Το τίμημα Θεατρική παράσταση από τους μαθητές του Γυμνασίου Δουραχάνης

 Δουραχάνη, Μάρτιος 2022

Μέχρι πότε θά εἴμαστε κάτω ἀπό τό σαρκικό φρόνημα; Μέχρι πότε θά σκύβουμε καί θά ἐπικεντρώνουμε ὅλο τό ἐνδιαφέρον μας πάνω στά γήινα πράγματα;

Ὅταν πρόκειται, γιά τήν φροντίδα τῆς ἀνατροφῆς καί τήν παιδαγωγία τῶν παιδιῶν μας, ἄς παίρνουν ὅλα τά ἄλλα δεύτερη θέση καί σημασία.
Ἄν τό παιδί διδαχτεῖ ἀπό μικρό νά σκέπτεται μέ σωστό τρόπο, τότε ἔχει ἤδη ἀποκτήσει μεγάλο πλοῦτο καί δόξα.
Δέν θά ἔχεις κατορθώσει τίποτα τό σπουδαῖο, ἄν ἔχεις μάθει τό παιδί σου κάποια τέχνη ἤ τήν ἀρχαία φιλοσοφία, μέ τήν ὁποῖα θά κερδίσει ἐνδεχομένως χρήματα. Τό σπουδαῖο θά εἶναι ἄν τό ἔχεις διδάξει τήν τέχνη νά περιφρονεῖ τά χρήματα. ῎Αν θέλεις νά τό κάνεις πλούσιο, ἔτσι νά τό κάνεις.
Γιατί πλούσιος δέν εἶναι

Μὴ μοῦ σκοτώσετε τῆς γῆς τὸ ποίημα!…

Εχω τρεις κόσμους. Μια θάλασσα, έναν
ουρανό κι έναν πράσινο κήπο: τα μάτια σου.
Θα μπορούσα αν τους διάβαινα και τους τρεις, να σας έλεγα
που φτάνει ο καθένας τους. 

Η θάλασσα, ξέρω.
ο ουρανός, υποψιάζομαι. 

Για τον πράσινο κήπο μου,
μη με ρωτήσετε.

Μὴ μοῦ σκοτώσετε τὸ νερό.
Μὴ μοῦ σκοτώσετε τὰ δέντρα.
Μὴ μοῦ ξεσκίστε αὐτὲς τὶς θεῖες σελίδες ποὺ τὶς γράψανε
τ᾿ ἀσύλληπτο φῶς κι ὁ ἀσύλληπτος χρόνος
κι ὅπου σταθῶ μὲ περιβάλλουν.
Μὴ μοῦ σκοτώσετε τῆς γῆς τὸ ποίημα!…
…Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιότητα,
ἀνάβοντας τὸ ἄστρο: «Ἀγάπη».

Ἐπιστρατέψετε τὴν αἰωνιόττητα, ἀνάβοντας

Πως χάνεται ένα έθνος

«Ὅμως ἕνας ἄνθρωπος, ἕνας λαός, ἕνα ἔθνος, δὲν ἐξαφανίζεται μονάχα μὲ τὴ φωτιὰ καὶ μὲ τὸ σίδερο. Δὲν ἐξαφανίζεται μονάχα μὲ τὸ χάσιμο τῆς ζωῆς του. Ἐξαφανίζεται πιὸ σίγουρα, πιὸ τελειωτικὰ μὲ τὸ χάσιμο τῆς ψυχῆς του τῆς ἀτομικῆς, τῆς ψυχῆς του τῆς ὁμαδικῆς.

Χάνω τὴν ψυχή μου θὰ πεῖ: χάνω τὴν οὐσιαστική μου ὕπαρξη. Χάνω τὴν αἴσθηση τῆς ἀτομικῆς μου τέλειας ψυχοπνευματικῆς σύνθεσης, ποὺ ἀποτελεῖ ἕνα μόριο ἀπὸ τὴν μεγάλη, τὴν πλατειὰ κοινωνικὴ καὶ ἐθνικὴ σύνθεση, ἀπὸ τὴν ὁποία ἀντλῶ καὶ ἀνανεώνω ἀδιάκοπα τὰ φυσιογνωμικὰ στοιχεῖα τοῦ πνεύματός μου καὶ τῆς ψυχῆς μου. Καὶ αὐτὴ ἡ ἐθνικὴ φυλετικὴ ἰδιομορφία τῆς ψυχῆς μου εἶναι ἀκριβῶς ἐκείνη ποὺ μὲ ἐντάσσει φυσιολογικὰ μέσα στὴν πανανθρώπινη κοινωνικὴ σύνθεση.

Ἀλλὰ γιὰ νὰ μὴ χάσω τὸν ἑαυτό μου, πρέπει νὰ

Θεατρική παράσταση Δημοτικού Σχολείου Δουραχάνης Ο εύθυμος κηπουρός του Θ. Μενεξέ

 

 

 

Με τη βοήθεια του Θεού, τη σκέπη της Παναγίας 

και την ευχή του γέροντά μας π. Αθανασίου Χατζή πέρασε και η φετινή σχολική χρονιά

 και ήρθε η στιγμή να γραφτεί ο επίλογος με το θεατρικό έργο 

Ο εύθυμος κηπουρός του Θωμά Μενεξέ. 

Η παράσταση δόθηκε από τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Δουραχάνης Ιωαννίνων

 τον Ιούνιο του 2021. 

Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.

 

 

 

ΠΑΡΜΕΝΙΩΝ ΚΑΙ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ

 

Πανελλαδικές εξετάσεις

π. Δημητρίου Μπόκου

 

Η θέα και μόνο του μεγάλου περσικού στρατού προκαλούσε δέος.
Οι μετριότεροι υπολογισμοί τον ανέβαζαν σε εκατό χιλιάδες, οι πιο τολμηροί δεν δίσταζαν να φτάσουν στις εξακόσιες, με το ιππικό, το δυνατό χαρτί κάθε στρατού, να κινείται από δέκα μέχρι εξήντα χιλιάδες.
Απέναντί τους ο Αλέξανδρος είχε να αντιτάξει μόνο πέντε χιλιάδες ιππικό και τριάντα χιλιάδες πεζικό, Μακεδόνες και λοιπούς Έλληνες, «πλην Λακεδαιμονίων». Η Σπάρτη δυστυχώς, τις μεγάλες εκείνες στιγμές του Ελληνισμού βρέθηκε κατώτερη των περιστάσεων. Αντί να συμβάλει στη μεγάλη ελληνική εξόρμηση, προσπαθούσε με τη σύμπραξη των Περσών να υπονομεύσει την εκστρατεία και να ανοίξει μέτωπο σε Αιγαίο και Ελλάδα, στα μετόπισθεν του Αλεξάνδρου.
Στην πλατιά πεδιάδα της Ισσού ο Δαρείος έκαμε επιβλητική
επίδειξη της δύναμής του. Στο κέντρο της παράταξής του τοποθέτησε την αιχμή του δόρατος, ένα ισχυρό εμπειροπόλεμο σώμα Ελλήνων μισθοφόρων. Όμως, παρά τη συντριπτική ανισότητα των δύο στρατών, με ευφυή στρατηγική και

ΠΑΛΙΝ ΚΑΙ ΠΟΛΛΑΚΙΣ Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ

Φώτη Κόντογλου

Σήμερα ο άνθρωπος έχει την ιδέα πως λευτερώθηκε από πολλά πράγματα που τον μποδίζανε, τάχα, να είναι ελεύθερος. Πέταξε λοιπόν από πάνω του, μαζί με τ’ άλλα, και την παράδοση και βρέθηκε σ’ ένα χάος. Αυτό το χάος το λέγει ελευθερία. Οι παλιοί οι θαλασσινοί βλέπανε τ’ άστρο της τραμουντάνας (τον πολικόν Αστέρα) και βρίσκανε το δρόμο τους. Κι ο άνθρωπος μέσα στο ατελείωτο πέλαγος του καιρού, για να ξέρει που πηγαίνει, είχε την παράδοση που τον οδηγούσε. Σε καιρό που σκεπάζανε τον ουρανό σύννεφα, ο παλιός ναυτικός σαν έχανε το βορεινό αστέρι δεν ήξερε που να τραβήξει. Φαντάσου λοιπόν αυτός ο άνθρωπος να είχε την ιδέα πως με τη συννεφιά και δίχως το άστρο της τραμουντάνας ήτανε πιο ελεύθερος να πάει όπου ήθελε μέσα στο πέλαγος. Το ίδιο λέγει και ο σημερινός άνθρωπος που δεν θέλει την παράδοση.
Ένας λαός που έχει χάσει την παράδοσή του, είναι σαν τον άνθρωπο που έχει χαμένο το μνημονικό του, που έχει πάθει

Αχ ! Πατρίδα του ήλιου

Μια είναι η ζωή

Μια είναι η καρδιά

Μια είναι η πατρίδα

Μια είναι η μάνα

Και μια είναι η Ελλάδα

Δεν γεννήθηκα στην Ελλάδα

Άλλα η Ελλάδα γεννήθηκε μέσα μου

Ελληνική εθνικότητα δεν έχω , δεν την χρειάζομαι

γιατί έχω ελληνική καρδιά

Είμαι η κόρη της Ελλάδας και η Ελλάδα είναι η κόρη μου

Είμαι η μοίρα της Ελλάδας και η Ελλάδα είναι η μοίρα μου

Αν και ζούμε χωριστά

Αν και δεν μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό

Εσύ πάντα ζεις στην ψυχή μου

Αν είναι κάτι που μου είπαν να διαλέξω

Θα διαλέξω να γονατίσω μπροστά σε αυτό το φως που δεν υπάρχει σε άλλη γη

Αν είναι κάτι που με κράτησε για να παίρνω ανάσα,

🇬🇷1821-2021🇬🇷 Θυμάμαι & τιμώ

 

«Οι καημένοι οι καλόγεροι, οπού αφανίστηκαν εις τον αγώνα… οπού αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της απανάστασής μας. Ότι εκεί ήταν και οι τζεμπιχανέδες [πυριτιδαποθήκες] μας κι’ όλα τα αναγκαία του πολέμου· ότ’ ήταν παράμερον και μυστήριον από τους Τούρκους. Και θυσίασαν οι καημένοι οι καλόγεροι και σκοτώθηκαν οι περισσότεροι εις τον αγώνα… και ζούσαν μαζί τους τόσοι φτωχοί κι έτρωγαν ψωμί...


...και βρίζουν, οι πουλημένοι εις τους ξένους, και τους παπάδες μας, οπού τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους. Εμείς τους παπάδες τούς είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον διά να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας ωσάν λεοντάρια...».


Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη

Πώς σώθηκε ο Παρθενώνας το 1821

Ὅταν οἱ Ἕλληνες ἅρπαξαν τὰ ὅπλα καὶ ἔκαμαν τὴν Ἐπανάστασι, ἔτυχε ὁ φοβερὸς Ὀδυσσεύς, ὁ γυιὸς τοῦ Ἀνδρούτσου, νὰ πολιορκῆ τὴν Ἀκρόπολι τῶν Ἀθηνῶν, ὅπου ἦσαν κλεισμένοι οἱ ἐχθροί.

Ὁ πόλεμος στὶς πολιορκίες ἐπροχωροῦσε ἀργά. Δὲν ἦταν τότε γνωστὰ τὰ σημερινὰ καταστρεπτικὰ μέσα. Καὶ δὲν ἦταν σπάνιο κάπου νὰ βλέπῃς τὰ ἐχθρικὰ χέρια σταυρωμένα καὶ ἄνεργα, γιατὶ ἔλειπαν πολεμοφόδια. Κάτι παρόμοιο θὰ συνέβαινε βέβαια καὶ τὴν ἡμέρα, ὅπου ἔγινε τὸ ἀκόλουθο ἐπεισόδιο.

Ἐξύπνησαν τὰ παλληκάρια τοῦ Ὀδυσσέως πρωΐ – πρωῒ καὶ ρίχνοντας τυχαῖα τὰ μάτια στὴν Ἀκρόπολι, ροδοκόκκινη ἀπὸ τὸ πρῶτο γλυκοχάραγμα, εἶδαν κάτι παράξενο. Οἱ ἐχθροὶ ἀνεβασμένοι ἐπάνω στὸν Παρθενῶνα, κατέστρεφαν τὰ ὡραῖα ἐκεῖ μνημεῖα. Τόσο παράξενη καὶ ἀκατανόητη τοὺς ἐφάνηκε τέτοια ἀνώφελη βαρβαρότης, ὥστε ἔτρεξαν ἀμέσως καὶ εἰδοποίησαν τὸν Ὀδυσσέα. Ὁ στρατηγός, ἅμα ἐβεβαιώθηκε καὶ

Ὁ Θεός καί τίς ἀταξίες μας τίς ἐκμεταλλεύεται γιά τό καλό μας

O Άγιος Παΐσιος διδάσκει

Κάποτε, εἶπε ὁ Γέροντας, ἦταν ἕνας πατέρας πού εἶχε τρία παιδιά.

Ἕνα βράδυ, πού γύρισε στό σπίτι, μπαίνοντας μέσα ἀντίκρισε τό ἑξῆς θέαμα:

Βρῆκε τά παιδιά του νά εἶναι μεθυσμένα και ξαπλωμένα στό δάπεδο. Ὅλο τό πάτωμα γύρω του ἦταν γεμάτο ἀπό σπασμένα μπουκάλια καί ποτήρια. Τότε ὁ καλός πατέρας πῆρε μέ τρόπο τά παιδιά του σιγά σιγά καί τά ἔβαλε στά κρεβάτια τους. Κατόπιν πῆρε μιά σκούπα καί μάζεψε ὅλα τά σπασμένα γυαλιά ἀπό τό πάτωμα. Ἅνοιξε τήν πόρτα καί κοίταζε ποῦ νά ἐναποθέσει τά γυαλιά, δέν ἔβρισκε ὅμως τόπο. Εἶπε τότε:

-Ἅς τά βάλω ἐδῶ, πάνω στήν κορυφή τῆς μάντρας, (πού χώριζε τόν κῆπο τοῦ σπιτιοῦ ἀπό τόν δρόμο) κί αὔριο, πού θά’ ναι μέρα, τά παίρνω νά τά πετάξω”.

Ἔ… ἀφοῦ συμμάζεψε, στεναχωρημένος ξάπλωσε,

Πόλεμος; Τρέξε να σηκώσεις τα λεφτά από την τράπεζα…

 

Επί τη ευκαιρία της Εθνικής Επετείου του «ΟΧΙ», που πλησιάζει, θα ακουστούν και πάλι οι ίδιο τετριμμένοι «δεκάρικοι», περί ομοψυχίας και ομονοίας του τότε λαού, θα τα περδικλώσουν οι «αριστεροί» με την εθνική αντίσταση, θα καρυκευτούν τα μηνύματα «της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας» και με ολίγον κορωνοϊό και θα… σβήσουν τα φώτα. Βεβαίως θα διατρανωθεί και η κοσμοξάκουστη αποφασιστικότητα των πολιτικών, να υπερασπιστούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα έναντι της Τουρκίας, η οποία αλωνίζει ανενόχλητη το Αιγαίο.
Θα πρότεινα φέτος να πρωτοτυπήσουν και, αντί για τα χιλιοειπωμένα διαγγέλματα, να διαβάσουν το τι μαθαίνουν τα Ελληνόπουλα στα σχολεία για το «Σαράντα».
Είμαι δάσκαλος της Ε’ Δημοτικού. Στην σελίδα 44 του α’ τεύχους του βιβλίου Γλώσσας, περιέχεται κείμενο-επίκαιρο για την επέτειο. Οπότε ο πρωθυπουργός της χώρας, μπορεί να αναγνώσει το κείμενο που διδάσκονται τα Ελληνόπουλα, «για να νιώσουν περήφανα για τον ηρωισμό της γενιάς του ’40, για την πατρίδα μας»:
«Συμπολίτες μου». (Αν προσέξουμε δεν χρησιμοποιεί πια την παραδοσιακή προσφώνηση «Ελληνίδες, Έλληνες», αλλά το αόριστο «συμπολίτες μου». Είναι ντροπή και δείχνει το προσκύνημά τους στην δημογραφική αλλοίωση που μας επέβαλλε η νεοταξική δυσωδία). Θα ακουστούν, λοιπόν, τα παρακάτω, «αντάξια της μεγαλειώδους θυσίας του λαού μας»:

Νά φτιάξουμε «Φροντιστήρια Ἑλληνισμοῦ»

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

Ὅ,τι καί νά γράφουμε τόπο δέν πιάνει. Γι’ αὐτό καλύτερα νά στραφοῦμε στίς πατραγαθίες καί δή στό «ἅγιο βῆμα» τῆς ἱστορίας μας, τήν Ἁγιασμένη Ἐπανάσταση τοῦ ’21. Ἀπό ἐκεῖ πρέπει νά πιάσουμε τό νῆμα… Παρηγορία καί θάρρος. Μοσχοβολοῦν τά καριοφίλια καί τά πετραχήλια. Νά ἀρχίσει νά βροντολαλεῖ καί πάλι στήν καρδιά τοῦ Ἑλληνισμοῦ τό μπαρούτι τοῦ Εἰκοσιένα, τώρα πού πολλά «θερία πολεμοῦν νά μᾶς φᾶνε»…
Ὅταν ἔφτασε στήν γυναίκα τοῦ Μάρκου Μπότσαρη, τό πικρό μαντάτο γιά τόν ἡρωικό θάνατο τοῦ ἄνδρα της, ἔτυχε νά χτενίζει τόν γιό της, τόν Δημήτριο, ἀγόρι ἕντεκα ἐτῶν. Ἄρχισε νά μοιρολογεῖ. Ὁ μικρός Σουλιώτης δέν τήν ἄφηνε νά κλαίει. Ὁ πατέρας, τῆς ἔλεγε, σκοτώθηκε γιά τήν πατρίδα καί ἡ ψυχή του θά πάει στόν παράδεισο. Μήν κλαῖς! Νά μήν φορέσεις μαῦρα καί νά μέ ἀφήσεις νά πάω... στόν θεῖο μου, (τόν Νότη Μπότσαρη), νά πολεμήσω μαζί του. Νά μοῦ δώσεις ἅρματα καί ἄλογο, μπορῶ νά τά κρατῶ. Θέλω νά πάρω ἐκδίκηση γιά τό αἷμα τοῦ πατέρα μου…


Ὅσοι ἀγαποῦν τήν πατρίδα μας, αὐτό τό «πέτρινο ἀκρωτήρι στή Μεσόγειο, πού δέν ἔχει ἄλλο ἀγαθό παρά τούς ἀγῶνες τοῦ λαοῦ της, τήν θάλασσα καί τό φῶς τοῦ ἥλιου» (Σεφέρης), θλίβονται καί πικραίνονται γιά τό τωρινό κατάντημά της.


Τά συμπτώματα τῆς παρακμῆς εἶναι ἐμφανέστατα. Κράτος – ζήτουλας τῆς οἰκουμένης, τετρομαγμένο καί δανειοσυντήρητο. Πολίτες, ἕνας ὁλόκληρος λαός, πανικοβλημένοι, ἀπογοητευμένοι καί, τό χειρότερο, πού δέν σέβονται, δέν συμπονοῦν, δέν ἀγαποῦν τήν πατρίδα τους. Σεργιανίζουν οἱ Τοῦρκοι στό Αἰγαῖο, μαγαρίζουν

“Βασιλιά, εμείς δεν ήρθαμε εδώ για σε προσκυνήσουμε,εμείς ήρθαμε εδώ για εκτέλεση”!

Όταν οι Σπαρτιάτες επάνω στην οργή τους θανάτωσαν τους δυο Πέρσες αγγελιοφόρους που τους είχαν φέρει μήνυμα από τον μεγάλο Θεό και Βασιλιά της Περσίας,ζητώντας από τους Σπαρτιάτες(Γη και ύδωρ)…πετώντας τους μέσα στο βαθύ πηγάδι, λέγοντάς τους, πάρτε και τα δυο,και Γη και Ύδωρ.
Μετά που συνειδητοποίησαν και τους έφυγε ο θύμος,καταλάβαν ότι παραβιάσανε τον νόμο…γιατί τους αγγελιοφόρους δεν πρέπει να τους σκοτώνουν.
Τότε ζήτησε ο βασιλιάς της Σπάρτης δυο εθελοντές να πάνε για ανταλλαγή των δυο αγγελιοφόρων,για να τους εκτελέσει ο Ξέρξης.
Και όλοι στρατιώτες του τριγύρω σηκώσανε το χέρι!
Διάλεξε ο Λεωνίδας δυο όμορφα παληκάριακαι τα έστειλε να πάνε μπροστά στον μέγα βασιλιά και να του εξηγήσουν ότι ήρθανε εθελοντικά για εκτέλεση, και για αντάλλαγμα των δυο νεκρών αγγελιοφόρων.
Όταν παρουσιάστηκαν μπροστά στον βασιλιά,οι φρουροί του Ξέρξη,
διατάζουν τους δυο Σπαρτιάτες να πέσουν στα γόνατα τους και να προσκυνήσουνε τον βασιλιά…
Οι δυο σπαρτιάτες χαμογελαστοί,ατρόμητοι, αγέρωχοι
κι όρθιοι σαν κολόνες,κοιτούσανε τους Πέρσες παράξενα και τους θωρούσαν σαν τρελούς,ψυχοπαθείς και αρρώστους…
Οι φρουροί επέμεναν και διατάζαν τους Σπαρτιάτες να προσκυνήσουνε τον βασιλιά τους…
Οι δυο Σπαρτιάτες δεν γνώριζαντην λέξη προσκύνημα,ουτε το νόημα,μα ουτε και την μέθοδο το πως πρέπει να προσκυνούνε…
Ο διερμηνέας τους έδειξε τον τρόποτο πως πρέπει να προσκυνήσουνε τον βασιλιά...Οι δυο Σπαρτιάτες ξεκαρδιστήκανε στα γέλια!
Κι απαντώντας στον Ξέρξη λέγοντάς του;

Αν θα ζήσει αυτό το ελληνικό στοιχείο, αν θα ζήσει ενωμένη η Ορθοδοξία, με ορθοπραξία, καμία δύναμη στον κόσμο δε θα μπορέσει να μας κλονίσει.

Όταν δεν υπάρχει πολιτισμός εσωτερικά … είναι ένα αγκάθι …

Αν θα ζήσει αυτό το ελληνικό στοιχείο,   αν θα ζήσει ενωμένη η Ορθοδοξία, με ορθοπραξία, καμία δύναμη στον κόσμο δε θα μπορέσει να μας κλονίσει.

Αυτό φοβούνται και συνέχεια σπέρνουνε ιδέες, να σκορπίσουν, να διαλύσουν, για να μπορέσουν να κάνουν αυτό που θέλουν.

Αλλά ως πότε θα κλείνω τα μάτια; Ως πότε θα πιστεύω έτσι; Πότε θα καταλάβω πως μου στήνουν παγίδα καθημερινά;

Ξύπνα καημένε μου ραγιά! Ξύπνα να νιώσεις λευτεριά!

Δε θέλω έχθρα. Δε θέλω πολέμους. Σεβασμό θέλω. Με όλους να έχουμε το σεβασμό που αξίζει ο άνθρωπος να ζήσει.

Να καταλάβω την ευθύνη που πρέπει να έχω.

Ο άνθρωπος πρέπει να γίνει άνθρωπος. Να δώσουμε τα ιδανικά του ανθρώπου στο νέο. Και όχι αυτά τα οποία σήμερα δίνουμε.

Χρειάζεται πραγματικά να αλλάξουμε. Μας καλεί και μας λέει: Να αγαπήσεις τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου.

Τον αγάπησες; Συγχώρεσες; Συγχωρέθηκες. Θα συγχωρηθώ και θα συγχωρηθούμε όταν θα μάθω να αγαπάω, σωστά κατά Θεόν, να συγχωρώ, να μείνω σε αυτό που είναι πραγματικά η Ορθοδοξία μας που βάλεται από παντού σήμερα, και πάντοτε βάλεται, αλλά μη φοβού το μικρό ποίμνιο λέει ο Χριστός

Γιατί εκεί είναι ακριβώς ο πυρήνας ο υγιέστατος. Είστε το φώς του κόσμου. Είστε το αλάτι της κοινωνίας, λέει ο Χριστός.

Όποιος ζει πραγματικά πνευματική ζωή και ζει με αγάπη προς τον πλησίον, με ορθόδοξη φλόγα, και με θυσία πραγματικά, αυτός είναι ένας από τους καλύτερους πνευματικούς χτίστες εσωτερικά στο συνάνθρωπο.

Απόσπασμα από ομιλία του π. Αθανασίου Χατζή στην Ιερά Μονή Παναγιας Δουραχάνης

Η Παναγία και ο Λαός, κείμενο του Φώτη Κόντογλου

Ρωμηοσύνη και Ορθοδοξία είναι ένα πράγμα.

 

Για να μην πάρω τους πολύ παληούς, παίρνω δυο τρεις από εκείνους πού αγωνισθήκανε για την ελευθερία της Ελλάδας, πού όποτε μιλάνε για τη λευτεριά, μιλάνε και για τη θρησκεία.

Ο Ρήγας Φεραίος λέγει: «Να κάνουμε τον όρκο / απάνω στο Σταυρό". Ένας άλλος ποιητής γράφει: «Για της πατρίδας την ελευθερία / για του Χρίστου την πίστη την αγία / γι' αυτά τα δύο πολεμώ, / μ' αυτά να ζήσω επιθυμώ_ / κι αν δεν τα αποχτήσω / τι μ' ωφελεί να ζήσω;».

Του Σολωμού η ψυχή είναι θρεμμένη με τη θρησκεία, γι' αυτό μοσκοβολούνε τα ποιήματα του από δαύτη. Κι αυτή τη μοσκοβολιά τη νιώθει κανένας στην Ημέρα της Λαμπρής, στη Δέηση της Μαρίας, στη Φαρμακωμένη, Εις Μοναχήν, στον Ύμνο της Ελευθερίας, στο Διάλογο και σε πολλά άλλα.

Οι αγράμματοι ποιητές των βουνών, μέσα στα τραγούδια πού κάνανε, και που δε θα τα φτάξει ποτέ κανένας γραμματιζούμενος, μιλάνε κάθε τόσο για τη θρησκεία μας, για το Χριστό, για την Παναγιά, για τους δώδεκα Αποστόλους, για τους αγίους. Πολλές παροιμίες και ρητά και λόγια που λέγει ο λαός μας, είναι παρμένα από τα γράμματα της Εκκλησίας.

Η Ρωμηοσύνη είναι ζυμωμένη με την Ορθοδοξία, γι' αυτό Χριστιανός κ' Έλληνας ήτανε το ίδιο. Από τότε που γινήκανε χριστιανοί οι Έλληνες, πήρανε στα χέρια τους τη σημαία του Χριστού και την κάνανε σημαία δική τους: Πίστις και Πατρίς! Ποτάμια ελληνικό αίμα χυθήκανε

Στην επιχειρούμενη σήμερα πολτοποίηση των εθνών και ισοπέδωση των πάντων, ποια πρέπει να είναι ή άμυνα μας και ή θωράκιση μας;

Ή μόνιμη κιβωτός του πολιτισμού μας και όλων των συστατικών του πάντοτε ήταν το εκκλησιαστικό μας σώμα. Ή Εκκλησία έσωζε τον τρόπο υπάρξεως μας, τον πολιτισμό και το φρόνημα μας. Μέσα σε αυτήν την κιβωτό, θα σώσουμε και σήμερα την ταυτότητα μας. Ο σημερινός Ελληνισμός πρέπει να επιζήσει όχι μόνο «για να μη χαθεί ο φυλετικός μας σπόρος», αλλά κυρίως διότι είναι η μόνη ακόμη ελεύθερη φωνή της Ορθοδοξίας και ο φορέας της οικουμενικής αποστολής της.

Για να συνεχίσει όμως αυτή την αποστολή και τον ιστορικό του ρόλο του ο Ελληνισμός, πρέπει να γνωρίζει και να ενσαρκώνει τις ελληνορθόδοξες ρίζες του. Η Εκκλησία μας, παρά την αναπόφευκτη ασυνέπεια κάποιων εκπροσώπων της, συντηρεί τα υγιή και γόνιμα στοιχεία της εθνικής μας ταυτότητας, διατηρώντας την έξω από κάθε τάση σωβινισμού και φυλετισμού. Στην προϊούσα πολτοποίηση της εποχής μας σώζει την ελληνικότητα στα στοιχεία εκείνα που προσλήφθηκαν από την Ορθοδοξία… Είναι κατανοητό, λοιπόν, γιατί ο μακαριστός Στήβεν Ράνσιμαν κάλεσε τους Έλληνες να κρατήσουν την Ορθόδοξη ταυτότητά τους, για να έχουν μέλλον και πολιτισμική παρουσία και στον 21ο αιώνα.

ΛΟΓΟΣ ΡΩΜΑΙΙΚΟΣ
ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΩΓΕΣ “ΕΝΩΜΕΝΗΣ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗΣ” (ΑΧΕΛΩΟΣ TV 2018)
ΠΑΡΑΓΩΓΟΣ – ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ: ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΛΑΝΟΣ
ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΣΤΟΥΝΤΙΟ – ΚΑΜΕΡΑ: ΦΩΤΗΣ ΒΑΡΔΗΣ

ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑ ΕΓΓΡΑΦΗΣ: 03/12/18

ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΣ
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Μεταλληνός: Ομότ. Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών

ΣΧΟΛΙΑ
Ο πατήρ Γεώργιος Μεταλληνός μιλά για το τέλος του Ψευτορωμαίϊκου και την αναγέννηση της Ρωμηοσύνης

πηγή 

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ ΓΑΛΛΙΑ-ΚΡΟΑΤΙΑ 4-2

Η πίεση στα καρέ της Κροατίας ανέβηκε επικίνδυνα, καθώς η συντονισμένη επίθεση της γαλλικής ομάδας σήμανε συναγερμό στην κροατική άμυνα. Ο μεγάλος τελικός του Μουντιάλ έχει μόλις αρχίσει. Τα βλέμματα της υφηλίου είναι προσηλωμένα στη Ρωσία, που φιλοξενεί το κορυφαίο γεγονός της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής διοργάνωσης. Στο μεγάλο στάδιο Λουζνικί της Μόσχας, μεσοκαλόκαιρο (15 Ιουλίου) του 2018, οι δυο ομάδες που είχαν το προνόμιο να φτάσουν ως το τέλος, βρίσκονται στην πιο δυναμική τους αναμέτρηση. Από τα πρώτα λεπτά του αγώνα οι κρίσιμες φάσεις έχουν καθηλώσει τους θεατές.

Η γαλλική επίθεση αναγκάζει τους αμυντικούς της Κροατίας να παραχωρήσουν φάουλ σε πολύ επικίνδυνο σημείο, λίγο έξω απ’ τη μεγάλη περιοχή. Η Γαλλία ετοιμάζεται για την εκτέλεση, οι παίκτες συνωστίζονται στο ύψος του πέναλτυ, η κροατική ομάδα σχηματίζει τείχος, έχουν επιστρέψει ακόμα και οι πιο προωθημένοι της Κροατίας για να βοηθήσουν στην άμυνα. Η Γαλλία εκτελεί, η μπάλα φεύγει ψηλά, το αμυντικό τείχος μετακινείται κοντά και παράλληλα προς τη γραμμή της μικρής περιοχής, πηδούν πολλοί για να πιάσουν την κεφαλιά, αλλά τους ξεπερνάει όλους ο επιθετικός άσσος της Κροατίας. Με υπεράνθρωπο άλμα ξεπερνάει τα κεφάλια των αντιπάλων του, παίρνει την κρίσιμη κεφαλιά και χάνοντας απ’ τον συνωστισμό την ισορροπία του, προσγειώνεται φαρδύς πλατύς στο γρασίδι.

Μα όταν με ύφος θριάμβου

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΕΣ ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Ψηλός, ορμητικός, μεγαλόπρεπος, πρόβαλε επιτέλους στο βάθος του δρόμου ο πρώτος μαραθωνοδρόμος, βάζοντας τέρμα στην έκδηλη ανυπομονησία του κόσμου. Ο ιδρώτας χρύσωνε το μελαψό στιβαρό του κορμί, καθώς το έλουζαν οι αχτίνες του ήλιου. Φάνταζε αρχαίος μαραθωνομάχος, που απ’ την ίδια διαδρομή έφερνε στους τότε Αθηναίους το μήνυμα της νίκης από τη μάχη του Μαραθώνα. «Αθήνα, 2004»! Οι Ολυμπιακοί στην αρχαία κοιτίδα τους αναβίωναν παλιές μνήμες από τη μακραίωνη ιστορία της ελληνικής γης.

Λίγες δεκάδες μέτρα ήθελε ακόμα για να δρασκελίσει την είσοδο του μεγάλου σταδίου ο υπέροχος αθλητής. Σαράντα τόσα χιλιόμετρα([1]) διέτρεξε ήδη με απαράμιλλη αντοχή. Σε λίγες στιγμές θα έκοβε το νήμα πάνω στη γραμμή τερματισμού μέσα στο στάδιο. Θα κατακτούσε το μεγάλο τρόπαιο: Χρυσό μετάλλιο στον ολυμπιακό μαραθώνιο. Το όνειρο της ζωής του αναδυόταν μπρος του χειροπιαστό. Χρυσός ολυμπιονίκης!

Χιλιάδες άνθρωποι μέσα και έξω από το στάδιο, στις δυο μεριές του δρόμου, γέμιζαν ήδη τον αέρα με τις νικητήριες ιαχές. Ο μαραθωνοδρόμος έτρεχε ασθμαίνοντας. Οι καλογυμνασμένοι του μύες λειτουργούσαν στο μάξιμουμ. Η ανάσα του έβγαινε σφυριχτή και γρήγορη, μαρτυρώντας την τρομερή του ένταση.

Μα η ενθουσιώδης ατμόσφαιρα τον συνεπήρε. Τον σήκωσε, θαρρείς, στον αέρα και αυτόν, κάνοντάς τον να νοιώσει ανάλαφρος, παρά την κούρασή του.

Από την πλατειά είσοδο έβλεπε κιόλας μέσα στο στάδιο το νήμα του τερματισμού να πάλλεται ανυπόμονο στις ελαφρές ριπές του ανέμου. Στη θέα του ένοιωσε μια καινούργια δύναμη να πλημμυρίζει τα κουρασμένα του μέλη και αναπτερωμένος όρμησε για την τελική νίκη.

Και τότε…

Τὰ ἀγαπούσατε καὶ τὰ καταπιέζατε

Ἁγίου Γέροντος Πορφυρίου

«Είδατε τι πάθατε με τα παιδιά σας; Είδατε πού έφθασαν; Τα αγαπούσατε, αλλά και τα καταπιέζατε, χωρίς να έχετε την απαιτούμενη αγιότητα για να τα συγκρατήσετε κοντά στον Χριστό. Όσο ήταν μικρά, τα συγκρατούσατε, όταν μεγάλωσαν, τα χάσατε. Δεν πρέπει να πολεμάτε τα παιδιά σας, αλλά το σατανά που πολεμά τα παιδιά σας. Να τους λέτε λίγα λόγια και να κάνετε πολλή προσευχή».

Τόσα χρόνια τον καταπίεζες!

Μια μητέρα παραπονιόταν ότι δεν την ακούει πια ο γιός της, δεν πηγαίνει Εκκλησία και τα τοιαύτα. Της λέω:

– Τόσα χρόνια τον καταπίεζες, κάνε τούτο, πήγαινε εκεί. Τώρα θέλει ελευθερία.

– Μην του λες κάνε έτσι, κάνε αλλιώς. Μόνο προσευχήσου με αγάπη μυστικά για κείνον.

– Αν έβλεπες έναν Τούρκο να τον είχε καβάλα το γιο σου και του υπαγόρευε: «Έτσι πες στη μάνα σου», θα τον κατηγορούσες; Θα του κάκιωνες του παιδιού σου;

 
Το παιδί σας έφυγε εξ αιτίας σας

Ο γέροντας μας είπε: Ήρθε μια μάνα με τα κλάματα. «Η κόρη μου 14 ετών έφυγε από το σπίτι εδώ και τρείς μέρες, μου είπε. Ο άντρας μου, λέει, θα τη σκοτώσει όταν γυρίσει. Τι να κάνω»;

Το παιδί σας έφυγε εξ αιτίας σας, της λέω. Να του φέρεστε καλά. Αύριο θα έρθει. Να έχετε έτοιμο φαγητό και ζεστό νερό για μπάνιο. Είναι πολύ ταλαιπωρημένο. Να μην του μιλήστε καθόλου. «Πού ήσουν; Γιατί έφυγες»; κλπ. γιατί θα ξαναφύγει. Μόνο αγάπη να του δείχνετε και να μην του μιλάτε».