Διαδικτυακή Εσπερίδα για την επέτειο της Άλωσης της Πόλης

 

Η Ιερά Μητρόπολις Πέτρας και Χερρονήσου σε συνεργασία με τον Παγκρήτιο Σύνδεσμο Θεολόγων, για την επέτειο της Άλωσης της Πόλης, διοργανώνει Διαδικτυακή Εσπερίδα την Παρασκευή 28 Μαΐου 2021 και ώρα 6 μ.μ. 

Θα μιλήσουν:

Ο π. Αντ. Μπιλάλης Δρ. Πανεπιστημίου Αθηνών-ιστορικός-συγγραφέας με θέμα:_Από την πρώτη στη Δεύτερη Άλωση._
 

Ο κ. Γεώργιος Έξαρχος Φιλόλογος Υποψήφιος Διδάκτωρ Ιστορίας στο Παν/μιο Ιωαννίνων, με θέμα: _Αποφράς η ημέρα της Αλώσεως;_
 

Ο κ. Μιχαήλ Τσακιράκης Γυμνασιάρχης, Πρόεδρος του Παγκρητίου Συνδέσμου Θεολόγων με θέμα:_Είμαστε όλοι Βυζαντινοί._

 

 

"Τέσσερα Βήτα, έλεος, έλεος, Μαρμαράς, Βόσπορος και Μαύρη Τρίτη Φρίξον ήλιε, στέναξον γη..."

Θάρθεις σαν αστραπή 
θάχει η χώρα γιορτή 
θάλασσα γη και ουρανός στο δικό σου φως.

 Θα ντυθώ στα λευκά να σ’ αγγίξω ξανά 
φως εσύ και καρδιά μου εγώ πόσο σ’ αγαπώ. 

Βασιλεύς Βασιλέων, Βασιλεί Βοήθει, έλεος, έλεος Επουράνιε Θεέ Κωνσταντίνος

 Δραγάτσης Παλαιολόγος, έλεω Θεού Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων. 

Στην πύλη του αγίου Ρωμανού,

 καβαλικά τη φάρα του την ασπροποδαράτην, 

Τέσσερα Βήτα, έλεος, έλεος, 

Μαρμαράς, Βόσπορος και Μαύρη Τρίτη 

Φρίξον ήλιε, στέναξον γη, 

Εάλω ή πόλη, 

Εάλω η πόλη Βασιλεύουσα,

 πύλη χρυσή κι ο πορφυρογέννητος στην κόκκινη μηλιά. 

Η πόλη ήταν το σπαθί, η πόλη το κοντάρι, 

η πόλη ήταν το κλειδί της Ρωμανίας όλης 

Σώπασε Κυρά Δέσποινα

 και μην πολυδακρύζεις, 

πάλι με χρόνια με καιρούς, 

πάλι δικά Σου θάναι.

Στην πύλη του αγίου Ρωμανού 

έφυγες για αλλού 

κι άγγελος θα σε φέρει εδώ

 στον σωστό καιρό.

Μες την Άγια Σοφιά θα βρεθούμε ξανά λειτουργία μελλοντική οι Έλληνες μαζί 

Κόντογλου: «Στὴ μέση στεκότανε, σὰν ἥλιος, ἡ Ἁγιὰ Σοφιά, καὶ γύρω της ἤτανε σκορπισμένες οἱ ἄλλες ἐκκλησιὲς μὲ τοὺς χρυσοὺς κουμπέδες»

Toυ Φώτη Κόντογλου

Τί ἤτανε, ἀληθινά, ἐκεῖνο τὸ Βυζάντιο, ἐκείνη ἡ Κωνσταντινούπολη; Παραμυθένιος κόσμος! […] Στὰ χρόνια τῶν Βυζαντινῶν «ἡ βασιλεύουσα πόλις» θὰ εἶχε μία ἐξωτικὴ καὶ ἀλλόκοτη μεγαλοπρέπεια. Χίλιοι κουμπέδες (τροῦλλοι) καταχρυσοὶ λαμποκοπούσανε μέσα στὴ βλογημένη αὐτὴ ἀφεντοπολιτεία. Στὴ μέση στεκότανε, σὰν ἥλιος, ἡ Ἁγιὰ Σοφιά, καὶ γύρω της ἤτανε σκορπισμένες οἱ ἄλλες ἐκκλησιὲς μὲ τοὺς χρυσοὺς κουμπέδες, σφαῖρες οὐράνιες, ποὺ λὲς καὶ γυρίζανε γύρω στὸν ἥλιο […]. Τὸ Σαββατόβραδο, κατὰ τὸ δειλινό, ἡ ἀτμόσφαιρα γέμιζε ἀπὸ τὴ γλυκειὰ βουὴ ποὺ κάνανε χιλιάδες καμπάνες καὶ ποὺ ἀνέβαινε σὰν ψαλμωδία ἀπάνω ἀπὸ τὴν ἁγιασμένη πολιτεία, ἀπὸ τὴ Νέα Σιὼν, «ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων». Πανηγυρικὴ μεγαλοπρέπεια! Μόνο τὸ Βυζάντιο κατέβασε στὴ γῆ τὴν οὐράνια ἁρμονία. Γιὰ τοὺς Βυζαντινούς, ἡ πατρίδα τους ἤτανε ἡ Κιβωτὸς τῆς ἀληθινῆς θρησκείας, καὶ εἴχανε πόθο νὰ τραβήξουνε μέσα σ’ αὐτὴ ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς, καὶ νὰ τὰ σώσουνε φωτισμένα ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς τοῦ Εὐαγγελίου

Ὁ μαρμαρωμένος βασιλιάς καὶ οἱ μαθητευόμενοι μάγοι

Ἀδελφοί μου, σὲ μερικοὺς ἀνθρώπους ἐδόθη ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ μεγάλο χάρισμα νὰ εἶναι ἀναγνῶστες. Δηλαδή, νὰ μποροῦν νὰ διαβάζουν τὴν ἐποχή τους καὶ νὰ τὴν ἑρμηνεύουν σὲ αὐτοὺς ποὺ δὲν ἔχουν τὸ χάρισμα αὐτό. Οἱ ἀναγνῶστες αὐτοὶ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ βλέπουν τὰ παρελθόντα καὶ τὰ παρόντα.
Σὲ μερικοὺς ἀπὸ αὐτούς ποὺ τοὺς ἐδόθη τὸ χάρισμα αύτό, πονοῦν ἀφόρητα γιὰ τὴν ἐποχή τους. Κάνουν τὸν πόνο τους προσευχή. Καὶ τὸ χάρισμά τους αὐξάνει καὶ βλέπουν καὶ τὰ μέλλοντα συμβαίνειν. Αὐτὸ καὶ ἂν εἶναι πόνος δυσβάστακτος, μοναξιὰ καὶ σαλότης! Ὁ Γιάννης Χελιδώνης, παιδὶ τῆς Σαμαρίνας καὶ τὸν ἔγγαμον βίον του ἀσκήσας στὴν πόλη τῶν Ἀθηναίων, εἶναι ἕνας τέτοιος ἀναγνώστης. Βαθιὰ πονεμένος, εὐαίσθητος καὶ μοναχικός, μὲ τάλαντο συγγραφικὸ ὅσο λίγοι. Μαθητὴς καὶ υἱὸς κατὰ πνεῦμα τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτη Κεφαλληνίας κυροῦ Γερασίμου. Δικηγόρος στὸ ἐπάγγελμα, νηπτικὸς στοὺς Ὀρθοδόξους δρόμους καὶ τρόπους.
Τὸ κείμενό του ποὺ ἀκολουθεῖ: «Ὁ μαρμαρωμένος βασιλιὰς καὶ οἱ μαθητευόμενοι μάγοι», εἶναι μία ἐξαίρετη ἀνατομία τοῦ ψευδο-ρωμέϊκου ποὺ ἔστησαν οἱ μαθητευόμενοι μάγοι ἡμέτεροι καὶ ξένοι, ἀλλὰ καὶ μία συγκλονιστικὴ ὅραση στὴν "ἔκβαση τοῦ νεοελληνικοῦ δράματος" μὲ τὴν Ὀρθοδοξη προσδοκία τῆς ἀνάστασης τῶν νεκρῶν.
Καὶ ταῦτα πάντα θὰ γενοῦν ὑπὸ τὸ βλέμμα τοῦ μαρμαρωμένου Βασιλιᾶ…
Ὁ Γιάννης Χελιδώνης ἐτελειώθη ἐν Κυρίῳ τὸ 2016.

Χριστός Ἀνέστη! Ἀληθῶς Ἀνέστη!
Διάπυρος πρὸς τὸν Ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης
ὁ Μητροπολίτης
† Ὁ Μόρφου Νεόφυτος
***

Γιάννη Ἀ. Χελιδώνη

 «Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα νὰ τουρκέψῃ ἡ Πόλη, καὶ μπῆκαν μέσα οἱ Τοῦρκοι, ἔτρεξε ὁ βασιλιάς μας καβάλα ‘ς τ’ ἄλογό του νὰ τοὺς ἐμποδίσῃ. Ἦταν πλῆθος ἀρίφνητο ἡ Τουρκιά, χιλιάδες τὸν ἔβαλαν ‘ς τὴ μέση, κι ἐκεῖνος τοὺς χτυποῦσε κ’ ἔκοβε ἀδιάκοπα μὲ τὸ σπαθί του. Τότε σκοτώθη τὸ ἄλογό του κ’ ἔπεσε κι αὐτός. Κι’ ἐκεῖ ποὺ ἕνας Ἀράπης σήκωσε τὸ σπαθί του νὰ χτυπήσῃ τὸ βασιλιά, ἦρθε ἄγγελος Κυρίου καὶ τὸν ἅρπαξε, καὶ τὸν πῆγε σὲ μιὰ σπηλιὰ βαθιὰ στὴ γῆ κάτω, κοντὰ στὴ Χρυσόπορτα.
Ἐκεῖ μένει μαρμαρωμένος ὁ Βασιλιάς, καὶ καρτερεῖ τὴν ὥρα νὰ ρθῇ πάλι ὁ ἄγγελος νὰ τὸν σηκώσει. (…) Καὶ θὰ σηκωθῇ ὁ βασιλιάς, καὶ θὰ μπῇ ‘ς τὴν Πόλη ἀπὸ τὴ Χρυσόπορτα, καὶ κυνηγώντας μὲ τὰ φουσσάτα του τοὺς Τούρκους, θὰ τοὺς διώξῃ ὣς τὴν Κόκκινη Μηλιά. Καὶ θὰ γίνῃ μεγάλος σκοτωμός, ποὺ θὰ κολυμπήσῃ τὸ μουσκάρι ‘ς τὸ αἷμα.»
Ὁ μῦθος εἶναι ἡ πρωταρχικὴ ἔκφραση τοῦ ψυχολογικοῦ βάθους καὶ τῆς βιοθεωρίας ἑνὸς λαοῦ. Ὡς ἱστόρημα φανταστικό, δὲν ἐξαντλεῖται στὴν καταγραφὴ τῶν φαινομένων, οὔτε ὑπόκειται στοὺς νόμους τῆς λογικῆς. Ἀντίθετα κάνοντας χρήση φανταστικῶν, ἐξωλογικῶν μεταϊστορικῶν στοιχείων κατατείνει σὲ μιὰ «παράδοξη» ἑρμηνεία τοῦ πραγματικοῦ. Στὴ μυθικὴ ἐκδοχὴ τῆς ἀλήθειας ποτὲ ἕνα σὺν ἕνα δὲν κάνει δύο.

Ἀπὸ τὸ 1453 μέχρι σήμερα ὁ ἀγώνας γιὰ ἐλευθερία

Από το 1453 μέχρι σήμερα ο αγώνας για ελευθερία. Ιστορική Πινακοθήκη Ι. Μ from Spyros on Vimeo.

Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας καὶ ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια. π. Γεώργιος Μεταλληνός

Νεοπαγανιστικὲς ἀπάτες / Ἀπάντηση στὶς συκοφαντίες τοῦ Νεοπαγανισμοῦ Πηγή: Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία: Κωνσταντῖνος ὁ Μέγας καὶ ἡ ἱστορικὴ ἀλήθεια, Μάιος 2007


Ὁ π. Γεώργιος Μεταλληνὸς ξεσκεπάζει μία Δυτικόφερτη συνωμοσία τῶν ἀρχαίων Παγανιστῶν, τὴν ὁποία συνεχίζουν νὰ συντηροῦν σὲ συνεργασία Νεοπαγανιστὲς καὶ Προτεστάντες!


π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός Ὁμότιμος Καθηγητής Παν/μίου Ἀθηνῶν


Ἡ ἑορτὴ τοῦ ἁγίου Κωνσταντίνου καὶ τῆς μητέρας του, τῆς ἁγίας Ἑλένης, ποὺ εἴχαμε πρὶν ἀπὸ δυὸ μέρες, ἐπικαιροποιεῖ τὸ θέμα τὸ ὁποῖον ἐξαγγείλατε προηγουμένως.

Ἡ σωστὴ χρήση τῶν πηγῶνΕἶναι γεγονὸς ὅτι ἡ στάση τῶν ἱστορικῶν ἀπέναντι στὸ Μέγα Κωνσταντῖνο εἶναι ἀντιφατική. Γιὰ ἄλλους ὑπῆρξε μέγα αἴνιγμα ἢ στυγνὸς δολοφόνος καὶ καιροσκόπος, γιὰ ἄλλους δέ, τὸ μέγα θαῦμα τῆς ἱστορίας. Αὐτὸ συμβαίνει διότι ἐπικρατοῦν συνήθως ἰδεολογικὰ κριτήρια καὶ παραταξιακὲς ἐκτιμήσεις ἐρήμην τῶν πηγῶν.
Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα ἐγκλήματα στὸ χῶρο τῆς ἱστορίας, ποὺ ὁδηγεῖ αὐτόχρημα στὴν αὐτοκατάργηση τοῦ ἱστορικοῦ καὶ τῶν ἐρευνῶν του, εἶναι ἡ χρησιμοποίηση τῆς ἱστορίας μὲ ὁποιεσδήποτε διασκευὲς της κατὰ τὸ δοκοῦν, ὥστε νὰ χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ ἀποδειχθοῦν πράγματα ποὺ ἱστορικὰ δὲν θεμελιώνονται.
Ἕνα ἄλλο ἐπίσης πρόβλημα εἶναι ὄχι μόνον ἡ ἰδεολογικὴ χρήση τῆς ἱστορίας καὶ τῶν πηγῶν ἀκόμη, ἀλλὰ εἶναι καὶ ὁ ἱστορικὸς ἀναχρονισμός. Νὰ ἐπιχειροῦνται δηλαδὴ ἑρμηνευτικὲς προσβάσεις στὰ ἱστορικὰ γεγονότα καὶ στὰ ἱστορικὰ πρόσωπα μέσα ἀπὸ κρίσεις καὶ προϋποθέσεις τοῦ παρόντος, τοῦ ὁποιουδήποτε παρόντος.

Γνωρίζετε ἀσφαλῶς ὅλοι ὅτι ὅταν συντάσσει κανεὶς μιὰ ἱστορικὴ διατριβὴ καὶ μάλιστα ἂν εἶναι διδακτορικὴ διατριβὴ ποὺ εἶναι ἡ σημαντικότερη ἐργασία ἐνὸς ἐπιστήμονος, παραθέτει ἕνα εἰσαγωγικὸ ἢ πρῶτο κεφάλαιο ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἐποχὴ μέσα στὴν ὁποία τοποθετοῦνται τὰ θέματα μὲ τὰ ὁποῖα ἀσχολεῖται. Αὐτὴ ἡ τοποθέτησις εἶναι ἀπολύτως ἀναγκαία, σφαιρικὴ ἀπὸ πάσης πλευρᾶς, γιὰ νὰ μπορεῖ κανεὶς τὰ συμπεράσματα τὰ ὁποῖα θὰ συναγάγει, νὰ τὰ τεκμηριώνει καὶ μάλιστα κατὰ τρόπον ἀναμφισβήτητον.

Ὁ ἱστορικὸς ἀναχρονισμὸς καὶ ἡ ἰδεολογικὴ χρήση τῆς ἱστορίας, ἐπαναλαμβάνω, εἶναι ἀπὸ τὶς μεγαλύτερες ἀρρώστιες τῶν ἀσχολουμένων μὲ τὴν ἱστορία, στὴν ἐποχή μας περισσότερο. Ἐπίσης, εἶναι δυνατόν, νὰ στοχάζεται κανεὶς εἰς τὰ ἱστορικὰ γεγονότα ἐρήμην τῶν πηγῶν. Αὐτὸ εἶναι μυθιστόρημα, δὲν εἶναι ἱστορία.
Μυθιστόρημα σημαίνει, ἢ ἱστορικὸ ρομάντσο ἀκόμη, σημαίνει ὅτι χρησιμοποιεῖ κανεὶς κάποια γεγονότα τὰ ὁποῖα ἔστω, στηρίζονται στὶς πηγὲς καὶ τὰ συνδέει μὲ ἕναν αὐθαίρετο τρόπο. Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι πάλι ἄλλη νόσος τῆς ἱστορικῆς ἐπιστήμης.
Ὁ μακαρίτης, ὁ μέχρι τοῦ θανάτου του πατριάρχης τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἱστορικῶν στὸν τόπο μας, ὁ Ἀπόστολος Βακαλόπουλος, μ᾿ ἕνα κλασικὸ ἔργο ποὺ μᾶς ἔδωσε γιὰ τὴν ἱστορία, πολύτομο,

Προσκυνοῦμεν τὰ πάθη τοῦ Ποντιακοῦ Ἑλληνισμοῦ

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος Κιλκίς

«Ἄν εξεράθη τὸ κλαδί, πάντα χλωρὴ εἶν' ἡ ρίζα» (Ἀριστοτέλης Βαλαωρίτης.)
Γενάρης τοῦ 1952, πέρα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Νικόλαο καὶ πάνω στοὺς πρόποδες τοῦ Πάϊκου βρέθηκε μισοφαγωμένη ἀπὸ ἄγρια θηρία τοῦ βουνοῦ ἡ ενενηντάχρονη γριούλα Παλάσα Παχατουρίδου. Κανένας συγχωριανός της δὲν παραξενεύτηκε. Γνώριζαν καλὰ τὸ δρᾶμα τῆς μεγαλοκυράς ἀπὸ τὴν Χαμενία τοῦ Καρς πάνω στὸν Καύκασο. Ἡ δύστυχη ἔχασε δέκα γιους λεβέντες καὶ τὸν ἄνδρα της στὴν Μικρασιατικὴ Καταστροφή. Τελευταία εἶχε χάσει καὶ τὸ μυαλό της. Ἀναζητοῦσε κάθε μέρα νὰ βρεῖ τὸ δρόμο γιὰ τὴν μεγάλη ἐπιστροφὴ στὴν «πατρίδα». Ἐκεῖνο τὸ βράδυ ἔψαχνε τὸ δρόμο γιὰ τὴν γῆ ποὺ ἦταν σπαρμένη μὲ τὰ κόκαλα τῶν παιδιῶν της...
8 Ἀπριλίου 1921, ὁ βουλευτὴς Κ. Φίλανδρος μιλῶντας στὴν ἑλληνικὴ Βουλὴ γιὰ τὴν Γενοκτονία ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς:«Αἱ γραῖαι καὶ οἱ γέροντες διεσκορπίζοντο τότε εἰς τὰς ἐρήμους, ὅπου γυμνοί, ἄστεγοι καὶ νήστεις σωρηδὸν ἀπέθνησκον. Ἀλλὰ καὶ ὁσάκις τὴν μακρὰν πεζοπορίαν διεδέχετο ἡ διὰ τοῦ σιδηροδρόμου μεταβίβασις τῶν εἱλώτων, ἐξετυλίσσοντο σκηναὶ φρικτοτέρας τραγωδίας. Εσταμάτα τὸ τραῖνον μέσα εἰς τὴν ἔρημον, διὰ νὰ ριφθῶσιν ἀπροστάτευτα τὰ δυστυχῆ ἐκεῖνα πλάσματα εἰς τὴν διάκρισιν τῶν ἀγρίων θηρίων καὶ τῶν ἀνθρωπόμορφων θηρίων. Δυστυχὴς μητέρα, εστoιβαγμένη μετ' ἄλλων γυναικῶν ἐντὸς σκευοφόρου βαγονίου, βλέπουσα κινδυνεῦον τὸ τέκνο τῆς ἀπὸ ἀσφυξίαν, ἐτόλμησε νὰ ζητήσει βοήθεια. Παρευθὺς Τοῦρκος χωροφύλαξ ἁρπάσας ἀπὸ τὴν ἀγκάλην τῆς μητρὸς τὸ τέκνον της τὸ ἐξεσφενδόνισεν ἐκ τοῦ παραθύρου εἰς τὸ κενόν, ἐνῶ τὸ τραῖνο ἐξηκολούθει τρέχον εἰς τὴν ἀπέραντην ἔρημον! Ἄλλαι μητέρες εὑρέθησαν παγωμέναι εἰς τὰ...
χιονισμένα ὄρη μὲ τὰ δυστυχῆ μικρά των κρεμασμένα ἀπὸ ξηροὺς μαστούς!...».


Ὁ θάνατος τῆς ἄμοιρης γριούλας, στὸ χιονισμένο Πάϊκο καὶ οἱ θάνατοι ἑκατοντάδων χιλιάδων Ἑλλήνων καὶ Ἑλληνίδων τοῦ Πόντου ἔχουν ἕνα κοινὸ στοιχεῖο. Ἦταν ἀπόρροια τοῦ «λευκοῦ θανάτου». Τραγικὴ μοῖρα ἐπεφύλαξε στὴν χαρακομένη κυρά-Παλάσα θάνατο σὰν αὐτὸν ποὺ γνώρισαν τὰ παιδιά της. Ὁ θάνατος φέρνει μιὰ καὶ μόνη ὀνομασία. Οἱ Τοῦρκοι ὅμως

Οἱ ἡρωικές και ἅγιες ψυχές τῶν Ρωμιῶν τοῦ Πόντου πάντοτε κουβαλοῦσαν τα δύο στοιχεία τῆς ὑπάρξεώς τους: το σῶμα, το χῶμα τους:

Τὰ μαρτύρια τῶν ψυχῶν ποὺ μνημονεύονται σήμερα, 
οἱ ἡρωικὲς καὶ ἅγιες ψυχὲς
τῶν Ρωμιῶν τοῦ Πόντου πάντοτε κουβαλοῦσαν τὰ δύο στοιχεία τῆς ὑπάρξεώς τους:
τὸ σῶμα, τὸ χῶμα τους:
τὴν Ἀμισό, τὴν Σινώπη,τὴν Kερασοῦντα, τὴν Ἀμάσεια, τὴν Oἰνόη∙
καὶ τὴν «ἀνάσα» τοῦ Θεοῦ,στὶς μεγάλες πορείες ,καθ' ὁδὸν πρὸς τὶς ἀγχόνες,πρὸς τὶς κακουχίες,τὴν παγωνιά, τὴν πείνα, τὸν ἐξευτελισμό,πρὸς τὸν ἄγνωστο θάνατο,
ὅπως ἤθελαν οἱ γενοκτόνοι Τούρκοι.

Κι ὅμως, κρατώντας ἀκέραιη τὴν πίστη τους,οἱ ἐθνομάρτυρες Πόντιοι
κουβαλούσαν τὴν ἀθάνατη ψυχή τους,γιὰ νὰ τὴν παραδώσουν στὸ χέρια τοῦ Θεοῦ
ποὺ Τὸν ἤξεραν καὶ τοὺς ἤξερε.
«Πόσ’ νομάτ’ ἐπέμ’ναν ς’σα στράτας,πόσ’νομάτ’ ἔπαθαν ἂς σὸ κρύον,
πόσ’νομάτ’ ἐπέθαναν ἂς σὸ λιμόν,εἵνας Θεὸς ἐξέρ!».
Ἔλεγε ἕνας ἀπὸ τοὺς παππούδες ὁ Γεώργιος Λαπαρίδης.

Ἡ ἁγία Πίστη καὶ τὸ χῶμα τοῦ Πόντου εἶναι οἱ χιλιάδες ψυχὲς τῆς Γενοκτονίας,
ὅλοι ἐσείς:
Ἐσείς, ποὺ κακοπαθήσατε μὲ «οἰκτρὸν θάνατον ἐν τοῖς ὅρεσι,τοῖς σπηλαίοις καὶ ταῖς ὁπαῖς τῆς γῆς»,ὅπως ἔλεγε ὁ Pοδοπόλεως Kύριλλος.


Ἐσείς, ποὺ χάσατε ὅ,τι εἴχατε πολύτιμον κι ἀγαπημένον,πατεράδες, μάνες, ἀδελφούς, γυναῖκες,γέροντες, τρυφερὰ παιδιά.

Ἐσείς, ποὺ χαθήκατε καὶ ταφήκατε ἄκλαυτοι κι ἀκήδευτοι.

Ἐσείς, ποὺ τὰ χωριὰ καὶ οἱ ἑστίες σᾶς πυρπολήθησαν.

Ἐσείς, ποὺ τὰ σχολεία σας χαλάστηκαν.


Ἐσείς, ποὺ οἱ ἐκκλησιές σας«ἐσυλλήθησαν καὶ ἐμολύνθησαν»,καὶ οἱ μονὲς «ἀπεγυμνώθησαν καὶ ἀπετεφρώθησαν»,ἡ Παναγία ἡ Κρεμαστή, ὁ Πρόδρομος Βαζελῶνος...

Ἐσείς, ποὺ οἱ ὀφθαλμοί σας εἶδαν«πικρῆς σκλαβιᾶς χειροπιαστὸ σκοτάδι».

Ἡ Γενοκτονία τῶν Ρωμιῶν τοῦ Πόντου εἶναι πένθος.
Πένθος καὶ ὀφειλὴ νὰ μνημονεύονται ἐσαεί.Αὐτοὶ ποὺ χόρευαν τὸν Πυρρίχιο
ἦταν ἀνδρείοι καὶ αὐτὴ ἡ ἀνδρεία τῶν «ἀγαθῶν σωμάτων καὶ ψυχῶν»
ποὺ χόρευαν «ὄρχησιν πολεμικήν»,«πυρρίχην» (Πλάτωνας),ἦταν ὁ τρόπος τοῦ μαρτυρικοῦ καὶ ἅγιου βίου τῶν Ποντίων.

Πάντοτε καὶ τώρα,στὸ πηκτὸ σκοτάδι τῆς ἀλαζονείας,τῆς κακότητας καὶ τῆς ἔχθρας τῶν ἀνθρώπων,ὁ Ρωμιὸς στάθηκε καὶ θὰ στέκεται μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο τοῦ βίου,
μὲ παρόμοια ποντιακὴ ἀνδρεία ποὺ θὰ φωτίζεται ἀπὸ τὸ ἱλαρὸν φῶς
τῆς ἁγίας δόξης τοῦ Χριστοῦ.
Ἂς ἔχουμε τὴν εὐχή των.
Ἡ Ρωμανία ἂν πέρασεν,ἀνθεῖ καὶ φέρει κι ἄλλο.... Χριστὸς Ἀνέστη.


Γιῶργος Ἀνανιάδης
Πειραϊκή Εκκλησία

πηγή 

Απελευθέρωση Ιωαννίνων

Βαλκανικοί Πόλεμοι. Απελευθέρωση Ιωαννίνων

Βαλκανικοί Πόλεμοι 1912-1913 Απελευθέρωση των Ιωαννίνων from anthologimata on Vimeo.

Ἡ ἐποποιΐα τοῦ Μπιζανίου - ἐφημερίδα «ΠΑΤΡΙΣ» 29/1/1913

 

Η ΝΥΚΤΑ ΕΙΣ ΤΑΣ ΠΡΟΦΥΛΑΚΑΣ
Οἱ τραυματίαι τῆς Ἠπείρου ἀφηγοῦνται διὰ τὴν ζωήν των εἰς τὸ στρατόπεδον:
Τὴν ἡμέραν, ὅσοι εὑρίσκονται εἰς τὰς προφυλακὰς, μένουν διαρκῶς κρυμμένοι πίσω ἀπὸ τὰ προχώματα. Οὔτε σηκώνονται ἐπάνω, οὔτε κυκλοφοροῦν διόλου. Οἱ ἄλλοι εὑρίσκονται πίσω ἀπὸ ὑψώματα.
Τὴν νύκτα γίνονται ἀλλαγαὶ τῶν προφυλακῶν, διανέμεται συσσίτιον καὶ ἐκτελοῦνται ἐν γένει ὅλαι αἱ ὑπηρεσίαι , τῶν ὁποίων ἡ ἐκτέλεσις εἶνε ἀδύνατος τὴν ἡμέραν, ἐπειδἠ οἱ ἄνδρες εἶνε ὁρατοὶ ἀπὸ τὸν ἐχθρὸν.
Ἡ ζωή τῶν προφυλακῶν ἔχει τροποποιειθεί ὥστε να αγρυπνοῦν τὴν νύκτα καὶ νὰ κοιμοῦνται τὴν ἡμέραν. Ἐκτὸς παρατηρητῶν ἐν ὑπηρεσία τὴν ἡμέραν οἱ λοιποὶ κοιμοῦνται.

Ο ΥΠΝΟΣ
Εἰς τὰς ἐρωτήσεις μας οἱ διὰ τὸν τρόπον τοῦ ὕπνου των οἱ τραυματίαι ἀπαντοῦν :
-Πέρα εἰς τὴν γραμμὴν τὰ πράγματα εἶνε διαφορετικά. Ἐκεῖ ὅμως κοιμῶνται μὲ τὰ ἀντίσκηνα καὶ τὶς κουβέρτες ὡς στέγην. Βοηθοῦν καὶ τὰ πουρνάρια καὶ αἱ πέτρες, μὲ τὰς ὁποίας περιστοιχίζομεν τὰ μἐρη ὅπου μένομεν. Ὅταν βρέχῃ, τότε τὸ πράγμα εἶνε ἐνοχλητικόν. Ἐπίσης ὅταν χιονίζῃ. Ἐπανειλημμένως τὸ χιόνι εἶχε σκεπάσει καὶ μᾶς καὶ τὰ ἀντίσκηνα μας καὶ ὅλα. Εἶνε κάπως κουραστικὸν ἀκόμη καὶ τὸ νὰ μένῃ κανεὶς πίσω ἀπὸ τὸ χαράκωμά του ἀκίνητος. Τὸ πρᾶγμα εἶνε περισσότερον ὑποφερτόν, ὅταν μένωμεν σὲ προχώματα, Τουρκικὰ πρὶν, τὰ ὁποῖα καταλαμβάνομεν. Οἱ Τοῦρκοι εἶχαν φροντίσει ἀπὸ καιρὸν νὰ τὰ φτιάσουν ἀρκετὰ ἀναπαυτικά. Εἶνε σκαμμένα βαθύτατα, ὥστε κατορθώνει κανεὶς νὰ στέκεται μέσα ὄρθιος καὶ νὰ πυροβολῇ.


ΠΩΣ ΤΡΕΦΟΝΤΑΙ
- Ἀπὸ ἀπόψεως διατροφῆς πῶς περνᾶτε ; ἐρωτῶμεν τοὺς τραυματίας.

Τά πήραμε τά Γιάννενα

Τα πή… μάνα μ’ τα πήραμε τα Γιάννενα,

τα πήραμε τα Γιάννενα μάτια πολλά το λένε

όπου γελούν και κλαίνε.

Το λέν’ μάνα μ’ το λέν’ οι κούκοι στα βουνά,

το λέν’ οι κούκοι στα βουνά και οι πέρδικες στα πλάγια

και οι πέρδικες στα πλάγια.

Το λέει μάνα μ’ το λέει κι ο πετροκότσιφας,

το λέει κι πετροκότσιφας σ’ ένα χλωρό κλαράκι

σ’ ένα χλωρό κλαράκι.

Το λέν’ μάνα μ’ το λένε και οι Γιαννιώτισσες,

το λένε και οι Γιαννιώτισσες που ζούσαν σκλαβωμένες

χρόνια πολλά οι καημένες.

Κοκόρο ιτάι («η καρδιά μου πονάει», στα γιαπωνέζικα) και άλλες μικρασιάτικες ιστορίες

«Κοκόρο ιτάι» (Η καρδιά μου πονάει), αυτή ήταν μια από τρεις λέξεις της ιαπωνικής γλώσσας που έμαθαν οι Έλληνες Μικρασιάτες εκείνο τον «μαύρο» Σεπτέμβριο του 1922. Οι άλλες δύο ήταν «αριγκάτο» (ευχαριστώ) και «Κομίτσουα» (καλημέρα).

Του Δημοσθένη Γκαβέα

Η ιστορία γνωστή. Ολοκαύτωμα ψυχών και σωμάτων, οργανωμένες σφαγές για την εξάλειψη των χριστιανικών λαών της Ανατολής. Το τέλος της Σμύρνης, της «άπιστης Σμύρνης (Γκιαούρ Ιζμίρ), το τέλος του οικουμενικού ελληνισμού, η επί τριών και πλέον χιλιετιών ιστορία και πολιτισμός πνίγηκαν στο αίμα. Σπαραγμός. Οι νεότουρκοι του Κεμάλ Ατατούρκ, με εμπροσθοφυλακή τους τσέτες, «εξάγνισαν» την πόλη με το σπαθί και τη φωτιά. Οι ελλαδίτες πολιτικοί, από εκείνη την εποχή και ακόλουθοι του βασιλιά, σπιθαμιαίοι σε βαθμό εσχάτης προδοσίας.

Κλάμα, βουβό ή γοερό, των παιδιών που έχασαν τους γονείς τους, των γυναικών που βιάσθηκαν, των ανδρών που σάλεψαν από τη κτηνωδία. Στιγμές που δοκιμάζεται η ανθρώπινη φύση. Το δίλημμα άνθρωπος ή υπάνθρωπος πάντα παρόν.




«Ένα από τα δυνατότερα συναισθήματα που πήρα μαζί μου απ’ τη Σμύρνη ήταν το συναίσθημα της ντροπής, διότι άνηκα στο ανθρώπινο γένος» γράφει ο τότε Αμερικανός πρόξενος στη Σμύρνη Τζορτζ Χόρτον (George Horton).


«Το χειρότερο ήταν οι γυναίκες με τα νεκρά παιδιά. Δε μπορούσαμε να τις πείσουμε να μας δώσουν τα πεθαμένα παιδιά τους. Είχαν τα παιδιά τους, νεκρά ακόμα και έξι μέρες, αλλά δεν τα εγκατέλειπαν. Δε μπορούσαμε

Ἀφιέρωμα στή Μικρά Ἀσία

Επιμέλεια κ. Μαρούλα Παπαευσταθίου.