Θεατρική παράσταση από τους μαθητές του Δημοτικού Σχολείου Δουραχάνης.

                                                                                                               

Αίθουσα τελετών του Σχολείου.

Τό χρυσολούλουδο, θεατρικό της Ζωής Βαλάση από το Δημοτικό Δουραχάνης.

             Από χρόνια περασμένα.... μα ποτέ λησμονημένα...

«Μην καταφρονήσης τῆς ἐντολῆς τῆς ἀγάπης, ὅτι δι’αὐτῆς υἱός Θεοῦ ἐση». (Μάξιμος Ὁμολογητής).

Ἀποσπάσματα τῆς ἀφήγησης τοῦ γέροντα ἀπό διάφορες συνεντεύξεις και κηρύγματα.

«Ἡ ἀγάπη γιά τά παιδιά προϋπήρχε. Ἀπό μικρός μέ συγκινούσε, ὅταν ἔβλεπα πεινασμένα παιδιά. Ὅλη ἡ φαντασία καί τά ὄνειρά μου ἦταν νά βρῶ μιά σπηλιά πού νά ’χει ψωμί, νά τούς δίνω.

Νά τούς λέω: «Φᾶτε παιδιά…Φᾶτε παιδιά…Ἡ σπηλιά νά μήν ἀδειάζει ποτέ».

Μέ τράνταξε μιά κουβέντα τοῦ Χριστοῦ πρός τόν Πέτρο: « Βόσκε τά ἀρνία μου». (Κατά Ἰωάννην 21.15). Κι ἐγώ πιάστηκα ἀπό τά παιδιά. Λαμπάδιασα ἀπό τή Γραφή.

Ἡ φλόγα τῆς ἐπιθυμίας μεταβλήθηκε σέ μέθη – καθῆκον - ὑποχρέωση νά ἀνταποκριθῶ».

Στερήθηκα τά γράμματα. Ὕστερα εἶχα διαβάσει στήν Παλαιά Διαθήκη γιά τή σημασία καί τήν ἀξία τῆς Παιδείας. «Δράξασθαι παιδείας, μήποτε ὀργισθῆ Κύριος καί ἀπολεῖσθε ἐξ ὁδοῦ δικαίας, ὅταν ἐκκαυθῇ ἐν τάχει ὁ θυμός αὐτοῦ».

Tό Φῶς τῆς Πεντηκοστῆς στή ζωή μας...

Ὁμιλία πατρός Ἀθανασίου Χατζῆ, 

στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Ντουραχάνης.

...Η πορεία της ζωής μου, της ζωή σου είναι ένα φίλμ... Εκεί καθρεφτίζονται τα πάντα... ...Την πίστη την ορθόδοξη την κράτησες; ...Την αγάπη την κράτησες;...
...Ό,τι αποσκευές στείλουμε αυτές θα βρούμε στον ουρανό...

Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας.

Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας δεν είναι υπάρξεις εξωκοσμικές αλλά άνθρωποι ομοιοπαθείς μ’ εμάς. Η αγιότης είναι η ανοιχτή πρόσκληση της Κεφαλής της Εκκλησίας, του Ιησού Χριστού, που απευθύνεται σε κάθε άνθρωπο όλων των εποχών, στη συμμετοχή στον Σταυρό Του που είναι το εχέγγυο της επιτυχίας της προσωπικής Ανάστασης.

Οι Άγιοι πήραν την γενναία απόφαση να συσταυρωθούν με τον Χριστό (μέσω του μαρτυρίου του αίματος ή της συνειδήσεως) συντρίβοντας τον «παλαιό άνθρωπο» δια της μετανοίας. Η χριστομίμητος ταπείνωσή τους είλκυσε την Θεία Χάρη που ενοίκησε σ’ αυτούς και τους κατέστησε θεοφόρους. Αυτή η απόλυτη ένωσή τους με τον Θεό είναι «η ψυχολογία της αγιότητος», όπως επισημαίνει ο Όσιος Ιουστίνος Πόποβιτς: «Σε κάθε Άγιο ο Κύριος είναι τα πάντα και κάθε τι στην ψυχή του, στην συνείδησή του, στην καρδιά του και στο έργο του».

Οφείλουμε να τους ακολουθούμε με πιστότητα, ζήλο, αγάπη πολλή και ταπεινή μαθητική διάθεση, διότι «χωρίς αγάπη για τους Αγίους η ορθοδοξία κάποιου είναι ακρωτηριασμένη και η αίσθηση προσανατολισμού κλειστή- διότι κάποιος πρέπει να ακολουθεί τα παραδείγματα (π. Σεραφείμ Ρόουζ)».

Πηγή:Ι.Μ.Παντοκράτορος

Γιά τήν ἀγάπη καί τήν προσφορά...

...Ἄν δέν ἀγαπᾶμε κατά Χριστό τό συνάνθρωπο, δέν πρόκειται νά βροῦμε εἰρἠνη. Ἡ ἐκκλησία εἶναι ἔξω ἀπό τήν ἀποστολή της, ἄν δέν ὑπάρχει φιλανθρωπία. Μήν ἀναβάλλουμε, ὅταν ἔχει ἀνάγκη ὁ συνάνθρωπος. Πῶς μποροῦμε νά εἴμαστε ἥσυχοι, ὅταν ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού πεινᾶνε;Ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού ὑποφέρουν. Πίσω ἀπό τόν καθένα, μπορεῖ νά βρίσκεται ὁ Θεός. Ἡ ἀγάπη εἶναι Ἀγάπη. Ὁ Θεός εἶναι γιά ὅλους.

...Ἄν δέν γίνει ὁ ἄνθρωπος Ἄνθρωπος, δέ θά δεῖ ἄσπρη μέρα.

Ταξιδεύοντας στά τείχη τῆς πόλης.. Πορφυρίας μοναχῆς...

Επιμελείται και παρουσιάζει ο κ. Παύλος Κυριακίδης, καθηγητής Κοινωνικής Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, για το ραδιοφωνικό σταθμό "Σπίνος 96 Fm".

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

«Βλέπετε αυτή τη κοινή για μας εορτή και ευφροσύνη, την οποία ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός εχάρισε με την ανάσταση και ανάληψή του στους πιστούς; Επήγασε από θλίψη.

Βλέπετε αυτή τη ζωή, μάλλον δε την αθανασία; Επιφάνηκε σε μας από θάνατο.

Βλέπετε το ουράνιο ύψος, στο οποίο ανέβηκε κατά την ανύψωσή του ο Κύριος και την υπερδεδοξασμένη δόξα που δοξάσθηκε κατά σάρκα; Το πέτυχε με τη ταπείνωση και την αδοξία. Όπως λέγει ο απόστολος γι' αυτόν, «εταπείνωσε τον εαυτό του γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, και μάλιστα σταυρικού θανάτου, γι' αυτό κι' ο Θεός τον υπερύψωσε και του χάρισε όνομα ανώτερο από κάθε όνομα, ώστε στο όνομα του Ιησού να καμφθεί κάθε γόνατο επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων και να διακηρύξει κάθε γλώσσα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Κύριος σε δόξα Θεού Πατρός».(Φιλιπ. 2: 8-11).

Εάν λοιπόν ο Θεός υπερύψωσε το Χριστό του για το λόγο ότι ταπεινώθηκε, ότι ατιμάσθηκε, ότι πειράσθηκε, ότι υπέμεινε επονείδιστο σταυρό και θάνατο για χάρη μας, πως θα σώσει και θα δοξάσει και θα ανυψώσει εμάς, αν δεν επιλέξωμε τη ταπείνωση, αν δεν δείξουμε τη προς τους ομοφύλους αγάπη, αν δεν ανακτήσωμε τις ψυχές μας δια της υπομονής των πειρασμών, αν δεν ακολουθούμε δια της στενής πύλης και οδού, που οδηγεί στην αιώνια ζωή, τον σωτηρίως καθοδηγήσαντα σ' αυτήν; «διότι, και ο Χριστός έπαθε για μας, αφήνοντάς μας υπογραμμό (παράδειγμα), για να παρακολουθήσουμε τα ίχνη του». (Α' Πέτρ. 2:21).

Η ενυπόστατος Σοφία του υψίστου Πατρός, ο προαιώνιος Λόγος, που από φιλανθρωπία ενώθηκε μ' εμάς και μας συναναστράφηκε, ανέδειξε τώρα εμπράκτως μια εορτή πολύ ανώτερη και από αυτή την υπεροχή. Γιατί τώρα γιορτάζουμε τη διάβαση, της σ' αυτόν ευρισκομένης φύσεώς μας, όχι από τα υπόγεια προς την επιφάνεια της γης, αλλά από τη γη προς τον ουρανό του ουρανού και προς τον πέρα από αυτόν θρόνο του δεσπότη των πάντων.

Ἀπό τό Γεροντικό.

Είπε ο αββάς Σαρματίας:

Προτιμώ άνθρωπο αμαρτωλό, που αναγνωρίζει το σφάλμα του και ταπεινώνεται, παρά ενάρετο με αυταρέσκεια.

Έλεγε ο Αββάς Επιφάνιος:

Η χαναναία μιλάει κι’ ακούγεται. Η αιμορροούσα σωπαίνει και μακαρίζεται. Ο τελώνης δεν τολμά ν’ ανοίξει το στόμα του και δικαιώνεται. Ο Φαρισαίος φωνάζει και κατακρίνεται.

Γράφει ο Αββάς Ησαίας ο Αναχωρητής:

Πρίν από κάθε τι άλλο, έχομε ανάγκη από ταπεινοφροσύνη,. Ας είμαστε έτοιμοι να λέμε αμέσως στον αδελφό μας σε κάθε περίσταση «συγχώρεσε με». Η ταπεινοφροσύνη εξαφανίζει όλες τις παγίδες του διαβόλου.