Θέλει ὁ κόσμος νὰ ἀναβαπτισθεῖ...

...Θέλει τὰ μοναστήρια λιμάνια, γιὰ νὰ ξεκουράζεται, νὰ νιώθει ἀσφάλεια. Τὰ θέλει βρύση μὲ τὴ δίψα ποὺ ἔχει νὰ πιεῖ καὶ νὰ δροσιστεῖ. Ὁ κόσμος ὑποφέρει ἀπό μοναξιά. "Δεῦτε πρός με πᾶντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς" (Κατά Ματθαῖον 11,28).

...Σκέψου ἄν μᾶς ἔβλεπε ὁ κόσμος ὅπως μᾶς θέλει ὁ Θεός. Τὸ πᾶν εἶναι νὰ μὴν ὑπάρχει ὁ ἀτομισμός. Ἄν δὲ σταματήσει τὸ "δικό μου" - "δικό σου", ἡ ἀνθρωπότητα δὲ θὰ βρεῖ ἠρεμία, Ζοῦμε γιὰ τὸ σύνολο. Ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Ἄν δὲν ἔχουμε τὴν ἀκτίνα τοῦ Θεοῦ μὲ ἀγάπη πρὸς τὸ συνάνθρωπο, δὲν ξέρουμε ποῦ βαδίζουμε...

Εὐαγγέλιο Κυριακῆς 6 Δεκεμβρίου 2015, Θεραπεία τῆς συγκυπτούσης γυναικὸς.

Κυριακή Ι΄ Λουκᾶ 

Λουκᾶ  ιγ΄ 10-17

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν διδάσκων ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παν­τελές. ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ ᾿Ιησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀ­­­σθενείας σου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖ­ρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββά­­τ­­ῳ ἐθεράπευσεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζε­­­σθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύ­εσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκρι­τά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀ­πὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτί­ζει; ταύτην δέ, θυγατέρα ᾿Αβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆ­ναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; καὶ ταῦτα λέγον­τος αὐτοῦ κατῃσχύνον­το πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδό­ξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ.

Σχεδιάγραμμα τῆς προσευχῆς

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου

Εἰλικρινῆ εὐχαριστία
ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν μας
ἀναφορά τῶν αἰτημάτων μας
Μή ζητᾶς νά λές πολλά λόγια στήν προσευχή σου.
Ἕνας λόγος τελωνικός «ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ»
ἐξιλέωσε τό Θεό· ἕνας λόγος πίστεως «μνήσθητί μου
Κύριε ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου» ἔσωσε τό ληστή.
Ἡ πίστη ἔδωσε φτερά στήν προσευχή. Χωρίς
αὐτήν, κανένας δέν μπορεῖ νά πετάξει στόν οὐρανό.

...Τήν κολακεία φοβᾶμαι, ὄχι τή δυσκολία. Χρειάζεται "μπανταλομάρα", γιά νά προχωρήσεις...

Στήν ἀρχή ὁ κύκλος εἶναι μικρός καί οἱ οἰκονομικές δυσκολίες μεγάλες. Οὔτε δεκάρα δἐν ὑπῆρχε στήν τσέπη. 
Μοῦ λέγαν τά παιδιά: 
-Μέ τί θά χτίσουμε; 
-Ἔχει ὁ Θεός! 

Εἶχα πάρει κάτι δανεικά. Ἔκανα ὅπως γίνεται στό ἐμπόριο: Σκούφωνε, ξεσκούφωνε. Δούλευα γύρω στό ἕνα ἑκατομμύριο χωρίς νά ἔχω φράγκο. Ἔπαιρνα ἀπό σένα, ἔδινα στόν ἄλλον.

Ἕνας κύριος, πού ἤθελε νά μείνει ἀνώνυμος μοῦ ἔδωσε ὀκταδόσιες χιλιάδες δραχμές καί πολλοί ἄλλοι διάφορα ποσά. Τίς μελέτες καί τήν ἐπίβλεψη ἀνέλαβαν δωρεάν

Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται...

Σειρά εκπομπών που επιμελείται και παρουσιάζει ο κ. Παύλος Κυριακίδης, καθηγητής Κοινωνικής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, για το ραδιοφωνικό σταθμό "Σπίνος 96 fm stereo".

Οἱ δρόμοι γιά τήν τελειότητα εἶναι πολλοί. Μία διδακτική ἱστορία.

«Κάποτε, στην ώρα της προσευχής στο κελί του, ο μέγας Μακάριος άκουσε μια φωνή άνωθεν, να του λέγει:

-Μακάριε, πρέπει να ξέρεις, πώς, παρά τις προσευχές και την άσκησή σου, δεν έφτασες ακόμη στα μέτρα της αρετής, πού έχουν ανέβει εκείνες οι δύο γυναίκες, στη τάδε πολιτεία.

Το πρωί ο Γέροντας σηκώθηκε, άρπαξε το ξύλινο ραβδί του και πήρε το δρόμο για την πολιτεία εκείνη. Όταν έφτασε, ρώτησε κι έμαθε, που μένουν εκείνες οι γυναίκες και χτύπησε την πόρτα τους. Βγήκε λοιπόν ή μία γυναίκα και τον υποδέχτηκε στο σπίτι, με πολύ χαρούμενο πρόσωπο. Ώσπου να καθίσει ο Γέροντας να πάρει μια ανάσα, ήρθε και ή άλλη. Τότε τις κάλεσε και τις δυο κοντά του και μόλις κάθισαν τους λέει:

-Έκαμα όλο το δρόμο και υπέμεινα τόση κούραση, ώσπου από την έρημο να φτάσω ίσαμε εδώ. Σάς παρακαλώ, λοιπόν,

Καλά καί κακά ἔργα. Ἡ στάση μας ἀπέναντί τους.

῾Οσίου Θεοφάνους τοῦ ᾿Εγκλείστου.

Ἄν μας ἔσωζαν τά καλά μας ἔργα, τότε θά ἤμασταν σάν τούς μαθητές τοῦ σχολείου, πού βαθμολογοῦνται ἀνάλογα  μέ τήν ἀπόδοσή τους. Ἡ σωτηρία, ὅμως, δέν εἶναι ἀνταμοιβή ἔργων. Ὁ Θεός μας σώζει δωρεάν, μέ τή χάρη Του. Γιατί, λοιπόν, νά σημειώνουμε καί νά θυμόμαστε τά ἔργα μας; Κάναμε ἤ ἔχουμε κάτι καλό; Ἄς εἶναι κανόνας τῆς ζωῆς μας νά τό λησμονοῦμε.

Θυμᾶται κανένας μας ὅτι ἀναπνέει; ῎Οχι, βέβαια. Γιατί, στά πλαίσια τῆς βιολογικῆς ζωῆς, εἶναι κάτι τόσο φυσικό, ὥστε ἔχει γίνει αὐτονόητο. Τό ἴδιο φυσικό καί αὐτονόητο, στά πλαίσια τῆς πνευματικῆς ζωῆς, εἶναι – πρέπει νά εἶναι –κάθε καλό ἔργο, ὅ,τι δηλαδή συμφώνει μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Γι’αὐτό καί δέν ὑπάρχει λόγος νά τό θυμόμαστε. Ἄς τό ἀφήνουμε νά περνάει ἀπαρατήρητο. Ἀπεναντίας, ἕνα ἔργο κακό,

Συμβουλές για το ήθος των ανθρώπων και την ενάρετη ζωή

Περί πλούτου

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Η μετάνοια χωρίς ελεημοσύνη είναι νεκρή και χωρίς φτερά.

 Εάν οι ορθοδοξοι χριστιανοί ήταν πιστοί ελεήμονες και πονόψυχοι, άπιστοι και αιρετικοί δεν θα υπήρχαν.

Η πρώτης θυγάτηρ του Θεού είναι η ελεημοσύνη, αυτή η ελεημοσύνη κατέπεισε τον Θεό και έγινε άνθρωπος, για να σώσει τον άνθρωπον. 

Αδιαφόρησε για τις ανέσεις και τότε θα αποκτήσεις άνεση, αδιαφόρησε για τα υλικά αγθά και τότε θα τα πάρεις, για να τα πάρεις όχι σαν δέσμιος αυτών , ούτε σαν δούλος, αλλά σαν ελεύθερος.

Ο Θεός όταν δει ότι εμείς δεν ενδιαφερόμαστε πλεον για τα υλικά αγαθά, τότε μας επιτρέπει