Πρόσφορο ἀγάπης...

Ὅταν τοῦ μιλοῦν γιά τό ἔργο, ἀπαντᾶ:

 "Αὐτό δέν ἀνήκει σέ μένα. Ἀνήκει σέ ὅλους, εἴτε ἐδῶ πού ζοῦν καί ἀγωνίζονται, εἴτε ἐκεῖνοι πού προσφέρουν ἀπό μακρύτερα. Ἀνήκει στό σύνολο. Ὅλοι οἱ κάτοικοι τῆς πόλης καί τῶν περιχώρων, καί ὄχι μόνον αὐτοί ἀλλά καί ἀπό ἄλλα μέρη τῆς Ἑλλάδας καί τό ἐξωτερικό, εἶναι συνεργάτες καί συνδρομητές.

 Ὁ λαός προσφέρει τόν ἱδρώτα του. Πολλοί μαθητές καί φοιτητές δίνουν "στό ταμεῖο τῆς προσφορᾶς" τό χαρτζιλίκι τους. Νέοι

Μέσα και πόροι

Ομιλία, 3-5-12

«Ἐπαινοῦμεν τοὺς κατὰ προαίρεσιν ἀγαθοὺς»

(ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ) 

«Ὅτε δυνατὸς εἶ ἐν ἔργοις, τὴν νεότητά σου ταῖς ἁμαρτίαις προσαναλίσκεις. Ὅτε ἀποκάμῃ τὰ ὄργανα, τότε προσάγεις αὐτὰ τῷ Θεῷ, ὅτε εἰς οὐδὲν αὐτοῖς ἔστι χρήσασθαι, ἀλλ’ ἀνάγκη κεῖ­σθαι διὰ τὸν ἐκ τοῦ χρόνου μαρασμὸν παραλυθέντος τοῦ τόνου. Ἡ ἐν γήρᾳ σωφροσύνη οὐ σωφροσύνη, ἀλλ’ ἀκολασίας ἀδυναμία. Νε­κρὸς οὐ στεφανοῦται· οὐδεὶς δίκαιος δι’ ἀδυναμίαν κακοῦ. Ἕως ἔστι σοι δύ­ναμις, λόγῳ κράτει τῆς ἁμαρτίας. Τοῦτο γάρ ἐστιν ἀρετή· ἔκκλισις ἀπὸ κακοῦ, καὶ ποίησις ἀγαθοῦ. Ἡ δὲ ἀργία τῆς πονηρίας οὔτε ἐπαίνων αὐτὴ καθ’ ἑαυτήν, οὔτε κολάσεων ἀξιοῦται. Ἐὰν δι’ ἡλικίαν παύσῃ τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἀσθενείας ἡ χάρις. Ἐπαινοῦμεν δὲ τοὺς κατὰ προαίρεσιν ἀγαθούς, οὐ τοὺς ἀπό τινος ἀνάγκης ἐξειργομένους».

Ἑρμηνευτικὴ ἀπόδοση

Ὅταν ἔχεις ἀκμαῖες τὶς δυνάμεις σου γιὰ δουλειά, τὰ νιάτα σου τὰ ξοδεύεις στὶς ἁμαρτίες. Ὅταν τὰ μέλη τοῦ σώματός σου κουρασθοῦν, τότε τὰ προσφέρεις στὸ Θεό, τότε ποὺ δὲν μποροῦν σὲ τίποτε νὰ χρησιμοποιηθοῦν, ἀλλὰ ἀπὸ ἀνάγκη ἀτονοῦν, διότι παρέλυσαν οἱ δυνάμεις τους λόγῳ μαρασμοῦ τῆς ἡλικίας. Ἡ σωφροσύνη τῶν γηρατειῶν δὲν λογίζεται σωφροσύνη, ἀλλ’ ἀδυναμία τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἁμαρτάνει. Ὁ νεκρὸς δὲν στεφανώνεται. Κανένας δὲν θεωρεῖται δίκαιος, ἂν ἀπὸ ἀδυναμία δὲν πράττει τὸ κακό. Ὅσο οἱ δυνάμεις σου διατηροῦνται ἀκμαῖες, νὰ νικᾶς τὴν ἁμαρτία μὲ τὴν αὐτοκυριαρχία στὸν ἑαυτό σου. Αὐτὸ ἀκριβῶς εἶναι ἡ ἀρετή: τὸ νὰ ἀπομακρύνεσαι ἀπὸ τὸ κακὸ καὶ νὰ πράττεις τὸ καλό. Ἡ ἀδυναμία διαπράξεως τῆς ἁμαρτίας αὐτὴ καθαυτὴ δὲν εἶναι ἄξια οὔτε γιὰ ἐπαίνους οὔτε γιὰ τιμωρίες. Ἐὰν λόγῳ προχωρημένης ἡλικίας σταματήσεις νὰ ἁμαρτάνεις, τὰ εὔσημα ἀνήκουν στὴν ἀδυναμία τῆς φύσεώς σου λόγῳ ἡλικίας. Ἐμεῖς ἐπαινοῦμε αὐτοὺς ποὺ εἶναι ἀγαθοὶ ἀπὸ τὴν προαίρεσή τους καὶ ὄχι αὐτοὺς ποὺ ἐξ ἀνάγκης ἐμποδίζονται νὰ ἁμαρτήσουν.

(Ὁμιλία προτρεπτικὴ εἰς τὸ ἅγιον Βάπτισμα, ΕΠΕ 6, 266)

Πηγή: Ο Σωτήρ

Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος

Ο Ιωάννης, ο αγαπημένος μαθητής του Ιησού, ήταν γιος του Ζεβεδαίου και της Σαλώμης και νεώτερος αδελφός του αποστόλου Ιακώβου. Γεννήθηκε στη Γαλιλαία και δεν μορφώθηκε καθώς από μικρός βοηθούσε τον πατέρα του που ήταν ψαράς. Στην αρχή έγινε μαθητής του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου και αμέσως μόλις γνώρισε τον Ιησού έγινε μαθητής του μαζί με τον αδερφό του τον Ιάκωβο. Η Εκκλησία μας του απένειμε την προσωνυμία του Θεολόγου.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος είναι ο Ευαγγελιστής της αγάπης. Όχι μόνο γιατί αναφέρεται συνεχώς στα κείμενα του στη αγάπη, αλλά κυρίως γιατί την βίωνε και την εξέφραζε. Αγαπούσε πολύ τον Διδάσκαλό του. Τον ακολούθησε και στις πιο δύσκολες ώρες της επίγειας ζωής Του. Όταν οι άλλοι μαθητές ήταν κρυμμένοι «διά τον φόβον των Ιουδαίων», αυτός ήταν παρών στην σύλληψή Του, στην δίκη και στον Γολγοθά, όπου κάτω από τον Σταυρό στις κρίσιμες εκείνες στιγμές του εμπιστεύθηκε ο Χριστός την μητέρα Του.

Και αυτός τίμησε την επιθυμία του Κυρίου και μέχρι την Κοίμηση της την φρόντιζε ως αληθινή του μητέρα. Μαζί με τον αδελφό του Ιάκωβο και τον Πέτρο αποτελούσαν την

Κύριέ μας και Θεέ μας.... συγχώρεσέ μας και φώτισέ μας... δυνάμωσέ μας και ένωσέ μας... να είμαστε ορθόδοξοι, ορθόπραξοι, δυνατοί...

              

Ομιλία π. Αθανασίου Χατζή, Παναγία Ντουραχάνης.

«Σκοπός τους τώρα είναι να απομακρύνουν τα παιδιά από την Εκκλησία»

Ἁγίου Γέροντος Παϊσίου.

Μικρό παιδάκι, πόσο με βοηθούσε που πήγαινα στην Εκκλησία!

Είχαμε καλό δάσκαλο στο Δημοτικό και μας βοηθούσε και αυτός. Μας μάθαινε εθνικά άσματα και εκκλησιαστικούς ύμνους.

Στην Εκκλησία τις Κυριακές ψάλλαμε την Δοξολογία, «Ταις πρεσβείες....»,

«Άγιος ο Θεός», το Χερουβικό.

- Και τα κοριτσάκια ψάλλανε;

- Ναι, όλα μαζί τα παιδιά.

Παλιά, η Εκκλησία ήταν δίπλα στο σχολείο και παίζαμε γύρω από την Εκκλησία, στην αυλή της.

Μας πήγαιναν στην Εκκλησία οι δάσκαλοι στις γιορτές, και ας χάναμε κανένα μάθημα.

Προτιμούσε ο δάσκαλος να χάση μια ώρα, για να λειτουργηθούν τα παιδιά.

Έτσι τα παιδιά διδάσκονταν, αγιάζονταν,

Παναγία Ντουραχάνης - Τό ἱστορικό τοῦ μοναστηριοῦ.

   Τό πέρασμα τοῦ χρόνου άφήνει τά σημάδια του και πολλές φορές προσθέτει τήν ἀξία του.
    Στή θέση πού εἶναι σήμερα τό μοναστήρι, πρίν αἰῶνες, ὑπήρχε ἕνα μικρό ἐκκλησάκι-εἰκονοστάσι. Τῆς ψυχῆς "ἐκέκραξα". Θυμίαμα δοξολογίας. Ταμένο στή χάρη τῆς Θεοτόκου.
   Δίπλα ὑπῆρχε χάνι καί κατάλυμα γιά τά ζώα. Στήν ἐρημιά, στόν ἄνεμο, στήν κόπωση πρόσφερε βάλσαμο ἀνάπαυσης σέ ὅσους ταξίδευαν γιά τά Γιάννενα. Στό σημεῖο αὐτό στρατοπέδευσε τό 1434 τούρκικος στρατός. Τό ἀσκέρι τοῦ Μπεϊλέρ Μπέη τῆς Ρούμελης, Ντουραχάν ἤ κατά ἄλλους Τουραχάν .η Τουρχάν πασᾶ.
  Κατά τόν Ἀραβαντινό ἡ διάβαση τοῦ Τούρκου πασᾶ πάνω ἀπό τήν παγωμένη λίμνη ἔγινε τό 1428 (Χρονογραφία τῆς Ἠπείρου, τόμος Α΄, σελ. 162).
"Ἡ μονή τῆς Κοιμήσεως ἐπωνυμουμένη Δουραχάνη (ΒΑ τῶν Ἰωαννίνων εἰς ἀπόστασιν πλοῦ 1 ὥρα καί 1/4 εἰς τάς ὑπωρείας τοῦ Μιτσικελίου) ἐκ τοῦ ὀνόματος τοῦ ἱδρυτοῦ αὐτῆς Δουραχάν Μπεϋλέρ Μπέϋ Ρούμελης, ναΐσκον τινά αὐτόθι πρό τῆς κατακτήσεως Ἰωαννίνων ἰδίαις δαπάναις εἰς Μονήν μετατρεψαμένου, ἐν ἀγνοίᾳ καί ἀβλαβῶς διελθόντος τήν λίμνην τῆς πόλεως πεπαγωμένην οὖσαν, καί τήν σωτηρίαν αὐτοῦ εἰς τόν παρά ταύτην τοῦτον ναΐσκον ἀποδόντος".
   Συμπληρώνει ὁ Ἰ. Λαμπρίδης ( Μαλακασιακά Β΄μέρος α΄, 1888): "Ἀλλ' οὗτος δέν διῆλθε τῶν Ἰωαννίνων, ὡς σημειοῖ ὁ χρονογράφος τῷ 1428 -1430, ἀλλά τῷ 1434 ἐκ Τρίκκης τήν ἐπανάστασιν τῶν Ἀλβανῶν καί τήν πολιορκίαν τοῦ Ἀργυροκάστρου ὑπό τοῦ πρώην ἡγεμόνος αὐτοῦ νά διαλύσῃ σπεύδων".
   Ὁ Ντουραχάν  πασάς ἦταν Μπεϊλέρ Μπέης στή Ρούμελη πιστός στούς σουλτάνους Μουράτ Β΄ καί Μωάμεθ Β΄. Ἕδρα του ἡ Θεσσαλία. Κάτω ἀπό τήν κατοχή του ὑπάγονταν τά

Κερί ἀναμμένο...

...Δέν μποροῦμε νά ἐξαγοράσουμε. Ἐκεῖνος, ὁ ἥλιος τῆς Ἀγάπης, ξεχρεώνει. Μᾶς δωρίζει τό ἔλεός Του...

...Τί εἶναι καλύτερα νά εἶσαι ἕνα κερί ἀναμμένο ἤ ἕνα κερί σβηστό; Ὁ προορισμός τοῦ κεριοῦ εἶναι νά φέγγει. Νά ζεσταίνει, νά μιλάει ἡ ζωή μέ τήν ὁμολογία τοῦ ἀγώνα. Μέ σκοπό νά δοξάζεται τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ."Οὕτω λαμψάτω τό φῶς ὑμῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων, ὅπως ἴδωσιν ὑμῶν τά καλά ἔργα καί δοξάσωσι τόν πατέρα ὑμῶν τόν ἐν τοῖς οὐρανοῖς".(Κατά Ματθαῖον 5,16). Ἄν δημιουργηθεῖ ρεῦμα, τό κερί θά λιώσει γρηγορότερα.

Πρέπει νά μάθουμε νά πεθάνουμε, γιά νά ἔχουμε τήν ἐλπίδα, μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ, νά ζήσουμε. Ἄν δέ θάψεις τόν ἑαυτό σου, δέν ξέρεις νά ἀναστηθεῖς. Νά γευτεῖς ἀπό δῶ ἀκτίνα Παραδείσου, τοῦ Θεοῦ...

...Κάνε καρδιά μου ὑπομονή, ὅπως ἡ γῆ ὅταν τήν πατᾶς...

...Οἱ δυσκολίες μᾶς κάνουν νά κράζουμε περισσότερο στό Θεό. Μᾶς ταπεινώνουν. "Γεννηθήτω τό θέλημά Σου". Μᾶς ἑνώνουν μέ τό συνάνθρωπο, μέ τό Θεό....