Πρότυπα γυνακῶν

π . Δ η μ η τ ρ ί ο υ Μ π ό κ ο υ

 
Ὁ Χριστὸς ἐξέπνευσε πάνω στὸν Σταυρό. Τὸ ἄψυχο σῶμα του,
κρεμασμένο καὶ ἐγκαταλελειμμένο, κινδύνευε νὰ πεταχτεῖ μὲ τὰ σώματα τῶν ληστῶν, νὰ γίνει βορὰ ὀρνέων, νὰ βεβηλωθεῖ, νὰ χωθεῖ πρόχειρα σὲ κάποιο λάκκο. Ἡ Παρασκευὴ ἔσβηνε, ἡ μεγάλη μέρα τοῦ ἑβραϊκοῦ Πάσχα, τὸ Σάββατο, ἄρχιζε. Ὅ,τι ἦταν νὰ γίνει, ἔπρεπε νὰ γίνει ἄμεσα. Ἦρθαν τότε ὁ Ἰωσὴφ καὶ ὁ Νικόδημος, ἄρχοντες τῶν Ἰουδαίων, καὶ μὲ τὴν ἄδεια τοῦ Πιλάτου ἐνταφίασαν, βιαστικὰ μέν, ἀλλὰ μὲ ὅλους τους τύπους καὶ τὰ τελετουργικὰ τῶν Ἑβραίων, τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Οἱ Μυροφόρες, πανταχοῦ παροῦσες, παρακολούθησαν καὶ βοήθησαν στὴν ταφή. Κατόπιν ἀγόρασαν καὶ αὐτὲς ἀρώματα καὶ ἦλθαν μὲ τὸ χάραμα τῆς Κυριακῆς νὰ ἀλείψουν τὸν Ἰησοῦ. Ὁ ἄγγελος ὅμως τοὺς ἀνήγγειλε ὅτι ὁ Κύριος «ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε» (Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων).

Οἱ ἀδύναμες Μυροφόρες ἀποδείχτηκαν οἱ πιὸ ἀξιοθαύμαστες γυναῖκες. Ἀπέδειξαν τὴν ἀκατάβλητη ἰσχὺ τοῦ φύλου τους. Οἱ ἄντρες μαθητές, ἔχοντας γιὰ πυξίδα τὴ λογική τους, εἶχαν τρομοκρατηθεῖ στὸ ἔπακρο. Οἱ γυναῖκες μαθήτριες, ἀκούοντας μόνο τὴν καρδιά τους, εἶχαν ἀψηφήσει τὰ πάντα. Δυὸ προσεγγίσεις διαφορετικές, μὲ τὴν καρδιὰ νὰ ὑπερισχύει κατὰ κράτος.

Ἀξίζει λοιπὸν νὰ θεωρηθοῦν πρότυπα τῶν γυναικῶν οἱ σεμνές, ἀθόρυβες, ἀλλὰ δυναμικὲς Μυροφόρες. Καὶ πρῶτο βέβαια καὶ ἀξεπέραστο πρότυπο κάθε γυναίκας ἀποτελεῖ ἡ πρώτη Μυροφόρα. Ἡ Μητροπάρθενος Θεοτόκος, ἡ Παναγία. Τὸ ἀνυπέρβλητο πρότυπο μητέρων καὶ παρθένων. Γύρω ἀπὸ αὐτὴν ἦταν συνασπισμένες οἱ ὑπόλοιπες. Δὲν ἀποχωρίστηκε ποτὲ τὸν Υἱό της. Οὔτε τὴν ὥρα τοῦ Πάθους.

Ἀκόμα καὶ μετὰ τὴν ταφή, μᾶλλον δὲν ἔφυγε καθόλου ἀπὸ τὸν τάφο.
«Ἦν δὲ ἐκεῖ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ ἡ ἄλλη Μαρία, καθήμεναι ἀπέναντι τοῦ τάφου». Κανένας φόβος δὲν κλόνισε τὴ μητρική της καρδιά. Ἡ ἀγάπη της ὑπερκέρασε τὰ πάντα.
Ἀλλὰ καὶ ὅλες οἱ Μυροφόρες εἶναι πρότυπα. Πρότυπα παρθενίας, μητρότητας, συζυγίας. Πρότυπα ἀνδρείας. Σήμερα, σὲ ἕναν κόσμο ὅπου τὰ πάντα διαλύονται παταγωδῶς καὶ ταχύτατα, ἔχει καὶ ἡ γυναίκα χάσει τὸν ἑαυτό της ἐντελῶς (τὸ ἴδιο φυσικὰ καὶ ὁ ἄντρας). Κατάντησε ἕνα ἐργαλεῖο μόνο στὰ χέρια ὅλων τῶν ἐπιτηδείων. Ἕνα πιόνι στὴν παγκόσμια σκακιέρα τῆς ἐμπορευματοποίησης τῶν πάντων.

Ἀντὶ νὰ αὐτοπροσδιορίζεται, ἑτεροκαθορίζεται κατὰ τὰ γοῦστα
καὶ τὰ συμφέροντα τῶν ἰσχυρῶν. Ὑποχρεώθηκε ἔτσι νὰ προσκυνήσει ὅλα τὰ ἐξευτελιστικὰ εἴδωλα τῆς ἐποχῆς, μὲ κορυφαῖα τὴ μόδα καὶ τὴν πορνογραφία. Δὲν γνωρίζει πιὰ ἠθικὸ ἢ ἀνήθικο. Ντύνεται ἢ γδύνεται ὅπως ὑπαγορεύουν οἱ σύγχρονοι θεοί της. Ἀκόμα καὶ τὸ τέλειο ξεγύμνωμα εἶναι καλὸ καὶ ἠθικό, ἂν τὸ ἐπιτάσσει ἡ μόδα, ποὺ οἱ ἀπαιτήσεις της, ὅσο ἐξευτελιστικὲς κι ἂν εἶναι, γίνονται ἀμέσως καὶ μὲ ἀπόλυτη εὐλάβεια ἀποδεκτές. Ντύνουν ἢ γυμνώνουν τὴ γυναίκα ὅπως θέλουν.
Ἡ ἴδια δὲν ἔχει λόγο, δὲν ἔχει πρόσωπο, εἶναι μιὰ ἀπρόσωπη μάζα στὰ χέρια τους. Ἔσχατη κατάπτωση!
Οἱ σεμνὲς Μυροφόρες μὲ προεξάρχουσα τὴν πάνσεμνη Παναγία, βρῆκαν τὴ δύναμη νὰ ἀμφισβητήσουν τὸ κατεστημένο, τὴν παντοδύναμη ἐξουσία, τὴ φαυλότητα τῆς ἐποχῆς τους. Ἐμπνέουν καθόλου τὴ σημερινὴ γυναίκα;

Ποιὰ θὰ τολμοῦσε σήμερα νὰ πάει κόντρα στὸ σύστημα, νὰ αψηφήσει τὸν θεὸ τῆς μόδας, νὰ κυκλοφορήσει στοὺς δρόμους μὲ σεμνότητα;

Χριστὸς ἀνέστη! Χρόνια πολλά! Καλὴ εὐλογημένη ἑβδομάδα!

 

 

 

Ἡ άναζήτηση τῆς ἀλήθειας

 

π . Δ η μ η τ ρ ί ο υ Μ π ό κ ο υ

 
Ὁ ἀπόστολος Θωμᾶς χωρίστηκε ἀπὸ τοὺς ἄλλους μαθητὲς καὶ ἔχασε τὴν εὐκαιρία νὰ δεῖ τὸν ἀναστημένο Χριστὸ στὴν πρώτη του ἐμφάνιση, «οὔσης ὀψίας τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ τῇ μιᾷ τῶν σαββάτων». Ἔδειξε ἀπροθυμία νὰ πιστέψει ἀμέσως τὸ ἀπίστευτο καὶ ἔθεσε ὅρους. Ἤθελε νὰ εἶναι αὐτόπτης, νὰ βεβαιωθεῖ ἰδίοις ὄμμασι, νὰ ἔχει ἄμεση ἐμπειρία.

Ὁ Χριστὸς ἀνταποκρίθηκε στὴν πρόκληση, γιατὶ ὁ Θωμᾶς ἦταν εἰλικρινὴς ἀναζητητὴς τῆς ἀλήθειας. Δὲν ἔψαχνε γιὰ ἀφορμὲς νὰ ἀπορρίψει τὸν Χριστό, ἀλλὰ γιὰ ἀτράνταχτες μαρτυρίες νὰ τὸν βρεῖ (Κυριακὴ τοῦ Θωμᾶ).
Τὴν ἴδια στάση κρατάει ὁ Θεὸς ἀπέναντι σὲ κάθε ἄνθρωπο ποὺ
προσπαθεῖ εἰλικρινὰ νὰ ἀνακαλύψει τὴν ἀλήθεια. Σὲ ὅποιον ὑπάρχει τὸ κίνητρο τῆς ἀγάπης γιὰ τὴν ἀλήθεια, ὁ Θεὸς ἐμφανίζεται.
Λέει ὁ Μητροπολίτης Σουρὸζ Ἀντώνιος:
Ἕνας ἄντρας ἦρθε στὴν ἐκκλησία νὰ δώσει ἕνα δέμα σὲ κάποιον ἐνορίτη. Ἦταν ἀρνητικὸς ἀπέναντι στὴν πίστη, ἰδιαίτερα ἀνυπόμονος, σχεδὸν ἐπιθετικός. Ὑπολόγισε

ΝΑ ΕΛΘΕΙ Η ΝΑ ΦΥΓΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ;

 

π. Δ. Μπόκος

Δυὸ δαιμονιζόμενοι θεραπεύτηκαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ στὴ χώρα τῶν Γεργεσηνῶν, ἀλλὰ ἡ θεραπεία τους εἶχε ἕνα σημαντικὸ κόστος γιὰ τοὺς κατοίκους τῆς περιοχῆς. Τὰ πονηρὰ πνεύματα ποὺ βγῆκαν ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, ζήτησαν ἀπὸ τὸν Χριστὸ τὴν ἄδεια νὰ εἰσέλθουν σὲ ἕνα μεγάλο κοπάδι χοίρων ποὺ ἔβοσκαν ἐκεῖ, μὲ ἀποτέλεσμα ὅλοι οἱ χοῖροι (κάπου δύο χιλιάδες κατὰ τὸν εὐαγγελιστὴ Μᾶρκο) νὰ πέσουν ἀπὸ τὸν γκρεμὸ σὲ μιὰ λίμνη καὶ νὰ πνιγοῦν. Οἱ κάτοικοι ζήτησαν τότε ἀπὸ τὸν Χριστὸ νὰ φύγει ἀπὸ τὴν περιοχή τους, προφανῶς φοβούμενοι γιὰ περισσότερες καὶ μεγαλύτερες συμφορές. Καὶ ο Χριστὸς φυσικὰ ἀναχώρησε ἀπὸ τὰ μέρη τους (Κυριακὴ Ε ́ Ματθαίου).

Τὸ ἐρώτημα εἶναι, πῶς γίνεται νὰ θεωροῦμε τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ συμφορὰ καὶ ὄχι εὐλογία; Ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸν κόσμο σὰν φῶς. «Ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα». Ἦρθε νὰ φωτίσει, νὰ ζωογονήσει, νὰ γλυκάνει τὴ ζωή μας ὡς νοητὸς ἥλιος τῆς δικαιοσύνης. Ἀλλὰ πολλοὶ ἄνθρωποι βιώνουν «τὸ φῶς τὸ ἀληθινὸν» σὰν φωτιὰ ποὺ τοὺς κατακαίει. Ἔχουν ἀγαπήσει τὸ σκότος περισσότερο παρὰ τὸ φῶς.
Ἐπειδὴ

"Αὐτοκτονία" τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ ἐπιχειρουμένη "ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν"!

 

 

"Αὐτοκτονία" τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ ἐπιχειρουμένη "ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν"!

●" Ἐάν τολμηθεῖ θά ἐπιφέρει μεγάλες διαστάσεις, χωρισμούς καί σχίσματα"

τοῦ Δημ. Κ. Ἀναγνώστου, Θεολόγου

Στό πλαίσιο τῆς Διαδικτυακῆς Συνάξεως «ΚΟΙΝΩΝΙΑ» τῆς Πανελληνίου Ἑνώσεως Θεολόγων (Π.Ε.Θ.), μέ θέμα: «Ἡ παιδαγωγία τοῦ Τριωδίου καί τῆς Ἁγίας καί Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς», μέ ὁμιλητή τόν Πανοσιολογιώτατο Ἀρχιμανδρίτη π. Μάξιμο Κυρίτση, Καθηγούμενο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίου Διονυσίου τοῦ ἐν Ὀλύμπῳ, πού πραγματοποιήθηκε τήν Κυριακή 20 Φεβρουαρίου 2022 καί ὥρα 19:30, ὁ ὁμιλητής μετά τό πέρας τῆς πολύ ἐνδιαφέρουσας καί ἐποικοδομητικῆς ὁμιλίας του, ἀπήντησε σέ διάφορα ἐρωτήματα τῶν ἀκροατῶν της.

Μεταξύ ἄλλων, ἐτέθη στόν σεβαστό λόγιο Γέροντα ἐρώτημα ὑπό Θεολόγου ἐκ Πελοποννήσου, τό ὁποῖο ἀφοροῦσε στήν προωθουμένη καί μετά μεγάλης προσδοκίας ἀναμενομένη ὑπό τοῦ Φαναρίου "ἕνωσιν τῶν Ἐκκλησιῶν". Ἡ δοθεῖσα ἀπάντησις, λόγῳ τοῦ ἰδιαιτέρου ἐνδιαφέροντός της, παρατίθεται ἐν συνεχεία ἀπομαγνητοφωνημένη ἐκ τῆς συνολικῆς καταγραφῆς τῆς ἐν λόγῳ ἐπιτυχοῦς θεολογικῆς διοργανώσεως.

Τό ὑποβληθέν ἐρώτημα ἦταν:

«Τελευταίως ἀκοῦμε νά ἐκφράζεται μία αἰσιοδοξία ἀπό κάποια κλιμάκια μέσα στήν Ἐκκλησία περί πλησιάσματος τῆς ἡμέρας ἐκείνης, πού τήν ὀνομάζουν "ἡμέρα Κυρίου", τῆς ἑνώσεως μέ τήν Ρωμαιοκαθολική Ἐκκλησία. Ἤθελα νά μᾶς πεῖτε ἐσεῖς ἐάν συμμερίζεστε αὐτήν τήν αἰσιοδοξία, μέ τά δεομένα πού ὑπάρχουν, ἐάν μπορεῖ αὐτή ἡ ἡμέρα νά εἶναι σύντομα, κι ἄν ὅλο αὐτό θά οἰκοδομήσει ἤ θά δημιουργήσει κάποια περαιτέρω προβλήματα.»

Ἡ ἀπάντηση τοῦ σεβαστοῦ Καθηγουμένου ἦταν ἡ κάτωθι:

«Εἶναι μεγάλο τό θέμα, ἀλλά θά ἤθελα νά πῶ τό ἑξῆς. Εἶναι πολύ δύσκολο ἄν ὄχι ἀδύνατο, ἔτσι ὅπως ἔχουν τά πράγματα, νά ὑπάρχει "ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν". Ἐξάλλου καί ὁ Πατριάρχης τό εἶπε, παρ' ὅλα αὐτά πού μερικές φορές κάνει ἐπικοινωνικά (σημείωση ἡμ. : μπορεῖ ὁ καθείς νά ἀντιληφθεῖ τούς λόγους πού ὑπαγόρευσαν αὐτή τήν ἀναφορά), ὅτι ἕνωσις δέν ὑπάρχει ἐάν δέν ἐπανέλθουμε στήν πρώτη χιλιετηρίδα. Καί ἡ πρώτη χιλιετηρίδα τί εἶναι; Εἶναι ἡ κοινή ἄκτιστη ἐνέργεια πού δούλευε καί στήν Ἀνατολή καί στή Δύση καί σέ ὅλον τόν κόσμο. Στή Δύση ἀποκτήθηκε μία ἄλλη παράδοση, ὄπως εἶπα προηγουμένως, εἶναι ἡ παράδοση τοῦ ἡγετικοῦ στοιχείου τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Δέν ξέρω ἀπό ποῦ τό πῆρε.....πάντως τό πῆρε τήν ὥρα πού βγῆκε ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία. Πού συνεργάστηκε μέ τόν Καρλομάγνο, ἀπό ἐκεῖ φαίνεται νά ἔρχεται ἡ ἡγετική αὐτή ἐξουσιαστική δύναμις τοῦ Πάπα καί πού ἔλαβε ἐξουσίες τέτοιες ἀπό τόν Καρλομάγνο πού δέν τίς εἶχαν οὔτε οἱ ὀρθόδοξοι στήν Ἀνατολή. Καί οἱ Ἀνατολικοί ἐπίσκοποι πολλές φορές λάβανε τέτοιες ἐξουσίες, ἀλλά ποτέ δέν ἀλλοίωναν τήν Πίστη. Ἐδῶ ἔχουμε ἀλλοίωση τῆς Πίστεως καί ἦρθε

Ὁ ἀγώνας ἐναντίον τῆς ἁμαρτίας

Ἅγιος Τύχων Ἐπίσκοπος Ζαντόνσκ

 

Δύσκολος εἶναι, τό ἀναγνωρίζω, ὁ ἀγώνας ἐνάντιον αὐτοῦ τοῦ ἐχθροῦ· εἶναι ὅμως ἀπαραίτητος. Πολλοί κάνουν πολέμους καί νικοῦν ἄλλους ἀνθρώπους· εἶναι ὅμως αἰχμάλωτοι καί δοῦλοι στά πάθη τους. Δέν ὑπάρχει πιό ἐνδοξη νίκη ἀπό τή νίκη πάνω στόν ἑαυτό μας. Βραβεῖο χωρίς νίκη δέν ὑπάρχει. Καί νίκη χωρίς ἀγώνα δέν ὑπάρχει.

Ἀδελφέ μου, ἄς καταπιαστοῦμε μ’ αὐτόν τόν ἀγώνα, γιά νά κερδίσουμε μέ τή βοήθεια τοῦ Χριστοῦ τή νίκη, νά πάρουμε ἀπ’ Αὐτόν τό στεφάνι τῆς ἀρετῆς καί νά θριαμβεύσουμε αἰώνια στή Βασιλειά Του.

Ἄς διατυπώσουμε τώρα μερικές σκέψεις, πού δίνουν βοήθεια καί ἐνίσχυση στόν ἀγώνα:

Ν’ ἀκοῦς καί νά προσπαθεῖς νά κατανοεῖς τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ μᾶς ἀποκαλύπτονται ἡ ἁμαρτία καί ἡ ἀρετή, ὥστε ν’ ἀποφεύγουμε τήν πρώτη καί νά ἐπιδιώκουμε τή δεύτερη: «Πᾶσα γραφή θεόπνευστος καί ὠφέλιμος πρός διδασκαλίαν, πρός ἔλεγχον, πρός ἐπανόρθωσιν, πρός παιδείαν τήν ἐν δικαιοσύνῃ, ἵνα ἄρτιος ᾖ ὁ τοῦ Θεοῦ ἄνθρωπος, πρός πᾶν ἔργον ἀγαθόν ἐξηρτισμένος» (Β΄ Τιμ. 3, 16-17). Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ «μάχαιρα τοῦ Πνεύματος» (Ἐφεσ. 6, 17), μέ τήν ὁποία σφαγιάζεται

Δεν ήμασταν καλά και όταν ... ήμασταν καλά! Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης

 Επαναλαμβανόμενες διαπιστώσεις

 

Η εποχή που διανύουμε δεν πάσχει μόνο από σοβαρή οικονομική κρίση αλλά και από κρίση αξιών. Αμφισβητούνται ιστορικές, παραδοσιακές και θεμελιώδεις αρχές. Αρκετοί ενοχλούνται από τη σιωπή των πνευματικών ανθρώπων. Δεν υπάρχει θαρρετή ομολογία, υπεύθυνη αντίσταση, λόγος ζωηρός και βαθύς, που θα αναπαύσει όσους δακρύζουν, για το ξεθεμελίωμα της αγαπητής πατρίδος, τον ευτελισμό της Εκκλησίας, το ξερίζωμα της Παραδόσεως.

Η λήθη του παρελθόντος νοσεί το παρόν. Μοσχοθυμίαμα δεν οσφραίνεται, το ευαγγέλιο αργεί, η ευλάβεια ειρωνεύεται, οι γιαγιάδες δεν λένε παραμύθια και συναξάρια στα εγγονάκια τους, αλλά παρακολουθούν εναγώνια τουρκικά σίριαλ στην έγχρωμη τηλεόραση. Η Αγιά Σοφιά έφυγε από τους τοίχους, που γέμισαν από ημίγυμνους, αλυσοδεμένους τραγουδιστές.
Οι Μικρασιάτες λησμόνησαν και

Ἡ εὐλάβεια πρὸς τὴν Παναγία

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

– Πέστε μας, Γέροντα, κάτι γιὰ τὴν Παναγία.

– Τί νὰ σᾶς πῶ; Μὲ φέρνετε σὲ πολὺ δύσκολη θέση. Γιὰ νὰ μιλήση κανεὶς γιὰ τὴν Παναγία, πρέπει νὰ Τὴν ζήση.

– Γέροντα, καὶ τὸ ὄνομα τῆς Παναγίας ἔχει δύναμη πνευματική, ὅπως τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ;

– Ναί. Ὅποιος ἔχει πολλὴ εὐλάβεια στὴν Παναγία, ἀκούει τὸ ὄνομά Της καὶ ἀλλοιώνεται. Ἤ, ἂν τὸ βρῆ κάπου γραμμένο, τὸ ἀσπάζεται μὲ εὐλάβεια καὶ σκιρτάει ἡ καρδιά του. Μπορεῖ νὰ κάνη ὁλόκληρη Ἀκολουθία μὲ ἕναν συνεχῆ ἀσπασμὸ στὸ ὄνομα τῆς Παναγίας. Καὶ ὅταν προσκυνᾶ τὴν εἰκόνα Της, δὲν ἔχει τὴν αἴσθηση ὅτι εἶναι εἰκόνα, ἀλλὰ ὅτι εἶναι ἡ ἴδια ἡ Παναγία, καὶ πέφτει κάτω λειωμένος, διαλυμένος ἀπὸ τὴν ἀγάπη Της.

– Γέροντα, νὰ μᾶς λέγατε κάτι ἀπὸ τὸ προσκύνημά σας στὴν Παναγία τῆς Τήνου.

– Τί νὰ πῶ; Μιὰ τόσο μικρὴ εἰκόνα κι ἔχει τόση Χάρη! Δὲν μποροῦσα νὰ ξεκολλήσω ἀπὸ κοντά της. Παραμέρισα λίγο, γιὰ νὰ μὴν ἐμποδίζω τοὺς ἄλλους ποὺ ἤθελαν νὰ προσκυνήσουν.

– Μερικοί, Γέροντα, σκανδαλίζονται ἀπὸ τὰ πολλὰ ἀφιερώματα ποὺ ἔχουν οἱ θαυματουργὲς εἰκόνες τῆς Παναγίας.

– Νὰ σᾶς πῶ τί ἔπαθε μιὰ φορὰ ἕνας πολὺ ἁπλὸς καὶ εὐλαβὴς προσκυνητής. Πῆγε

Ένα κράτος αθεΐας απαγόρευσε τις λιτανείες στην Ελλάδα! Και να που αποδείχθηκε πως δεν πρέπει να σταματούν ποτέ!

 

Γράφει ο Ελευθέριος Ανδρώνης

Να που αποδείχθηκε με τον πιο σκληρό τρόπο πως οι λιτανείες δεν πρέπει ποτέ να παύουν σε τούτο τον τόπο.

«Σκηνές Αποκάλυψης». «Βιβλική καταστροφή».« Στο έλεος του Θεού». «Παναγία μου βοήθα μας». Αυτά ακούμε συνεχώς αυτές τις μαύρες μέρες για την πατρίδα μας. Κάθε φορά που η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με ιστορικές θεομηνίες, ξυπνά απότομα από τον λήθαργο η κοιμισμένη συνείδηση.

Ο νους όλων των ανθρώπων αυτομάτως στρέφεται στη Θεϊκή βοήθεια. Λειτουργεί ο πνευματικός νόμος και η «σφαλιάρα» σε ξυπνά από τις ψευδαισθήσεις σου. Παρομοιάζουν τον όλεθρο που ζουν, με σκηνές από τη Βίβλο και με προφητείες του Ιωάννη, ακόμα και άνθρωποι που όταν η ζωή τους είναι ανέφελη, αμφισβητούν και χλευάζουν την Ορθόδοξη πίστη.

Λίγοι, ελάχιστοι είναι αυτοί που εμμένουν στη διεστραμμένη πώρωση τους και ξερνούν οχετό από τα στόματα τους ακόμα και τούτες τις στιγμές. Λίγοι αρνούνται – ακόμα και τώρα – να στρέψουν το βλέμμα στον ουρανό για να ζητήσουν βοήθεια. Και λόγω του εωσφορικού εγωισμού τους,

ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 π. Δημητρίου Μπόκου

Η Μεταμόρφωση του Χριστού έχει σαν κυρίαρχο στοιχείο την πλούσια φωτοχυσία (βλ. και ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 433, Αύγ. 2019). Το πρόσωπο του Χριστού έλαμψε «ως ο ήλιος» και τα ενδύματά του έγιναν αστραφτερά και εντελώς λευκά «ως χιών» και «ως το φως».
Ταυτόχρονα το σύννεφο που σκέπασε τον Χριστό και τους δύο προφήτες, Μωυσή και Ηλία, ήταν φωτεινό. «Ιδού νεφέλη φωτεινή επεσκίασεν αυτούς».
Το φως αυτό δεν έχει καμμία σχέση με το φυσικό φως που γνωρίζουμε. Είναι υπερφυσική ενέργεια του Θεού, άκτιστη, όπως λέγεται στη γλώσσα της Εκκλησίας. Δηλαδή όχι κάτι κτιστό,

Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω;

Κύριος φωτισμός μου καὶ σωτήρ μου· τίνα φοβηθήσομαι; 

 

Κύριος ὑπερασπιστὴς τῆς ζωῆς μου· ἀπὸ τίνος δειλιάσω; 

 

2 ἐν τῷ ἐγγίζειν ἐπ᾿ ἐμὲ κακοῦντας τοῦ φαγεῖν τὰς σάρκας μου, οἱ θλίβοντές με καὶ οἱ ἐχθροί μου, αὐτοὶ ἠσθένησαν καὶ ἔπεσαν. 

 

3 ἐὰν παρατάξηται ἐπ᾿ ἐμὲ παρεμβολή, οὐ φοβηθήσεται ἡ καρδία μου· ἐὰν ἐπαναστῇ ἐπ᾿ ἐμὲ πόλεμος, ἐν ταύτῃ ἐγὼ ἐλπίζω. 

 

4 μίαν ᾐτησάμην παρὰ Κυρίου, ταύτην ἐκζητήσω· τοῦ κατοικεῖν με ἐν οἴκῳ Κυρίου πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, 

 

τοῦ θεωρεῖν με τὴν τερπνότητα Κυρίου καὶ ἐπισκέπτεσθαι τὸν ναὸν τὸν ἅγιον αὐτοῦ. 

 

5 ὅτι ἔκρυψέ με ἐν σκηνῇ αὐτοῦ ἐν ἡμέρᾳ κακῶν μου, ἐσκέπασέ με

Μαργαριτάρια ἀπό τούς λόγους τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου

 

Τί εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ; 

Θεωρία τοῦ Θεοῦ, δοξολογία καὶ ὑμνῳδία μαζί μέ τοὺς ἀγγέλους.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀποκαλύπτεται, φωτίζει, ζωοποιεῖ, ἤ μᾶλλον εἶναι τὸ Ἴδιο φῶς καὶ ζωή. Καθιστᾶ τοὺς ἀνθρώπους ναούς, τοὺς θεοποιεῖ καὶ τοὺς τελειοποιεῖ.

Μήν θέλεις νά μὲ πείσεις μέ τὰ λόγια, ἀλλά μέ τὰ ἔργα. Ἀποστρέφομαι τήν διδασκαλία πού εἶναι ἀντιθέτη μέ τὸν τρόπο ζωῆς.

Καλύτερα νά προσεύχεται ὁ ἄνθρωπος καὶ νά συνομιλεῖ μέ τὸν Θεό, παρὰ ν’ ἀναπνέει·καὶ ἂν μπορεῖ κανεὶς

Ταπεινό φρόνημα

«Σε όλα να έχουμε το ταπεινό φρόνημα πως ό,τι κάναμε, το κάναμε, διότι μας το έδωσε ο Θεός. Ό,τι έχουμε, το έχουμε από τον Θεό. Σου είπε ο λογισμός ότι με το χέρι σου βοήθησες; Ε, ωραία, το χέρι δεν σου το έδωσε ο Θεός; Με το στόμα είπες καλό λόγο; Έσωσες κάποιον άνθρωπο με την καλή συμβουλή; Μη καυχιέσαι. Και τον λόγο και το στόμα σου τα έδωσε ο Θεός. Με τα πόδια έτρεξες και εξυπηρέτησες; Και τούτο του Θεού είναι. Με την καρδιά σου, με την εσωτερική σου φωνή και τον ενδιάθετο λόγο υμνολόγησες τον Θεό, ή σκέφτηκες αγαθό για τον Θεό και για τον πλησίον; Η καρδιά και ο λόγος του Θεού είναι. Μήπως εσύ που γεννήθηκες το ήθελες; Ο Θεός σε έφερε στο «είναι». Αφού όλα είναι δώρα του Θεού και τον Θεό πρέπει να δουλεύουν, τότε εσύ τι προσφέρεις στον Θεό;»


Γέροντας Εφραίμ Αριζόνας

Η λύπη μας δεν οφείλεται στα σφάλματα των άλλων, αλλά στα δικά μας πάθη

Αββά Κασσιανού 

 

Αυτό αποδεικνύει ξεκάθαρα ότι τα πάθη μας δεν διεγείρονται πάντα ως αντίδραση στα σφάλματα των άλλων, αλλά πιο συχνά οφείλονται σε δικό μας φταίξιμο. Γιατί μέσα μας κρύβουμε την αιτία και τα σπέρματα των παθών, τα οποία, μόλις μας κτυπήσει η καταιγίδα των πειρασμών, αμέσως φυτρώνουν και βγάζουν τους καρπούς τους. Στη λύπη δεν φθάνουμε μετά από μια ξαφνική πτώση, αλλά η καταστροφή μας προκαλείται από σφάλματα που, από απροσεξία μας, έχουν χρονίσει μέσα μας.

Ποτέ λοιπόν δεν είναι κανείς αναγκασμένος να αμαρτήσει, όταν τον προκαλεί το σφάλμα του συ­νανθρώπου του, αν δεν έχει ο ίδιος μέσα στην καρδιά του τη ρίζα της αμαρτίας. Δεν θα πρέπει συνεπώς να πιστεύουμε ότι κάποιος πλανήθηκε ξαφνικά και έπεσε στο βάραθρο της αισχρής επιθυμίας, εξαιτίας της θέας ενός εξαισίου ετερόφυλου προσώπου. Θα πρέπει μάλλον να γνωρίζουμε ότι αυτή η θέα ήταν η ευκαιρία, για να βγει στην επιφάνεια μια αρρώστια που επωαζόταν για καιρό μυστικά μέσα του.

Γι’ αυτό ο Θεός, ο Δημιουργός των πάντων, γνωρίζοντας καλύτερα από τον καθένα πως να γιατρεύσει το πλάσμα Του και ότι οι αιτίες και οι ρίζες των παθών μας δεν βρίσκονται

Ἅγιος Παΐσιος: «Τῆς… κακοφάνηκε τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, γιατί εἶπα κανα – δυὸ λόγια μὲ παράπονο!»

Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου, Λόγοι Στ΄, Περὶ Προσευχῆς,
ἐκδ. Ἱερὸν Ἡσυχαστήριον “Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης Θεολόγος”, Βασιλικά

Καθένας ἀπὸ κάποιο γεγονὸς ποὺ τοῦ ἔχει συμβῆ μὲ τὴν βοήθεια ἐνός Ἁγίου, ἔχει καὶ μία ἰδιαίτερη ἀγάπη στὸν Ἅγιο αὐτόν. Μπορεῖ νὰ εἶναι σοβαρὸ αὐτὸ τὸ γεγονός, μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἁπλό. Νά, ἐγὼ ἐπειδὴ ἀπὸ μικρὸς πήγαινα στὸ Ἐκκλησάκι τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, ἐκεῖ στὴν Κόνιτσα, ἔχω σὲ μεγάλη εὐλάβεια τὴν Ἁγία Βαρβάρα. Ἡ Ἁγία μὲ βοήθησε καὶ στὸν στρατό, ὅταν μὲ πῆραν στοὺς ἀσυρματιστές, ἐνῶ ἤμουν ἀγράμματος μὲ βοήθησε ὕστερα καὶ στὸ Σανατόριο μετὰ τὴν ἐγχείριση στοὺς πνεύμονες. Τότε οἱ γιατροί μοῦ εἶχαν πεῖ ὅτι, μόλις θὰ καθάριζε ὁ πνεύμονας, θὰ ἀφαιροῦσαν τὰ λάστιχα καὶ τὸ μηχάνημα. Καὶ ἐνῶ θὰ τὰ ἔβγαζαν σέ πέντε μέρες, εἶχαν περάσει εἴκοσι πέντε μέρες καὶ δὲν τὰ εἶχαν ἀφαιρέσει, καὶ ὑπέφερα πολύ. Τὸ Σάββατο 3 Δεκεμβρίου περίμενα τοὺς γιατρούς, γιὰ νὰ μὲ ἐλευθερώσουν ἀπὸ τὸ μαρτύριο αὐτό, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν φάνηκαν.

Τὴν Κυριακὴ τὸ πρωί, ποὺ ἦταν ἡ μνήμη τῆς Ἁγίας, λέω: «Ἂν ἦταν νὰ βοηθήση ἡ Ἁγία, ἔπρεπε νὰ εἶχε βοηθήσει. Οἱ γιατροὶ ἔφυγαν. Σήμερα, Κυριακή, ἀποκλείεται νὰ ἔρθουν. Τώρα ποιὸς θὰ μοῦ βγάλη τὰ λάστιχα;».

Εἶπα καὶ κανα-δυὸ λόγια μὲ παράπονο: «Ἐγὼ ἄναβα τὰ καντήλια τόσες φορὲς στὸ Ἐκκλησάκι τὰ καντήλια τῆς Ἁγίας, τί καντηλῆθρες, τί λάδια πήγαινα, τὸ καθάριζα, τὸ βόλευα. Δυὸ λάστιχα νὰ μὴ μοῦ βγάλουν;». Μετὰ ὅμως σκέφθηκα: «Φαίνεται, θὰ λύπησα τὴν Ἁγία Βαρβάρα, καὶ γι’ αὐτὸ δὲν φρόντισε νὰ μοῦ τὰ βγάλουν». Ξαφνικὰ ἀκούω θόρυβο. «Τί γίνεται; λέω, κάποιος ἔπαθε κάτι;». «Ἔρχονται οἱ γιατροί», μοῦ λένε. Δὲν ξέρω τί τὸν ἔπιασε τὸν διευθυντὴ καὶ εἶπε στοὺς γιατροὺς πρωὶ-πρωί: «Νὰ πάτε νὰ βγάλετε τὰ λάστιχα τοῦ καλόγερου!». Μπαίνουν στὸν θάλαμο καὶ μοῦ λένε: «Ἔχουμε ἐντολὴ νὰ βγάλουμε τὰ λάστιχα». Τῆς… κακοφάνηκε τῆς Ἁγίας Βαρβάρας, γιατί εἶπα κάνα – δυὸ λόγια μὲ παράπονο! Πρέπει νὰ γκρινιάξης λίγο! Ἀλλὰ καλύτερα εἶναι νὰ μὴν γκρινιάζης, ἔχει ἀρχοντιά, ἅμα δὲν γκρινιάζης.
Βλέπεις, ἕνας Ἅγιος ἄλλοτε δίνει ἀμέσως ὅ,τι τοῦ ζητᾶμε καὶ ἄλλοτε τὸ δίνει ἀργότερα. Ἄλλοτε ἀκούει τὸν προσευχόμενο, γιατί βρίσκεται σὲ καλὴ πνευματικὴ κατάσταση, καὶ ἄλλοτε, γιατί κλαίει καὶ γκρινιάζει σὰν μικρὸ παιδί.

Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάσει; Ούτε τώρα θα χαθούμε. Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης.

- Γέροντα, πώς τα βλέπετε τα πράγματα;
- Εσείς πώς τα βλέπετε;
- Εμείς τι να πούμε, Γέροντα; Εσείς να μας λέγατε.
- Η ησυχία πού επικρατεί με ανησυχεί. Κάτι ετοιμάζεται. Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε. Δεν ξέρω τι θα γίνει· πολύ δύσκολη κατάσταση! Η τύχη τού κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, άλλα ακόμη ό Θεός κρατά φρένο. Χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή με πόνο, για να βάλει ό Θεός το χέρι Του. Να το πάρουμε στα ζεστά και να ζήσουμε πνευματικά. Είναι πολύ δύσκολα τα χρόνια. Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία. Θέλει πολύ φύσημα, για να φύγει. Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα πού θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τους φράκτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερό! Έγινε μία βαβυλώνια. Να κάνουμε προσευχή να βγουν οι άνθρωποι από αυτήν την βαβυλώνια. Διαβάστε την προσευχή των Τριών Παίδων1, να δείτε με πόση ταπείνωση προσεύχονταν και τον 82° Ψαλμό: « Ό Θεός, τις όμοιωθήσεταί σοι, μή σιγήσης...».

 Αυτό πρέπει να γίνει, αλλιώς δεν γίνεται χωριό. Θέλει θεϊκή επέμβαση.
Μπαίνουν μερικές αρρώστιες ευρωπαϊκές και προχωρούν όλο προς το χειρότερο. Μου είπε ένας Κύπριος οικογενειάρχης πού μένει στην Αγγλία:
«Κινδυνεύουμε πνευματικά. Πρέπει να φύγω από την Αγγλία οικογενειακώς».
Βλέπεις εκεί ό πατέρας να παίρνει την κόρη, ή μάνα τον γιό. Όλους τους στεφανώνουν, όλους τους ευλογούν. Κάτι πράγματα..., ντρέπομαι να τα πω.
Και εμείς κοιμόμαστε με τα τσαρούχια. Δεν λέω να πάρουμε πλακάτ, αλλά να στρέψουμε την προσοχή μας στον μεγάλο κίνδυνο πού περιμένουμε και να υψώνουμε τα χέρια στον Θεό. Να κοιτάξουμε πώς να

Άγιος Γέροντας Παΐσιος : Δεν οφελούν οι μετάνοιες χωρίς ταπείνωση

Οι μεγάλοι στην ηλικία που δεν δέχονται ύβρεις και αυστηρές παρατηρήσεις, για να θεραπευθούν η για να λάβουν μισθό (όταν δεν φταίνε), είναι πιο ανόητοι και από τα μωρά παιδιά, που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν τον γιατρό, διότι φοβούνται την ένεση (μην τους τρυπήσει με την βελόνα), και υποφέρουν τον πυρετό συνέχεια και τον βήχα.

Περισσότερη ευγνωμοσύνη οφείλουμε σ’ αυτούς που μας κέντησαν και βγήκαν τα αγκάθια της ψυχής μας, παρά σ’ εκείνους που θα έσκαβαν δωρεάν την περιοχή μας και θα μας φανέρωναν τον κρυμμένο μας άγνωστο θησαυρό.

Δεν ωφελεί να τρίβει κανείς τα γόνατά του με αμέτρητες μετάνοιες, εάν δεν τρίβει παράλληλα και την μούρη του με την ταπείνωση (την εσωτερική μετάνοια).

Εκείνος που ζητάει ταπείνωση από τον Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός, για να τον ταπεινώσει,

Τί είναι η Παλαιά Διαθήκη; (ζ) «ΤΙΜΩΡΕΙ» Ο ΘΕΟΣ;

 π. Δημητρίου Μπόκου

Πολλές ενστάσεις εγείρονται σήμερα για το πρόσωπο που επιδεικνύει ο Θεός στην προ Χριστού εποχή. Πολλοί προσάπτουν στον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης υπέρμετρη σκληρότητα και κακία προς τον άνθρωπο. Θεωρούν ότι δεν έχει καμμιά σχέση με το πρόσωπο του Θεού της αγάπης που αναδεικνύεται στην Καινή Διαθήκη. Φτάνουν να μιλούν για δυο διαφορετικούς, διαμετρικά αντίθετους θεούς. Μερικοί, προχωρώντας ακόμα παραπέρα, δεν διστάζουν να βλασφημήσουν, ταυτίζοντας τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης με τον σατανά.
Αγνοούν όσοι σκέπτονται έτσι, ότι ο Θεός μιλάει πάντα με τη γλώσσα που κατανοούν οι άνθρωποι της κάθε εποχής. Ότι μεταχειρίζεται τρόπους και μεθόδους που ανταποκρίνονται

Οι λογισμοί του ανθρώπου δείχνουν την πνευματική του κατάσταση

 Αγίου Γέροντα Παϊσίου

 - Γέροντα, πώς γίνεται το ίδιο πράγμα νά το βλέπουν διαφορετικά δύο άνθρωποι;
- Όλα τα  μάτια  βλέπουν  το  ίδιο  καθαρά;  Για  να  δει  κανείς  καθαρά,  πρέπει  να  έχει  τα
μάτια της ψυχής του υγιέστατα, γιατί τότε έχει την εσωτερική καθαρότητα.
- Γιατί,  Γέροντα,  μερικές  φορές,  το  ίδιο  περιστατικό  ένας  το  θεωρεί  ευλογία  και  άλλος
δυστυχία;
- Καθένας το ερμηνεύει ανάλογα με τον λογισμό του. Το κάθε πράγμα μπορείς να το δεις από
την καλή του πλευρά ή από τήν κακή του πλευρά. Είχα ακούσει το εξής περιστατικό: Σε ένα
μοναστήρι που βρισκόταν σε κατοικημένη περιοχή είχαν τυπικό να κάνουν εσπερινό και όρθρο
τα  μεσάνυχτα  και  πήγαιναν  και  κοσμικοί,  γιατί  το  μοναστήρι  ήταν  περιτριγυρισμένο  από
σπίτια που σιγά-σιγά είχαν χτισθεί εκεί κοντά. Μια φορά ένας αρχάριος νέος μοναχός ξέχασε
το κελλί του ανοιχτό και μπήκε μέσα μια γυναίκα. Όταν το έμαθε, στενοχώρια, κακό! Ώ, μολύν-
θηκε το κελλί!  Τρομερό,  χάθηκε  ο κόσμος! Παίρνει  οινόπνευμα,  ρίχνει  στο  πάτωμα  και  βάζει
φωτιά, για να το απολυμάνει! Παραλίγο να κάψει

Πεντηκοστή

Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν

καί Πνεύματος ἐπιδημίαν

καί προθεσμίαν ἐπαγγελίας

καί ἐλπίδος συμπλήρωσιν·

καί τό μυστήριον ὅσον;

῾Ως μέγα τε καί σεβάσμιον.

Διό βοῶμέν σοι·

Δημιουργέ τοῦ παντός,

Κύριε, δόξα σοι”.

Αὐτόν τόν θαυμάσιο ὕμνο θέτει ἡ ᾿Εκκλησία μας σάν προπύλαιο στήν ἑορτή τῆς Πεντηκοστῆς. Καί σ᾿ αὐτόν ἀνακεφαλαιώνει τό “μέγα καί σεβάσμιον” μυστήριον, τό ὁποῖον πανηγυρίζει: Τήν συμπλήρωσι τῆς ἐλπίδος, τήν προθεσμία τῆς ἐπαγγελίας, τήν ἐπιδημία τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου.

Γιατί πράγματι τό ἑορταζόμενο γεγονός, ἡ ἐπιφοίτησις τοῦ ἁγίου Πνεύματος στούς ἀποστόλους τοῦ Χριστοῦ, ἀποτελεῖ τό τέλος καί τό ἐπιστέγασμα ὅλου τοῦ ἔργου τῆς σωτηρίας. ῞Ολο τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ, ἡ ἔλευσις, ἡ διδασκαλία, τό πάθος, ἡ ἀνάστασις, ἡ ἀνάληψις ἀπέβλεπαν σ᾿ αὐτό· στήν ἔλευση τοῦ ἁγίου Πνεύματος στόν κόσμο,

Τὸ Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς 7 Ιουνίου 2020, Κυριακὴ τῆς Πεντηκοστῆς - Ἰωάν. ζ΄ 37-52, η΄ 12

Τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύον­τες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη. πολλοὶ οὖν ἐκ τοῦ ὄχλου ἀκούσαν­τες τὸν λόγον ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ἀληθῶς ὁ προφήτης· ἄλλοι ἔλεγον· οὗτός ἐστιν ὁ Χρι­στός· ἄλλοι ἔλεγον· μὴ γὰρ ἐκ τῆς Γαλιλαίας ὁ Χριστὸς ἔρχεται; οὐχὶ ἡ γραφὴ εἶπεν ὅτι ἐκ τοῦ σπέρματος Δαυῒδ καὶ ἀπὸ Βηθλεὲμ τῆς κώμης, ὅπου ἦν Δαυΐδ, ὁ Χριστὸς ἔρχεται; σχίσμα οὖν ἐν τῷ ὄχλῳ ἐγένετο δι᾿ αὐτόν. τινὲς δὲ ἤθελον ἐξ αὐτῶν πιάσαι αὐτόν, ἀλλ᾿ οὐ­­­δεὶς ­ἐπέβαλεν ἐπ᾿ αὐτὸν τὰς χεῖρας. Ἦλθον οὖν οἱ ὑ­­­­πη­­­ρέται πρὸς τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ Φαρισαίους, καὶ εἶπον αὐτοῖς ἐκεῖνοι· διατί οὐκ ἠγάγετε αὐτόν; ἀπεκρίθησαν οἱ ὑπηρέ­ται· ­οὐδέποτε οὕτως ἐλάλησεν ἄνθρωπος, ὡς οὗτος ὁ ἄνθρωπος. ἀπε­κρίθησαν οὖν αὐτοῖς οἱ Φαρισαῖοι· μὴ καὶ ὑμεῖς πεπλά­νησθε; μή τις ἐκ τῶν ἀρχόντων ­ἐπίστευσεν εἰς αὐτὸν ἢ ἐκ τῶν Φαρισαίων; ἀλλ᾿ ὁ ὄχλος οὗτος ὁ μὴ γινώσκων τὸν νόμον ἐπικατάρατοί εἰσι! λέγει ­Νικόδημος πρὸς αὐ­τούς, ὁ ἐλθὼν νυκτὸς πρὸς αὐτόν, εἷς ὢν ἐξ αὐ­­τῶν· μὴ ὁ νόμος ἡμῶν κρίνει τὸν ἄνθρωπον, ἐὰν μὴ ἀ­­­κού­σῃ παρ᾿ αὐτοῦ πρότερον καὶ γνῷ τί ποιεῖ; ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· μὴ καὶ σὺ ἐκ τῆς Γαλιλαίας εἶ; ἐ­­­­ρεύνησον καὶ ἴδε ὅτι προφήτης ἐκ τῆς Γαλιλαίας οὐκ ἐγήγερται. Πάλιν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς ἐλάλησε λέγων· ἐγώ εἰμι τὸ φῶς τοῦ κόσμου· ὁ ἀκολουθῶν ἐμοὶ οὐ μὴ περιπατήσῃ ἐν τῇ σκοτίᾳ, ἀλλ᾿ ἕξει τὸ φῶς τῆς ζωῆς.