Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου
Ἀνάμεσα
στούς Ἰουδαίους ἔζησε κάποια γυναίκα μέ τό ὄνομα Ἄννα. Αὐτὴ ὑπέφερε πολλά
χρόνια γιατί δέν εἶχε παιδί, ἐνῶ ἡ ἀντίζηλός της ἦταν μητέρα πολλῶν παιδιῶν. Γνωρίζουμε,
πόσο ἀνυπόφορο εἶναι τό αὐτό πράγμα στίς γυναῖκες. Ὅταν ὅμως ὑπάρχει καί ἀντίζηλος
μέ παιδιά, τότε γίνεται πολύ χειρότερο.
Ὁ
Θεός βλέποντάς ὅλ’ αὐτά ἔδειχνε ἀνοχή. «Ὁ Κύριος παρά τή θλίψη της καί τήν
ψυχική της στεναχώρια, δὲν τῆς ἔδωσε παιδί». Αὐτά ἐμεῖς νὰ μήν τά ἀκοῦμε ἐπιπόλαια,
ἀλλά νά διδασκόμαστε.
Ὅταν
μᾶς συμβεῖ κάτι τρομερό, ὅσο κι ἄν πονοῦμε, ὅσο κι ἄν χτυπιόμαστε, ὅσο κι ἄν τό
κακό μᾶς φαίνεται ὅτι
εἶναι ἀβάσταχτο, νὰ μὴν λιποψυχοῦμε, ἀλλά νὰ περιμένουμε τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.
Ἐκεῖνος
γνωρίζει καλά, πότε πρέπει νά καταργήσει τήν αἰτία, πού μᾶς προκαλεῖ τή θλίψη.
Ἡ
Ἄννα δὲν ἔχασε οὔτε τό θάρρος της, οὔτε καί τὴν ἐπιμονή της, ἀλλά προσευχόταν
συνεχῶς καί παρακαλοῦσε. Τὸ σπουδαιότερο ἀπ’ ὅλα ὅμως, πού δείχνει περισσότερο