Κανονάρχισμα από σκοτεινές δυνάμεις

Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου

Τα καημένα τα παιδιά τα καταστρέφουν σήμερα με θεωρίες διάφορες. Γι΄ αυτό είναι αναστατωμένα, ζαλισμένα. Άλλο θέλει να κάνη το παιδί, άλλο κάνει. Αλλού θέλει να πάη, αλλού το πάει το ρεύμα της εποχής. Κεγάλη προπαγάνδα γίνεται από σκοτεινές δυνάμεις που κατευθύνουν όσα παιδιά δεν τους κόβει πολύ το μυαλό. Στα σχολεία μερικοί δάσκαλοι λένε: «Για να έχετε πρωτοβουλία, να μη σέβεστε, να μην υποτάσσεστε στους γονείς», και τα αχρηστεύουν. Μετά τα παιδιά δεν ακούνε ούτε γονείς ούτε δασκάλους. 

Και είναι δικαιολογημένα, γιατί νομίζουν πως έτσι πρέπει να κάνουν. Τα υποστηρίζει και το κράτος, τα κανοναρχούν, τα εκμεταλλεύονται και οι άλλοι που δεν νοιάζονται ούτε για Πατρίδα ούτε για οικογένεια ούτε για τίποτε, για να πραγματοποιήσουν τα σχέδιά τους. Γι΄ αυτό λίγο-πολύ έχει κάνει πολύ κακό στην νεολαία σήμερα, πάρα πολύ κακό, μέχρι που καταλήγουν τα παιδιά να έχουν αρχηγό τον διάβολο με τα
κέρατα! Ε σατανολατρία έχει εξαπλωθή πολύ. Ακούς σε μερικά κέντρα όλη την νύχτα να τραγουδούν:
«Σατανά, σε λατρεύουμε, δεν θέλουμε τον Χριστό. Εσύ μας τα δίνεις όλα». Σοβερό! Τι σας δίνει και τι σας παίρνει, κακόμοιρα παιδιά! 

Μικρά παιδιά αγριεμένα, με τους καφέδες, με τα τσιγάρα… Πού να δης βλέμμα λαμπερό, Χάρη Θεού στο πρόσωπό τους! Είχε δίκαιο ένας αρχιτέκτων, όταν είπε σε μια ομάδα παιδιών που είχε φέρει στο Άγιον Όρος: «Τα μάτια μας είναι σαν τα μάτια του χαλασμένου ψαριού». Είχε έρθει στο Όρος

Θέμα ἐμπιστοσύνης

π . Δ η μ η τ ρ ί ο υ Μ π ό κ ο υ

Πολλὲς ἀρετὲς ἔδειξε ἡ Χαναναία (εἰδωλολάτρισσα) γυναίκα, ποὺ ζήτησε βοήθεια ἀπὸ τὸν Χριστό, ἐπειδὴ ἡ κόρη της βασανιζόταν σκληρὰ ἀπὸ δαιμόνιο. Ταπεινώθηκε μπροστά του, ἀποδεχόμενη τὴν «προσβολὴ» τοῦ Χριστοῦ ὅτι αὐτὴ δὲν ἀνήκει στὰ ἐκλεκτὰ παιδιὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἶναι μόνο ἕνα σκυλάκι. Κυνάριο. Δὲν ἀγανάκτησε. Δὲν ἀπελπίστηκε. Δὲν πρόβαλε ἀπαιτήσεις καὶ δικαιώματα στὸν Χριστό.
Ζήτησε τὸ ἐλάχιστο. Μερικὰ ψίχουλα. Ὡς ὁ ἔσχατος τῶν ἀνθρώπων.
Καὶ παρὰ τὴν «ἀπόρριψή» της ἀπὸ τὸν Χριστό, δὲν ἔχασε τὴν ὑπομονή, τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν πίστη της, ὅτι θὰ πετύχει τὸ ζητούμενο. Καὶ ὁ Χριστὸς ποὺ ἔπραττε τὰ πάντα γιὰ νὰ διδάξει καὶ νὰ ὠφελήσει, τὴ βράβευσε. Ὄχι μὲ λίγα ψίχουλα, ἀλλὰ μὲ πλήρη ἱκανοποίηση τοῦ αἰτήματός της (Κυριακὴ ΙΖ ́ Ματθαίου).

Τί ὑπέροχο πράγμα νὰ ἐπαινεῖ κάποιον ὁ ἴδιος ὁ Χριστός! Νὰ ἀξιολογεῖ ἐκεῖνος τὴ συμπεριφορά μας, νὰ τὴ ζυγίζει μὲ τὰ δικά του μέτρα καὶ νὰ τὴ βρίσκει ἀξιέπαινη. Νὰ τὴν ἀποδεικνύει σύμφωνη μὲ ὅσα ἐκεῖνος ὁρίζει καὶ νομοθετεῖ.

Ἀπὸ ὅλες τὶς ἀρετὲς τῆς Χαναναίας ὁ Χριστὸς ἀναφέρθηκε

Τι ξεχωρίζει σήμερα ένα Χριστιανό από τον υπόλοιπο λαό;

 

Μπορεί να πηγαίνεις τακτικά εκκλησία, να διαβάζεις Θεολογικά βιβλία, να έχεις εικόνες αγίων στο σπίτι σου, κομποσχοίνια στα χέρια σου, να δίνεις ελεημοσύνη, να ακούς ομιλίες θεολογικές, να ταπεινολογείς και να μιλάς πνευματικά.
Όμως να είσαι θυμωμένος με τους άλλους.Στις δυσκολίες να μεμψιμοιρεις.
Να μην ικανοποίησε με τα λεφτά που έχεις, με τις ανέσεις που έχεις, να νοιώθεις καταπιεσμένος, ανήσυχος, ανικανοποίητος με όλα και όλους, να βρίσκεσαι συνέχεια σε αντιπαράθεση και ανταγωνισμό με ότι και όποιον βρίσκεται δίπλα σου.

Αυτό σημαίνει δεν ζεις Χριστό.Όσο και αν μιλάς για Χριστό.Αυτό μυρίζει θάνατο.

Τι ξεχωρίζει σήμερα ένα Χριστιανό από τον υπόλοιπο λαό;
Αν στις δυσκολίες, στους πειρασμούς, μπροστά σε δύσκολους ανθρώπους, δεν έχεις υπομονή, πραότητα, χαρά, απλότητα και κυρίως ταπείνωση, σημαίνει ότι ακόμη δεν έχεις καταλάβει τι σημαίνει εν Χριστώ ζωή.


Μοναχος Μωυσής

 

πηγή 

Ιστορίες απο την Μικρά Ασία – Τα ξύλα του παπά και οι Κρυπτοχριστιανοί

 

Πέμπτη του Πάσχα κι ο πάπα – Λευτέρης πρωί-πρωί φόρτωνε το ζώο του κι ετοιμαζόταν να κατεβεί στην Τραπεζούντα. Την ίδια ώρα ακούστηκαν οι πρώτοι χτύποι της καμπάνας. Ο συνεφημέριός του ο πάπα – Γαβριήλ φαίνεται πως είχε αϋπνίες. Χθες ήταν η σειρά του να λειτουργήσει. Μετά πήρε τα βουνά και τα λαγκάδια να μαζέψει ξύλα. Και σήμερα ξημερώματα, έτοιμος να κάνει τον πραματευτή. Κανονικά όφειλε να πάει στην εκκλησιά. Τέτοια μέρα, ακόμη Πασχαλιά, που ξανακούστηκε να λείπει απ’ τη Λειτουργία! Όμως, τόσα στόματα περιμένουν στο σπίτι. Κάποιος έπρεπε να νοιαστεί για το καθημερινό τους …Οκτώ του έδωσε ο Θεός κι άλλα τρία ο Ανάστασης ο κουμπάρος του.

Έκανε το σταυρό του και ξεκίνησε…
Είχε μπροστά του πολύ δρόμο. Υπολόγιζε πριν το μεσημέρι να φτάσει στην πόλη κι αν όλα πάνε καλά, αργά το βράδυ να είναι πάλι πίσω. «Βαστάτε ποδαράκια μου» αναστέναξε καθώς αναλογίστηκε το δρόμο που είχε να κάνει. Κατά πως το είχε συνήθειο άρχισε το ψάλσιμο. Μέσα στην ερημιά ποιος τον ακούει; Μόνο ο Θεός. Αποφεύγει και τα κοροϊδευτικά χαμόγελα του πάπα – Γαβριήλ ή τις ειρωνείες του Ιορδάνη, του ψάλτη: «Εξαιρετικά τα λες παπά. Σαν μανάβης!» Το ξέρει. Η φωνή του ακούγεται άσχημα. Μα ότι λέει, το ψέλνει με την καρδιά του κι αυτό θέλει ο Θεός.

Σταμάτησε να ψέλνει μπροστά στον κόσμο και προτιμούσε τις ερημιές. Αυτό θα έκανε και τώρα, μέρες της Πασχαλιάς. «Μπρος, λοιπόν, παπά δώσε του να καταλάβει»

Ἅγιος Σπυρίδωνας - Πίστη καί Πράξη

 071212

Άγιος Παΐσιος – "Κάνε τόν σταυρό σου καί, πρίν κάνης οτιδήποτε, πές: Χριστέ µου, Παναγία µου, βοήθησε µε"

 

Η εµπιστοσύνη στον Θεό έχει µητέρα την πίστη

Γέροντα, νιώθω µιά ανασφάλεια, έχω!!
Ασφαλίσου, βρε παιδάκι µου, στον Θεό. Μόνον την ασφάλεια του αυτοκινήτου ξέρεις; Την ασφάλεια του Θεού δεν την ξέρεις; Κάνε τον σταυρό σου και, πριν κάνης οτιδήποτε, πές:

«Χριστέ µου, Παναγία µου, βοήθησε µε».

Υπάρχει µεγαλύτερη ασφάλεια από την εµπιστοσύνη στον Θεό; Όταν ο άνθρωπος εµπιστεύεται τον εαυτό του στον Θεό, δέχεται συνέχεια από τον Θεό βενζίνη «σούπερ» και το πνευµατικό του όχηµα δεν σταµατάει ποτέ- τρέχει συνέχεια. Όσο µπορείς, να προσέχης, να προσεύχεσαι και να εµπιστεύεσαι στο Θεό, και,

Εκείνος θα σε βοηθήση σε κάθε σου δυσκολία.

Απλοποίησε την ζωή σου µε την απόλυτη εµπιστοσύνη στον Θεό, για να ελευθερωθής από το άγχος και την αγωνία.

πηγή

«...μή φοβοῦ· μόνον πίστευε ...»

 

Μεγάλος εἶναι...

 

Η επανάσταση ξεκινά πρώτα από τον εαυτό μας!

«O κόσμος είναι ανάλατος και άγευστος», λες εσύ φίλε μου. Και εκατό φορές μου το επαναλαμβάνεις πώς ο κόσμος είναι ανάλατος κι εκατό φορές εξεγείρεσαι ενάντια σ’ αυτόν τον ανάλατο κόσμο. Και καμαρώνεις με την επανάσταση και απειλείς να ανατρέψεις τον κόσμο. Ξεκίνα από την αρχή και όχι από το τέλος, φίλε μου. Εξεγέρσου πρώτα ενάντια στον εαυτό σου, ενάντια στη δική σου έλλειψη αλατιού.

«Οι άνθρωποι είναι σκοταδιστές και δολοφόνοι», λες εσύ φίλε μου. Κι εκατό φορές εξεγείρεσαι ενάντια στην αμαρτία των άλλων ανθρώπων. Όμως, εξεγέρσου πρώτα ενάντια στον εαυτό σου, για να μπορέσεις μετά, με περισσότερη δύναμη και με περισσότερο δίκιο να εξεγείρεσαι

Άγιος Παΐσιος : Πως θα καταλάβουμε αν τα εμπόδια είναι από το θεό.

 

Άγιος Παΐσιος : Πως θα καταλάβουμε αν τα εμπόδια είναι από το θεό.

Μερικὲς φορὲς ξεκινᾶμε νὰ κάνουμε μιὰ δουλειὰ καὶ παρουσιάζονται ἕνα σωρὸ ἐμπόδια. Πῶς θὰ καταλάβουμε ἂν τὰ ἐμπόδια εἶναι ἀπὸ τὸν Θεό;

-Νὰ ἐξετάσουμε ἂν φταῖμε ἐμεῖς. Ἂν δὲν φταῖμε, τὸ ἐμπόδιο θὰ εἶναι ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὸ καλό μας. Γι’ αὐτὸ δὲν πρέπει κανεὶς νὰ στενοχωριέται, ἂν δὲν ἔγινε ἡ δουλειὰ ἢ ἂν καθυστέρησε νὰ τελειώση.

 
Ιερά Μονή Στομίου

Μιὰ φορὰ κατέβαινα βιαστικὸς ἀπὸ τὴν Ἱερὰ Μονὴ Στομίου, νὰ πάω στὴν Κόνιτσα γιὰ μιὰ ἐπείγουσα δουλειά. Σὲ ἕνα δύσκολο σημεῖο τοῦ δρόμου – Γολγοθᾶ τὸ ἔλεγα – συνάντησα ἕναν γνωστὸ τοῦ μοναστηριοῦ, τὸν μπαρμπα-Ἀναστάση, μὲ τρία ζῶα φορτωμένα.

Ἀπὸ τὴν πολλὴ ἀνηφόρα εἶχαν ἀναποδογυρισθῆ τὰ σαμάρια τους καὶ ἕνα ζῶο ἦταν κοντὰ στὸν γκρεμὸ καὶ κόντευε νὰ πέση κάτω. «Ὁ Θεὸς σ’ ἔστειλε, Πάτερ», μοῦ εἶπε ὁ μπαρμπα-Ἀναστάσης.

Άγιος Παΐσιος : Τὸν βοήθησα νὰ τὰ ξεφορτώσουμε καὶ νὰ τὰ ξαναφορτώσουμε, τὰ βάλαμε καὶ στὸν δρόμο καὶ τὸν ἄφησα. Ὅταν προχώρησα ἀρκετά, ἔφθασα σὲ ἕνα σημεῖο ὅπου μόλις πρὶν λίγο εἶχε γίνει κατολίσθηση σὲ μῆκος τριακόσια μέτρα καὶ εἶχε φαγωθῆ τὸ μονοπάτι.

Δένδρα καὶ πέτρες εἶχαν κατεβῆ στὸ ποτάμι. Ἂν δὲν καθυστεροῦσα,

Το καντηλάκι

 

Ότι κι αν έκανε η μάνα για το παιδί της, αυτό πήγαινε στα χαμένα. Όσες προσπάθειες κι αν έκανε να το φέρει στο δρόμο του Θεού, ήτανε άκαρπες. Άσπρο η μάνα, μαύρο ο γιος.

Κι όσο έβλεπε να βγαίνουν από τα χέρια της, με την χάρη του Θεού, παιδιά υπέροχα, έξυπνα, χρήσιμοι άνθρωποι στην Κοινωνία, παιδιά περή­φανα που την είχανε δασκάλα και το δικό της το μοναδικό παιδί, πού του αφοσιώθηκε ολότελα σαν έμεινε χήρα, να μην κάνει, να μην θέλει τίποτε, να μην αποφασίζει για κάτι, της ερχότανε τρέλα.

Μέρες, εβδομάδες, μήνες έλειπε από το σπίτι.

Η μάνα λοιπόν περίμενε. Πάντα περίμενε μια αλλαγή. Η προσευχή της, το λιβάνι που έκαιγε, το καντηλάκι πού άναβε, ήταν όλα, μα όλα γι' αυτό το παιδί.

Κάποτε παρουσιάστηκε στο σπίτι, γιατί πήρε την ααπόφαση να πάει στρατιώτης. «Καλό σημάδι» είπε μέσα της η μάνα.

Πέρασε όλη την θητεία του σε φυλάκιο του Έβρου. Δεν ήρθε να την δει ούτε μια φορά. Κι η μάνα δεν άφησε το εικονοστάσι χωρίς λάδι και δά­κρυ ούτε ένα βράδυ.

Κάποτε απολύθηκε. Μάιο μήνα ήρθε ίσια στο σπίτι. Χαρούμενος, κεφάτος, σαν να μην έλειψε ούτε μια μέρα. Της ζήτησε χρήματα να πάει λίγες μέρες στη θάλασσα με κάτι φίλους. Του έδωσε αμέσως.

Ένοιωθε να παλεύει η μάνα με κάποιον στήθος με στήθος. Κι αυτός ο κάποιος

Γιατί λοιπόν είσαι μικρόψυχος;

 

Μέγας Βασίλειος

[...]

6. Έχεις πάλιν κακήν καταγωγήν και είσαι άσημος, πτωχός από πτωχούς, χωρίς εστίαν, χωρίς πατρίδα, αδύνατος, στερείσαι τα καθημερινά, τρέμεις αυτούς που κατέχουν την εξουσίαν, φοβάσαι και εντρέπεσαι όλους εξ αιτίας της ταπεινότητος του βίου σου;
Αλλ’ ο «πτωχός, λέγει, δεν απειλείται» μη λοιπόν απελπισθής· μη απορρίψης κάθε καλήν ελπίδα, διότι τίποτε αξιοζήλευτον δεν έχεις εις το παρόν, αλλ’ οδήγησε την ψυχήν σου υψηλά, και προς τα αγαθά, που έχει κιόλας δημιουργήσει διά σε ο Θεός και προς αυτά, που σύμφωνα με την υπόσχεσίν του απόκεινται εις το μέλλον.
Και πρώτα – πρώτα είσαι λοιπόν άνθρωπος· το μόνον θεόπλαστον από τα ζώα.
Δεν αρκεί λοιπόν αυτό, εφόσον στοχάζεσαι σωστά, το ότι έχεις διαπλασθή προς την ουράνιον γαλήνην από τα ίδια τα χέρια του Θεού που εδημιούργησεν όλα;
Έπειτα ότι, και επειδή έγινες σύμφωνα με την εικόνα του κτίστου σου, ημπορεί με ενάρετον ζωήν να κατευθυνθής προς την αγγελικήν ομοτιμίαν;
Έλαβες ψυχήν νοεράν με την οποίαν στοχάζεσαι τον Θεόν, με τον λογισμόν κατανοείς την φύσιν των όντων, δρέπεις τον γλυκύτατον

«Κάθε σπίτι ελληνικό έχει ένα θαύμα… Ζούμε, γιατί θέλει ο Θεός, όχι γιατί το θέλουν οι Μεγάλοι»

 

(†) επίσκοπος Αυγουστίνος Καντιώτης

Κάθε σπίτι ελληνικό έχει ένα θαύμα. Εάν δεν ήταν ο Θεός επάνω μας, δεν θα υπήρχε Έλληνας στον κόσμο. Ζούμε, γιατί θέλει ο Θεός, όχι γιατί το θέλουν οι Μεγάλοι.

Στα χρό­νια της Κατοχής μας τα πήραν όλα· δεν υ­πήρ­χε σιτάρι ούτε για αντίδωρο, δεν υπήρχε λάδι ούτε για τα καντήλια· πεινούσε ο λαός και πέθαιναν στους δρόμους οι άνθρωποι. Τι είπε τότε κάποιος από αυτούς· Αν είχαμε μηχάνη­μα, και τον αέρα ακόμα θα σας αφαιρού­σαμε, να πεθάνετε από ασφυξία… Μέχρι τώρα, πα­ρα τις αμαρτίες μας, μας σώζει ο Μεγα­λοδύναμος με θαύματα, που ᾽νε γραμμένα στην α­τομική και οικογενειακή και εθνική ζωή.

Στους βαλκανικούς πολέμους οι Έλληνες ή­μασταν μια φούχτα, αλλά μέναμε ενωμένοι και αγαπημένοι, μακριά από κόμματα και διαι­ρέσεις. Έτσι περάσαμε τον Όλυμπο και φτάσαμε έξω από τη Θεσσαλονίκη, και η Θεσσαλονίκη έπεσε την ημέρα του αγίου Δημητρίου και υψώθηκε στο Λευκό Πύργο η ελληνική σημαία. Το ίδιο κι όταν έπεσε το Μπιζάνι και πήραμε τα Γιάννενα. Δεν είνε θαύματα αυτά;

Το συμπέρασμα. Να πιστεύουμε, αδέρφια μου. Δώστε μου ένα

«Πιστεύω ότι, το τρένο δεν ξεκινά, διότι ο ελεγκτής κατέβασε τον γέρο-Γεώργιο»(Από τον βίο του Αγ.Γεωργίου του Προσκυνητή)

Ο γέρο-Γεώργιος Λαζάρ, υπήρξε ένας ευλαβέστατος Ρουμάνος λαϊκός, γνωστός γιά την αγιότητά του σε όλη την Ρουμανία.[ Ο βίος του Αγ.Γεωργίου του Προσκυνητή]

Κάποτε θέλησε να ταξιδέψει με το τρένο, γιά να πάει στην πόλη Ρώμαν. Μπήκε στο τρένο, αλλά δεν αγόρασε εισιτήριο, διότι δεν είχε χρήματα. Ο ελεγκτής των εισιτηρίων, ο οποίος δεν τον γνώριζε, μόλις διαπίστωσε ότι δεν έχει εισιτήριο, του είπε να κατέβει αμέσως στην επόμενη στάση.
Οι επιβάτες του τρένου, προέτρεπαν τον ελεγκτή, να μην κατεβάσει τον γέρο-Γεώργιο, διότι είναι άγιος άνθρωπος και πάμπτωχος, αλλά ο ελεγκτής ήταν ανένδοτος. Έτσι, στην πρώτη στάση, κατέβηκε ο γέροντας λέγοντας:
«Αγαπητοί μου, να μένετε με τον Θεόν και τη Μητέρα του Κυρίου μας!»

Όταν όμως θέλησε να ξεκινήσει το τρένο, δεν μπορούσε καθόλου να μετακινηθή. Κοίταξαν

Ο ΜΟΝΟΣ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΘΕΟΣ π. Δημητρίου Μπόκου

Ρώτησαν κάποτε τον αββά Αγάθωνα:

- Εσύ είσαι ο Αγάθων; Ακούμε για σένα ότι είσαι πόρνος και υπερήφανος.

- Ναι, έτσι είναι, απαντά ο ασκητής.

- Εσύ είσαι ο Αγάθων που φλυαρείς και κατακρίνεις;

- Εγώ είμαι.

- Εσύ είσαι ο Αγάθων ο αιρετικός;

- Δεν είμαι αιρετικός, απαντά ο Αγάθων.

- Πες μας, τον παρακάλεσαν τότε, γιατί τόσα σου είπαμε και τα δέχθηκες, αλλά το τελευταίο δεν το άντεξες;

- Τα πρώτα ωφελούν την ψυχή μου, αλλά η αίρεση είναι χωρισμός απ’ τὸν Θεό, και δεν θέλω να χωρισθώ απ’ τὸν Θεό (από το Γεροντικό).

Να ένα θέμα που σήμερα έπαψε να είναι ουσιώδες και πέρασε σε δευτερεύουσα μοίρα. Δεν θεωρούμε ότι η ορθή πίστη είναι αναγκαία προϋπόθεση για τον ορθό τρόπο ζωής. Νομίζουμε ότι στον Θεό και στη σωτηρία μας (ζητήματα ζωής και θανάτου) μπορούμε να φτάσουμε από χίλια-δυο δρομάκια. Δεν έχει σημασία τελικά ποιά πίστη ακολουθείς, σε τί Θεό πιστεύεις.

Ρωτήθηκε κάποιος που στον καιρό μας από Χριστιανός έγινε Μουσουλμάνος:

- Πώς το αποφάσισες;

Πίστη, ἡ μόνη παρηγοριά ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ

 Ἱερά Μονή Παναγίας Δουραχάνης

101010

 

Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάσει; Ούτε τώρα θα χαθούμε. Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης.

- Γέροντα, πώς τα βλέπετε τα πράγματα;
- Εσείς πώς τα βλέπετε;
- Εμείς τι να πούμε, Γέροντα; Εσείς να μας λέγατε.
- Η ησυχία πού επικρατεί με ανησυχεί. Κάτι ετοιμάζεται. Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε. Δεν ξέρω τι θα γίνει· πολύ δύσκολη κατάσταση! Η τύχη τού κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, άλλα ακόμη ό Θεός κρατά φρένο. Χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή με πόνο, για να βάλει ό Θεός το χέρι Του. Να το πάρουμε στα ζεστά και να ζήσουμε πνευματικά. Είναι πολύ δύσκολα τα χρόνια. Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία. Θέλει πολύ φύσημα, για να φύγει. Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα πού θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τους φράκτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερό! Έγινε μία βαβυλώνια. Να κάνουμε προσευχή να βγουν οι άνθρωποι από αυτήν την βαβυλώνια. Διαβάστε την προσευχή των Τριών Παίδων1, να δείτε με πόση ταπείνωση προσεύχονταν και τον 82° Ψαλμό: « Ό Θεός, τις όμοιωθήσεταί σοι, μή σιγήσης...».

 Αυτό πρέπει να γίνει, αλλιώς δεν γίνεται χωριό. Θέλει θεϊκή επέμβαση.
Μπαίνουν μερικές αρρώστιες ευρωπαϊκές και προχωρούν όλο προς το χειρότερο. Μου είπε ένας Κύπριος οικογενειάρχης πού μένει στην Αγγλία:
«Κινδυνεύουμε πνευματικά. Πρέπει να φύγω από την Αγγλία οικογενειακώς».
Βλέπεις εκεί ό πατέρας να παίρνει την κόρη, ή μάνα τον γιό. Όλους τους στεφανώνουν, όλους τους ευλογούν. Κάτι πράγματα..., ντρέπομαι να τα πω.
Και εμείς κοιμόμαστε με τα τσαρούχια. Δεν λέω να πάρουμε πλακάτ, αλλά να στρέψουμε την προσοχή μας στον μεγάλο κίνδυνο πού περιμένουμε και να υψώνουμε τα χέρια στον Θεό. Να κοιτάξουμε πώς να

Η προσευχή σε ξεχωρίζει από τα άλογα ζώα, σε κάνει σύντροφο των Αγγέλων

Η προσευχή της Εκκλησίας έχει τόσο μεγάλη δύναμη, ώστε και αν ακόμη είμαστε πιο άφωνοι και από τις πέτρες, θα μπορούσε να κάνει τη γλώσσα μας πιο ελαφρά από το φτερό.

Διότι, όπως ο ζέφυρος όταν φυσάει στα πανιά του πλοίου το κάνει να τρέχει πιο γρήγορα από το βέλος, έτσι και η προσευχή της Εκκλησίας όταν πέσει στη γλώσσα αυτού που την λέει, κινεί τον λόγο δυνατότερο από τον ζέφυρο.

Πόση τιμή δε έχει το πράγμα, να είναι κάποιος άνθρωπος και να συνομιλεί με το Θεό, όλοι το γνωρίζουν, αλλά να δείξουν με λόγια το μέγεθός της δεν μπορούν οι πολλοί, διότι αυτή η τιμή ξεπερνά και των Αγγέλων τη μεγαλοπρέπεια.

Αυτό το γνωρίζουν οι ίδιοι οι Άγγελοι, αφού φαίνονται πως έφερναν τις δεήσεις των Προφητών στο Θεό, τους ύμνους και τις λατρείες στο Δεσπότη με φόβο πολύ, έχοντας και τα πόδια σκεπασμένα από την μεγάλη ευλάβεια.

Αλλά αν εκείνοι που πετούν και δεν ησυχάζουν καθόλου δείχνουν το φόβο που έχουν,

Η Παναγία έδιωξε την θανατηφόρο γρίπη

 

Ἡ λιτανεία ἀποτελεῖ τὴν πνευματικὴ στρατιωτικὴ ἐκστρατεία ἐνάντια στὶς κακὲς δαιμονικὲς δυνάμεις καὶ ὁ λαὸς κατὰ τὴ λιτανεία μοιάζει σὰν στρατὸς τοῦ Θεοῦ. Ἄν τώρα κάποιος χλευάζει τὶς λιτανεῖες σημαίνει κάτι; Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι κενὸς ἀπὸ τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ χλευάζει μὲ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ τοὺς ναούς, καὶ αὐτοὺς ποὺ βρίσκονται μέσα σὲ αὐτοὺς τοὺς ναοὺς καθὼς καὶ τὴν πίστη καὶ τὴν προσευχὴ

140. Στὸν αλουμινάς Στόγιμιρ Π. γιὰ τὴ λιτανεία.
Οἱ λιτανεῖες γίνονται καὶ μέσα στοὺς ναούς. Ἀλλὰ ἐσὺ ρωτᾶς γιὰ τὶς λιτανεῖες στοὺς δρόμους καὶ στοὺς ἀγροὺς τί νόημα ἔχουν;

Τὴν ἔννοια τῆς παλλαϊκῆς προσευχῆς σὲ ἀνοιχτὸ χῶρο κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου καὶ τοῦ οὐράνιου θόλου ὑπὸ τὸ φῶς τοῦ ἱεροῦ του σύμπαντος τὸ ὁποῖο ἔκτισε ὁ ἴδιος ὁ Κτίστης μὲ τὴ δύναμη καὶ τὴν ἐπιδεξιότητα Τοῦ. Λιτανεία τέλεσαν καὶ οἱ ἀρχαῖοι ἰσραηλῖτες μὲ τὸ δικό τους τρόπο ὅταν κατακτοῦσαν τὴν πόλη τῆς Ἰεριχοῦς. Ἔτσι ἔπραξε ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ κάτ' ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ: μπροστὰ ἀπὸ τὴν κιβωτὸ τῆς Διαθήκης ἔμπαιναν ἱερεῖς σαλπίζοντας μὲ σάλπιγγες ἀπὸ κέρας καὶ ὁ λαὸς ἀκολουθοῦσε τὴν κιβωτό. Ἔτσι τριγύριζε ὁ λαὸς ἐπὶ ἑπτὰ ἡμέρες στὴν Ἰεριχὼ μὲ τὴν ἑορταστικὴ σιωπηρὴ προσευχή. Τὴν ἕβδομη μέρα τὰ τείχη τῆς Ἰεριχοῦς ἔπεσαν καὶ ἅλωσαν τὴν πόλη. Ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ ἀντὶ τῆς κιβωτοῦ τῆς Διαθήκης μεταφέρουμε τοὺς σταυρούς, τὶς εἰκόνες καὶ τὰ λάβαρα, καὶ ἀντὶ σαλπίγγων ἠχοῦν οἱ καμπάνες καὶ ψάλλονται πνευματικοὶ ὕμνοι. Ὁ λαός μας ἀποκαλεῖ τὶς λιτανεῖες καὶ «σταυροφορίες» καὶ μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους ἐκκλησιαστικοὺς ὕμνους ψάλει καὶ τὸν δικό του: «Σταυροὺς φέρουμε τὸν Θεὸν παρακαλοῦμε Κύριε ἐλέησον, Κύριε ἐλέησον»! Ἀπ' ὅλα τὰ ἔνδοξα ποὺ μεταφέρουμε, τὸ πιὸ ἔνδοξο εἶναι ὁ σταυρός, ποὺ καταλαμβάνει τὴν πρώτη θέση γιατί σὲ αὐτὸ τὸ σύμβολο δόθηκε ἡ ἰσχὺς καὶ ἡ δύναμη ἤδη ἀπὸ τὸν Γολγοθᾶ τοῦ Χριστοῦ ποὺ διώχνει τὶς ἀκάθαρτες δυνάμεις, ἐξυγιαίνει, ἀνανεώνει καὶ ἁγιάζει τοὺς ἀνθρώπους, τὰ ζῶα, της ἀνθρώπινες κατοικίες, τὰ ἐργαστήρια καὶ τοὺς ἀγρούς. Αὐτὸ τὸ γνωρίζει ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ αὐτὸ ἀποκαλεῖ τὶς λιτανεῖες «σταυροφορίες».
Σοῦ ἦρθε ἀπὸ κάπου ἡ κακὴ σκέψη ὅτι μὲ τὶς λιτανεῖες