Τό μοναστήρι τῆς Ντουραχάνης, μέρος στ΄

«Θέλω νά ἀνέβω σ’ ἕνα ψηλό βουνό, νά φωνάξω νά μέ ἀκούσει ὁ κόσμος…»

Ἱερός Χρυσόστομος

Ὁ γέροντας θυμίζοντας τό λόγο τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου, συνεχίζει: « Ἄν εἶχε  τά σύγχρονα μέσα ὁ Ἅγιος,  δέ θά τά χρησιμοποιοῦσε; Ἡ ἐκκλησία  χρειάζεται ἕνα κανάλι νά τραντάζει, νά μιλάει γιά τήν πίστη, τήν ἀλήθεια, νά συμπαραστέκεται στόν ἄνθρωπο ἀνά πάσα ὥρα καί στιγμή».

Ἀπό τό 1990 λειτούργει ἀνελειπῶς  ραδιοφωνικός σταθμός ἐπονομαζόμενος «Σπίνος». Συνδέεται μέ τήν ἐκκλησία τοῦ Μοναστηριοῦ καί μεταδίδει τίς περισσότερες ἀκολουθίες καί τό κήρυγμα. Τό ὑπόλοιπο πρόγραμμα στηρίζεται στή θεολογία καί τή δημοτική παράδοση. Τά τελευταῖα χρόνια μεταδίδεται καί μέσω διαδυκτίου. 

Ζητήσωμεν τοιγαροῦν τόν Χριστόν...

Ἁγίου Συμεών τοῦ νέου Θεολόγου

                                      ... ὅν διά τοῦ θείου βαπτίσματος ἐνδυθέντες, διά τῶν πονηρῶν ἐξεδύθημεν πράξεων, ἐπειδή ἀναισθήτως ἁγιασθέντες ἔτι νήπιοι ὄντες καί ταῖς φρεσί καί τῇ ἡλικίᾳ, ἑαυτούς ἐμολύναμεν ἐν νεότητι, ἵνα μή λέγω ὅτι καθ᾿ ἑκάστην τῇ τῶν ἐντολῶν παραβάσει μολύνομεν τάς ψυχάς ἡμῶν καί τά σώματα. Διά τοῦτο οὖν πάλιν ἑαυτούς διά τῆς σωτηρίου μετανοίας ἀνακαλεσώμεθα, πάντα ποιοῦντες καί πράττοντες ὅσα Χριστῷ ὑπάρχει εὐάρεστα, ἵνα καί παρ᾿ αὐτοῦ σφραγισθέντες τοῦ λοιποῦ ἄφοβοι βιωσώμεθα· οὐ μόνον δέ ἀλλά καί ἐκ χειρός αὐτοῦ λάβωμεν ἔλεος καί ἄξιοι γενέσθαι ἀξιωθῶμεν τῆς γνώσεως τῶν μυστηρίων Χριστοῦ, γνώσεως δέ λέγω οὐ τῆς ἐν λόγῳ μόνῳ καί ἀκοῇ παραδιδομένης, ἀλλά τῆς ἔργῳ καί πράξει θεωρουμένης. Πῶς οὖν ἔργῳ καί πράξει ἡ γνῶσις ἐν ἡμῖν θεωρεῖται τῶν μυστηρίων Χριστοῦ; Πρόσεχε.

Ὁ Χριστός ἡμῶν καί Θεός οὕτω διαρρήδην βοᾷ καθ᾿ ἑκάστην διά τοῦ εὐαγγελίου αὐτοῦ· ”Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν”. Τοῦτο τοίνυν ἡμεῖς ἀκούοντες σκοπεῖν ὀφείλομεν καί ἑαυτούς ἀκριβῶς ἐξετάζειν, εἰ

...Εἰς τήν χαρά τοῦ Κυρίου σου...

Παναγία Ντουραχάνης.           

  

   Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ στήν ἀγρυπνία τῆς 27ης Φεβρουαρίου 2015.

            

Καλή Τεσσαρακοστή!

Κύριε καὶ Δέσποτα τῆς ζωῆς μου, πνεῦμα ἀργίας, περιεργείας, φιλαρχίας καὶ ἀργολογίας μή μοι δῷς.
Πνεῦμα δὲ ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καὶ ἀγάπης, χάρισαί μοι τῷ σῷ δούλῳ.
Ναί, Κύριε Βασιλεῦ, δώρησαί μοι τοῦ ὁρᾶν τὰ ἐμὰ πταίσματα, καὶ μὴ κατακρίνειν τὸν ἀδελφόν μου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ, εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ἀρχίζοντας ἡ μεγάλη Τεσσαρακοστή: Περί ταπείνωσης καί πνευματικοῦ ἀγώνα.

Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ.

...θέλει ταπείνωση...θέλει υπομονή...
και όταν προσεύχεσαι ή θέλεις να βοηθήσεις το συνάνθρωπό σου μη χτυπάς καμπάνα μη καυχιέσαι μέσα σου ό,τι το κάνεις..
είσαι διάκονος, είτε προσφέρεις υλικά αγαθά, είτε πνευματικά...
δεν είναι δικά σου..το Θεού είναι και εμείς τα μεταφέρουμε...
....και να κρατήσουμε λίγο τη γλώσσα...

Λόγοι...

 Δεν υπάρχει ωραιότερο και δημιουργικότερο από τη συνεργασία, την ομόνοια και την κατανόηση. Αλλιώς τα πράγματα δεν μπορούν να προχωρήσουν.

 Όσα χαρίσματα έχουμε πρέπει να τα αξιοποιήσουμε - προς Δόξαν Κυρίου - στο κοινό συμφέρον.Πρέπει να δώσουμε όλοι τη μάχη, να βγάλουμε φυτώριο.

 Είναι αναμμένο κάρβουνο η ευθύνη μας στους νέους. Να τους δώσουμε κοινωνία με Θεό. Πιο ελεύθερος άνθρωπος από αυτόν που ενώνεται με το Θεό δεν υπάρχει...

Κυριακή της Απόκρεω, Ομιλία π. Αθανασίου Χατζή

Μνήμη θανάτου.

π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΠΛΟΥΜ

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΣΟΥΡΟΖ

    Σε παλιότερες εποχές, όταν οι Χριστιανοί βρίσκονταν πλησιέστερα στις παγανιστικές τους ρίζες και στη φοβερή και συνταρακτική εμπειρία της μεταστροφής τους, μιλούσαν για το θάνατο ως μια γέννηση στην αιώνια ζωή. Δεν τον αντιλαμβάνονταν ως τέλος, ως μια έσχατη ήττα, αλλά ως μια αρχή. Θεωρούσαν τη ζωή ως άνοδο προς την αιωνιότητα και το θάνατο ως την πύλη που ανοίγει και μας αφήνει να εισέλθουμε σ' αυτήν. Αυτό μάλιστα εξηγεί και το γιατί, τόσο συχνά, οι πρώτοι Χριστιανοί συνήθιζαν να υπενθυμίζουν ο ένας στον άλλο το θάνατο με φράσεις όπως «έχε μνήμη θανάτου», ενώ στις ευχές που μας άφησε ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ως πολύτιμη κληρονομιά υπάρχει μια αίτηση, με την οποία ζητούμε από τον Θεό να μας δώσει «μνήμη θανάτου».

     Όταν αναφέρονται αυτές οι λέξεις στον σύγχρονο άνθρωπο, η αντίδρασή του είναι συνήθως η απόρριψη και η αποστροφή. Μήπως σημαίνουν αυτές οι λέξεις ότι θα πρέπει να θυμόμαστε πως ο θάνατος είναι σαν τη Δαμόκλειο σπάθη, που κρέμεται από μια τρίχα πάνω από τα κεφάλια μας και πως, ανά πάσα στιγμή, μπορεί το συμπόσιο της ζωής να τερματιστεί τραγικά; Σημαίνουν μήπως πως oποτεδήποτε βρούμε μια χαρά, θα πρέπει αμέσως να συνειδητοποιούμε ότι αυτή θα έχει ένα τέλος;       Πρέπει μήπως να επιθυμούμε να συσκοτίζεται το φως κάθε μέρας με το φόβο ενός επικείμενου θανάτου; Όχι, δεν αισθάνονταν έτσι οι πρώτοι Χριστιανοί. Αυτό που αισθάνονταν είναι ότι ο θάνατος αποτελεί μια αποφασιστική στιγμή, όταν όσα μπορούμε να κάνουμε πάνω στη γη φθάνουν σ' ένα τέλος. Πρέπει λοιπόν να βιαστούμε να επιτύχουμε πάνω στη γη όσα μπορούμε να επιτύχουμε.       Η μνήμη του θανάτου αποτελεί, κατά έναν παράδοξο τρόπο, ένα σκοπό