Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Ἐκκλησία

Τίποτε δέν εἶναι πιό δυνατό ἀπ’ τήν Ἐκκλησία.

Σταμάτησε τόν πόλεμο, γιά νά μήν διαλύσει τή δύναμή σου. Μήν ἀνεβάζεις πόλεμο στόν οὐρανό. Ἄν πολεμᾶς ἄνθρωπο, ἤ θά νικήσεις ἤ θά νικηθεῖς. Ἄν ὅμως πολεμᾶς τήν Ἐκκλησία, εἶναι ἀδύνατον νά νικήσεις, γιατί ὁ Θεός εἶναι πιό ἰσχυρός ἀπ’ ὅλους.

Ὁ Θεός τή στερέωσε. Ποιός ἐπιχειρεῖ νά τήν κλονίσει; Δέν γνωρίζεις τή δύναμή του; «Ρίχνει τό βλέμμα του στή γῆ καί τήν κάνει νά τρέμει».

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι πιό δυνατή ἀπ’ τόν οὐρανό. «Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ θά παρέλθουν, οἱ λόγοι ὅμως δέν θά παρέλθουν». Ποιοί λόγοι; «Ἐσύ εἶσαι ὁ Πέτρος καί πάνω στήν πέτρα αὐτή θά οἰκοδομήσω τήν Ἐκκλησία.

Οὔτε οἱ πύλες τοῦ ἅδη θά τήν νικήσουν».

Ἄν δέν πιστεύεις στά λόγια, πίστευε στά πράγματα. Πόσοι τύραννοι θέλησαν νά νικήσουν τήν Ἐκκλησία;

Ο Θεός δε θα αφήσει να μας κάνουν τίποτα αν είμαστε πιστοί, ορθόδοξοι και ενωμένοι.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Ο Κύριος χτυπάει το λαό μας, για να τον καθαρίσει από τις ξένες κάμπιες.

Παραπονέθηκε ό Κύριος για τον εκλεκτό λαό Του λέγοντας: Τούς χτυπώ άλλα δεν τους πονάει. Χτύπησε ό Κύριος την Ευρώπη στον αιώνα μας με δύο πολέμους και δεν γνωρίζουμε αν την πόνεσε. Χτύπησε ό Κύριος τη χώρα μας και στους δύο παγκόσμιους πολέμους πιο βαριά από κάθε άλλη χώρα. Πόνεσε ό λαός μας; Πόνεσε και κατάλαβε πώς τον χτύπησε ό Κύριος, λόγω των αμαρτιών του. Έτσι κατάλαβε πώς είναι καλό να αλλάξει, να εξαγνιστεί, να ισιώσει. Τί σημαίνει ισιώνω; Ισιώνει εκείνος πού στράβωσε, κύρτωσε. Ή Δύση ολόκληρη είναι κυρτωμένη σαν εκείνη την συγκύπτουσα γυναίκα, πού για δεκαοκτώ χρόνια περπατούσε έχοντας το κεφάλι της στα γόνατα.

Ό λαός μας στην αρχή κοίταζε την Ευρώπη με τρόμο και λύπη, άλλα στη συνέχεια συνήθισε την περηφάνια της και μετά και ό ίδιος καμπούριασε. Στην αρχή οι Σέρβοι έλεγαν: Δεν πρέπει να είμαστε απλοί Βαλκάνιοι, άλλα να είμαστε σύγχρονοι, να παρακολουθούμε τη μόδα και την Ευρώπη.

Πρέπει να κυρτώσουμε, να καμπουριάσουμε... υπάρχει στο καμπούριασμα μία ομορφιά πού δεν μπορούν να την δουν οι απλοί Βαλκάνιοι... Έτσι σκεφτόταν ό σερβικός λαός και λησμόνησε τον ηρωισμό του, ξέχασε πώς δοξάστηκε ακριβώς για το λόγο ότι στεκόταν όρθιος, ξέχασε πώς δοξάστηκε, επειδή για πεντακόσια χρόνια δεν έσκυψε το κεφάλι του στους Τούρκους. Όταν όμως ελευθερώθηκε από τούς Ασιάτες, σε πενήντα χρόνια κύρτωσε υπό την επιρροή της Ευρώπης, τόσο πού ούτε τα παιδιά αναγνώριζαν τούς παππούδες τους, ούτε οι παππούδες τα εγγόνια τους. Όλα αυτά τα είδε το μάτι του Κυρίου και γι' αυτό το λόγο το χέρι Του μας χτύπησε βαριά για να εγκαταλείψουμε το λανθασμένο δρόμο πού πήραμε.

Εμείς όμως δεν τον εγκαταλείψαμε. Τόσο στραβώσαμε, κυρτώσαμε τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, πού θα μπορούσαμε να σπάσουμε τη μέση μας παρά να σταθούμε όρθιοι.

Άλλα, δεν κύρτωσαν και δεν καμπούριασαν όλοι οι Σέρβοι, υπήρχαν και πολλοί πού έμειναν όρθιοι και αυτοί με απορία αναρωτιόντουσαν:

Τί είναι ή Ευρώπη; Γιατί μας προσέλκυσε τόσο;

...ὅπως ἡ πένα πού γράφουμε....

                                              ... ἤ τό βέλος χρειάζονται ἐκεῖνον πού θά τά θέσει σέ ἐνέργεια, ἔτσι καί ἡ χάρη γιά νά ἐνεργήσει, χρειάζεται τήν προαίρεση τῶν πιστῶν.

Κύριλλος Ἱεροσολύμων

Γιατί λοιπόν εἴμαστε διαιρημένοι, ἀφοῦ εἶναι τόσα ἐκεῖνα πού μᾶς ἑνώνουν; Ἄς καθαρίσουμε τήν ψυχή μας ἀπό κάθε ἐγωισμό καί ἀνοησία, κι ἄς ἐπιδιώκουμε ὄχι πῶς νά ἐπικρατήσει μόνο ἡ γνώμη μας, ἀλλά πῶς νά ἐπικρατήσει ἡ πιό ὠφέλιμη γνώμη, ἔστω κι ἄν δεν τήν ἐκφράσαμε ἐμεῖς.

Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

…νά κατανοήσουμε ὅτι ὅλοι εἴμαστε ἕνα σῶμα οἱ πιστοί, καί ἔχουμε τόση διαφορά μεταξύ μας, ὅση τό  ἕνα μέλος τοῦ σώματος ἀπό τό ἄλλο, καί νά μή θεωροῦμε ὑπεύθυνους γιά ὅλα τούς ἱερεῖς, ἀλλά καί οἱ ἴδιοι νά φροντίζουμε σάν νά εἴμαστε ἐμεῖς οἱ ἄρχοντες, ἀφοῦ ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό κοινό σῶμα μας. Γιατί αὐτό μᾶς ἐξασφαλίζει μεγαλύτερη σιγουριά καί περισσότερο ζῆλο γιά τήν ἀρετή.

Ἄκουσε τώρα πῶς ζητοῦσαν τή γνώμη τῶν πιστῶν καί γιά ἄλλα ζητήματα κατά τήν ἐποχή τῶν ἀποστόλων. Ὄταν δηλαδή ἐπρόκειτο νά χειροτονήσουν τούς ἑπτά διακόνους, συνεννοήθηκαν πρῶτα μέ τό λαό. Τό ἴδιο ἔκανε καί ὁ Πέτρος γιά τό Ματθία. Συνεννοήθηκε μέ ὅλους τούς τότε παρόντες ἄνδρες καί γυναῖκες. Γιατί ἡ Έκκλησία δεν εἶναι γιά να φουσκώνουν τά μυαλά τῶν ἀρχόντων, οὔτε νά γίνονται δουλοπρεπεῖς οἱ ὑπολοιποι, ἀλλά εἶναι ἐξουσία πνευματική, πού ἔχει μάλιστα τό πλεονέκτημα ὅτι οἱ ἄρχοντες φορτώνονται μέ περισσότερους κόπους καί μεγαλύτερες φροντίδες καί δέ ζητοῦν περισσότερες τιμές. Πρέπει νά διοικοῦν τήν Ἐκκλησία σάν ἕνα σπίτι, σάν ἕνα σῶμα. Ἔτσι πρέπει νά σκεφτόμαστε ὅλοι. Ὅπως βέβαια καί τό βάπτισμα εἶναι ἕνα καί ἡ τράπεζα μία καί ἡ πηγή μία καί ἡ κλίση μία καί ὁ Πατέρας ἕνας.

Γιατί λοιπόν εἴμαστε διαιρημένοι, ἀφοῦ εἶναι τόσα ἐκεῖνα πού μᾶς ἑνώνουν; Γιατί εἴμαστε διασπασμένοι; Δυστυχῶς ἀναγκάζομαι νά θρηνήσω πάλι γιά ὅσα πολλές φορές ἔχω θρηνήσει. Ἡ κατάστασή μας εἶναι ἀξιοθρήνητη. Τόσο διασπασμένοι εἴμαστε μεταξύ μας, ἐνῶ πρέπει νά εἴμαστε ἑνωμένοι σάν ἔνα σῶμα. Γιατί ἔτσι θα μπορέσει νά ὠφεληθεῖ ἀκόμη κι ὁ ἀνώτερος ἀπό τόν κατώτερο.

Πατρίδα μου…

                    ...Νιώθω να σε χάνω στην ομίχλη του όχλου… 

Αυτού του όχλου που με παλούκια και καρφιά, λυσσομανά να σταυρώσει το λεπτό σου κορμί. Να το εξαφανίσει από προσώπου γης.

Μαμωνάς. Τα τριάκοντα αργύρια ενεργούν από τα σκοτεινά τους βάθη…

Τα παιχνίδια της εξουσίας πονηρά. Δεν τα χωράει ο νους μου. Ποιος σε πρόδωσε πατρίδα μου; Ποιος σε προδίδει τώρα; Ποια άνομη βουλή βάλθηκε να ξεπουλήσει το όνειρό σου το όμορφο, και στη θέση του να βάλει κουρέλια και απελπισία και θάνατο;

Βλέπω τα καταγάλανα ακρογιάλια σου... και στο γύρισμα του νερού, αργοσαλεύει το ματωμένο συναίσθημα του πόνου…

Αγναντεύω τα ψηλά σου βουνά ... και ανάμεσα στα πεύκα, τις οξιές και τις μυρσίνες, ακούω τη βοή της προδοσίας και  του ξεπεσμού…

Τόσες παλιές δόξες… Τόση τιμή… Τόση πίστη… Πού πήγαν οι υπερασπιστές σου πατρίδα μου;

Ανάμεσα στον θολωμένο όχλο, οι χρωματιστοί σου ιππότες…

Οι λαμπροφορεμένοι, χρωματιστοί σου ιππότες…. Που  δεν πείθουν… Τα μάτια τους, το νιώθω κρύβουν την αλήθεια… Πώς να τους εμπιστευτείς;

Περί ἀγάπης...

Η  αγάπη είναι πιο μεγάλη και πιο βαθιά από τα έργα που φαίνονται. 

Ξεκινάει απ’ τα κατάβαθα της καρδιάς.

Ξέρεις πότε έχεις αληθινή αγάπη;

Όταν σε βλάψουν, σε αδικήσουν και συ δεν εύχεσαι να πάθουν κακό αυτοί  που σε κάνουν να πονάς.
Όταν, τη στιγμή που άλλες επαινούνται, έχουν πλούτη, παίρνουν καλύτερους βαθμούς από σένα και εκτιμούνται απ’ όλους για τα προσόντα  και τα χαρίσματά τους, δε ζηλεύεις, αλλά χαίρεσαι και τις επαινείς κι εσύ από πάνω.

Όταν δεν υπερηφανεύεσαι για τα δικά σου χαρίσματα και δε φουσκώνεις σαν το γάλλο για τις αρετές ή για την ομορφιά σου.

Όταν δεν τα θέλεις όλα δικά σου.

Όταν δε θυμώνεις σαν σου κάνουν κακό.

Όταν δε σκέφτεσαι, πως οι άλλοι είναι κακοί και θέλουν να σε βλάψουν.

Όταν δε χαίρεσαι τη στιγμή που γίνονται αδικίες, αλλά αισθάνεσαι αγαλλίαση  όταν διαδίδεται παντού η αλήθεια.

Όταν σκεπάζεις τις αδυναμίες των άλλων και δεν τους κουτσομπολεύεις, ώστε να

Κάθε στιγμή της ζωής μου...

                                      ... είναι του Θεού. Τότε για ποιον λόγο να φοβούμαι ο,τιδήποτε ή οποιονδήποτε πλην του Θεού; 

Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς

Ἄς μήν άκολουθοῦμε τό δρόμο τῆς άπογοητεύσεως...

Οσίου Σεραφείμ του Σάρωφ

«Χριστός Ανέστη, χαρά μου!».
«Ας μην ακολουθούμε το δρόμο της απογοητεύσεως, διακήρυττε, κτυπώντας χαρούμενα το πόδι του στο έδαφος. Ο Χριστός τα νίκησε όλα. Ανάστησε τον Αδάμ. ’Έδωσε πάλι στην Εύα την αξιοπρέπειά της. Θανάτωσε τον θάνατο».
«Εάν πιστεύεις, χαρά μου, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι…»
«Ότε ελάλουν εκ του νοός μου συνέβαινον σφάλματα».

«Νηστεία δεν είναι μόνο να τρώει κανείς αραιά, αλλά και να τρώει λίγο. Δεν είναι φρόνιμο αυτός που νηστεύει, να περιμένει με ανυπομονησία την ώρα του γεύματος και να ρίχνεται με βουλιμία – σωματική και πνευματική στο φαγητό.

Η αληθινή νηστεία εξ άλλου δεν είναι μόνο στο να δαμάζει κανείς το σώμα του, αλλά και στο να στερείται, προκειμένου να δόση ψωμί σ’ εκείνον που δεν έχει.»

«Απόκτησε την εσωτερική ειρήνη και χιλιάδες θα βρουν κοντά σου τη σωτηρία».

«Αν είσαι σωστός χριστιανός, χιλιάδες άνθρωποι γύρω σου – βλέποντάς σε θα σωθούν.»

«Γιατί ζεις χωρισμένος από την γυναίκα σου; Πήγαινε γρήγορα να την ξαναβρείς. Πήγαινε.» (Σε άνδρα που ζούσε χωρισμένος από τη γυναίκα του).

«Η ζωή μας, μπορεί να συγκριθεί με μια λαμπάδα καμωμένη από κερί και φυτίλι, που καίει με μια φλόγα που εμείς ανάψαμε. Το κερί – είναι η πίστη μας. Το φυτίλι η ελπίδα μας. Και η φλόγα – η αγάπη που ενώνει την πίστη μαζί με την ελπίδα, όπως το κερί και το φυτίλι καίνε μαζί με αποτέλεσμα τη φωτιά. ’Ένα κερί κακής ποιότητας βγάζει, όταν το ανάβεις και όταν το σβήνεις, μια άσχημη μυρωδιά. ’Όμοια είναι και η ζωή ενός αμαρτωλού...»

«Το πάν είναι ν’ αποφασίσεις κάτι. Η απόφαση είναι η αρχή».

Πηγή