Η ΠΑΡΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ

π. Δημητρίου Μπόκου

 

Πότε ἄρχισε καὶ πότε ἔληξε ἡ εἰκονομαχία; Ἡ ἀρχή της συμπίπτει μὲ τὴ δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου. Τὸ τέλος της; Δὲν ἦρθε ἀκόμα.
Ἀφότου ὁ Θεὸς ἔβαλε τὴν εἰκόνα του στὸ πρόσωπο τοῦ ἀνθρώπου, ἄρχισε ὁ πόλεμος γιὰ τὴν ἀποκαθήλωσή της. Γιὰ νὰ μὴ φτάσει ποτὲ στὸν ὕψιστο προορισμό της: Τὴ θέωση. Γι’ αὐτὸ καὶ τιμοῦμε σήμερα τὸν μεγάλο Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, τὸν ἅγιο Γρηγόριο, ἀρχιεπίσκοπο Θεσσαλονίκης, τὸν Παλαμᾶ, ποὺ κατ’ ἐξοχὴν ἀγωνίσθηκε γιὰ τὴν τελικὴ ἀποκατάσταση τῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ, γιὰ τὴν ἐπάνοδο τοῦ ἀνθρώπου στὸν τρόπο τῆς θείας ζωῆς (Κυριακὴ Β΄ Νηστειῶν).
Ἡ εἰκονομαχία διεξάγεται σὲ κάθε ἐποχὴ μὲ τὸν δικό της
κυριολεκτικὸ καὶ μεταφορικὸ τρόπο. Ἡ καταστροφὴ τῶν ἱερῶν εἰκόνων δὲν παύει ποτὲ νὰ εἶναι κατὰ βάθος ὁ ἀμείλικτος πόλεμος γιὰ τὴ συντριβὴ τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ἐπὶ γῆς εἰκόνας τοῦ Θεοῦ.

Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν Μεγάλης Τεσσαρακοστὴς 2024

 

ΠΡΩΤΟΙ ΚΑΙ ΕΣΧΑΤΟΙ

π. Δημητρίου Μπόκου

 

Ὁ Χριστὸς ἀνεβαίνει στὰ Ἱεροσόλυμα γιὰ τελευταία φορά. Καθ’ ὁδὸν προλέγει στοὺς μαθητές του τὰ ὅσα θὰ τοῦ συμβοῦν. Ὅτι δηλαδὴ θὰ συλληφθεῖ, θὰ μαστιγωθεῖ, θὰ ἐμπαιχθεῖ, θὰ ἐμπτυσθεῖ, θὰ φονευθεῖ, ἀλλὰ καὶ θὰ ἀναστηθεῖ τὴν τρίτη μέρα ἀπὸ τὸν θάνατό του. Δύο ἀπὸ τοὺς μαθητές του, συγγενεῖς του, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου καὶ τῆς Σαλώμης, κόρης πιθανὸν τοῦ Ἰωσήφ, σὰν νὰ μὴν κατάλαβαν τίποτε, ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ τοὺς δώσει, ὅταν γίνει βασιλιάς, τὰ πρῶτα ἀξιώματα. Μὰ ὁ Χριστός, ἀντὶ γιὰ μεγαλεῖα, τοὺς ὑποσχέθηκε μόνο «ποτήριον θανάτου» καὶ βάπτισμα μαρτυρίου (Κυριακὴ Ε΄ Νηστειῶν).
Οἱ ἀπόστολοι, ἂν καὶ πίστευαν ἐξ ἀρχῆς ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ ἐκλεκτός του, ὁ Μεσσίας, ἄργησαν πολὺ νὰ καταλάβουν ὅτι ἡ βασιλεία του

Αλλά εμείς οι Χριστιανοί που λέμε και ονομαζόμαστε Ορθόδοξοι, που πρέπει να δώσουμε μηνύματα και να σκορπίσουμε το αλάτι στην κοινωνία για να μην σαπίσει. Να δώσουμε τα φώτα. Γιατί περπατούμε στο σκοτάδι; Τί σόι φώτα θα δώσουμε; Τί παραδείγματα; Μας χρειάζονται μηνύματα πραγματικά του Ευαγγελίου της πίστεως . Όχι της λογικής. Όχι της ανθρώπινης λογικής. Ούτε ακόμα και της ανθρώπινης φαντασίας.

 

Ιερά Μονή Παναγίας Δουραχάνης
Απομαγνητοφωνημένη ομιλία π. +Αθανασίου Χατζή 

Το πρώτο τροπάριο κάτι θέλει να μας πει και να το ελέγξουμε. Να καθαρίσουμε τη θέση, γιατί λέει πλούσιος σε αμαρτίες. Πλούσιος γιατί η αμαρτία δεν είναι μόνο μια πράξη, η αμαρτία είναι ο εγωισμός που γεννάει και ενεργεί τις πράξεις. Ο εγωισμός είναι εκείνος που πρέπει να προσέξουμε πολύ, γιατί οπωσδήποτε αμαρτία έρχεται επακόλουθο. Αν υπάρχει εγωισμός είναι εκείνο που επιμένουμε ότι έχουμε δίκιο. Γι’ αυτό λοιπόν πόσο χρειάζεται πραγματικά, να έχουμε αυτήν την ταπείνωση. Και οπωσδήποτε έχει σε πολλά χωρία και σε πολλά σημεία η Αγία Γραφή να μας μιλήσει περί ταπεινώσεως. Πρώτα πρώτα πρότυπο μας έδωσε ο Ίδιος. Δεύτερο πρότυπο μας έδωσε η μάνα Παναγία. «Λάθρα απολέσω αυτήν γιατί δε μπορώ».
Μας χρειάζεται και κάτι άλλο τώρα. Πίσω από τον εγωισμό πολλές φορές κρύβεται και μια υποκρισία. Ή μια ταπεινολογία ή ακόμα πολλές φορές κρύβονται και ευσεβοφάνειες. Όλα αυτά τα πράγματα ας τα προσέξουμε. Είναι ανάγκη να τα ξεριζώσουμε αυτά με τη βοήθεια του Θεού για να μπορέσουμε να πούμε πραγματικά ότι τι: μετανιώνω για τα σφάλματά μου. Ζητάω συγνώμη από το Θεό να μου συγχωρέσει τα αμαρτήματά μου. Αν όμως

Μεγάλη Τεσσαρακοστή - Πορεία πρός τό Πάσχα

 

Πρωτοπρεσβύτερου Alexander Schmemann

Εισαγωγή

 

Όταν κάποιος ξεκινάει για ένα ταξίδι θα πρέπει να ξέρει που πηγαίνει. Αυτό συμβαίνει και με τη Μεγάλη Σαρακοστή. Πάνω απ' όλα η Μεγάλη Σαρακοστή είναι ένα πνευματικό ταξίδι που προορισμός του είναι το Πάσχα, «η Εορτή Εορτών». Είναι η προετοιμασία για την «πλήρωση του Πάσχα, που είναι η πραγματική Αποκάλυψη». Για το λόγο αυτό θα πρέπει να αρχίσουμε με την προσπάθεια να καταλάβουμε αυτή τη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στη Σαρακοστή και το Πάσχα, γιατί αυτή αποκαλύπτει κάτι πολύ ουσιαστικό και πολύ σημαντικό για τη Χριστιανική πίστη και ζωή μας.
Άραγε είναι απαραίτητο να εξηγήσουμε ότι το Πάσχα είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια γιορτή, πολύ πέρα από μια ετήσια ανάμνηση ενός γεγονότος που πέρασε; Ο καθένας που, έστω και μια μόνο φορά, έζησε αυτή την νύχτα «τη 

σωτήριο, τη φωταυγή και λαμπροφόρο», που γεύτηκε εκείνη τη μοναδική χαρά, το ξέρει αυτό.
Αλλά τι είναι αυτή η χαρά; Γιατί ψέλνουμε στην αναστάσιμη λειτουργία: «νυν πάντα πεπλήρωται φωτός, ουρανός τε και γη και τα καταχθόνια»; Με ποια έννοια «εορτάζομεν» —καθώς ισχυριζόμαστε ότι το κάνουμε — «θανάτου την νέκρωσιν, Άδου την καθαίρεσιν άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν...»;
Σε όλες αυτές τις ερωτήσεις η απάντηση είναι: η νέα ζωή η οποία πριν από δυο χιλιάδες περίπου χρόνια «ανέτειλεν εκ του τάφου», προσφέρθηκε σε μας, σε όλους εκείνους που πιστεύουν στο Χριστό. Μας δόθηκε τη μέρα που βαφτιστήκαμε, τη μέρα δηλαδή που όπως λέει ο Απ. Παύλος:
«…συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν.» (Ρωμ. 6,4).
Έτσι το Πάσχα πανηγυρίζουμε την Ανάσταση του Χριστού σαν γεγονός που έγινε και ακόμη γίνεται σε μας. Γιατί ο καθένας από μας έλαβε το δώρο αυτής της νέας ζωής και τη δύναμη να την αποδεχτεί και να ζήσει διά μέσου της. Είναι ένα δώρο που ριζικά αλλάζει τη διάθεσή μας

Κάλαντα του Λαζάρου στη Δουραχάνη

 

 

ΜΕΤΑΝΟΙΑ, ΝΗΣΤΕΙΑ, ΕΛΕΗΜΟΣΥΝΗ

π. Δημητρίου Μπόκου

 

Στα χρόνια του προφήτη Δανιήλ, ο βασιλιάς των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσορ ήταν ο ισχυρότερος κυρίαρχος της γης. Και, πράγμα σύνηθες, η πανίσχυρη εξουσία του συνοδευόταν από ανάλογη αλαζονεία. Μα ένα πολύ παράξενο όνειρο ήρθε ξαφνικά να βάλει τα πράγματα στη θέση τους.
Ενώ λοιπόν ο βασιλιάς βρισκόταν στην κλίνη του, είδε ένα
μεγάλο δέντρο να φυτρώνει στη μέση της γης. Το δέντρο μεγάλωσε τόσο πολύ, που η κορφή του έφτασε στον ουρανό και το πλάτος του στα πέρατα της γης. Είχε ωραίο πλούσιο φύλλωμα και άφθονους καρπούς, με τους οποίους τρέφονταν όλα τα ζωντανά πλάσματα, άνθρωποι και ζώα. Στη σκιά του κατασκήνωναν τα άγρια θηρία, ενώ στα κλαδιά του φώλιαζαν όλα τα αρπακτικά πουλιά του ουρανού. Και ενώ ο βασιλιάς θαύμαζε το θαυμάσιο δέντρο, κατέβηκε άγγελος από τον ουρανό και με μεγάλη φωνή φώναξε:
- Κόψτε το δέντρο αυτό, μαδήστε

Εὐχή Ἁγίου Ἐφραίμ τοῦ Σύρου

 

Τὸ πνευματικὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν.

 

Ἱ.Μ. Παναγίας Δουραχάνης

π. Ἀθανασίου Χατζῆ

ντικρύζουμε μια πόρτα. Η πόρτα αυτή είναι εκείνη που οδηγεί τη διψασμένη ψυχή  σε πηγές δροσερές, είναι η πόρτα εκείνη που οδηγεί τον άνθρωπο από την τρικυμία στην ηρεμία, είναι η πόρτα εκείνη που χαίρεται και αγάλλεται ο άνθρωπος που θα περάσει δια μέσου αυτής, Εγώ ειμί η θύρα, λέει. Γι’ αυτήν ακριβώς τη θύρα τη στενή δε χωρεί να ΄χουμε επάνω δεύτερο ένδυμα ούτε και αντικείμενο για να περάσουμε απ’ αυτήν τη στενή θύρα.

Η εκκλησία από την Κυριακή που μας έρχεται μας καλεί να αγωνιστούμε, θα ‘λεγα τη λέξη – πάω κι εγώ με τη μόδα – να αδυνατίσουμε και να περάσουμε από τη στενή πόρτα. Από την Κυριακή, επαναλαμβάνω, καλεί τους πιστούς, σφυρίζει τη σφυρίχτρα του Πνεύματος, ετοιμάζουν οι άγγελοι το γήπεδο, φτιάχνουν τις γραμμές. Οι προπονητές, οι άγγελοί μας, ο άγγελός, γιατί κάθε άνθρωπος έχει τον άγγελό του, αρχίζει να προετοιμάζει τον αθλητή, τον αγωνιστή,  για να τρέξει.

Άλλος έχει το χάρισμα του απλούν, άλλος του διπλούν, άλλος των διακοσίων, τριακοσίων χιλίων , άλλος έχει μαραθώνιο. Ο καθένας με τη δύναμή του καλείται σ’ αυτό το πνευματικό στάδιο, να τρέξει, να αγωνιστεί για να βγει νικητής, να περάσει από κείνη την πόρτα. Ἐγώ εἶμαι ἡ θύρα, εάν δεν τρέξουμε, εάν δεν παλέψουμε, εάν δεν αγωνιστούμε η πόρτα για μας θα είναι πολύ στενή και είναι, τι, φύσει αδύνατον να περάσουμε, γιατί ακριβώς δεν έχουμε προπονηθεί, δεν έχουμε αγωνιστεί σ’αυτό το στάδιο. Για να δώσω ένα νόημα, για να μπορέσω  κι εγώ να το νιώσω καλά αλλά κι εσείς ας πλησιάσουμε λιγάκι αυτούς τους αθλητές που τρέχουνε.

Πόση προετοιμασία δεν κάνουν, πόσες φορές με χιόνια και βροχές δεν πάνε  να προπονηθούν, πόσες φορές δε βρέχει… και ξέρω αθλητή που έφευγε από το Μέτσοβο μέχρι εδώ μόνο και μόνο για προπόνηση. Ξέρω αθλητή που με χιόνια τον έβρισκα στο δρόμο και του έλεγα:

Πήγαινε από κει, κάνε παραπέρα! Γιατί; Να μη σε δω. Γιατί με ελέγχεις, με
ελέγχεις. Εγώ όταν βλέπω κρύα, εγώ όταν βλέπω χιόνια, εγώ όταν έχω δουλειά, όταν έχω πονοκέφαλο

ΤΟ ΙΕΡΟ ΤΡΙΗΜΕΡΟ

 π. Δημητρίου Μπόκου

Η Μεγάλη Σαρακοστή είναι το αντίδοτο που δόθηκε στον άνθρωπο για να συνέρχεται από την κραιπάλη της ζωής και τη μέθη της ηδονοθηρίας. Στον αντίποδα της ασυδοσίας των
παθών και του βακχικού αποκριάτικου ξεφαντώματος η Εκκλησία προβάλλει ως ενδεδειγμένο τρόπο ζωής και πνευματικής ανόδου την άσκηση. Στη βασική επιδίωξη του σύγχρονου ανθρώπου για άμεση πρόσβαση σε ό,τι αρεστό και ευχάριστο, σε ό,τι θωπεύει το εγωκεντρικό θέλημα, αντιπαρατίθεται η αναζήτηση του ορθού και αληθινού βίου. Ύψιστο κριτήριο στην αναζήτηση αυτή, η αμετακίνητη κρίση του Θεού, εν αντιθέσει προς τα ευμετάβολα θελήματα του ανθρώπου. 

«Δίκαιος ει, Κύριε, και ευθείαι αι κρίσεις σου… Θεός, αληθινά τα έργα αυτού».
Η άσκηση, ως υπακοή στον θείο νόμο, αποτρέπει την υποδούλωση στα ολέθρια ψυχοφθόρα, αλλά και σωματοκτόνα πάθη. Κάνει τον άνθρωπο «αυτοκράτορα». Πραγματικό ηνίοχο. Από δούλο, κυρίαρχο. Του δίνει τον έλεγχο, τα ηνία του εαυτού του, για να μην άγεται

«Λίγα λουλούδια ἀπό τόν κῆπο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου»

 

 Ὁμιλία γιά τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή μακαριστοῦ Γέροντος Χρυσοστόμου Ἁγιονικοδημίτου

Ἀδελφοί μου,

Ἀληθινά, ὀφείλω νά σᾶς εὐχαριστήσω, διότι μέ καλέσατε νά σᾶς ὁμιλήσω καί γίνατε ἔτσι αἰτία νά μελετήσω λίγο καί νά ἀσχοληθῶ μέ ἕναν μεγάλο Ἅγιο τῆς Ἐκκλησίας μας, τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Σιναΐτη, νά μαζέψω λίγα ἄνθη ἀπό τήν σοφή διδασκαλία του, ἡ ὁποία ἔχει ὡς στόχο νά ὁδηγήσει τήν ζωή μας στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί στήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας.

Ἀδελφοί μου, γνωρίζετε ὅτι:

Ὑπάρχει κάτι πού εἶναι πιό μεγάλο ἀπό τήν γῆ. Καί αὐτό εἶναι ἡ θάλασσα.

Ὑπάρχει κάτι πού εἶναι πιό μεγάλο καί ἀπό τήν θάλασσα. Καί αὐτό εἶναι ὁ οὐρανός.

Ὑπάρχει καί κάτι πού εἶναι πιό μεγάλο καί ἀπό τόν οὐρανό. Καί αὐτό εἶναι ἡ ψυχή ἑνός ἀνθρώπου.

Ὦ!!! Ἡ ψυχή ἑνός ἀνθρώπου, πόσο μεγάλη εἶναι!!!

Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ πνοή τοῦ Θεοῦ, εἶναι αὐτό πού ἀπό τόν Θεόν ἐξῆλθε καί εἰς τόν ἄνθρωπον εἰσῆλθε. Ἐνεφύσησε ὁ Θεός εἰς τόν χοϊκόν ἄνθρωπον καί ἔδωσε εἰς αὐτόν τόν ἄνθρωπον πνοήν ζῶσαν.

Ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ πνοή τοῦ Θεοῦ, εἶναι τό ζωντάνεμα, θά λέγαμε, τοῦ Θεοῦ εἰς τόν κόσμον ὁλόκληρον, εἶναι ἡ παρουσία καί ἡ ἐνθύμηση τοῦ Θεοῦ σ᾿ ὁλόκληρη τήν κτίση. Ὁ ἄνθρωπος ἐπλάσθη κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἄνθρωπος ἔχει τήν δυνατότητα νά γίνει κατά χάριν Θεός.

«Ὑμεῖς θεοί ἐστε καί υἱοί Ὑψίστου πάντες», ἀναφέρει ὁ Ψαλμωδός (Ψαλμ. 81,6).

Αὐτή εἶναι ἡ πραγματική κατάσταση πού μᾶς ἁρμόζει, ἀδελφοί μου. Γεννηθήκαμε καί ἤλθαμε στόν κόσμον μέ ἕναν προορισμό καί ἕναν σκοπό: Νά γίνουμε Ἅγιοι. Γι᾿ αὐτό, ὅπου καί νά βρισκόμαστε, ὅ,τι καί νά κάμουμε, πρέπει νά ἐργαζόμεθα τήν Ἁγιότητα. Στή ζωή αὐτή μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ μποροῦμε νά πετύχουμε τήν Ἁγιότητα. «Ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγώ ἅγιός εἰμι». Μᾶς προτρέπει ὁ ἀπόστολος Πέτρος στήν Α΄ Καθολική Ἐπιστολή του (Α΄ Πέτρ. 1,16). Ἐάν ἀποτύχουμε, φανερώνουμε τήν ἀποστροφή μας πρός τόν Θεό καί ἡ ζωή μας τότε γίνεται χαρά τῶν δαιμόνων.

Ἡ περίοδος αὐτή μέσα στήν ὁποία ζοῦμε, μᾶς δίνει τήν δυνατότητα τουλάχιστον νά δώσουμε στόν Θεόν τήν προαίρεσή μας. Καί Ἐκεῖνος

Ἐρχόμενος ὁ Κύριος...

 

Ἱερά Μονή Παναγίας Δουραχάνης

 

Κενοδοξία καί φιλαργυρία...

 ...ἀπό διαχειριστής, θῦμα τῶν πραγμάτων

Ἱερά Μονή Παναγίας Δουραχάνης

Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ την Ε΄ Κυριακή τῶν Νηστειῶν

13-4-07

Στήν ἁγία ἑορτή τῶν Βαΐων (Ἅγ. Ἰωάννης Χρυσόστομος)

 

«Έξι ημέρες πριν από το Πάσχα πήγε ο Ιησούς στη Βηθανία, όπου ήταν ο Λάζαρος», στον οίκο της Μαρίας και της Μάρθας, «και του παρατέθηκε δείπνο από αυτούς»· η Μάρθα υπηρετούσε και ο Λάζαρος έτρωγε. Και αυτό ήταν απόδειξη της αληθινής αναστάσεως, το ότι μετά από πολλές ημέρες και ζούσε και έτρωγε. Άρα είναι φανερό, ότι το γεύμα γινόταν στην οικία της Μάρθας· δέχονται δηλαδή τον Ιησού επειδή ήταν φίλοι και αγαπώνταν από αυτόν. Κάποιοι όμως λένε, ότι αυτό γινόταν σε ξένη οικία. Η Μαρία υπηρετούσε γιατί ήταν μαθήτρια. Πάλι αυτή εδώ επιτελεί πνευματικότερη διακονία· δεν διακονούσε όμως σαν προς καλεσμένο, ούτε ήταν κοινή η υπηρεσία της, αλλά σ’ αυτόν μόνο παρείχε την τιμή, και απέδιδε αυτήν, όχι ως προς άνθρωπο, αλλ’ ως προς Θεό. Γιατί γι’ αυτό έχυσε μύρο και το σκούπισε με τα μαλλιά της κεφαλής της, πράγματα που έδειχναν, ότι η υπόληψή της προς αυτόν δεν ήταν τέτοια, τέτοια που του απέδιδαν οι πολλοί. Αλλά την επετίμησε ο Ιούδας με πρόσχημα δήθεν την ευλάβεια. Τί λέγει λοιπόν ο Χριστός;

Κυριακή των Βαΐων: Ευλογημένος ο Ερχόμενος (Φώτης Κόντογλου)

 

Εκείνος που έχει θρόνο τον ουρανό και υποπόδιο τη γη, ο γυιός του Θεού και ο Λόγος του ο συναΐδιος, σήμερα τα­πεινώθηκε και ήρθε στη Βηθανία απάνω σ’ ένα που­λάρι. Και τα παιδιά των Εβραίων τον υποδεχθήκανε φωνάζοντας: «Ωσαννά εν τοις υψίστοις, ευλογημένος ο ερχόμενος, ο βασιλιάς του Ισραήλ».

Οι πολέμαρχοι του κόσμου, σαν τελειώνανε τον πόλεμο και βάζανε κάτω τους οχ­τρούς τους, γυρίζανε δοξασμένοι και καθί­ζανε απάνω σε χρυσά αμάξια για να μπούνε στην πολιτεία τους. Μπροστά πηγαίνανε οι σάλπιγγες κι οι σημαίες κ’ οι αντρειωμένοι στρατηγοί και πλήθος στρατιώτες σκεπα­σμένοι με σίδερα άγρια και βαστώντας φονικά άρματα γύρω σ’ ένα αμάξι φορτωμένο με λογής λογής αρματωσιές και σπαθιά και κοντάρια παρμένα από το νικημένο έθνος.
Όλοι οι πολεμιστές ήτανε σαν άγρια θηρία σιδεροντυμένα, τα κεφάλια τους ήτανε κλει­δωμένα μέσα σε φοβερές περικεφαλαίες, τα χοντρά και μαλλιαρά χέρια τους ήτανε μα­τωμένα από τον πόλεμο, τα γερά ποδάρια τους

Ἱερὰ Μονὴ Παναγίας Δουραχάνης, Ἀγρυπνία Ἁγίου Λαζάρου ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ

 

Κύριε, πρὶν εἰς τέλος ἀπόλωμαι, σῶσόν με

 

Νηστεία, η βασίλισσα των αρετών

 

 π. Δημητρίου Μπόκου

Νηστεία σήμερα; Στην εποχή μας; Μα πού βρισκόμαστε;
Σε δεύτερη μοίρα δυστυχώς έχει υποβαθμισθεί στη συνείδηση πολλών Χριστιανών το σπουδαιότατο θέμα της νηστείας. Δίνοντας δήθεν σημασία σε πιο «πνευματικά» θέματα, και στο ελαφρά τη καρδία διατυμπανιζόμενο, ότι δεν βλάπτουν τα εισερχόμενα από το στόμα, αλλά τα εξερχόμενα από την καρδιά, κάποιοι καταργούν εντελώς τη νηστεία ή της δίνουν ελάχιστη σημασία. Ακόμη και ιερείς και θεολόγοι καταθέτουν δυστυχώς παρόμοιες απόψεις. Κάποιοι, παρεξηγώντας τον διαχωρισμό μεταξύ αληθούς και ανωφελούς νηστείας, στον οποίο επιμένουν ιδιαίτερα οι αγιογραφικές και πατερικές παραινέσεις, περιφρονούν τη νηστεία απερίφραστα και την εξοβελίζουν εντελώς από τη ζωή τους.
Αναδιφώντας όμως στον ιερό λειμώνα του Τριωδίου, ανακαλύπτουμε πολύ νωρίς το πόσο εξαίρεται η αρετή της νηστείας.
Ήδη στο θαυμάσιο δοξαστικό των Αίνων της Κυριακής της

Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Α΄ Νηστειῶν, Ὀρθοδοξίας

ῇ ἐπαύριον ἠθέλησεν ὁ Ἰησοῦς ἐξελθεῖν εἰς τὴν Γαλιλαίαν, καὶ εὑρίσκει Φίλιππον καὶ λέγει αὐτῷ· Ἀκολούθει μοι. ἦν δὲ ὁ Φίλιππος ἀπὸ Βηθσαϊδά, ἐκ τῆς πόλεως Ἀνδρέου καὶ Πέτρου. εὑρίσκει Φίλιππος τὸν Ναθαναὴλ καὶ λέγει αὐτῷ· Ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ. καὶ εἶπεν αὐτῷ Ναθαναήλ· Ἐκ Ναζαρὲτ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι; λέγει αὐτῷ Φίλιππος· Ἔρχου καὶ ἴδε. εἶδεν ὁ Ἰησοῦς τὸν Ναθαναὴλ ἐρχόμενον πρὸς αὐτὸν καὶ λέγει περὶ αὐτοῦ· Ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι. λέγει αὐτῷ Ναθαναήλ· Πόθεν με γινώσκεις; ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Πρὸ τοῦ σε Φίλιππον φωνῆσαι, ὄντα ὑπὸ τὴν συκῆν εἶδόν σε. ἀπεκρίθη Ναθαναήλ καὶ λέγει αὐτῷ· Ραββί, σὺ εἶ ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ, σὺ εἶ ὁ βασιλεὺς τοῦ Ἰσραήλ. ἀπεκρίθη Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὅτι εἶπόν σοι, εἶδόν σε ὑποκάτω τῆς συκῆς, πιστεύεις; μείζω τούτων ὄψῃ. καὶ λέγει αὐτῷ· Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἀπ’ ἄρτι ὄψεσθε τὸν οὐρανὸν ἀνεῳγότα, καὶ τοὺς ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ἀναβαίνοντας καὶ καταβαίνοντας ἐπὶ τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου.