Αναμνήσεις μιας άλλης εποχής από τον 82χρονο Γιώργο Μακρίδη

 

 

 

Στα Γιάννενα, χιλιάδες μαθητές πέρασαν από το φροντιστήριό του και πολλές εκατοντάδες με δωρεάν φοίτηση. Ο κος Γιώργος εφόσον συνταξιοδοτήθηκε, αφιέρωσε όλη τη ζωή του προσφέροντας στο Μοναστήρι της Παναγίας της Ντουραχάνης, όπου εκεί τον συναντήσαμε. 

Μας μίλησε για τον ξεριζωμό του πατέρα του από τον Πόντο, την ορφάνια, τη φτώχεια και με δάκρυα στα μάτια μας διηγήθηκε πώς ένιωσε όταν επισκέφτηκε το πατρικό σπίτι του ξεριζωμού στα Κοτύωρα/Ordu Εύξεινου Πόντου.

 

 

Εἰς μνήμην τοῦ ἀρχιμανδρίτη Γρηγορίου Ρωσικὸ βίντεο μὲ ἐλληνικοὺς ὑπότιτλους

Ὀρθοδοξία τὸ καύχημά μας

 Ἐπισκόπου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ὁνομαστήρια Μητροπολίτου Ἰωαννίνων κ. Μαξίμου

Μαξίμου 

τοῦ Σεβασμιωτάτου καί Θεοπροβλήτου Μητροπολίτου, 

τῆς Ἁγιωτάτης Μητροπόλεως Ἰωαννίνων, 

Ὑπερτίμου καί Ἐξάρχου πάσης Ἠπείρου καί Κερκύρας, 

ἠμῶν δέ Πατρός καί Ποιμενάρχου, 

πολλά τα ἔτη!

Ἡ ἀπροσεξία μας εἶναι ἡ αἰτία ποὺ δὲν ἔχουμε τὴν Θεία Χάρι καὶ ὅλα μᾶς φταῖνε.

Νὰ προσέχουμε τοὺς λογισμούς μας, τὸ στόμα,τὴν ἀκοὴ καὶ τὶς πέντε αἰσθήσεις. Δὲν προσέξαμε αὐτά;Μᾶς φταίει ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος. Ὅταν ἔρχεται ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἔρχεται ἡ μετάνοια, τὰ δάκρυα. Θέλει ἡ ψυχὴ νὰ πέση κάτω, νὰ περάσουν ὅλοι πάνω της νὰ τὴν τσαλαπατήσουν καὶ δὲν βλέπει τίποτε γύρω της. Ὅταν ἔρχεται αὐτὸ τὸ φῶς στὴν ψυχή μας, πρέπει νὰ τὸ ἀγκαλιάζουμε. Τότε βλέπουμε τὶς "σκόνες" καὶ τὰ "μικρόβια" τῆς ψυχῆς μας. Νὰ προσέξουμε τὸ θέμα τῆς σωτηρίας μας καὸ νὰ μὴ τὸ πέρνουμε ἐπιπόλαια. Ὅπως δὲν ἔχει τέλος ἡ θάλασσα καὶ ὁ οὐρανός, ἄλλο τόσο δὲν ἔχει καὶ ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ. Τώρα ἀνέχεται, ἀνέχεται, ἀλλά θἀρθῆ κὶ ἡ θεία δικαιοσύνη μετὰ δόξης Μὲ φόβο καὶ τρόμο θὰ σαλπίσουν οἱ σάλπιγγες τῶν ἀγγέλων. Τί λόγο θὰ δώσουμε ἐκείνη τὴν ὥρα;

Ἄς ἀφήσουμε τοὺς ψιθυρισμοὺς, τὶς συζητήσεις καὶ ἄς κάνουμε τὸ θέλημά Του. Ἄς αἰσθανθοῦμε τὴν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ, πού ἔχει ἀνοικτὰς τὰς ἀγκάλας καὶ μᾶς περιμένει. Θέλω νὰ τὸ πάρουμε στὰ ζεστά, νὰ ἐργαστοῦμε τὴ σιωπὴ καὶ τὴν "εὐχή", γιὰ νὰ ὑπάρχει τὸ "μειδίαμα" τῆς Θείας Χάριτος στὴν ψυχή μας. Καὶ θὰ βλέπουμε ἕνα κόσμο οὐράνιο στὴν ψυχή μας καὶ τότε οὔτε λύπη οὔτε μοναξιὰ θὰ νοιώθουμε.

Ἀπό τὸ βιβλίο Λόγια Καρδιᾶς Γερόντισσα Μακρίνα Βασοπούλου 
ἔκδοση Ἱ. Μ. Παναγίας ὁδηγήτριας
Πορταριὰ Βόλου

Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος Ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος Τσαλίκης μετά τήν ἁγιοκατάταξή του

Ερμιόνη Μπρίγκου Η «Κυρά της Χειμάρρας» και τα νεκρά παλικάρια του 1940

Την αποκαλούν «Κυρά της Χειμάρρας» και όχι άδικα - Η 85χρονη σήμερα, Ερμιόνη Μπρίγκου, είναι από μόνη της ζωντανή ιστορία
Μικρό παιδί το 1940, βοήθησε τον πατέρα της να θάψει στον κήπο του σπιτιού τους –στην άκρη της Χειμάρρας- έξι Έλληνες στρατιώτες που σκοτώθηκαν στις επιχειρήσεις κατά των Ιταλών.
Από τότε και έως σήμερα, ακόμη και τις δύσκολες εποχές του καθεστώτος Χότζα, φροντίζει τον αυτοσχέδιο ομαδικό τάφο, λέγοντας –ενίοτε- νοερά στα νεκρά παλικάρια: «Βρε παιδιά εγώ έζησα, έγινα μεγάλη και γιαγιά κι εσείς παιδιά μου δεν γυρίσατε ποτέ στην πατρίδα».

Ήταν μόλις οκτώ χρονών, στη δίνη του ελληνοϊταλικού πολέμου, όταν η κυρία Mρίγκου, βοήθησε τον πατέρα και την μητέρα της να θάψουν τα σώματα έξι Ελλήνων στρατιωτών, που έχασαν τη ζωή τους από εχθρικό όλμο, στον Σκουταρά της Χειμάρρας. «Στο σπίτι μας έμεναν Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες, ενώ στο διπλανό κτήμα μας, υπήρχαν ελληνικά χαρακώματα. Μια χούφτα Έλληνες κρατούσαν άμυνα, έχοντας απέναντι τους 500 και πλέον Ιταλούς

Ο πατέρας μου βοηθούσε και μάλιστα ήταν και οδηγός του Ελληνικού Στρατού. Και οι Ιταλοί είχαν πολλούς νεκρούς. Σε μια επίθεση με εχθρικό όλμο, σκοτώθηκαν έξι στρατιώτες που ήταν μέσα στο χαράκωμα. Τα ξέραμε τα παλικάρια αυτά. Ο Ανδρέας Προβατάς ζούσε ακόμη. Μέσα στα αίματα έδωσε το πορτοφόλι στον πατέρα μου, για να το παραδώσουμε στους δικούς του. Μετά ξεψύχησε. Τους μαζέψαμε και τους θάψαμε σε δύο τάφους που ανοίξαμε βιαστικά. Από τότε έως σήμερα, μας συντροφεύουν» λέει στο protothema.gr η κυρία Μπρίγκου, που έως το 1990 και τη πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος του Ενβερ Χόζτα, κρατούσε «επτασφράγιστο» το μεγάλο μυστικό που έκρυβε στο κτήμα της, κάτω από τις ελιές.

«Ακολουθήσαμε τον Ελληνικό Στρατό κατά την υποχώρηση του, μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα το 1941. Αργότερα επιστρέψαμε στην Χειμάρρα και οι Ιταλοί συνέλαβαν τον πατέρα μου και τον έβαλαν φυλακή για ένα χρόνο σχεδόν στα Τίρανα. Μετά οι Αλβανοί του Χότζα μας εξόρισαν για 4,5 χρόνια και το σπίτι μας επιτάχθηκε. Όταν επιστρέψαμε το βρήκαμε κατεστραμμένο. Οι Αλβανοί όμως δεν είχαν εντοπίσει τους τάφους των έξι Ελλήνων στρατιωτών και αυτό ήταν βάλσαμο για εμάς. Παρά τα βάσανα μας» λέει. .

Τα ονόματα των παλικαριών που βρίσκονται θαμμένα στο κτήμα της γιαγιάς Ερμιόνης είναι : Δημήτριος Σελάς (καταγωγή Αρχαίες Κλεωνές Κορινθίας), Νικόλαος Βουρλούμης (Κουμάνι Ηλείας), Σταύρος Καντάς Σταύρος (Μελλίκια Λευκίμης Κέρκυρας), Παναγιώτης Αλογογιάννης (Καμάρι Κορινθίας), Ανδρέας Προβατάς (Αγραφούς Κέρκυρας) και Ματθαίο Λαγό Ματθαίος (Πόρο Τροιζηνίας).

«Η συχωρεμένη μάνα μου, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα άναβε κρυφά κεριά στους τάφους και κάθε Εθνική Εορτή της Ελλάδας μοιρολογούσε τα παλικάρια που δεν γύρισαν ποτέ στα σπίτια τους. Όλα αυτά μυστικά, γιατί αλίμονο μας εάν οι Αλβανοί του Χότζα μας ανακάλυπταν. Μετά τον πόλεμο ήρθαν αρκετές φορές στο σπίτι, ρώτησαν έψαξαν αλλά έφευγαν άπρακτοι» συμπληρώνει, φέρνοντας στο νου τα δύσκολα «πέτρινα» χρόνια, για τους Έλληνες της Χειμάρρας, που το 1945 αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στο δημοψήφισμα του Χότζα, με αποτέλεσμα να τους αφαιρεθούν όλα τα μειονοτικά δικαιώματα, τα οποία έως σήμερα συνεχίζει να καταπατεί η Αλβανία.

Μετά την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος, η οικογένεια Μπρίγκου αρχίζει να αναζητεί συγγενείς των νεκρών στρατιωτών, ενώ με πρωτοβουλία της Νεολαίας της «Ομόνοιας», του κόμματος της ελληνικής μειονότητας στην Αλβανία, αναγέρθηκε στο κτήμα της κυρίας Μπρίγκου, δίπλα στους τάφους ένα λιτό μνημείο για τους έξι ήρωες, πάνω στο οποίο χαράχτηκαν τα ονόματα τους. «Το μνημείο αυτό, ήταν επιθυμία του πατέρα μου πριν κλείσει τα μάτια του. Το ελάχιστο που μπορούσαμε να κάνουμε για αυτά τα παιδιά που έμειναν για πάντα στην αυλή του σπιτιού μας. Φυτέψαμε και μια μυρτιά δίπλα από τους τάφους, για να έχουν σκιά τα καλοκαίρια οι ήρωες μας».

Για την εθνική της προσφορά, η Κυρά της Χειμάρρας τιμήθηκε το 2014 από τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, κ. Κάρολο Παπούλια. Παραλαμβάνοντας το Τιμητικό Δίπλωμα τότε, η ίδια είχε δηλώσει με σεβασμό και σεμνότητα: «Ήταν όλοι τους παλικάρια. Θυμάμαι τον αγώνα τους και τη δύναμή τους στον πόλεμο, που δεν φοβηθήκανε. Ήταν άξια παλικάρια και έπεσαν σαν παλικάρια, αφού πρώτα πολέμησαν σαν τα λιοντάρια. Η μάνα μου τους μαγείρευε και εγώ το πρωί σηκωνόμουν και τους πήγαινα το τσάι, το νερό, τους φώναζα "ελάτε παιδιά να φάτε". Δεν με υποχρέωνε κανείς να το κάνω, το έκανα από την ψυχή μου. Θα τους θυμάμαι για πάντα, γιατί έχασαν τη ζωή τους, τα νιάτα τους, για να απελευθερώσουν εμάς από τους Ιταλούς. Αυτά ήταν τα παλικάρια της Ελλάδος» δήλωσε.

πηγή

Αθανάσιος Χατζής Άρθρο από το περιοδικό Ζωή του Παιδιού. Της Ελίνας Μαστέλλου -Γιαννάκενα

Αρκετά χρόνια πριν, αγαπημένα μου παιδιά, στο Μοναστήρι της Παναγίας της Ντουραχάνης κοντό στα Γιάννενα, γνώρισα τον ιερομόναχο πατέρα Αθανάσιο, που ήταν τότε λαϊκός και λεγόταν Σωτήρης Χατζής. Η ιστορία του μου έκανε μεγάλη εντύπωση και ήθελα να την μοιραστώ μαζί σας, όπως την άκουσα από το στόμα του: «Άρχισα να μαζεύω παιδιά που δεν είχαν τη δυνατότητα ακόμη και να παίξουν. Νοίκιασα μια αίθουσα, για να παίζουν και να διαβάζουν. Σ’ ένα σπίτι με δυο δωμάτια και κουζίνα έβαλα έξι παιδιά!».

Άλλοι μου είπαν και τη συνέχεια:

«Τα παιδιά αυτά έγιναν σπουδαίοι επιστήμονες και επιχειρηματίες, αλλά δεν ξέχασαν ποτέ τον άνθρωπο που τα φρόντισε. Σήμερα, βοηθούν και υποστηρίζουν το κοινωνικό έργο του πατέρα Αθανάσιου, τον οποίο αγαπούν και σέβονται.

Απ' όλα, όμως, όσο άκουσα μεγαλύτερη εντύπωση μου έκανε το εξής περιστατικό:

Κάποιο βράδυ, μερικά από τα μεγαλύτερα παιδιά, που ήταν συνηθισμένα -μέχρι πριν τα περιμαζέψει- να γυρίζουν ελεύθερα από δω κι από κει, αποφάσισαν να μην επιστρέφουν στο σπίτι την προκαθορισμένη ώρα, αλλά

Πρὸς τὴν τρίτην Ἅλωσιν;

π. Γεώργιος Μεταλληνός

... Ἐπειδὴ δὲ τὰ πνευµατικὰ συµπορεύονται πάντοτε µὲ τὰ πολιτικὰ καὶ πολιτειακά, πρέπει νὰ ὑπενθυµίσουµε, ὅτι ἡ πνευµατικὴ καὶ πολιτιστικὴ ἀποδόµηση τοῦ Ἔθνους ἔχει σηµαντικὸ ἀντίκτυπο καὶ στὰ ἐθνικὰ θέµατα σὲ κάθε περίοδο τῆς ἱστορίας µας. Καὶ αὐτὸ τὸ ζοῦµε σήµερα µὲ τὴν νέα κατοχή µας καὶ πάλι ἀπὸ τὴν Φραγκιά, ὅπως τὸ 1204! Ἡ διαφορὰ τῆς προϊούσης σήµερα Τρίτης Ἁλώσεως ἀπὸ ἐκεῖνες τοῦ 1204 καὶ τοῦ 1453 εἶναι, ὅτι τότε ἡττηθήκαµε καὶ κατακτηθήκαµε, ἐνῶ σήµερα προχωροῦµε στὴν ἅλωση µὲ τὴν συγκατάθεσή µας, θεωρώντας την µάλιστα ὡς σωτηρία!

Οἱ δύο ἁλώσεις, ἡ φραγκικὴ καὶ ἡ ὀθωµανική, δὲν ἅλωσαν τὴν ψυχὴ καὶ τὴν συνείδηση τοῦ Γένους-Ἔθνους µας. Ἐπιβιώσαµε, διότι ἡ ψυχή µας ἔµεινε ἀδούλωτη. Σήµερα ὅµως πραγµατοποιεῖται -ἄρχισε ἤδη-

ΠΩΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΑΞΙΟΙ; «Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;» (Λουκ. 18,18)

Κυριακὴ ΙΓ΄Λουκᾶ (Λουκ. 18,18-27)
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Ακούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο εὐ­αγγέλιο. Θὰ προσπαθήσω νὰ τὸ ἐξηγήσω ἁ­πλᾶ, γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ τὸ καταλάβουν ὅλοι.

* * *

Κάποιος πλησίασε τὸ Χριστὸ μὲ σε­βασμὸ καὶ τοῦ ἔκανε μιὰ ἐρώτησι μὲ περιεχόμενο. Ποιά ἦταν ἡ ἐρώτησις· «Τί νὰ κάνω;…» (Λουκ. 18,18). Αὐ­τὸ τὸ «Τί νὰ κάνω;» τὸ λέμε συχνά. Ὁ ἄνθρωπος καὶ μάλιστα στὴν ἐποχή μας ἔχει ἀγωνία. Ἐπιθυμεῖ πολλὰ πράγματα· θέλει νὰ ἔχῃ λεφτά, ἀνέ­σεις, δόξες, τιμές, μεγαλεῖα…, χιλιά­δες πρά­γματα· καὶ γιὰ νὰ τ᾽ ἀποκτήσῃ, ἰδίως τὰ χρήμα­τα ποὺ ἔγιναν ὁ θεὸς τοῦ αἰῶνος τούτου, ἀγωνίζεται ἀπ᾽ τὸ πρωὶ ὣς τὸ βράδυ. Ἀλλ᾽ αὐ­τὸς ποὺ πλησίασε τὸ Χριστὸ διέφερε, εἶχε ἄλ­λα ἐνδιαφέρον­­τα. Τί τὸν ἀπασχολοῦσε· «Τί νὰ κάνω γιὰ νὰ κληρονομήσω τὴν αἰώνιο ζωή;» (ἔ.ἀ.).
Ποιός σήμερα ἔχει τέτοιο πόθο; Κάποιος τώ­ρα, ἀκούγοντας ὅτι αὐτὸς ἐνδιαφερόταν γιὰ τὴν αἰώνια ζωή, θὰ ἔλεγε· Τί χαζὸς αὐτός! Τώρα ὁ κόσμος

Καθ. Δημήτριος Τσελεγγίδης: «ἩἙνότητα τῆς Έκκλησίας», μία Τριλογία μέ ἀφορμή τήν Μεγάλη Σύνοδo.

Πρός
τήν Ἱερά Σύνοδο
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος
Ἰ. Γενναδίου 14
115 21 Ἀθήνα
Κοινοποίηση:
Πρός ὅλους τούς Ἱεράρχες
τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος


Μακαριώτατε Ἅγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς,
Ἐν ὄψει τῆς συγκλήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, θά ἤθελα νά θέσω ὑπόψη Σας μία μικρή «Τριλογία» μου, ἐπειδή πιστεύω, ὅτι θά μποροῦσε νά συμβάλει κάπως στή στήριξη τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἡ «Τριλογία» αὐτή ἀναφέρεται στήν «Ὑπεραξία τῆς ἁγιοπνευματικῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας», στήν «βάναυση κακοποίηση τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας» καί στήν «ταύτιση τῆς Ἐκκλησίας μέ τήν Διοίκησή της».
Α΄. «Η ΥΠΕΡΑΞΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΟΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»
Ἡ λεγόμενη Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Κρήτης συγκλήθηκε, κατά τούς ἐμπνευστές καί διοργανωτές της, γιά νά ἐκφράσει τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀλλά ὁ λόγος τῆς συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου, γιά ἀνάδειξη τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἄγνωστος καί ξένος πρός τήν ἱστορία τῶν Συνόδων τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ ἀλήθεια τῶν πραγμάτων, πού προέκυψαν ἀπό αὐτήν τήν σύγκληση, ὄχι μόνον δέν δικαίωσαν τήν φιλόδοξη στοχοθεσία, ἀλλά ἀνέδειξαν καί τήν κεκαλυμμένη πονηρία τῶν διοργανωτῶν της. Ἄς δοῦμε, ὅμως, ποιά εἶναι ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, καθεαυτήν, καί μέ ποιόν τρόπο τήν «διακήρυξε» ἡ συγκεκριμένη αὐτή «Σύνοδος».
Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς θεμελιώδης ἰδιότητά της, εἶναι δεδομένη ἀπό τήν ἴδια τήν φύση τῆς Ἐκκλησίας καί ἐκφράζει τήν αὐτοσυνειδησία της, ἡ ὁποία διατυπώθηκε ἱστορικά στόν Ὅρο – Ἀπόφαση τῆς Β΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (381), ὁ ὁποῖος ἀπετέλεσε καί τό Σύμβολο τῆς Πίστεως τῆς Ἐκκλησίας.
Στό Σύμβολο τῆς Πίστεως, ὁμολογοῦμε ὅτι πιστεύουμε «εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν». Ἄν, ὅμως, ἡ Ἐκκλησία εἶναι «Μία» –κατά τό Σύμβολο τῆς Πίστεώς μας- τότε, δέν μποροῦν, κατά κυριολεξία, νά ὑπάρχουν ἑτερόδοξες-αἱρετικές Ἐκκλησίες.
Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ὡς ἰδιότητα τοῦ ἑνός σώματος τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἀπολύτως καί ἀμετακλήτως διασφαλισμένη ἀπό τήν Κεφαλή της, τόν Χριστό, διά

Σύγχρονες μορφές τῆς Ὀρθοδοξίας: παπα-Θανάσης Χατζής.

Του ΑΡΗ ΣΚΙΑΔΟΠΟΥΛΟΥ

Περιοδικό Ταχυδρόμος 10-11-1988

«Η Ορθοδοξία έχει δύο φτερά: την αγάπη και την πίστη. Αν έχει το ένα, δεν πετάει», λέει ο παπα- Θανάσης που πήγε κόντρα στο κατεστημένο της Εκκλησίας και της Πολιτείας, όσες φορές χρειάστηκε, για τα απροστάτευτα παιδιά που φροντίζει. Σαν παραμύθι ακούγεται η ιστορία του απ’ όταν ξαναζωντάνεψε τη Μονή Ντουραχάνη στα Γιάννενα κι έκανε θαύματα στα τέσσερα στρέμματα που την περιβάλλουν, με αρωγό σίγουρα όχι το 3% που δεν δίνει στη Μητρόπολη από τα κεριά, αλλά το ανεξάντλητο κουράγιο του.

Λερό ράσο. Το τινάζει από τον ασβέστη. Ν’ αλλάξει; Όχι να μην αλλάξει. Τέσσερα από τα εκατόν δεκατρία παιδιά που ταΐζει, ντύνει και μαθαίνει γράμματα, παίζουν μπάσκετ. Τους έφτιαξε και γήπεδο μπάσκετ. Τους κουβάλησε κομπιούτερ «να μαθαίνουν τα παιδιά ό,τι χρήσιμο». Τους έχει και βίντεο και τηλεόραση. Σήμερα τα πιο πολλά πήγαν σε γειτονικά χωριά που τα φιλοξενούν οι χωριανοί, να μη νιώθουν μόνα χρονιάρες μέρες. Άλλα είναι ορφανά, άλλα από διαλυμένες οικογένειες κι είναι και κάτι παιδόπουλα που τ’ άφησαν οι γονείς τους ή η μάνα γυρνάει επαρχία για να βγάζει μεροκάματο τη νύχτα.

«Κι ένα απ’ αυτά ήρθε και μου ’πε: “Για τη μάνα, πάτερ, μη με ρωτάς. Ο πατέρας κάπου ταξιδεύει, ναυτικός. Ό,τι θες, ρώτα εμένα”. Το κράτησα το παιδί».

Ο παπα-Θανάσης Χατζής είναι. Άνθρωπος που ως τα δέκα οχτώ του δεν πάτησε πόδι στην εκκλησιά. Δεν ήξερε μήτε πώς κρατάνε το θυμιατό. Πήρε όμως μια μονή διαλυμένη, τη μονή Ντουραχάνη έξω από τα Γιάννενα, απέναντι από τη λίμνη και το τι έκανε εκεί δεν λέγεται. Κόντρα σε υπουργεία και Αρχαιολογικές, κατάφερε να ζωντανέψει ξανά τη μονή και σε τέσσερα στρέμματα, δίπλα, έκανε το καταφύγιο γι’ αυτά τα παιδιά τ’ απροστάτευτα. Τα μάζεψε. Τους έδωσε ρούχα, τους έφτιαξε σχολείο και Λύκειο και τι δεν έκανε για τα παιδιά. Κόντρα   στο κατεστημένο της Εκκλησίας όσες φορές χρειάστηκε. Κόντρα στη γραφειοκρατία της Πολιτείας. Κίνησε γη και ουρανό. Σκαφτιάς, ζήτουλας, μπετατζής, μαραγκός για τα παιδιά. Μαζί με δεκατέσσερις κοπέλες, οι πιο πολλές καθηγήτριες που διδάσκουν, καθαρίζουν, φροντίζουν τα παιδιά. Πήγαν οι «βαλτοί» να τον τσιγκλίσουν. Τον ρώτησε ένας:

-           Έχεις να βγάλουμε τίποτα «άπλυτο» για τους άλλους;

Τους είπε ο παπα-Θανάσης:

-           Άκουσε, παπά μου. Έχω

Ὁ καθηγητὴς Δημήτριος Τσελεγγίδης καταθέτει τὶς δογματικές του διαφωνίες γιὰ τὴν μέλλουσα νὰ συνέλθει «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο»

Ὁ καθηγητὴς δογματικῆς τῆς Θεολογικῆς σχολῆς ΑΠΘ κ. Δημήτριος Τσελεγγίδης, μιλάει ἀποκλειστικὰ στὸ «Ρωμαίικο Ὁδοιπορικό», γιὰ τὴν μέλλουσα νὰ συνέλθει «Ἁγία καὶ Μεγάλη Σύνοδο». Ἐκφράζει τὶς δογματικές του ἐπιφυλάξεις καὶ διαφωνίες σχετικὰ μὲ τὶς προσυνοδικὲς καὶ ὄχι μόνο ἀποφάσεις καὶ καλεῖ κλῆρο καὶ λαὸ νὰ μείνουμε «ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ», ὅπως ἔκαναν διαχρονικὰ ὅλοι οἱ Ἅγιοί μας. Διαβάστε τὰ ἐρωτήματα ποὺ τοῦ τέθηκαν…
Ἐρωτήματα πρὸς κ. Δημήτριο Τσελεγγίδη:

1) Μὲ τὴν σύγκλιση τῆς λεγομένης «Ἁγίας καὶ Μεγάλης Συνόδου» τὸν προσεχῆ Ἰούνιο, στὴν φετινὴ ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς, ὁλοκληρώνεται μία προσπάθεια ποὺ ἔχει τὴν ἀφετηρία της στὶς ἀρχὲς τοῦ προηγούμενου αἰώνα, ἐπὶ πατριαρχίας Μελετίου Μεταξάκη καὶ συνεχίστηκε μὲ διάφορες προσπάθειες μέχρι τὶς μέρες μας. Θεωρεῖτε πώς στὸ διάστημα αὐτὸ ὑπῆρξαν δογματικὰ θέματα ἢ θέματα πού νὰ ἀπαιτοῦν τὸν οἰκουμενικὸ χαρακτήρα αὐτὸ τῆς Συνόδου, γιὰ νὰ ληφθοῦν ἀντίστοιχες ἀποφάσεις ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ἐν συνόλω; Μὲ ἄλλα λόγια ἡ Σύνοδος αὐτή, μὲ τὴν προοπτικὴ πού τῆς δίνεται ἀπὸ τοὺς διοργανωτές, ἔχει πραγματικὸ σκοπὸ ἢ χρησιμοποιεῖται ὡς πρόφαση γιὰ τὴν περαιτέρω προώθηση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

2) Τελικῶς, οἱ ἀποφάσεις τῆς ἐν λόγω Συνόδου κατὰ πόσο μπορεῖ νὰ εἶναι δεσμευτικὲς γιὰ τὸ Πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἂν ληφθοῦν τελικὰ ὅπως πάρθηκαν στὶς προσυνοδικὲς διαδικασίες;

3) Μὲ τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο δρομολογήθηκαν οἱ ἐργασίες τῆς ἐν λόγω Συνόδου, τυχὸν κείμενα ποὺ ὑπεγράφησαν ἀπὸ ἀντιπροσώπους τῶν Ἐκκλησιῶν κατὰ τὶς προσυνοδικὲς συναντήσεις, γιὰ τὰ ὁποία ἀποδεδειγμένα δὲν ἔχουν λάβει γνώση οἱ Ἱεραρχίες - στὸ σύνολό τους - τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν, δὲν εἶναι δεσμευτικὰ ὅπως μᾶς λέτε. Θὰ τηρηθεῖ τελικῶς ἡ προϋπόθεση τῆς ὁμοφωνίας γιὰ τὶς τελικὲς ἀποφάσεις τῆς Συνόδου;

4) Ὑπῆρξε ἀπάντηση τῆς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος στὶς ἐπιστολές σας γιὰ τὰ κείμενα τῆς Μεγάλης Συνόδου;

5) Τί προβλέπει τὸ κείμενο περὶ τῆς χορήγησης αὐτονόμου σὲ κάποια Ἐκκλησία; Ὑπάρχει φόβος νὰ κηρυχθοῦν ὡς αὐτόνομη Ἐκκλησία οἱ Νέες Χῶρες καὶ ἔτσι νὰ ὑπαχθοῦν στὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο περίπου στὰ πρότυπα τῆς ἡμιαυτόνομης Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης;

6) Ἂν τελικὰ ἐγκριθεῖ τὸ κείμενο γιὰ τὶς σχέσεις μὲ τοὺς ἑτεροδόξους ἀπὸ τὴ Μεγάλη Σύνοδο χωρὶς σοβαρὲς ἀλλαγές, τί θὰ πρέπει νὰ γίνει ἔπειτα; Ποιὰ θὰ πρέπει νὰ εἶναι, ἡ ἐνδεδειγμένη ἀντίδραση (ἱεραρχῶν καὶ ἁπλῶν πιστῶν) στὴν περίπτωση αὐτή;

Πηγή: Ρωμαίϊκο Οδοιπορικό