"Σύγχρονος ἀσκητής....

...εἶναι αὐτός πού δέν ἀφήνει τήν ἀδυναμία τῆς ὕλης νά ξεπεράσει τήν πνευματική του δύναμη, που δέν ἀφήνει τήν ἀρετή του νά γίνει ἀδυναμία, ἀλλά μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τήν άξιοποιεῖ καί μετατρέπει τίς ἀδυναμίες σέ ἀρετές.

...Ἔχουμε χρέος νά θέσουμε τόν ἑαυτό μας στόν ἀγώνα τῆς διακονίας. Ὅλοι μποροῦν νά προσφέρουν κατά τή δύναμή τους. Δέν μποροῦμε ἀλλιῶς νά ζήσουμε ἀληθινά.

  Ἄν δέ βροῦμε τήν ταπείνωση νά φτάσουμε στή μετάνοια καί ἀπό ἐκεῖ στήν ἀληθινή ἀγάπη, δέν ὁλοκληρωνόμαστε σάν ἄνθρωποι".

- Γέροντα, πότε ἔνας ἄνθρωπος μπορεῖ νά λέγεται δίκαιος;

- Δίκαιος κατά κόσμον είναι εκείνος που κρίνει με βάση το ανθρώπινο δίκαιο. Το τέλειο όμως είναι ο άνθρωπος να είναι δίκαιος όχι σύμφωνα με την ανθρώπινη δικαιοσύνη, άλλα με την θεία δικαιοσύνη, και τότε τον ευλογεί ο Θεός. Όταν στις ενέργειες μου δεν βάζω ποτέ το εγώ και το συμφέρον μου, εκβιάζω, μπορώ να πω, τον Θεό να μου στείλει την θεία Χάρη. 

Οποιαδήποτε  ανθρώπινη  δικαιοσύνη,  ακόμη  καί  ή  πιο  τέλεια,  έχει  πάντα  ανθρώπινα στοιχεία.  Και  όσο  υπάρχει  ή  ανθρώπινη  δικαιοσύνη  στον  πνευματικό  άνθρωπο,  το Πνεύμα προσπαθεί να την αποβάλει ως ξένο σώμα, και ό άνθρωπος παλεύει με ανεβοκατεβάσματα και κουράζεται ψυχικά. Όταν απόκτηση την θεϊκή δικαιοσύνη, έρχεται το λαμπικάρισμα και ο θείος φωτισμός. 

- Αν πω, Γέροντα, σε κάποιον πού λέει ότι αδικήθηκε: ¨υπάρχει θεία δικαιοσύνη³, θα τον βοηθήσω;

- Όχι, καλύτερα πες του: ¨εξέτασε τα πράγματα πνευματικά, σύμφωνα με το Ευαγγέλιο³. 

Γιατί,  αν  τού  πεις:  ¨υπάρχει  θεία  δικαιοσύνη³,  θα πιστέψει ότι  αδικήθηκε, ενώ μπορεί  να έχει αδικήσει κιόλας.

Ἔνας τόπος, ἔνας ἄνθρωπος..

Από την ομώνυμη εκπομπή της ΕΡΤ για τη Δουραχάνη.

Ταπείνωση και κρίση

Ταπείνωση είναι όταν αγαπάς, συχωράς, δεν κρίνεις τον άλλο.
Τα σφάλματά του θα τα βλέπεις αλλά θα βλέπεις τα δικά σου μεγαλύτερα. Τί χαρίσματα έχεις εσύ και τί αυτός; Αν εσύ έχεις πέντε και δεν τα κάνεις δέκα σε περνάει. Καί πώς θα ξέρω τα χαρίσματα; Αιτείται και δοθήσεται... Ένας πατέρας που αγαπάει δίνει στο παιδί του, δε θα δώσει ο Θεός; 
Κάθε μέρα να είναι και μια νέα αρχή, μια απόφαση για ψηλότερα.
Κάθε μέρα ένα σκαλοπάτι ψηλότερα...

Συνεργασία, καί ὁμόνοια

«…Δέν ὑπάρχει ὡραιότερο καί δημιουργικότερο ἀπό τή συνεργασία, τήν ὁμόνοια καί τήν κατανόηση. Ἀλλιῶς τά πράγματα δεν μποροῦν νά προχωρήσουν.

Ὅσα χαρίσματα ἔχουμε πρέπει νά τά ἀξιοποιήσουμε – προς δόξαν Κυρίου – στό κοινό συμφέρον.

Πρέπει νά δώσουμε ὅλοι τή μάχη, νά βγάλουμε φυτώριο. Εἶναι ἀναμμένο κάρβουνο ἡ εὐθύνη μας στούς νέους. Νά τούς δώσουμε κοινωνία μέ Θεό. Πιο ἐλεύθερος ἀπό αὐτόν πού ἑνώνεται μέ τό Θεό δεν ὑπάρχει ΄΄ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς΄΄…». 

Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης

Αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο της Πορφυρίας μοναχής. Επιμελείται και παρουσιάζει ο καθηγητής Κοινωνικής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων κ. Παύλος Κυριακίδης.

Ἡ ὀρθοδοξία νά εἶναι καί ὀρθοπραξία…Ἀλλιῶς εἴμαστε κούφιοι…Ζοῦμε τά τῆς πίστης;

Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ, Παναγία Ντουραχάνης.

Μέ τή χάρη τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς, νά μή λυγίσουμε...

Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζή, Παναγία Ντουραχάνης

Πιστεύω σου, Δέσποτα, τῇ οἰκονομίᾳ...πιστεύω σου τὸν προσκυνούμενον σταυρόν, πιστεύω σου τοῖς παθήμασι τῆς σαρκὸς, πιστεύω σου τῷ τριημέρῳ θανάτῳ, πιστεύω σου τῇ ἀναστάσει· λοιπὸν οὐκ ἔτι πολυπραγμονῶ·

Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Λόγος 

Εἰς τὴν Καινὴν Κυριακὴν καὶ εἰς τὸν Ἀπόστολον Θωμᾶν (ἀπόσπασμα)

Τί οὖν πρὸς αὐτοὺς ὁ Θωμᾶς; Ἑωράκατε τὸν Κύριον; καλῶς. 

Οὐκοῦν ὃν ἐθεάσασθε, μειζόνως σέβεσθε· ὃν κατωπτεύσατε, κηρύττοντες διαγίνεσθε.

 Ἐγὼ δὲ Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω. 

Ἀλλ᾿ ὑμεῖς οὐκ ἂν ἐπιστεύσατε, εἰ μὴ πρῶτον ἐθεάσασθε· οὕτω κἀγὼ, ἐὰν μὴ ἴδω, οὐ πιστεύσω.

 Ἐπίμεινον, ὦ Θωμᾶ, τῷ τοιούτῳ πόθῳ, σπουδαίως ἐπίμεινον, ἵνα σοῦ βλέποντος ἐγὼ βεβαιωθῶ τὴν ψυχήν· ἐπίμεινον, ζητῶν τὸν εἰπόντα, Ζητεῖτε καὶ εὑρήσετε· 

μὴ παρέλθῃς ἁπλῶς ἐρευνῶν, ἐὰν μὴ εὑρήσῃς ὃν ζητεῖς θησαυρόν·

 ἐπίμεινον κρούων τὴν θύραν τῆς ἀναντιῤῥήτου γνώσεως. ἕως ἂν ὑπανοίξη σοι ταύτην ὁ εἰπών· Κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν. 

Φιλῶ σου τὴν διχόνοιαν τῶν λογισμῶν, ὡς πᾶσαν διχόνοιαν τέμνουσαν· 

ἀγαπῶ σου τὸν φιλομαθῆ τρόπον, ὡς πᾶσαν φιλονεικίαν ἐκκόπτοντα·

 ἡδέως ἀκούω σου πολλάκις λέγοντος· Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, οὐ μὴ πιστεύσω. 

Σοῦ γὰρ ἀπιστοῦντος, ἐγὼ πιστεύειν διδάσκομαι· 

σοῦ τῇ δικέλλῃ τῆς γλώττης ὀρύττοντος τὰς τοῦ θείου σώματος ἀρούρας, ἐγὼ τὸν καρπὸν ἀπόνως θερίζω καὶ σωρεύω πρὸς ἐμαυτόν.