.
Σταυρός, πιστῶν τὸ στήριγμα.
Σταυρός, ἀγγέλων ἡ δόξα
καὶ τῶν δαιμόνων
τὸ τραῦμα»
(Ἐξαποστειλάριον)

 

 

 

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ
ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ
2011

* * *
Εἰσαγωγικά

Πρὶν ἀπὸ εἴκοσι αἰῶνες ὁ σταυρὸς ἦταν ὄργανο ἀτιμωτικῆς τιμωρίας καὶ φρικτοῦ θανάτου. Οἱ Ρωμαῖοι καταδίκαζαν στὴν ποινὴ τῆς σταυρώσεως τοὺς πιὸ μεγάλους ἐγκληματίες.

Σήμερα ὁ σταυρὸς κυριαρχεῖ σ᾿ ὁλόκληρη τὴ ζωὴ τῶν πιστῶν χριστιανῶν, σ᾿ ὁλόκληρη τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας μας, ὡς ὄργανο θυσίας, σωτηρίας, χαρᾶς, ἁγιασμοῦ καὶ χάριτος. Ὅπως γράφει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος, «αὐτὸ τὸ καταραμένο καὶ ἀποτρόπαιο σύμβολο τῆς χειρότερης τιμωρίας τώρα ἔχει γίνει ποθητὸ καὶ ἀξιαγάπητο». Παντοῦ τὸ βλέπεις. «Στὴν ἁγία Τράπεζα, στὶς χειροτονίες τῶν ἱερέων, στὴ θεία λειτουργία, στὰ σπίτια, στὶς ἀγορές, στὶς ἐρημιὲς καὶ στοὺς δρόμους, στὶς θάλασσες, στὰ πλοῖα καὶ στὰ νησιά, στὰ κρεββάτια καὶ στὰ ἐνδύματα, στοὺς γάμους, στὰ συμπόσια, στὰ χρυσὰ καὶ τ᾿ ἀσημένια σκεύη, στὰ κοσμήματα καὶ στὶς τοιχογραφίες... Τόσο περιπόθητο σ᾿ ὅλους ἔγινε τὸ θαυμαστὸ αὐτὸ δῶρο, ἡ ἀνέκφραστη αὐτὴ χάρη.»

Πράγματι, ὅπου κι ἂν στρέψει κανεὶς τὸ βλέμμα του, μέσα κι ἔξω ἀπὸ τὸν ναό, θὰ δεῖ τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Σὰν ὁρατό, σχηματικὸ σύμβολο, ἀλλὰ καὶ σὰν ἱερὴ χειρονομία. Τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ δεσπόζει στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Γιατί ὅμως;

Δὲν γίνεται οἰκονομία στὸ Δόγμα τῆς Ἐκκλησίας ἐν ὀνόματι κάποιας ψευτοενώσεως

Ἡ θεραπευτικὴ εἶναι γιὰ ὅλους, ἔτσι οἱ Κανόνες ὅ,τι ἔχουν μέσα τὸ ἔχουν γιὰ λόγους θεραπευτικοὺς καὶ ἀκριβῶς γι΄ αὐτὸν τὸν λόγο ἡ ἀκρίβεια τῶν Κανόνων περνάει καὶ ἀπὸ τὸν χῶρο τῆς οἰκονομίας. Ὑπάρχει ἀκρίβεια τῆς θεραπευτικῆς, ἀλλὰ κατὰ τὰ μέτρα τῆς ἀσθενείας, τῆς προθέσεως, τῆς διαδικασίας ποὺ τὸ ἔκανε, ὑπάρχει ἄλλη θεραπευτική. Ἴδιο καρκίνο ἔχουν δύο ἀσθενεῖς, ἀπὸ ἄλλη αἰτία δημιουργήθηκε, σὲ ἄλλη φάση βρίσκεται, ἄλλη θεραπεία σηκώνει ὁ ὀργανισμὸς τοῦ ἀσθενοῦς. Ἄρα ὑπάρχει ἡ ἀκρίβεια τοῦ Κανόνος, δηλαδὴ κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητίσει αὐτὸ ποὺ λέει ὁ Κανόνας, ἀλλὰ ταυτόχρονα ἡ Ἐκκλησία μὲ τοὺς Ἐπισκόπους – πνευματικοὺς κάνει τὴν θεραπευτικὴ καὶ κατ΄ οἰκονομία.

Προσέξτε κάτι ποὺ θὰ πῶ, δὲν ὑπάρχει οἰκονομία στὴν ἁμαρτία,

Οἱ τέσσερις τρόποι κοινωνίας μὲ τὸν Θεὸ στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία Γέροντας Κλεόπας Ἠλίε

Η ένωση και κοινωνία μας με τον Θεό σε γενικές γραμμές γίνεται με δύο τρόπους: με τη μυστική κοινωνία του Σώματος και του Αίματος του Κυρίου και με την πνευματική κοινωνία. Ο δεύτερος τρόπος διαιρείται εν συνεχεία σε τρεις άλλους τρόπους. Γι’ αυτό θα σας μιλήσω γι’ αυτούς τους τρόπους φέρνοντας μαρτυρίες από τη θεία Γραφή και τις διδασκαλίες των αγίων Πατέρων.

                                                     ***

Η πρώτη και σπουδαιότερη κοινωνία μας με τον Χριστό γίνεται με την κοινωνία του Σώματος και του Αίματός Του. Ένας χριστιανός που δεν πιστεύει ότι το φαινόμενο ψωμί και κρασί είναι αληθώς το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας, είναι ένας αιρετικός και ξένος προς την αληθινή πίστη του Χριστού, ο Οποίος λέει: «Η σαρξ μου αληθώς εστί βρώσις, και το αίμα μου αληθώς εστί πόσις» (Ιω. 6:55). Ενώ ο απόστολος Παύλος μάς λέει: «Το ποτήριον της ευλογίας ο ευλογούμεν, ουχί κοινωνία του αίματος του Χριστού εστί; τον άρτον ον κλώμεν, ουχί κοινωνία του σώματος του Χριστού εστίν;» (Α’ Κορ. 10:16).

Όποιος λοιπόν κοινωνεί αναξίως, γίνεται ένοχος, όπως λέει ο ίδιος Απόστολος: «Ος αν εσθίη τον άρτον τούτον ή πίνη το ποτήριον του Κυρίου αναξίως, ένοχος έσται του σώματος και του αίματος του Κυρίου» (Α’ Κορ. 11:27). Ο χριστιανός όμως που κοινωνεί με φόβο, ευλάβεια και προετοιμασία, αξιώνεται αναριθμήτων δωρεών, από τις οποίες οι σπουδαιότερες είναι οι εξής:

Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας καὶ ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια. π. Γεώργιος Μεταλληνός

Νεοπαγανιστικὲς ἀπάτες / Ἀπάντηση στὶς συκοφαντίες τοῦ Νεοπαγανισμοῦ Πηγή: Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία: Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας καὶ ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια, Μάιος 2007


Ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνὸς ξεσκεπάζει μία Δυτικόφερτη συνωμοσία τῶν ἀρχαίων Παγανιστῶν, τὴν ὁποία συνεχίζουν νὰ συντηροῦν σὲ συνεργασία Νεοπαγανιστὲς καὶ Προτεστάντες!


π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός Ὁμότιμος Καθηγητής Παν/μίου Ἀθηνῶν


Ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου καὶ τῆς μητέρας του, τῆς ἁγίας Ἑλένης, ποὺ εἴχαμε πρὶν ἀπὸ δυὸ μέρες, ἐπικαιροποιεῖ τὸ θέμα τὸ ὁποῖον ἐξαγγείλατε προηγουμένως.

Ἡ σωστὴ χρήση τῶν πηγῶνΕἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ στάση τῶν ἱστορικῶν ἀπέναντι στὸ Μέγα Κωνσταντῖνο εἶναι ἀντιφατική. Γιὰ ἄλλους ὑπῆρξε μέγα αἴνιγμα ἢ στυγνὸς δολοφόνος καὶ καιροσκόπος, γιὰ ἄλλους δέ, τὸ μέγα θαῦμα τῆς ἱστορίας. Αὐτὸ συμβαίνει διότι ἐπικρατοῦν συνήθως ἰδεολογικὰ κριτήρια καὶ παραταξιακὲς ἐκτιμήσεις ἐρήμην τῶν πηγῶν.
Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα στὸ χῶρο τῆς ἱστορίας, ποὺ ὁδηγεῖ αὐτόχρημα στὴν αὐτοκατάργηση τοῦ ἱστορικοῦ καὶ τῶν ἐρευνῶν του, εἶναι ἡ χρησιμοποίηση τῆς ἱστορίας μὲ ὁποιεσδήποτε διασκευὲς της κατὰ τὸ δοκοῦν, ὥστε νὰ χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ ἀποδειχθοῦν πράγματα ποὺ ἱστορικὰ δὲν θεμελιώνονται.
Ἕνα ἄλλο ἐπίσης πρόβλημα εἶναι ὄχι μόνον ἡ ἰδεολογικὴ χρήση τῆς ἱστορίας καὶ τῶν πηγῶν ἀκόμη, ἀλλὰ εἶναι καὶ ὁ ἱστορικὸς ἀναχρονισμός. Νὰ ἐπιχειροῦνται δηλαδὴ ἑρμηνευτικὲς προσβάσεις στὰ ἱστορικὰ γεγονότα καὶ στὰ ἱστορικὰ πρόσωπα μέσα ἀπὸ κρίσεις καὶ προϋποθέσεις τοῦ παρόντος, τοῦ ὁποιουδήποτε παρόντος.

Γνωρίζετε ἀσφαλῶς ὅλοι ὅτι ὅταν συντάσσει κανεὶς μιὰ ἱστορικὴ διατριβὴ καὶ μάλιστα ἂν εἶναι διδακτορικὴ διατριβὴ ποὺ εἶναι ἡ σημαντικότερη ἐργασία ἐνὸς ἐπιστήμονος, παραθέτει ἕνα εἰσαγωγικὸ ἢ πρῶτο κεφάλαιο ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἐποχὴ μέσα στὴν ὁποία τοποθετοῦνται τὰ θέματα μὲ τὰ ὁποῖα ἀσχολεῖται. Αὐτὴ ἡ τοποθέτησις εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαία, σφαιρικὴ ἀπὸ πάσης πλευρᾶς, γιὰ νὰ μπορεῖ κανεὶς τὰ συμπεράσματα τὰ ὁποῖα θὰ συναγάγει, νὰ τὰ τεκμηριώνει καὶ μάλιστα κατὰ τρόπον ἀναμφισβήτητον.

Ὁ ἱστορικὸς ἀναχρονισμὸς καὶ ἡ ἰδεολογικὴ χρήση τῆς ἱστορίας, ἐπαναλαμβάνω, εἶναι ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἀρρώστιες τῶν ἀσχολουμένων μὲ τὴν ἱστορία, στὴν ἐποχή μας περισσότερο. Ἐπίσης, εἶναι δυνατόν, νὰ στοχάζεται κανεὶς εἰς τὰ ἱστορικὰ γεγονότα ἐρήμην τῶν πηγῶν. Αὐτὸ εἶναι μυθιστόρημα, δὲν εἶναι ἱστορία.
Μυθιστόρημα σημαίνει, ἢ ἱστορικὸ ρομάντσο ἀκόμη, σημαίνει ὅτι χρησιμοποιεῖ κανεὶς κάποια γεγονότα τὰ ὁποῖα ἔστω, στηρίζονται στὶς πηγὲς καὶ τὰ συνδέει μὲ ἕναν αὐθαίρετο τρόπο. Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι πάλι ἄλλη νόσος τῆς ἱστορικῆς ἐπιστήμης.
Ὁ μακαρίτης, ὁ μέχρι τοῦ θανάτου του πατριάρχης τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἱστορικῶν στὸν τόπο μας, ὁ Ἀπόστολος Βακαλόπουλος, μ᾿ ἕνα κλασικὸ ἔργο ποὺ μᾶς ἔδωσε γιὰ τὴν ἱστορία, πολύτομο,

Ἡ Οὐνία ὡς ἐκκλησιαστικό πρόβλημα

Ὁ λεγόμενος «δούρειος ἵππος» τοῦ Παπισμοῦ

 

Στήν ἐποχή μας, πού ὅλος ὁ κόσμος τείνει νά γίνει μιά μεγάλη οἰκογένεια καί τά σύγχρονα μέσα συγκοινωνίας καί ἐπικοινωνίας ἔχουν ἐκμηδενίσει τίς ἀποστάσεις, οἱ συνεχεῖς ἐπαφές μεταξύ λαῶν καί πολιτισμῶν εἶναι κάτι ἀναγκαῖο καί ἀναπόφευκτο. Στίς συνθῆκες αὐτές, οἱ Ὀρθόδοξοι ἔρχονται ὅλο καί περισσότερο σέ ἐπαφή μέ ὁπαδούς ἄλλων θρησκειῶν καί ἄλλων χριστιανικῶν δογμάτων. Ὅπου συμβιώνουν ἑτερόδοξοι ἤ ἑτερόθρησκοι πληθυσμοί, πρέπει τουλάχιστον νά ὑπάρχει ἁρμονική συμβίωση καί οἱ σχέσεις νά εἶναι γνήσιες καί εἰλικρινεῖς. Βέβαια, κάθε θρησκευτική ὁμάδα ἔχει τή δική της ἀντίληψη γιά τό ποιές εἶναι οἱ γνήσιες σχέσεις καί γιά τό τί σημαίνει ἁρμονική συμβίωση. Ὡστόσο, ὅλοι ἀντιλαμβανόμεθα ὅτι ἀπαραίτητες προϋποθέσεις γιά νά ἰσχύουν αὐτά εἶναι: α) ἡ ἐντιμότητα στίς σχέσεις, δηλαδή τό ὅτι κάθε ὁμάδα πρέπει νά ἐμφανίζεται πρός τούς ἔξω ὅπως πραγματικά εἶναι, μή ἐπιχειρώντας νά ἐξαπατήσει μέ ἀνέντιμα μέσα καί μέ κάθε εἴδους προσωπεῖα, καί β) ἡ γνώση, τόσο τοῦ περιεχομένου καί τῶν ὁρίων τῆς πίστεως κάθε κοινότητας, ὅσο καί

Προσευχὴ καὶ προσοχὴ

 
άποτε, όταν τον ευλογημένο τόπο μας διαφάντευαν με το γιαταγάνι τους οι Τούρκοι, ένας πασάς απείλησε έναν δεσπότη.
- Κάστε καλά παπά, του είπε,  θα χαλάσω την εκκλησία σου.
- Τί λές πασά μου, του απαντά ο δεσπότης, εδώ παλεύουμε εμείς από μέσα και η Εκκλησία δεν πέφτει, θα τη ρίξεις εσύ απ' έξω;

... Η Ορθοδοξία στέκει ψηλά και δεν έχει ανάγκη κανέναν. Οι Ορθόδοξοι όμως; Αυτοί χρειάζονται την Ορθοδοξία και την ορθοπραξία.

... Προσοχή και προσευχή. Να μας φωτίσει όλους το Πνεύμα το Άγιο. 

Από διηγήσεις του γέροντά μας π. Αθανασίου Χατζή

«Καί πύλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς»

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος

 

 

ν δεν πιστεύεις στα λόγια, πίστευε στα πράγματα. Πόσοι τύραννοι θέλησαν να νικήσουν την Εκκλησία; Πόσα τηγάνια; πόσα καμίνια, δόντια θηρίων, ξίφη ακονισμένα; Όμως δεν την νίκησαν. Που είναι εκείνοι, που την πολέμησαν; Έχουν σιγήσει και παραδόθηκαν στην λήθη. Και που είναι η Εκκλησία; Λάμπει περισσότερο από τον ήλιο. Τα δικά τους σβήστηκαν, τα δικά της είναι αθάνατα. Αν όταν ήταν λίγοι δεν νικήθηκαν, τώρα που η οικουμένη γέμισε ευσέβεια, πως μπορείς να την νικήσεις;

«ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δέ λόγοι μου οὐ μή παρέλθωσι» (Ματθ. 24.35).

Και πολύ εύλογα, διότι η Εκκλησία είναι πιο ποθητή στο Θεό από τον ουρανό. Δεν ανέλαβε σώμα ουρανού, αλλά ανέλαβε σάρκα Εκκλησίας˙ για την Εκκλησία υπάρχει ο ουρανός, όχι για τον ουρανό η Εκκλησία.Τίποτε από αυτά που έγιναν να μην σας ανησυχεί. Αυτό χαρίστε μου πίστη αμετάβλητη. Δεν είδατε τον Πέτρο ότι βάδιζε πάνω στα νερά, και όταν λίγο δίστασε παρά λίγο να καταποντισθεί, όχι εξαιτίας της άτακτης ορμής των νερών, αλλά εξαιτίας της αδύναμης πίστης του; Μήπως λοιπόν ήρθα εδώ με ψήφους ανθρώπινες; Μήπως με έφερε άνθρωπος για να με απολύσει άνθρωπος;

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, «Μάταιος ο πόλεμος κατά της Εκκλησίας» (μετ. Σπ. Μουστάκα, ΕΠΕ 33 σ. 387-9)

 

πηγή 

Μνήμη των Αγίων Πατέρων της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου

Πρωτ. Γεώργιος Μ. Μεταλληνός

Η ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ

1. Την μνήμη των Αγίων Πατέρων της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου (787) εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας. Μία αίρεση προκάλεσε και την σύνοδο αυτή, η αίρεση της Εικονομαχίας. Πέρα από το αναμφισβήτητο χριστολογικό περιεχόμενό της είχε η Εικονομαχία και σαφή εκκλησιολογικό χαρακτήρα. Ήταν μια απροκάλυπτη επίθεση της Πολιτείας, που δεν ενεργούσε πια ως «διάκονος Θεού εις το αγαθόν» (Ρωμ. ιγ’ 3), εναντίον της Εκκλησίας. Οι δύο διακονίες του Γένους, η «Ιερωσύνη» και η «Βασιλεία», η ιερατική και η πολιτειακή διακονία, βρίσκονται αντιμέτωπες. Εγείρεται η επιδίωξη της Πολιτείας να υποτάξει την Εκκλησία, σε μια πρωτοφανή έκρηξη πολιτειοκρατίας. Η αίρεση ήταν το πνευματικό υπόβαθρο του προβλήματος.
Αίρεση, λοιπόν, κυρίως η Εικονομαχία, όπως τόσες άλλες, που συγκλόνισαν την Εκκλησία μας στη διαιώνια πορεία της. Πώς όμως συνέβη τούτο; Πώς δηλαδή απείλησε η αίρεση την Εκκλησία και πώς εξουδετερώθηκε ο κίνδυνος αυτός; Αυτό θα επιχειρήσουμε να αναπτύξουμε στη συνέχεια.
2. Ό,τι είναι αναγκαίο για την σωτηρία μας μας το εφανέρωσε ο Θεός «πολυμερώς και πολυτρόπως», καθ’ όλη την εξέλιξη του σχεδίου της Θείας Οικονομίας, από τους χρόνους της Π. Διαθήκης, κυρίως όμως στο πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Ο Θεάνθρωπος Κύριός μας έγινε «υπογραμμός, ίνα τοις ίχνεσιν αυτού επακολουθήσωμεν» (Α’ Πέτρ. β’ 21). Γιατί μας απεκάλυψε εκείνο που αυτός ήταν (την οδό, την αλήθεια και τη ζωή) και έζησε εκείνο, που εδίδαξε. Δεν μας εξήγησε δηλαδή μόνο τί είναι αλήθεια, αλλά μας εφανέρωσε την ίδια την Αλήθεια, το Πρόσωπό του δηλαδή που είναι η μόνη και γι’ αυτό αιώνια αλήθεια. Απάλλαξε τον άνθρωπο από την αγωνιώδη προσπάθεια να βρει την αλήθεια. Γιατί βλέποντας τον Χριστό και το έργο του, έχει ενώπιόν του την Αλήθεια και δεν του μένει παρά

Προσευχόμαστε...

Προσευχόμαστε και ζητάμε από το Θεό να μας δώσει, να μας δώσει...
Το μεγαλύτερο δώρο είναι να μας συγχωρήσει τις αμαρτίες μας.

Μην καταπιέζετε παππούδες και γιαγιάδες και γονείς και άλλοι τα παιδιά σας να πάνε εκκλησία.
Το παράδειγμα δίνει τα υγιέστερα μηνύματα, τα σωστά μηνύματα.

π. Αθ. Χατζής 

Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας

Η αγία αυτή ημέρα είναι ξεχωριστή, διότι παρά το κατανυκτικό κλίμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, εορτάζει λαμπρά η Ορθοδοξία μας, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Ποιούμε ανάμνηση του κορυφαίου γεγονότος της εκκλησιαστικής μας ιστορίας, της αναστηλώσεως των ιερών εικόνων, το οποίο επισυνέβη το 843 μ.Χ. στο Βυζάντιο, χάρις στην αποφασιστική συμβολή της βασιλίσσης και μετέπειτα αγίας Θεοδώρας, συζύγου του αυτοκράτορα Θεοφίλου (840 - 843 μ.Χ.).

Αναφερόμαστε στη μεγάλη εικονομαχική έριδα, η οποία συντάραξε κυριολεκτικά την Εκκλησία μας για περισσότερα από εκατό χρόνια. Το 726 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ Λέων ο Γ' ο Ίσαυρος (717 - 741 μ.Χ.) αποφάσισε να επιφέρει στο κράτος ριζικές μεταρρυθμίσεις. Μια από αυτές ήταν η απαγόρευση προσκύνησης των ιερών εικόνων, επειδή, παίρνοντας αφορμή από ορισμένα ακραία φαινόμενα εικονολατρίας, πίστευε πως η χριστιανική πίστη παρέκλινε στην ειδωλολατρία. Στην ουσία όμως εξέφραζε δικές του ανεικονικές απόψεις, οι οποίες ήταν βαθύτατα επηρεασμένες από την ανεικονική ιουδαϊκή και ισλαμική πίστη. Η αναταραχή ήταν αφάνταστη. Η αυτοκρατορία χωρίστηκε σε δύο φοβερά αντιμαχόμενες ομάδες, τους εικονομάχους και τους εικονολάτρες. Οι διώξεις φοβερές. Μεγάλες πατερικές μορφές ανάλαβαν να υπερασπίσουν την ορθόδοξη πίστη. Στα 787 μ.Χ. συγκλήθηκε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος, η οποία διατύπωσε με ακρίβεια την οφειλόμενη τιμή στις ιερές εικόνες. Σε αυτή επίσης διευκρινίστηκαν και άλλα δυσνόητα σημεία της χριστιανικής πίστεως, έτσι ώστε να έχουμε πλήρη αποκρυστάλλωση του ορθοδόξου δόγματος και να ομιλούμε για θρίαμβο της Ορθοδοξίας μας.

Η εικόνα στην Ορθοδοξία μας δεν αποτελεί αντικείμενο λατρείας, αλλά λειτουργεί

Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης: «ἩἙνότητα τῆς Έκκλησίας», μία Τριλογία μέ ἀφορμή τήν Μεγάλη Σύνοδo.

Πρός
τήν Ἱερά Σύνοδο
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἰ. Γενναδίου 14
115 21 Ἀθήνα
Κοινοποίηση:
Πρός ὅλους τούς Ἱεράρχες
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος


Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Ἐν ὄψει τῆς συγκλήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, θά ἤθελα νά θέσω ὑπόψη Σας μία μικρή «Τριλογία» μου, ἐπειδή πιστεύω, ὅτι θά μποροῦσε νά συμβάλει κάπως στή στήριξη τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ «Τριλογία» αὐτή ἀναφέρεται στήν «Ὑπεραξία τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας», στήν «βάναυση κακοποίηση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας» καί στήν «ταύτιση τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν Διοίκησή της».
Α΄. «Η ΥΠΕΡΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»
Ἡ λεγόμενη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Κρήτης συγκλήθηκε, κατά τούς ἐμπνευστές καί διοργανωτές της, γιά νά ἐκφράσει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά ὁ λόγος τῆς συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου, γιά ἀνάδειξη τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἄγνωστος καί ξένος πρός τήν ἱστορία τῶν Συνόδων τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ ἀλήθεια τῶν πραγμάτων, πού προέκυψαν ἀπό αὐτήν τήν σύγκληση, ὄχι μόνον δέν δικαίωσαν τήν φιλόδοξη στοχοθεσία, ἀλλά ἀνέδειξαν καί τήν κεκαλυμμένη πονηρία τῶν διοργανωτῶν της. Ἄς δοῦμε, ὅμως, ποιά εἶναι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, καθεαυτήν, καί μέ ποιόν τρόπο τήν «διακήρυξε» ἡ συγκεκριμένη αὐτή «Σύνοδος».
Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς θεμελιώδης ἰδιότητά της, εἶναι δεδομένη ἀπό τήν ἴδια τήν φύση τῆς Ἐκκλησίας καί ἐκφράζει τήν αὐτοσυνειδησία της, ἡ ὁποία διατυπώθηκε ἱστορικά στόν Ὅρο – Ἀπόφαση τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (381), ὁ ὁποῖος ἀπετέλεσε καί τό Σύμβολο τῆς Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.
Στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὁμολογοῦμε ὅτι πιστεύουμε «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Ἄν, ὅμως, ἡ Ἐκκλησία εἶναι «Μία» –κατά τό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας- τότε, δέν μποροῦν, κατά κυριολεξία, νά ὑπάρχουν ἑτερόδοξες-αἱρετικές Ἐκκλησίες.
Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἰδιότητα τοῦ ἑνός σώματος τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἀπολύτως καί ἀμετακλήτως διασφαλισμένη ἀπό τήν Κεφαλή της, τόν Χριστό, διά

Μεγάλος κανόνας.

Πέμπτη ἑβδομάς τῶν Νηστειῶν εἶναι τό λειτουργικό ἀποκορύφωμα τῆς Τεσσαρακοστῆς. Οἱ ἀκολουθίες εἶναι μακρότερες καί ἐκλεκτότερες. Στή συνήθη ἀκολουθία τῶν λοιπῶν ἑβδομάδων θά προστεθοῦν δύο νέες ἐκτενεῖς ἀκολουθίες·τήν Πέμπτη ὁ Μέγας Κανών καί τό Σάββατο ὁ Ἀκάθιστος ὕμνος. Κανονικά τό ἀποκορύφωμα αὐτό θά ἔπρεπε νά ἀναζητηθῇ στήν ἑπομένη, στήν ἕκτη ἑβδομάδα τῶν Νηστειῶν, πού εἶναι καί ἡ τελευταία τῆς περιόδου αὐτῆς. Ἀλλά ὅλα στή λατρεία μας ἔχουν τακτοποιηθῆ ἀπό τούς Πατέρας μέ πολλή μελέτη καί περίσκεψι. Μέ «διάκρισι», κατά τήν ἐκκλησιαστική ἔκφρασι.

Μετά ἀπό τήν τελευταία ἑβδομάδα ἀκολουθεῖ ἡ Μεγάλη Ἑβδομάς, μέ πυκνές καί μακρές ἀκολουθίες, ἀνάλογες πρός τά μεγάλα ἑορτολογικά της θέματα. Μεταξύ αὐτῆς καί τοῦ ἀποκορυφώματος τῆς Τεσσαρακοστῆς ἔπρεπε νά μεσολαβήσῃ μία περίοδος σχετικῆς ἀναπαύσεως, μία μικρά ἀνάπαυλα. Τό τόσο λοιπόν ἀνθρωπίνως ἀναγκαῖο μεσοδιάστημα εἶναι ἡ τελευταία ἑβδομάς καί τήν ἔξαρσι τοῦ τέλους βαστάζει ἡ προτελευταία. Τίς δύο θαυμαστές ἀκολουθίες τῆς πέμπτης ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν, τόν Μέγα Κανόνα καί τόν Ἀκάθιστο ὕμνο, θά σταθοῦμε καί θά τίς ἐξετάσουμε.

Ὁ Μέγας Κανών ψάλλεται τμηματικῶς στά Ἀπόδειπνα τῶν τεσσάρων πρώτων ἡμερῶν τῆς Α’ ἑβδομάδος τῶν Νηστειῶν καί ὁλόκληρος στήν ἀκολουθία τοῦ ὄρθρου τῆς Πέμπτης τῆς Ε’ ἑβδομάδος. Στίς ἐνορίες συνήθως ψάλλεται ἀνεξαρτήτως ἀπό τόν Ὄρθρο, ἐν εἴδει μικρᾶς ἀγρυπνίας, τό βράδυ τῆς Τετάρτης μαζί μέ τήν ἀκολουθία τοῦ ἀποδείπνου. Κατά τόν τρόπο αὐτό διευκολύνονται περισσότερο οἱ χριστιανοί στήν παρακολούθησί του. Μπορεῖ νά τόν εὕρῃ κανείς μέσα στό λειτουργικό βιβλίο πού περιέχει τίς ἀκολουθίες τῆς Τεσσαρακοστῆς, στό Τριῴδιο, καθώς καί σέ μικρά αὐτοτελῆ φυλλάδια. Ἡ παρακολούθησις τοῦ Κανόνος αὐτοῦ κατά τήν ὥρα τῆς ψαλμῳδίας του εἶναι δύσκολη, γιατί τά νοήματα εἶναι πυκνά καί ταχύς ὁ ρυθμός τῆς ψαλμῳδίας του. Γιά τούς λόγους αὐτούς τά ἐγκόλπια αὐτά εἶναι ἰδιαιτέρως ἀπαραίτητα γιά ὅσους θέλουν νά γνωρίσουν καλλίτερα τόν ὕμνο αὐτόν.

Τά κατωτέρω ἄς ἀποτελέσουν μία σύντομο εἰσαγωγή καί βοήθεια γιά τήν κατανόησί του καί μιά παρακίνησι γιά τήν παρακολούθησι τῆς ψαλμῳδίας τοῦ ἐκλεκτοῦ αὐτοῦ λειτουργικοῦ κειμένου.

Ὁ καθηγητὴς Δημήτριος Τσελεγγίδης καταθέτει τὶς δογματικές του διαφωνίες γιὰ τὴν μέλλουσα νὰ συνέλθει «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο»

Ὁ καθηγητὴς δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς σχολῆς ΑΠΘ κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, μιλάει ἀποκλειστικὰ στὸ «Ρωμαίικο Ὁδοιπορικό», γιὰ τὴν μέλλουσα νὰ συνέλθει «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο». Ἐκφράζει τὶς δογματικές του ἐπιφυλάξεις καὶ διαφωνίες σχετικὰ μὲ τὶς προσυνοδικὲς καὶ ὄχι μόνο ἀποφάσεις καὶ καλεῖ κλῆρο καὶ λαὸ νὰ μείνουμε «ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ», ὅπως ἔκαναν διαχρονικὰ ὅλοι οἱ Ἅγιοί μας. Διαβάστε τὰ ἐρωτήματα ποὺ τοῦ τέθηκαν…
Ἐρωτήματα πρὸς κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη:

1) Μὲ τὴν σύγκλιση τῆς λεγομένης «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου» τὸν προσεχῆ Ἰούνιο, στὴν φετινὴ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς, ὁλοκληρώνεται μία προσπάθεια ποὺ ἔχει τὴν ἀφετηρία της στὶς ἀρχὲς τοῦ προηγούμενου αἰώνα, ἐπὶ πατριαρχίας Μελετίου Μεταξάκη καὶ συνεχίστηκε μὲ διάφορες προσπάθειες μέχρι τὶς μέρες μας. Θεωρεῖτε πώς στὸ διάστημα αὐτὸ ὑπῆρξαν δογματικὰ θέματα ἢ θέματα πού νὰ ἀπαιτοῦν τὸν οἰκουμενικὸ χαρακτήρα αὐτὸ τῆς Συνόδου, γιὰ νὰ ληφθοῦν ἀντίστοιχες ἀποφάσεις ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἐν συνόλω; Μὲ ἄλλα λόγια ἡ Σύνοδος αὐτή, μὲ τὴν προοπτικὴ πού τῆς δίνεται ἀπὸ τοὺς διοργανωτές, ἔχει πραγματικὸ σκοπὸ ἢ χρησιμοποιεῖται ὡς πρόφαση γιὰ τὴν περαιτέρω προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

2) Τελικῶς, οἱ ἀποφάσεις τῆς ἐν λόγω Συνόδου κατὰ πόσο μπορεῖ νὰ εἶναι δεσμευτικὲς γιὰ τὸ Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἂν ληφθοῦν τελικὰ ὅπως πάρθηκαν στὶς προσυνοδικὲς διαδικασίες;

3) Μὲ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο δρομολογήθηκαν οἱ ἐργασίες τῆς ἐν λόγω Συνόδου, τυχὸν κείμενα ποὺ ὑπεγράφησαν ἀπὸ ἀντιπροσώπους τῶν Ἐκκλησιῶν κατὰ τὶς προσυνοδικὲς συναντήσεις, γιὰ τὰ ὁποία ἀποδεδειγμένα δὲν ἔχουν λάβει γνώση οἱ Ἱεραρχίες - στὸ σύνολό τους - τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν, δὲν εἶναι δεσμευτικὰ ὅπως μᾶς λέτε. Θὰ τηρηθεῖ τελικῶς ἡ προϋπόθεση τῆς ὁμοφωνίας γιὰ τὶς τελικὲς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου;

4) Ὑπῆρξε ἀπάντηση τῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὶς ἐπιστολές σας γιὰ τὰ κείμενα τῆς Μεγάλης Συνόδου;

5) Τί προβλέπει τὸ κείμενο περὶ τῆς χορήγησης αὐτονόμου σὲ κάποια Ἐκκλησία; Ὑπάρχει φόβος νὰ κηρυχθοῦν ὡς αὐτόνομη Ἐκκλησία οἱ Νέες Χῶρες καὶ ἔτσι νὰ ὑπαχθοῦν στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο περίπου στὰ πρότυπα τῆς ἡμιαυτόνομης Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης;

6) Ἂν τελικὰ ἐγκριθεῖ τὸ κείμενο γιὰ τὶς σχέσεις μὲ τοὺς ἑτεροδόξους ἀπὸ τὴ Μεγάλη Σύνοδο χωρὶς σοβαρὲς ἀλλαγές, τί θὰ πρέπει νὰ γίνει ἔπειτα; Ποιὰ θὰ πρέπει νὰ εἶναι, ἡ ἐνδεδειγμένη ἀντίδραση (ἱεραρχῶν καὶ ἁπλῶν πιστῶν) στὴν περίπτωση αὐτή;

Πηγή: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό