Δεν ενδιαφέρει τον Ρωμηόν τί λέγουν οι ξένοι δι’αυτόν, διότι τα κριτήριά του είναι ρωμαίϊκα

Δεν ενδιαφέρει τον Ρωμηόν τί λέγουν οι ξένοι δι’αυτόν, διότι τα κριτήριά του είναι ρωμαίϊκα.

Ο Γραικός αγωνίζεται να βρεθή εις θέσιν να διατυμπανίζη τι καλά λέγουν οι ξένοι δι αυτόν, δια να αποδείξη την αξίαν του, διότι τα κριτήριά του δεν είναι ρωμαίϊκα αλλά ευρωπαϊκά, ρωσικά και αμερικάνικα.

Ο Ρωμηός είναι σκληρός και ελεύθερος και ουδέποτε αφελής. Και όταν το σώμα του ή τα συμφέροντά του σκλαβωθούν, κάμνει ελιγμούς και υποκρίνεται αναλόγως των περιστάσεων, δια να παραμείνη με την ευφυΐαν του όσον το δυνατόν πλέον ελευθέρα η Ρωμηοσύνη του. Με υπερηφάνειαν τον Καραγκιόζη κάμνει και πάντοτε αδούλωτος αετός της Ρωμηοσύνης παραμένει.

Ο Νεογραικισμός αρκετά εζημίωσε το Ρωμαίϊκον με την λεγομένην ξενομανίαν του, η οποία είναι εις την πραγματικότητα δουλοπρέπεια εις τα αφεντικά του.

Ακριβώς επειδή οι Νεογραικοί είναι διηρημένοι μεταξύ των αφεντικών των, συμπεριφέρονται ο ένας Γραικύλος προς τον άλλον Γραικύλον ωσάν τα αφεντικά των. Οι Γραικύλοι των Ρώσων φέρονται προς τους Γραικύλους των Αμερικανών

Αχ ! Πατρίδα του ήλιου

Μια είναι η ζωή

Μια είναι η καρδιά

Μια είναι η πατρίδα

Μια είναι η μάνα

Και μια είναι η Ελλάδα

Δεν γεννήθηκα στην Ελλάδα

Άλλα η Ελλάδα γεννήθηκε μέσα μου

Ελληνική εθνικότητα δεν έχω , δεν την χρειάζομαι

γιατί έχω ελληνική καρδιά

Είμαι η κόρη της Ελλάδας και η Ελλάδα είναι η κόρη μου

Είμαι η μοίρα της Ελλάδας και η Ελλάδα είναι η μοίρα μου

Αν και ζούμε χωριστά

Αν και δεν μοιραζόμαστε τον ίδιο ουρανό

Εσύ πάντα ζεις στην ψυχή μου

Αν είναι κάτι που μου είπαν να διαλέξω

Θα διαλέξω να γονατίσω μπροστά σε αυτό το φως που δεν υπάρχει σε άλλη γη

Αν είναι κάτι που με κράτησε για να παίρνω ανάσα,

Οἱ «φιλέλληνες» καὶ τὸ… Ψευτορωμαίϊκο

 

Γράφει ὁ Γεώργιος Κ. Ἔξαρχος, Κλασσικός Φιλόλογος,

Πολὺ πρὶν τὴν ἐπαναστάση τοῦ 1821 ὁ Ῥήγας εἶχε ὀραματισθῆ μία ἀναγεγενημένη Ῥωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία. Ἡ Ὀθωμανικὴ αὐτοκρατορία εἶναι ἕνας γίγαντας μὲ πήλινα πόδια. Οἱ ἐξισλαμισμοὶ πληθαίνουν. Τὸ γένος φαίνεται ἔτοιμο νὰ ἀνταπεξέλθῃ στὰ κελεύσματα τῶν καιρῶν. Ὁ Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης θυσιάζει τὴν στρατιωτικὴ του σταδιοδρομία στὸν βωμὸ τῆς Λευτεριᾶς καὶ βροντοφωνάζει τὸ σύνθημα «μάχου ὑπὲρ Πίστεως καὶ Πατρίδος» στὸ Ἰάσιο τῆς Μολδοβλαχίας. Ὀξυδερκὴς ὢν καὶ πεφωτισμένος στρατιωτικὸς ἐπιλέγει τὴν καταλληλότερη τοποθεσία, ἐκεῖ… δίπλα στὴν Βασιλεύουσα.
Λίγους μῆνες πρωτύτερα, μετὰ τὴν ἧττα τῶν Τούρκων στὸν πρόσφατο ῥωσσο-τουρκικὸ πόλεμο, ὁ Τσάρος εἶχε συνυπογράψῃ μὲ τὸν Σουλτάνο τὴν μὴ διατήρησι, γιὰ οἰονδήποτε λόγο, τουρκικῶν δυνάμεων στὶς αὐτονομες πλέον παραδουνάβιες ἠγεμονίες. Μὲ τὴν κήρυξι ὅμως τῆς ἐπαναστάσεως, φοβούμενοι οἱ Ῥῶσσοι τὴν ἐνδεχομένη ἐπιτυχία της,

🇬🇷1821-2021🇬🇷 Θυμάμαι & τιμώ

 

«Οι καημένοι οι καλόγεροι, οπού αφανίστηκαν εις τον αγώνα… οπού αυτά τα μοναστήρια ήταν τα πρώτα προπύργια της απανάστασής μας. Ότι εκεί ήταν και οι τζεμπιχανέδες [πυριτιδαποθήκες] μας κι’ όλα τα αναγκαία του πολέμου· ότ’ ήταν παράμερον και μυστήριον από τους Τούρκους. Και θυσίασαν οι καημένοι οι καλόγεροι και σκοτώθηκαν οι περισσότεροι εις τον αγώνα… και ζούσαν μαζί τους τόσοι φτωχοί κι έτρωγαν ψωμί...


...και βρίζουν, οι πουλημένοι εις τους ξένους, και τους παπάδες μας, οπού τους ζυγίζουν άναντρους και απόλεμους. Εμείς τους παπάδες τούς είχαμε μαζί εις κάθε μετερίζι, εις κάθε πόνον και δυστυχίαν. Όχι μόνον διά να βλογάνε τα όπλα τα ιερά, αλλά και αυτοί με ντουφέκι και γιαταγάνι, πολεμώντας ωσάν λεοντάρια...».


Απομνημονεύματα Μακρυγιάννη

Νά φτιάξουμε «Φροντιστήρια Ἑλληνισμοῦ»

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

Ὅ,τι καί νά γράφουμε τόπο δέν πιάνει. Γι’ αὐτό καλύτερα νά στραφοῦμε στίς πατραγαθίες καί δή στό «ἅγιο βῆμα» τῆς ἱστορίας μας, τήν Ἁγιασμένη Ἐπανάσταση τοῦ ’21. Ἀπό ἐκεῖ πρέπει νά πιάσουμε τό νῆμα… Παρηγορία καί θάρρος. Μοσχοβολοῦν τά καριοφίλια καί τά πετραχήλια. Νά ἀρχίσει νά βροντολαλεῖ καί πάλι στήν καρδιά τοῦ Ἑλληνισμοῦ τό μπαρούτι τοῦ Εἰκοσιένα, τώρα πού πολλά «θερία πολεμοῦν νά μᾶς φᾶνε»…
Ὅταν ἔφτασε στήν γυναίκα τοῦ Μάρκου Μπότσαρη, τό πικρό μαντάτο γιά τόν ἡρωικό θάνατο τοῦ ἄνδρα της, ἔτυχε νά χτενίζει τόν γιό της, τόν Δημήτριο, ἀγόρι ἕντεκα ἐτῶν. Ἄρχισε νά μοιρολογεῖ. Ὁ μικρός Σουλιώτης δέν τήν ἄφηνε νά κλαίει. Ὁ πατέρας, τῆς ἔλεγε, σκοτώθηκε γιά τήν πατρίδα καί ἡ ψυχή του θά πάει στόν παράδεισο. Μήν κλαῖς! Νά μήν φορέσεις μαῦρα καί νά μέ ἀφήσεις νά πάω... στόν θεῖο μου, (τόν Νότη Μπότσαρη), νά πολεμήσω μαζί του. Νά μοῦ δώσεις ἅρματα καί ἄλογο, μπορῶ νά τά κρατῶ. Θέλω νά πάρω ἐκδίκηση γιά τό αἷμα τοῦ πατέρα μου…


Ὅσοι ἀγαποῦν τήν πατρίδα μας, αὐτό τό «πέτρινο ἀκρωτήρι στή Μεσόγειο, πού δέν ἔχει ἄλλο ἀγαθό παρά τούς ἀγῶνες τοῦ λαοῦ της, τήν θάλασσα καί τό φῶς τοῦ ἥλιου» (Σεφέρης), θλίβονται καί πικραίνονται γιά τό τωρινό κατάντημά της.


Τά συμπτώματα τῆς παρακμῆς εἶναι ἐμφανέστατα. Κράτος – ζήτουλας τῆς οἰκουμένης, τετρομαγμένο καί δανειοσυντήρητο. Πολίτες, ἕνας ὁλόκληρος λαός, πανικοβλημένοι, ἀπογοητευμένοι καί, τό χειρότερο, πού δέν σέβονται, δέν συμπονοῦν, δέν ἀγαποῦν τήν πατρίδα τους. Σεργιανίζουν οἱ Τοῦρκοι στό Αἰγαῖο, μαγαρίζουν

Θα έρθουν ξένοι στην Ελλάδα... Προσοχή για να μην εξαφανιστούμε... Σεβασμός στον εαυτό μας και στον πλησίον... Είμαστε χωρίς συμμάχους...

...όταν πιστεύεις και το ζεις τα πάντα μπορούν να αλλάξουν...