...Τήν κολακεία φοβᾶμαι, ὄχι τή δυσκολία. Χρειάζεται "μπανταλομάρα", γιά νά προχωρήσεις...

Στήν ἀρχή ὁ κύκλος εἶναι μικρός καί οἱ οἰκονομικές δυσκολίες μεγάλες. Οὔτε δεκάρα δἐν ὑπῆρχε στήν τσέπη. 
Μοῦ λέγαν τά παιδιά: 
-Μέ τί θά χτίσουμε; 
-Ἔχει ὁ Θεός! 

Εἶχα πάρει κάτι δανεικά. Ἔκανα ὅπως γίνεται στό ἐμπόριο: Σκούφωνε, ξεσκούφωνε. Δούλευα γύρω στό ἕνα ἑκατομμύριο χωρίς νά ἔχω φράγκο. Ἔπαιρνα ἀπό σένα, ἔδινα στόν ἄλλον.

Ἕνας κύριος, πού ἤθελε νά μείνει ἀνώνυμος μοῦ ἔδωσε ὀκταδόσιες χιλιάδες δραχμές καί πολλοί ἄλλοι διάφορα ποσά. Τίς μελέτες καί τήν ἐπίβλεψη ἀνέλαβαν δωρεάν

Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται...

Σειρά εκπομπών που επιμελείται και παρουσιάζει ο κ. Παύλος Κυριακίδης, καθηγητής Κοινωνικής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, για το ραδιοφωνικό σταθμό "Σπίνος 96 fm stereo".

Οἱ δρόμοι γιά τήν τελειότητα εἶναι πολλοί. Μία διδακτική ἱστορία.

«Κάποτε, στην ώρα της προσευχής στο κελί του, ο μέγας Μακάριος άκουσε μια φωνή άνωθεν, να του λέγει:

-Μακάριε, πρέπει να ξέρεις, πώς, παρά τις προσευχές και την άσκησή σου, δεν έφτασες ακόμη στα μέτρα της αρετής, πού έχουν ανέβει εκείνες οι δύο γυναίκες, στη τάδε πολιτεία.

Το πρωί ο Γέροντας σηκώθηκε, άρπαξε το ξύλινο ραβδί του και πήρε το δρόμο για την πολιτεία εκείνη. Όταν έφτασε, ρώτησε κι έμαθε, που μένουν εκείνες οι γυναίκες και χτύπησε την πόρτα τους. Βγήκε λοιπόν ή μία γυναίκα και τον υποδέχτηκε στο σπίτι, με πολύ χαρούμενο πρόσωπο. Ώσπου να καθίσει ο Γέροντας να πάρει μια ανάσα, ήρθε και ή άλλη. Τότε τις κάλεσε και τις δυο κοντά του και μόλις κάθισαν τους λέει:

-Έκαμα όλο το δρόμο και υπέμεινα τόση κούραση, ώσπου από την έρημο να φτάσω ίσαμε εδώ. Σάς παρακαλώ, λοιπόν,

Καλά καί κακά ἔργα. Ἡ στάση μας ἀπέναντί τους.

῾Οσίου Θεοφάνους τοῦ ᾿Εγκλείστου.

Ἄν μας ἔσωζαν τά καλά μας ἔργα, τότε θά ἤμασταν σάν τούς μαθητές τοῦ σχολείου, πού βαθμολογοῦνται ἀνάλογα  μέ τήν ἀπόδοσή τους. Ἡ σωτηρία, ὅμως, δέν εἶναι ἀνταμοιβή ἔργων. Ὁ Θεός μας σώζει δωρεάν, μέ τή χάρη Του. Γιατί, λοιπόν, νά σημειώνουμε καί νά θυμόμαστε τά ἔργα μας; Κάναμε ἤ ἔχουμε κάτι καλό; Ἄς εἶναι κανόνας τῆς ζωῆς μας νά τό λησμονοῦμε.

Θυμᾶται κανένας μας ὅτι ἀναπνέει; ῎Οχι, βέβαια. Γιατί, στά πλαίσια τῆς βιολογικῆς ζωῆς, εἶναι κάτι τόσο φυσικό, ὥστε ἔχει γίνει αὐτονόητο. Τό ἴδιο φυσικό καί αὐτονόητο, στά πλαίσια τῆς πνευματικῆς ζωῆς, εἶναι – πρέπει νά εἶναι –κάθε καλό ἔργο, ὅ,τι δηλαδή συμφώνει μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γι’αὐτό καί δέν ὑπάρχει λόγος νά τό θυμόμαστε. Ἄς τό ἀφήνουμε νά περνάει ἀπαρατήρητο. Ἀπεναντίας, ἕνα ἔργο κακό,

Συμβουλές για το ήθος των ανθρώπων και την ενάρετη ζωή

Περί πλούτου

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Η μετάνοια χωρίς ελεημοσύνη είναι νεκρή και χωρίς φτερά.

 Εάν οι ορθοδοξοι χριστιανοί ήταν πιστοί ελεήμονες και πονόψυχοι, άπιστοι και αιρετικοί δεν θα υπήρχαν.

Η πρώτης θυγάτηρ του Θεού είναι η ελεημοσύνη, αυτή η ελεημοσύνη κατέπεισε τον Θεό και έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπον. 

Αδιαφόρησε για τις ανέσεις και τότε θα αποκτήσεις άνεση, αδιαφόρησε για τα υλικά αγθά και τότε θα τα πάρεις, για να τα πάρεις όχι σαν δέσμιος αυτών , ούτε σαν δούλος, αλλά σαν ελεύθερος.

Ο Θεός όταν δει ότι εμείς δεν ενδιαφερόμαστε πλεον για τα υλικά αγαθά, τότε μας επιτρέπει

Εὐαγγέλιο Κυριακῆς: διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρο­νο­μήσω;

ΙΓ΄ Λουκᾶ, Λουκ. ιη΄ 18-27

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ λέ­­γων· διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρο­νο­μήσω; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿­Ιησοῦς· τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς ὁ Θεός. τὰς ἐντολὰς οἶδας· μὴ μοιχεύσῃς, μὴ φονεύ­σῃς, μὴ κλέψῃς, μὴ ψευδομαρ­τυρήσῃς, τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. ὁ δὲ εἶπε· ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νε­­ότητός μου. ἀκούσας δὲ ταῦ­τα ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος ­πτωχοῖς, καὶ ἕ­­­ξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. ὁ δὲ ἀκούσας ταῦ­τα ­περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφό­δρα. ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ραφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν. εἶπον δὲ οἱ ἀκούσαντες· καὶ τίς δύναται σωθῆναι; ὁ δὲ εἶπε· τὰ ἀδύνατα παρὰ ἀν­­θρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ ἐστιν.

Περί ἄφρονος πλουσίου καί διαχείρισης τῶν πραγμάτων.

Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ, Παναγία Ντουραχάνης.

Περί κενοδοξίας...

Από το γεροντικό         

            

Είπε ο αββάς Ησαϊας:

“Νομίζω πώς είναι πολύ σπουδαίο και πολύτιμο αγαθό να νικήσει κανείς την κενοδοξία και να προκόψει στη γνώση του Θεού. Γιατί αυτός που πέφτει στην εξουσία αυτού του πονηρού πάθους της κενοδοξίας, γίνεται ξένος προς την ειρήνη, σκληραίνει η καρδιά του προς τους εν Χριστώ αδελφούς και τελική συμφορά του είναι ότι πέφτει στην υψηλοφροσύνη, δηλαδή στην υπερηφάνεια, που είναι η μάνα όλων των κακών.

Εσύ όμως, πιστέ δούλε του Χριστού, κράτα κρυφή την εργασία σου, και με πόνο καρδιάς φρόντισε να μη χάσεις τον μισθό της εργασίας σου εξαιτίας της ανθρωπαρέσκειας. Γιατί αυτός που κάνει κάτι για να επιδειχθεί στους ανθρώπους απομακρύνεται από τον μισθό του, όπως είπε ο Κύριος”.