...τοῖς πᾶσι γίνεται πάντα...

 Ἑκάστῳ δὲ ποικίλως ὁ Σωτὴρ γίνεται πρὸς τὸ συμφέρον. Τοῖς μὲν γὰρ εὐφρόσυνης χρείαν ἔχουσιν, ἄμπελος γίνεται·

τοῖς δὲ χρείαν ἔχουσι εἰσελθεῖν, ἕστηκε θύρα·

καὶ τοῖς χρείαν ἔχουσι προσενεγκέναι τὰς εὐχάς, ἕστηκε μεσίτης ἀρχιερεύς. 

 

Πάλιν τοῖς ἔχουσιν ἁμαρτίας, γίνεται πρόβατον, ἵνα ὑπὲρ αὐτῶν σφαγιασθῇ·

 

τοῖς πᾶσι γίνεται πάντα, μένων αὐτὸς κατὰ φύσιν ὅπερ ἐστίν. 

 

Μένων γὰρ καὶ ἔχων τὸ τῆς υἱότητος ἀληθῶς ἀπαράτρεπτον ἀξίωμα, κάλλιστος οἷα τις ἰατρὸς καὶ διδάσκαλος συμπαθής, συμπεριφέρεται ταῖς ἡμετέραις ἀσθενείαις.

 

Κύριος ὤν κατᾶ ἀλήθειαν,  οὐκ ἐκ προκοπῆς τὸ κυριεύειν λαβών, ἀλλ'  ἐκ φύσεως τὸ τῆς κυριότητος ἔχων ἀξίωμα.

 

Ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων

 

 

Σχετικά μέ τόν χαιρετισμό «Χριστός ἐτέχθη»

 

Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

 
Ὅταν λέμε: «Χριστός ἐτέχθη», εἶναι τό ἴδιο μέ τό νά λέμε: «Ὁ Μεσσίας γεννήθηκε», ἤ «ὁ Βασιλιάς γεννήθηκε», ἤ «ὁ Σωτήρας γεννήθηκε»!

Μέ τόν χαιρετισμό αὐτό ἰσχυριζόμαστε καί μαρτυροῦμε ὁ ἕνας στόν ἄλλο, ὅτι ἦρθε στόν κόσμο Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔπρεπε νά ἔρθει γιά τή σωτηρία τῆς γενεᾶς τῶν ἀνθρώπων, καί ὅτι ἐκτός Αὐτοῦ ἄλλον δέν πρέπει νά περιμένουμε.

Ἐκεῖνος, τόν ὁποῖο ὁ Θεός ὑποσχέθηκε στούς προπάτορές μας ὅταν διώχθηκαν ἀπό τόν Παράδεισο,

Ἐκεῖνος τόν ὁποῖο οἱ ἀσεβεῖς λαοί μόλις πού διαισθάνονταν,

Ἐκεῖνος πού οἱ Ἑβραῖοι προφῆτες ξεκάθαρα προφήτευσαν,

Ἐκεῖνος γιά τόν ὁποῖο ἡ ἀβοήθητη ἀνθρωπότητα χιλιάδες χρόνια πονεμένα ἀναστέναζε,

Ἐκεῖνος ἔλαμψε στή γῆ ὅπως ὁ ἥλιος μετά ἀπό μακριά νύχτα.

Κι ἔτσι ὅταν λέμε: «Χριστός ἐτέχθη», μαρτυροῦμε καί ὅτι ὁ Ὕψιστος κράτησε τήν ὑπόσχεσή Του, καί ὅτι ἡ προαίσθηση τῆς ἀνθρωπότητας ἐκπληρώθηκε, καί ὅτι οἱ προφητεῖες τῶν προφητῶν πραγματοποιήθηκαν, καί ὅτι οἱ ἀνθρώπινοι ἀναστεναγμοί χόρτασαν χαρά.

«Χριστός ἐτέχθη».

Ὁ Μεσσίας γεννήθηκε, ὁ Πανθαύμαστος, ταυτόχρονα Ἄνθρωπος καί Θεός, ἦρθε γιά νά ξεκουραστοῦν ἐπάνω Του τά κουρασμένα ἀνθρώπινα μάτια καί νά μήν κοιτάξουν

Ἑρμηνεία στὸν Χριστουγεννιάτικο Ἰαμβικὸ Κανόνα Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ

  

Ἀπόδοσή στήν νεοελληνική ἀπὸ τὸν φιλόλογο Γεώργιο Ἔξαρχο

Ὠδὴ α΄

Ἔσωσε λαόν, θαυματουργῶν Δεσπότης Ὑγρὸν θαλάσσης, κῦμα χερσώσας πάλαι. Ἑκὼν δὲ τεχθεὶς ἐκ Κόρης, τρίβον βατὴν Πόλου τίθησιν ἡμῖν· ὃν κατ᾿ οὐσίαν Ἶσόν τε Πατρί, καὶ βροτοῖ δοξάζομεν.

Ἀπόδοση

Ὁ Δεσπότης Θεὸς ἔσωσε θαυματουργικὰ τὸν λαὸ (τοῦ Ἰσραήλ), μετατρέποντας σὲ στεριά τὸ κύμα (τῆς Ἐρυθρᾶς θάλασσας), θέλησε νὰ γεννηθεῖ ἀπὸ Παρθένο Κόρη, κάνοντας διαβατὸ σὲ ἐμᾶς τὸν δρόμο (τοῦ Παραδείσου). Ἂς δοξάσουμε Αὐτὸν ποὺ εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος Ἄνθρωπος.

  

Ὠδὴ γ΄

Νεῦσον πρὸς ὕμνους, οἰκετῶν Εὐεργέτα Ἐχθροῦ ταπεινῶν, τὴν ἐπηρμένην ὀφρύν· φέρων τε παντεπόπτα, τῆς ἁμαρτίας Ὕπερθεν ἀκλόνητον, ἐστηριγμένους Μάκαρ μελῳδούς, τῇ βάσει τῆς πίστεως.

Ἀπόδοση

Στῆσε τὸ αὐτί σου στοὺς ὕμνους ποὺ ψέλνουμε τῶν οἰκετῶν σου, Εὐεργέτη, καὶ ταπείνωσε τὸ ἀνασηκωμένο φρῦδι (τοῦ διαβόλου) ὑψώνοντας, Ἐσύ ποὺ τὰ βλέπεις ὅλα, ἐμᾶς τοὺς μελωδούς σου, ἀπάνω ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, στηριγμένους στὴν βάση τῆς πίστεως.

Ὠδὴ δ΄

Γένους βροτείου, τὴν ἀνάπλασιν πάλαι ᾌδων Προφήτης, Ἀββακοὺμ προμηνύει Ἰδεῖν ἀφράστως, ἀξιωθεὶς τὸν τύπον·

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς-Ὑπάρχουν σήμερα πραγματικοὶ χριστιανοί;

Υπάρχουν υπάρχουν πολλοί. Eάν δεν υπήρχαν ο λαμπερός ήλιος θα έσβηνε. Αλιώτικα προς τί θα φώτιζε τόσο πολύτιμο καντήλι σ’ ένα θηριοτροφείο; θα χρειαζόμουν πολύ χαρτί για να γράψω τα θαυμάσια παραδείγματα των πραγματικών χριστιανών που συνάντησα στη ζωή μου. Και σ’ εσένα πολύς χρόνος να τα διαβάσεις και να γλυκαίνεις την ψυχή σου. Προς το παρόν κοίταξε τον εαυτό σου σε αυτό το ένα παράδειγμα:
Είχαμε πάει το προηγούμενο καλοκαίρι στη Μάτσβα. Σε ένα μικρό σταθμό περιμέναμε το τρένο. Παρατήρησα μία γριά χωριάτισσα δίπλα στις ράγες. Μαραμένο γέρικο πρόσωπο όμως φωτισμένο με εκείνο το παράξενο μυστηριώδες φως που συχνά παρατηρείται στα πρόσωπα πνευματικών ανθρώπων. Τη ρώτησα:

Ποιον περιμένεις αδελφή;

Εεεε! όποιον μου στείλει ο Κύριος είπε εκείνη.

Από τη συζήτηση

ΟΤΑΝ ΕΛΘΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

 Ἅγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης

“Όταν βρεις τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτε άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει ο Χριστός. Ζεις στα άστρα, στο άπειρο, στον ουρανό με τους αγγέλους, με τους αγίους, στη γη με τους ανθρώπους, με τα φυτά, με τα ζώα, με όλους, με όλα.
Όπου υπάρχει η αγάπη στον Χριστό, εξαφανίζεται η μοναξιά. Είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ούτε μελαγχολία, ούτε αρρώστια, ούτε πίεση, ούτε άγχος, ούτε κατήφεια, ούτε κόλαση.
Ο Χριστός είναι σ΄ όλες σου τις σκέψεις, σ΄ όλα σου τα έργα. Έχεις την χάρη και μπορείς όλα να τα υποφέρεις για τον Χριστό. Ακόμη μπορεί να πάσχεις και αδίκως. Να υποφέρεις αδικίες για τον Χριστό και μάλιστα με χαρά. Όπως έπαθε Εκείνος, το ίδιο κι εσύ μπορείς να πάσχεις αδίκως. Διάλεξες τον Χριστό για να μην πάθεις; Τι λέει ο Απόστολος Παύλος; “Χαίρω εν τοις παθήμασί μου”. Αυτή είναι η θρησκεία μας. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν΄ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί μόνο στον θείο έρωτα. Έτσι θα την αγαπήσει κι Εκείνος.
Όταν έλθει ο Χριστός στην καρδιά, η ζωή

Εὐλογεῖται, φῶς και σκότος, νύκτες καὶ ἡμέρες τὸν Κύριον

 

Θὰ ἀνάψουμε τὸ φῶς καὶ τὰ σκοτάδια θὰ φύγουν μόνα τους...

 

Ταπεινοφροσύνη ἀληθινὴ καὶ ταπεινοφροσύνη ψεύτικη. Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

 

“Κανείς ἃς μὴ σᾶς κατακρίνει, δείχνοντας δῆθεν ταπεινοφροσύνη”, λέει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος.Ἀληθινὴ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ οἰκείωση τοῦ φρονήματος τοῦ Χριστοῦ, “ὁ ὁποῖος, ἂν καὶ ἦταν Θεός, …τὰ ἀπαρνήθηκε ὅλα καὶ πῆρε μορφὴ δούλου, ἔγινε ἄνθρωπος, καὶ ὄντας πραγματικὸς ἄνθρωπος, ταπεινώθηκε θεληματικά, ὑπακούοντας μέχρι θανάτου, καὶ μάλιστα θανάτου σταυρικού”.Ἡ ἀληθινὴ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ διάκριση, ποὺ ἀποτελεῖ δῶρο Θεοῦ, ἐνέργεια τῆς θείας χάριτος στὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.

Ὑπάρχει και αυτόβουλη ταπεινοφροσύνη. Αὐτὴ εἶναι ἐφεύρημα ψυχῆς φιλόδοξης, ψυχῆς πλανεμένης καὶ αὐταπατημένης, ψυχῆς ποὺ κολακεύει τὸν ἑαυτό της καὶ ζητάει τὴν κολακεία τοῦ κόσμου, ψυχῆς ποὺ ὁλοκληρωτκᾶ προσηλώθηκε στὶς ἐπίγειες ἐπιτυχίες καὶ ἀπολαύσεις, ψυχῆς ποὺ λησμόνησε τὴν αἰωνιότητα καὶ τὸν Θεό.
Ἡ αὐτόβουλη, ἡ ἐπινοημένη, ἡ πλαστὴ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἕνα σύνολο ἀναρίθμητων καὶ ποικίλων τεχνασμάτων, μὲ τὰ ὁποῖα ἡ ἀνθρώπινη ὑπερηφάνεια προσπαθεῖ νὰ ὑποκλέψει τὴ δόξα τῆς ταπεινοφροσύνης ἀπὸ τὸν τυφλωμένο κόσμο, τὸν κόσμο ποὺ ἀγαπᾶ τὰ δικά του, τὸν κόσμο ποὺ ἐγκωμιάζει τὸ ἐλάττωμα, ὅταν αὐτὸ καλύπτεται πίσω ἀπὸ τὸ προσωπεῖο τῆς ἀρετῆς, τὸν κόσμο ποὺ μισεῖ τὴν ἀρετή, ὅταν αὐτὴ παρουσιάζεται μπροστά του μὲ τὴ θεία ἁπλότητά της, μὲ τὴν ἁγία καὶ σταθερὴ ὑποταγὴ στὸ Εὐαγγέλιο.
Τίποτα δὲν εἶναι τόσο ἐνάντιο στὴν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ ὅσο ἡ αὐθαίρετη ταπεινοφροσύνη, ποὺ ἀπορρίπτει τὸν ζυγὸ τῆς ὑπακοῆς στὸν Κύριο καὶ ὑπηρετεῖ τὸν σατανᾶ, φορώντας τὸν μανδύα τῆς ὑπηρεσίας τοῦ Θεοῦ.
Ἂν κοιτάζουμε ἀκατάπαυστα τὴν ἁμαρτωλότητά μας, ἂν προσπαθοῦμε νὰ παρατηροῦμε κάθε τῆς ὄψη, δὲν θὰ βροῦμε μέσα μας καμιὰν ἀρετή, οὔτε τὴν ταπεινοφροσύνη.
Ἡ ἀληθινὴ ταπείνωση κρύβει τὴν ἀληθινὴ ἀρετή, ὅπως μιὰ σεμνὴ κόρη κρύβει τὴν ὀμορφιὰ τῆς μ’ ἕνα κάλυμμα, ὅπως τὰ “ἅγια των ἁγίων” κρύβονταν ἀπὸ τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸ καταπέτασμα.
Ἡ ἀληθινὴ ταπεινοφροσύνη εἶναι ὁ χαρακτήρας τοῦ

Ἱδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται

«Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα·ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα. Βλέπε οὖν ψυχή μου, μή τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μή τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καί τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῇς· ἀλλά ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶ ὁ Θεός ἡμῶν, προστασίαις τῶν ἀσωμάτων, σῶσον ἡμᾶς.»

 

Παιδιά μου...

...θέλω να πιστέψετε στη δύναμη του Χριστού.

Αν ζήσετε Χριστό, τότε όλα θα τα νικήσετε.

π. Αθανάσιος Χατζής

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δίνεται στὸ Χριστὸ ξεπερνάει τὶς δυσκολίες χωρὶς νὰ φθείρεται

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δίνει τὴν καρδιά του στὸ Χριστό, ὅπως ὁ μοναχός, αὐτὸς γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος. Ἀνοίγει ὁ νοῦς του, γίνεται ἄλλος ἄνθρωπος. Ἀνοίγει ὁ νοῦς του, γεμίζει μὲ τὸ Χριστό. Ἀκούεις; Μὲ καταλαβαίνεις; Μὲ τὸ Χριστό. Καὶ ὅταν ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ εἶναι γεμάτη ἀπὸ Χριστό, τότε αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος εἶναι σοφός, εἶναι ἔξυπνος, τοῦ τὰ διδάσκει ὅλα τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ.

... Σὲ κάθε δυσκολία ποὺ τοῦ παρουσιάζεται, δὲν τὰ χάνει, δὲν ἀπελπίζεται, ἀλλὰ προσφεύγοντας στὸ Χριστὸ, ποὺ εἶναι μέσα του, βρίσκει ὡραίους καὶ εὔκολους τρόπους νὰ τὴν ξεπερνάει, χωρὶς νὰ τοῦ στοιχίζει.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔχει δώσει τὴν καρδιὰ του στὸ Χριστὸ δὲν ὑποφέρει, ὅσες δυσκολίες καὶ νὰ συμβοῦν. Χαίρεται, εἶναι γεμάτος ἐσωτερικὴ χαρὰ. Εἶναι δραστήριος, προσεκτικὸς. Δὲν κάνει λάθη, ζημιές. Τὸ μυαλό, τὰ χέρια, τὰ πόδια, ὅλα κινοῦνται ἀπὸ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ εἶναι κουτός;

Βέβαια, ὑπάρχουν περιπτώσεις ποὺ πρέπει νὰ κάνει τὸν κουτό, γιὰ χάρη τοῦ Χριστοῦ. 

-Δηλαδή, πῶς θὰ κάνει τὸν κουτό;

-Ὅταν σιωπήσει ἐν γνώσει, μὲ κάποιο ἐσωτερικὸ σκοπὸ, κάνει πὼς δὲν κατάλαβε, κάνει πὼς δὲν ξέρει, διότι ἔχει ἕνα καλὸ σκοπό. Αὐτὰ θὰ τοῦ τὰ διδάξει σιγὰ σιγὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Διότι ὅταν ἔχουμε μέσα μας τὸ Χριστὸ, δὲ ζοῦμε κανονίζοντας ἐμεῖς τὸν ἑαυτό μας. Ζεῖ ἐν ἡμῖν Χριστός, καὶ κανονίζει αὐτὸς τὴ ζωή μας.

Ἁγίου γέροντος Πορφυρίου

Ἀπὸ τὸ βιβλίο Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, ἐκδόσεις Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτήρος, Μήλεσι Ἀττικῆς