Ἡ γιατρειά τῆς καρδιᾶς

Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος

Μη θυμώσεις μαζί μου, που σου λέω την αλήθεια. Ποτέ δε ζήτησες με όλη σου την ψυχή την ταπείνωση.

Όταν ο Θεός θελήσει να φέρει τον άνθρωπο σε μεγάλη στενοχώρια, ώστε να μετανοήσει και να εκζητήσει το έλεός του, παραχωρεί να εμπέσει στη μικροψυχία.

Και αυτή γεννά την ισχυρή δύναμη της αμέλειας, η οποία τον κάνει και γεύεται τον ψυχικό πνιγμό, που είναι μια γεύση της κόλασης. Απ΄αυτό, χτυπά τον άνθρωπο, μετά, το πνεύμα της φρενοβλαβείας, από το οποίο πηγάζουν ατέλειωτοι πειρασμοί, όπως η σύγχυση, ο θυμός, η βλασφημία, η γκρίνια και η μεμψιμοιρία, οι χαλασμένοι λογισμοί, η μετάβαση από τόπο σε τόπο, γιατί πουθενά δε βρίσκει ανάπαυση, και τα όμοια.

Αν με ρωτήσεις ποια είναι η αιτία

Για τη θλίψη

Δὲν θέλω νὰ θλίβεστε καὶ νὰ συγχύζεστε γιὰ ὅσα συμβαίνουν ἀντίθετα στὴ θέλησή σας, ὅσο δίκαιη κι ἂν εἶναι αὐτή. Μιὰ τέτοια θλίψη μαρτυρεῖ τὴν ὕπαρξη ἐγωισμοῦ. 

Προσέχετε τὸν ἐγωισμό, ποὺ κρύβεται κάτω ἀπὸ τὴ μορφὴ τοῦ δικαιώματος. Προσέχετε καὶ τὴν ἄκαιρη λύπη, δημιουργεῖται ὕστερ᾿ ἀπὸ ἕναν δίκαιο ἔλεγχο. 

Ἡ ὑπερβολικὴ θλίψη γιὰ ὅλα αὐτὰ εἶναι τοῦ πειρασμοῦ. 

Μία εἶναι ἡ ἀληθινὴ θλίψη. Αὐτὴ ποὺ δημιουργεῖται, ὅταν γνωρίσουμε καλὰ τὴν ἄθλια κατάσταση τῆς ψυχῆς μας. Ὅλες οἱ ἄλλες θλίψεις δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ.

Άγίου Νεκταρίου
Μητροπολίτου Πενταπόλεως,του θαυματουργού.

 

 

π. Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος: «Ἐγώ φταίω»

 

πηγή

«Μην υπενθυμίζεις στον άλλον τα σφάλματά του»

«Αυτό είναι το σωστό: Να μην κατηγορείς τον άλλον για τα σφάλματά του και να μην του τα υπενθυμίζεις. Τότε τον καθίζει στο σκαμνί η ίδια η συνείδηση του και τον δικάζει. Μόνον έτσι διορθώνεται το κακό. Διαφορετικά, όταν εσύ τον κατακρίνεις, αμύνεται, δικαιολογεί τον εαυτό του, ρίχνει τις ευθύνες του σε σένα και σε άλλους, γίνεται σκληρός και το κακό αντί να διορθωθεί, χειροτερεύει».

Άγιος Γέροντας Πορφύριος

 

 

 

...πλούσιος εν αμαρτίες...

 

... πλούσιος γιατί η αμαρτία δεν είναι μόνο μια πράξη.

Η αμαρτία είναι ο εγωισμός που γεννάει και ενεργεί 

τις πράξεις.

Ο εγωισμός είναι αυτός που πρέπει να προσέξουμε πολύ. 

Η αμαρτία έρχεται ως επακόλουθο. 

Αν υπάρχει εγωισμός επιμένουμε ότι έχουμε δίκιο.

Γι' αυτό και μας χρειάζεται η ταπείνωση.

π. Αθανάσιος Χατζής

 

Οἱ περισσότεροι ἀπό ἐμᾶς ὀνομάζομε τούς ἑαυτούς μας ἁμαρτωλούς....

Άγιος Ιωάννης της Κλίμακος

                                                                       Περί Ταπεινοφροσύνης

.... ἴσως καί νά τό παραδεχώμαστε. Ἀλλά τήν ταπεινόφρονα καρδία τήν ἐλέγχει ἡ προσβολή καί ἡ ἐξουδένωσις ἐκ μέρους τῶν ἄλλων.

Ἐκεῖνος πού ἀγωνίζεται νά φθάση στό ἀκύμαντο λιμάνι τῆς ταπεινοφροσύνης, δέν θά παύση ποτέ νά χρησιμοποιῆ διαφόρους τρόπους καί λόγους καί σκέψεις καί ἐπινοήσεις καί ἔρευνες καί ἀναζητήσεις καί ἐπιτηδεύματα καί τεχνάσματα καί εὐχές καί προσευχές, μέχρις ὅτου ἀπομακρύνη τό σκάφος τῆς ψυχῆς του ἀπό τήν παντοτεινά τρικυμιώδη θάλασσα τῆς οἰήσεως· καί τοῦτο, μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί μέ τρόπους ζωῆς πιό ταπεινούς καί πιό περιφρονημένους. Διότι ὅποιος εσώθηκε ἀπό αὐτήν, τήν οἴησι, εὔκολα σάν τόν τελώνη τακτοποιεῖ τά ὑπόλοιπα ἁμαρτήματά του.

Τὸ πνευματικὸ στάδιο τῶν ἀρετῶν.

Ἱ.Μ. Παναγίας Δουραχάνης

π. Ἀθανασίου Χατζῆ

ντικρύζουμε μια πόρτα. Η πόρτα αυτή είναι εκείνη που οδηγεί τη διψασμένη ψυχή  σε πηγές δροσερές, είναι η πόρτα εκείνη που οδηγεί τον άνθρωπο από την τρικυμία στην ηρεμία, είναι η πόρτα εκείνη που χαίρεται και αγάλλεται ο άνθρωπος που θα περάσει δια μέσου αυτής, Εγώ ειμί η θύρα, λέει. Γι’ αυτήν ακριβώς τη θύρα τη στενή δε χωρεί να ΄χουμε επάνω δεύτερο ένδυμα ούτε και αντικείμενο για να περάσουμε απ’ αυτήν τη στενή θύρα.

Η εκκλησία από την Κυριακή που μας έρχεται μας καλεί να αγωνιστούμε, θα ‘λεγα τη λέξη – πάω κι εγώ με τη μόδα – να αδυνατίσουμε και να περάσουμε από τη στενή πόρτα. Από την Κυριακή, επαναλαμβάνω, καλεί τους πιστούς, σφυρίζει τη σφυρίχτρα του Πνεύματος, ετοιμάζουν οι άγγελοι το γήπεδο, φτιάχνουν τις γραμμές. Οι προπονητές, οι άγγελοί μας, ο άγγελός, γιατί κάθε άνθρωπος έχει τον άγγελό του, αρχίζει να προετοιμάζει τον αθλητή, τον αγωνιστή,  για να τρέξει.

Άλλος έχει το χάρισμα του απλούν, άλλος του διπλούν, άλλος των διακοσίων, τριακοσίων χιλίων , άλλος έχει μαραθώνιο. Ο καθένας με τη δύναμή του καλείται σ’ αυτό το πνευματικό στάδιο, να τρέξει, να αγωνιστεί για να βγει νικητής, να περάσει από κείνη την πόρτα. Ἐγώ εἶμαι ἡ θύρα, εάν δεν τρέξουμε, εάν δεν παλέψουμε, εάν δεν αγωνιστούμε η πόρτα για μας θα είναι πολύ στενή και είναι, τι, φύσει αδύνατον να περάσουμε, γιατί ακριβώς δεν έχουμε προπονηθεί, δεν έχουμε αγωνιστεί σ’αυτό το στάδιο. Για να δώσω ένα νόημα, για να μπορέσω  κι εγώ να το νιώσω καλά αλλά κι εσείς ας πλησιάσουμε λιγάκι αυτούς τους αθλητές που τρέχουνε.

Πόση προετοιμασία δεν κάνουν, πόσες φορές με χιόνια και βροχές δεν πάνε  να προπονηθούν, πόσες φορές δε βρέχει… και ξέρω αθλητή που έφευγε από το Μέτσοβο μέχρι εδώ μόνο και μόνο για προπόνηση. Ξέρω αθλητή που με χιόνια τον έβρισκα στο δρόμο και του έλεγα:

Πήγαινε από κει, κάνε παραπέρα! Γιατί; Να μη σε δω. Γιατί με ελέγχεις, με

Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου- Φαρισαῖοι, ταπεινωθῆτε (+Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτου)

Ἐάν, ἀγαπητοί μου, ῥίξουμε μιὰ ματιὰ γύρω στὴ φύσι, θὰ δοῦμε κάτι ἐκπληκτικό·ὅτι ὅλα τὰ δημιουργήματα προσεύχονται, καθένα μὲ τὸν τρόπο του. Ἡ θάλασσα εὐχαριστεῖ τὸ Θεὸ μὲ τὸ φλοῖσβο τῶν κυμάτων της, τὸ ῥυάκι μὲ τὸ κελάρυσμά του, τὰ δέντρα μὲ τὸ θρόισμα τῶν φύλλων τους, τὰ πουλιὰ μὲ τὴ μελῳδία τους, τὰ ἄστρα μὲ τὸ φῶς τους ποὺ τρεμοσβήνει… Εἴδατε καὶ τὴν ὄρνιθα ὅταν πίνῃ νερό; σὲ κάθε γουλιὰ σηκώνει τὸ κεφάλι ψηλά, σὰ νὰ λέῃ «Θεέ μου, σ᾿ εὐχαριστῶ».

Ἀπὸ τὸ ἱερὸ αὐτὸ προσκλητήριο μποροῦσε ν᾿ ἀπουσιάζῃ ὁ ἄνθρωπος; Καὶ ὁ ἄνθρωπος προσεύχεται . Ἀπὸ τὰ παιδικά μας χρόνια ἡ καλὴ μητέρα μᾶς ἔμαθε νὰ σταυρώνουμε τὰ χεράκια μπροστὰ στὸ εἰκόνισμα τῆς Παναγιᾶς καὶ νὰ ψελλίζουμε μιὰ ἁπλῆ προσευχὴ στὸν οὐράνιο Πατέρα – ἀλησμόνητες στιγμές. Ἀργότερα μάθαμε κοντὰ στ᾿ ἄλλα παιδιὰ νὰ ἀπαγγέλλουμε στὴν ἐκκλησία τὸ «Πάτερ ἡμῶν» καὶ τὸ «Πιστεύω» καὶ μαζὶ μὲ ὅλο τὸ ἐκκλησίασμα νὰ παρακαλοῦμε τὸν Κύριό μας.

Ἡ εὐγενέστερη ἐκδήλωσι τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς εἶνε ἡ ὥρα τῆς

Κυριακὴ τοῦ Τελώνου καὶ τοῦ Φαρισαίου

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

 

Ένας άνθρωπος βάδιζε στο δάσος. Ήθελε να διαλέξει ένα καλό δέντρο, απ’ όπου θα έβγαζε δοκάρια για τη σκεπή του σπιτιού του. Εκεί είδε δύο δέντρα, το ένα δίπλα στο άλλο. Το ένα ήταν ίσιο, λείο και ψηλό, αλλά το εσωτερικό του, ο πυρήνας του, ήταν σάπιο. Το άλλο είχε ανώμαλη επιφάνεια κι ο κορμός του έδειχνε άσχημος. Το εσωτερικό του όμως ήταν γερό. Ο άνθρωπος αναστέναξε και είπε: «Σε τι μπορεί να μου χρησιμέψει το ψηλό και ίσιο αυτό δέντρο, αφού το μέσα του είναι σάπιο κι ακατάλληλο για δοκάρια; Το άλλο μοιάζει ανώμαλο, άσχημο, αλλά τουλάχιστο το μέσα του είναι γερό.Έτσι, αν καταβάλω λίγο μεγαλύτερη προσπάθεια, μπορώ να το διαμορφώσω και να το χρησιμοποιήσω για δοκάρια στο σπίτι μου». Και χωρίς να το σκεφτεί περισσότερο, διάλεξε το δέντρο εκείνο, το γερό. Το ίδιο θα κάνει κι ο Θεός για να ξεχωρίσει δύο ανθρώπους που βρίσκονται μέσα στο ναό Του. Δε θα διαλέξει εκείνον που φαίνεται επιφανειακά δίκαιος, αλλά τον άλλον, εκείνον που η καρδιά του είναι γεμάτη με την αληθινή δικαιοσύνη του Θεού.

Οι υπερήφανοι έχουν τα μάτια τους διαρκώς υψωμένα προς το Θεό. Οι καρδιές τους όμως είναι κολλημένες στη γη. Αυτοί δεν

Διδαχὲς ἀββᾶ Ναζαρίου

Φιλοκαλία τῶν Ρώσων Νηπτικῶν

Σ΄ αὐτὸν ποὺ προσέχει τὴ σωτηρία του καὶ ζεῖ νηπτικὴ ζωή, κάθε τόπος προσφέρεται γιὰ τὴ ψυχική του σωτηρία. Δὲ σώζει ὁ τόπος ἀλλὰ ὁ τρόπος ζωῆς, ἄν εἶναι εὐάρεστος στὸ Θεό. Ἐγώ ζῶ στὸ σωτήριο λιμάνι του μοναστηριοῦ τοῦ Σάρωφ ἀλλὰ εἶμαι φτωχὸς σὲ ἀρετὲς. Ὁ τόπος δὲ σώζει. Ὁ Ἰούδας δὲ σώθηκε ἄν καὶ ζοῦσε κοντὰ στὸν ἴδιο τὸ Χριστό. Ὅπου καὶ νὰ βρίσεσαι, πρέπει νὰ ζεῖς μὲ προσοχὴ καὶ ἐγρήγορση.

Δὲν εἶμαι οὔτε νηστευτὴς οὔτε ἄνθρωπος προσευχῆς οὔτε ἀγωνιστής. Ἀντίθετα τρώω, πίνω και ἔχω ἐπαφὲς καὶ συνομιλῶ μὲ ὅλους. Ὅ, τι κάνω ὅμως τὸ κάνω γιὰ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. Σὲ ὅλες μου τὶς θλίψεις θυμᾶμαι τὰ λόγια τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: "Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἔνεκεν" καὶ κλαίω μὲ ἀναστεναγμοὺς ἀπ' τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς μου.

Εἶναι χαρακτηριστικὸ τῶν γενναίων ψυχῶν τὸ νὰ μὴν ἀπελπίζονται ὅταν βρίσκονται μπροστὰ στὸν κίνδυνο. Καὶ ἔργο τοῦ εὐγνώμονα ἀνθρώπου εἶναι νὰ δοξολογεῖ τὸ Θεὸ ὄχι μόνο γιὰ τὰ εὐχάριστα ἀλλὰ καὶ γιὰ τὰ δυσάρεστα. 

Τίποτα δὲν πικραίνει τὸν ἐνάρετο ἄνθρωπο.Ὅλα ὅσα ὑποφέρει, πιστεύει ὅτι τοῦ ἀξίζουν. Τί εἶναι καλύτερο ἀπ' τὸ νὰ τὰ ὑποφέρει κανείς ὅλα μὲ γενναιότητα καὶ χωρίς γογγυσμό; Δὲν ὑπάρχει πιὸ γενναῖο πράγμα ἀπ' τὸ νὰ ξεχνάει κανείς τὶς προσβολὲς ποὺ τοὺ ἔκαναν.

Ὅταν σκέφτομαι αὐτὰ τὰ πράγματα ἤ παρόμοια μὲ αὐτα, λέω μέσα μου: "Ὑπόμενε τὶς θλίψεις, ἁμαρτωλέ, καὶ δόξαλόγησε γι' αὐτὲς τὸ Θεό. Δὲν ὑπάρχει ἀνάπαυση ἄν δὲν ἔχει προηγηθεῖ κόπος. Καὶ δὲν ὑπάρχει νίκη χωρὶς ἀγώνα. "Τῶ νικῶντι δώσω αὐτῷ φαγεῖν ἐκ τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς, ὅ ἐστιν ἐν τῷ Παραδείσῳ τοῦ Θεοῦ μου" ( Ἀποκ. β΄ 7 ) λέει ὁ Χριστός.

Οἱ θλίψεις ἀκολουθοῦνται πάντα ἀπὸ χαρές. Ἡ ἐνοχὴ ἐπισύρει τὴν τιμωρία.

Μὴν ἀπελπίζεσαι μετὰ ἀπὸ μία πτώση, ἀλλὰ

«Γέροντα, δεν μπορώ, είναι γκρινιάρης!»

 Αγίου Γέροντος Πορφυρίου

Του είπα κάποτε:
- «Γέροντα, δεν μπορώ να συνεργασθώ μ’ αυτόν τον αδελφό… είναι γκρινιάρης».
- «Μωρέ εσύ έχεις εγωισμό. Το ξέρεις; Απ’ αυτόν τα παθαίνεις όλα».
- «Το ξέρω, Γέροντα, τον έχω από μικρός. Εύχεσθε να μου δώσει ο Θεός ταπείνωση στην καρδιά μου».
- «Όταν η καρδιά έχει την αγία ταπείνωση, όλα τα βλέπει καλά και ζει στην επίγεια Άκτιστη Εκκλησία του Θεού από τώρα».
Ταπείνωση όχι αυτή που τη λέμε με λόγια, ούτε αυτή που νομίζουμε ότι αποκτήσαμε. Η ταπείνωση η αγία, είναι

Περὶ τῆς ὀργῆς Ἁγίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ

Τέταρτος αγώνας είναι εμπρός μας εναντίον του πνεύματος της οργής· και είναι ανάγκη, με τη βοήθεια του Θεού, το θανατηφόρο δηλητήριο της οργής να το κόψομε από το βάθος της καρδιάς μας. Γιατί όσο το πονηρό τούτο πνεύμα κάθεται στην καρδιά μας και τυφλώνει με τις σκοτεινές αναταραχές τα μάτια της καρδιάς μας, ούτε το συμφέρον της ψυχής μας μπορούμε να διακρίνομε, ούτε να φτάσομε ποτέ την πνευματική γνώση, ούτε την τελειότητα αγαθής σκέψεως να πάρομε στην κατοχή μας, ούτε να γίνομε μέτοχοι της αληθινής πνευματικής ζωής, ούτε το θειο και αληθινό φως μπορεί να δεχτεί ο νους μας· γιατί λέει η Γραφή: «Ταράχθηκαν τα μάτια μου από το θυμό». Ούτε θα γίνομε μέτοχοι της θείας σοφίας, και αν ακόμη οι άλλοι μας νομίζουν για πολύ σοφούς, γιατί είναι γραμμένο: «Στον κόρφο των ανόητων αναπαύεται ο θυμός». Αλλά ούτε και τις σωτήριες σκέψεις της διακρίσεως μπορούμε να αποκτήσομε και αν ακόμη οι άνθρωποι μας νομίζουν για φρόνιμους, γιατί είναι γραμμένο: « Η οργή καταστρέφει και τούς φρόνιμους». Αλλά ούτε

Γέροντα, δὲν μπορῶ, εἶναι γκρινιάρης

Τοῦ εἶπα κάποτε:

-Γέροντα, δὲν μπορῶ νὰ συνεργασθῶ μ' αὐτὸν τὸν ἀδερφό... εἶναι γκρινιάρης.

-Μωρὲ ἐσὺ ἔχεις ἐγωισμό. Τὸ ξέρεις; Ἀπ' αὐτὸν τὰ παθαίνεις ὅλα.

-Τὸ ξέρω, γέροντα, τὸν ἔχω ἀπὸ μικρὸς. Εὔχεσθε νὰ μοῦ δώσει ὁ Θεὸς ταπείνωση στὴν καρδιά μου.

-Ὅταν ἡ καρδιὰ ἔχει τὴν ἁγία ταπείνωση, ὅλα τὰ βλέπει καλὰ καὶ ζεῖ στὴν Ἄκτιστη Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τώρα.

 -Ταπείνωση ὄχι αὐτὴ ποὺ τὴ λέμε μὲ λόγια, οὔτε αὐτὴ ποὺ νομίζουμε ὅτι ἀποκτήσαμε. Ταπείνωση ἡ ἁγία, εἶναι δῶρο Θεοῦ στὴν ψυχή. Τὸ δίνει ὁ Θεὸς ὅταν εὕρει καθαρὴ προετοιμασία. Τότε ἐπιβλέπει μὲ εὐχαρίστηση καὶ ἕλκει τὴν ψυχὴ αὐτὴ πρὸς Ἑαυτόν.

-Λοιπὸν κι ἐσὺ μὴ λὲς "αὐτὸς εἶναι γκρινιάρης, αὐτὸς ζηλιάρης, αὐτὸς θυμώνει" κ.λ.π. Μὴ λὲς "δὲν μπορῶ νὰ κάνω μαζί του, δὲν κάνω ποτέ".

Αὐτὸς δὲν εἶναι τρόπος. Αὐτὸ δὲν εἶναι ὀρθόδοξο, δὲν εἶναι χριστιανικὸ. Ἔτσι δὲν εἶσαι καθόλου στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ξεχωρίζεις τὸν ἑαυτό σου ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, διότι τὸν ξεχώρισες ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς σου.

Ἀντίθετα, θὰ παραβλέπεις τὶς ἀδυναμίες τους καὶ χωρὶς νὰ τὶς μιμεῖσαι, θὰ γίνεσαι ἕνα μὲ αὐτοὺς στὴ συνεργασία. Ὅ,τι θέλουν καὶ ὅπως τὸ θέλουν. Ἔτσι τὸ θέλουν;Ἔτσι. Ἀλλιῶς; Ἀλλιῶς. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καταστρέφονται τὰ τείχη ποὺ μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μας. Ἔτσι συνδεόμαστε μὲ τὸ Χριστό.

Ὅσο πιὸ πολὺ συνδέεσαι καθημερινὰ μὲ τοὺς ἀδελφούς σου, τόσο περισσότερο εἰσέρχεσαι μυστικὰ μέσα στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπό το βιβλίο Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου Ἱερομονάχου 

Ἐκδόσεις Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτήρος Μήλεσι Ἀττικῆς

 

Ψυχή μου, ψυχή μου...

Εἴτε δὲν ἔχουμε ἐννοήσει τὴν ἀνεκτίμητη ἀξία τῆς ψυχῆς,

εἴτε χαϊδεύουμε τόσο πολὺ τὸ ἄθλιο ἐγώ μας

καὶ θέλουμε νὰ φέρουμε τὸ Θεό στὰ μέτρα μας... 

                                                                                                                            π. Ἀθανάσιος Χατζής 

 

Κατὰ Λουκᾶν... Ὁ πλούσιος νεανίσκος ἤ περὶ χρηματολατρείας καὶ ἐγωισμοῦ.

Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ, Ἱ. Μ. Παναγίας Ντουραχάνης.

Κυριακὴ ιγ' Λουκᾶ 091129.