Ο συμβολισμός της θείας λειτουργίας Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας

 

Όχι μόνο οι ψαλμωδίες και τα αναγνώσματα, αλλά και οι ίδιες οι πράξεις της ιερουργίας έχουν αυτό το ιδίωμα: Το καθένα γίνεται για την παρούσα περίπτωση, αλλά συγχρόνως συμβολίζει και κάτι από τα έργα ή τις πράξεις ή τα πάθη του Χριστού. Όπως για παράδειγμα η εισαγωγή του Ευαγγελίου στο θυσιαστήριο, κατόπιν η εισαγωγή των τιμίων δώρων. Αυτά γίνονται για την ανάγκη, το μεν Ευαγγέλιο για να αναγνωσθεί, τα δε τίμια δώρα για να τελεσθεί η θυσία. Συμβολίζουν όμως και τα δύο την ανάδειξη και φανέρωση του Σωτήρα. Το πρώτο τη φανέρωση, αμυδρή ακόμη και ατελή, στην αρχή της ζωής Του· το δεύτερο, την τελειότατη και τελευταία φανέρωσή Του.

Εκείνα που γίνονται στην τελετή των τιμίων δώρων, αναφέρονται όλα στην Οικονομία (1) του Σωτήρα. Ο σκοπός τους είναι να βάλουν μπροστά στα μάτια μας τη θεωρία (2) της θείας Οικονομίας για να αγιάζει τις ψυχές μας και έτσι να γινόμαστε κατάλληλοι να δεχθούμε τα ιερά δώρα. Όπως δηλαδή τότε στον καιρό της πραγματοποιήσεώς της η θεία Οικονομία ανέστησε τον κόσμο, έτσι θεωρουμένη πάντοτε κάνει την ψυχή των θεατών της καλύτερη και αγιότερη· μάλλον δε, ούτε τότε θα ωφελούσε καθόλου, αν δεν γινόταν αντικείμενο θεωρίας και πίστεως. Και γι’ αυτό κηρύχθηκε, και για να πιστευθεί χρησιμοποίησε χίλια δυό μέσα ο Θεός. Διότι η Οικονομία αυτή δεν μπορούσε να έχει αποτέλεσμα και να σώζει τους ανθρώπους, αν, ενώ γινόταν, έμενε

Να στέκεις μεταξύ ουρανού και γης και να ενώνεις δυο κόσμους, των φθαρτών και των αιωνίων….

Μνημονεύοντας ψυχές

Πριν από πολλά χρόνια, βρέθηκα στο Άγιον Όρος παρακολουθώντας μια αξέχαστη Θεία Λειτουργία σε ένα ταπεινό κελλάκι, με λειτουργό, ευλαβή Ιερομόναχο, αγιασμένη ψυχή που πλέον αυλίζεται εις τόπους, ένθα των δικαίων τα πνεύματα αναπαύονται…

Νέος παπάς ο γράφων, άγευστος ακόμα της μεταμορφωτικής εμπειρίας του πολιού και σεβασμίου λειτουργού, που κρυμμένος σχεδόν μέσα στο μισοσκόταδο, στέκονταν ευθυτενής παρά το βάρος του χρόνου που αγόγγυστα στους ώμους του κουβαλούσε και τον έβλεπα να μνημονεύει ψυχές, με ένα χαμόγελο να διαγράφεται στα χείλη του που έτρεμαν προφέροντας σχεδόν μυστικά τα ονόματα των ανθρώπων… Το μοναδικό κερί που είχε κοντά του, του προσέφερε μια οριακή ματιά σε αυτό που μπορούσε ο καθένας μας να δει όσο το φως του κεριού που τρεμόπαιζε, πολεμούσε να αποδιώξει το μεταμεσονύκτιο σκοτάδι.

Εκείνος, κυπαρίσσι που ο αγέρας της ζωής δεν κατάφερε ρίξει στην γη, έστεκε κοιτώντας το δισκάριο και μνημόνευε για ώρες, διακόπτοντας μόνο όπου η ακολουθία επέβαλλε την διακοπή για τις εκφωνήσεις. Τον κοίταζα με προσοχή, να διαβάζει ατέλειωτα ονόματα και κάπου, κάπου έβλεπα δάκρυα να κυλούν από τα μάτια του. Πλησίασα αθόρυβα κοντά του, από την μια να καταστώ κοινωνός αυτής της δωρεάς του Θεού, μνημονεύοντας ονόματα δικά μου και από την άλλη να παρακολουθήσω αυτό που εκείνος , την στιγμή αυτή ζούσε. Με κοίταξε σε κάποια στιγμή και μου είπε: Παπά -Θωμά, καλύτερα να θυμάσαι πιο πολύ τους κεκοιμημένους παρά τους ζωντανούς….

Δεν πολυκατάλαβα το νόημα του λόγου του, συνέχισα να μνημονεύω, χωρίς

Έχουμε ένα διαρκές θαύμα, την θεία Λειτουργία.

 Ό στάρετς Νεκτάριος μιλούσε συχνά για την μεγάλη δύναμη των εκκλησιαστικών προσευχών και τις θείες Λειτουργίες.
- Δεν είναι ανάγκη να ζητάει κανείς αλλά θαύματα, έλεγε. Έχουμε ένα διαρκές θαύμα, την θεία Λειτουργία. Αυτό είναι το μεγαλύτερο θαύμα και πρέπει κανείς να υποκλιθεί μπροστά του και να μετέχει σ' αυτό.

Όταν μια από τις πνευματικές του θυγατέρες χρειάσθηκε ν' απομακρυνθεί από κοντά του για κάποιο διάστημα, ή φίλη της είπε στον γέροντα Νεκτάριο: -Είναι τόσο μόνη!
- 'Αλλά κοινωνεί των Άχραντων Μυστηρίων; Ρώτησε ό Γέροντας.
- Ναι, απάντησε.
- Τότε δεν είναι μόνη της! βεβαίωσε ό Στάρετς.

 Έλεγε επίσης: Όταν προετοιμάζεσαι για την θεία Μετάληψη, δεν χρειάζεται να λες πολλά λόγια στην προσευχή σου, αλλά να προσεύχεσαι εκ βαθέων ή δύναμη της προσευχής δεν βρίσκεται στα πολλά λόγια, αλλά στους εκ βαθέων και ειλικρινείς αναστεναγμούς.

 Ό στάρετς Νεκτάριος συμβούλευε: Την ημέρα πού έλαβες την θεία Κοινωνία να την περνάς ψυχωφελώς. Μη βιαστείς να πέσεις "με τα μούτρα" στην δουλειά• απάλλαξε τον εαυτό σου από βιοτικές μέριμνες μέχρι το μεσημέρι, διάβαζε την Αγία Γραφή και προσεύχου μ' ευγνωμοσύνη προς τον Κύριο.

 Όταν ή ψυχή σου είναι ανήσυχη και δεν ξέρεις τι να κάνεις, προσευχήσου και προετοιμάσου για την θεία Κοινωνία με αληθινή πίστη και ευλάβεια.

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΦΘΕΓΜΑΤΑ ΟΣΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΥ ΣΤΑΡΕΤΣ ΤΗΣ ΟΠΤΙΝΑ (1853-1928)
πηγή 

Κυριακή Σταυροπροσκυνήσεως Ἀναμετάδοση Θ. Λειτουργίας

Τί εἶναι ἡ Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία;

Γέροντας Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος

 

 

Η Εκκλησία μας καθόρισε όλες τις Τετάρτες και Παρασκευές της Μεγάλης Τεσσαρακοστής να τελείται μία άλλη Λειτουργία, η Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων.

Κατά τη Λειτουργία αυτή δεν τελείται Θυσία, δε γίνεται δηλαδή μεταβολή του άρτου και του οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού. Τα Τίμια Δώρα, ο Άρτος και ο Οίνος είναι έτοιμα, έχουν προαγιασθή (γι' αυτό και λέγεται Λειτουργία των Προηγιασμένων Δώρων) κατά την προηγηθείσα θεία Λειτουργία της Κυριακής, είναι πλέον Σώμα και Αίμα Χριστού, και απλώς προσφέρονται προς μετάληψη στους πιστούς.

Ο Ιερέας καθ' εκάστη Κυριακή κόπτει από το πρόσφορο τον λεγόμενο «Αμνόν», δηλαδή το τετράγωνο εκείνο

ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΚΑΙΡΟ; π. Δημητρίου Μπόκου

Ο χρόνος που προηγείται της Θείας Λειτουργίας αποσκοπεί στην επιμελημένη πνευματική προετοιμασία του ιερέως. «Μέλλων ο ιερεύς την θείαν επιτελείν μυσταγωγίαν, οφείλει προηγουμένως μεν κατηλλαγμένος είναι μετά πάντων και μη έχειν τι κατά τινος». (Όταν πρόκειται ο ιερεύς να επιτελέσει τη θεία μυσταγωγία, οφείλει προηγουμένως να είναι συμφιλιωμένος με όλους και να μην έχει κάποια έχθρα με κανέναν).
Η καταλλαγή με όλους, η αγάπη και η ανεξικακία, είναι η απολύτως απαραίτητη συνθήκη για τον ιερέα, ώστε να κατατολμήσει της φρικτής ιερουργίας. Η αγάπη είναι θυσία ανώτερη από κάθε άλλη θυσία. «Ταύτης άνευ, ουδέ εκείνην προσδέχεται». (Χωρίς την αγάπη, ούτε τη λατρεία δέχεται). Τί νόημα θα είχε μια λατρευτική (δηλ. αγαπητική) εκδήλωση προς τον Θεό, χωρίς αγάπη προς τον πλησίον;
Ο υπέρτατος σκοπός είναι η ενότητα. «Ίνα πάντες εν ώσιν».(Όλοι να είναι ένα) (Ιω. 17, 21). «Δια γαρ τούτο πάντα εγένετο. Δια τούτο και ο Θεός άνθρωπος γέγονε, και πάντα εκείνα επραγματεύσατο, ίνα ημάς συναγάγη». (Γι’ αυτό έγιναν τα πάντα. Γι’ αυτό και ο Θεός έγινε άνθρωπος και έκανε όλα εκείνα, για να μας συνάξει (σε μια ενότητα) (Ιω.Χρυσοστόμου, Ομιλία ΙΣΤ΄ Εις Ματθαίον). Επιπλέον ο ιερεύς οφείλει