Μωυσῆς ἁγιορείτης: Ἔσχατοι καιροί;

Στους δύσκολους και ταραγμένους καιρούς μας υπάρχει γενικά και μια μικρή ισχυρή ομάδα ανθρώπων με κάποιες μεταφυσικές αναζητήσεις. Κάποιοι βρίσκουν τον Θεό ως ανάγκη, ως αποκούμπι και ως σχεδία. Συνήθως ο άνθρωπος βρίσκει ό,τι ψάχνει και τον συμφέρει. Δεν θέλει να κουραστεί και να μοχθήσει πολύ. Ικανοποιείται με πρόχειρες και εύκολες λύσεις. Έτσι, μερικές φορές τη θρησκευτικότητά του εξαντλεί σε τυπικές υποχρεώσεις, δίχως κανένα κόστος. Άλλοτε παρασύρεται από επιτήδειους δασκάλους, που εκμεταλλεύονται τον θείο πόθο του με το να του προσφέρουν προϊόντα απελευθερωτικά, χαρούμενα, χαλαρωτικά και άκοπα.

Εὐαγγέλιο Κυριακῆς 13 Δεκεμβρίου ια΄ Λουκᾶ

Κατά Λουκᾶ ιδ΄ 16-24

Ἡ παραβολή τοῦ μεγάλου Δείπνου.

Εἶπεν ὁ Κύριος τὴν ­παραβολὴν ταύ­την· ἄνθρωπός τις ­ἐποίησε δεῖ­πνον μέγα καὶ ἐκάλεσε ­­πολ­λούς· καὶ ἀ­­­­πέστειλε τὸν δοῦ­λον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς ­κεκλη­μέ­νοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάν­τα. καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖ­­σθαι πάντες. ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀ­­γρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνά­γκην ­ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐ­­­ρω­τῶ σε, ἔχε με πα­ρῃτημένον. καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέν­τε, καὶ πο­ρεύ­­ομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με πα­ρῃτημένον. καὶ ἕτερος εἶπε· ­γυναῖ­κα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύ­ναμαι ἐλ­θεῖν. καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦ­­­λος ἐ­­­­κεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦ­­τα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε τα­χέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πό­­λεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύ­ριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγ­κασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶ­κός μου. λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημέ­νων γεύσεταί μου τοῦ δεί­πνου. πολ­λοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.

Στὴν ἁγία Βαρβάρα, τὴ ζωή της καὶ τὴ ζωή μας...

Ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ, Παναγία Ντουραχάνης

Θέλει ὁ κόσμος νὰ ἀναβαπτισθεῖ...

...Θέλει τὰ μοναστήρια λιμάνια, γιὰ νὰ ξεκουράζεται, νὰ νιώθει ἀσφάλεια. Τὰ θέλει βρύση μὲ τὴ δίψα ποὺ ἔχει νὰ πιεῖ καὶ νὰ δροσιστεῖ. Ὁ κόσμος ὑποφέρει ἀπό μοναξιά. "Δεῦτε πρός με πᾶντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγώ ἀναπαύσω ὑμᾶς" (Κατά Ματθαῖον 11,28).

...Σκέψου ἄν μᾶς ἔβλεπε ὁ κόσμος ὅπως μᾶς θέλει ὁ Θεός. Τὸ πᾶν εἶναι νὰ μὴν ὑπάρχει ὁ ἀτομισμός. Ἄν δὲ σταματήσει τὸ "δικό μου" - "δικό σου", ἡ ἀνθρωπότητα δὲ θὰ βρεῖ ἠρεμία, Ζοῦμε γιὰ τὸ σύνολο. Ὄχι γιὰ τὸν ἑαυτό μας. Ἄν δὲν ἔχουμε τὴν ἀκτίνα τοῦ Θεοῦ μὲ ἀγάπη πρὸς τὸ συνάνθρωπο, δὲν ξέρουμε ποῦ βαδίζουμε...

Εὐαγγέλιο Κυριακῆς 6 Δεκεμβρίου 2015, Θεραπεία τῆς συγκυπτούσης γυναικὸς.

Κυριακή Ι΄ Λουκᾶ 

Λουκᾶ  ιγ΄ 10-17

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν διδάσκων ὁ ᾿Ιησοῦς ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παν­τελές. ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ ᾿Ιησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀ­­­σθενείας σου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖ­ρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββά­­τ­­ῳ ἐθεράπευσεν ὁ ᾿Ιησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζε­­­σθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύ­εσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκρι­τά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀ­πὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτί­ζει; ταύτην δέ, θυγατέρα ᾿Αβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆ­ναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου; καὶ ταῦτα λέγον­τος αὐτοῦ κατῃσχύνον­το πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδό­ξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ.

Σχεδιάγραμμα τῆς προσευχῆς

Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου

Εἰλικρινῆ εὐχαριστία
ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν μας
ἀναφορά τῶν αἰτημάτων μας
Μή ζητᾶς νά λές πολλά λόγια στήν προσευχή σου.
Ἕνας λόγος τελωνικός «ὁ Θεός ἱλάσθητί μοι τῷ ἁμαρτωλῷ»
ἐξιλέωσε τό Θεό· ἕνας λόγος πίστεως «μνήσθητί μου
Κύριε ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου» ἔσωσε τό ληστή.
Ἡ πίστη ἔδωσε φτερά στήν προσευχή. Χωρίς
αὐτήν, κανένας δέν μπορεῖ νά πετάξει στόν οὐρανό.

...Τήν κολακεία φοβᾶμαι, ὄχι τή δυσκολία. Χρειάζεται "μπανταλομάρα", γιά νά προχωρήσεις...

Στήν ἀρχή ὁ κύκλος εἶναι μικρός καί οἱ οἰκονομικές δυσκολίες μεγάλες. Οὔτε δεκάρα δἐν ὑπῆρχε στήν τσέπη. 
Μοῦ λέγαν τά παιδιά: 
-Μέ τί θά χτίσουμε; 
-Ἔχει ὁ Θεός! 

Εἶχα πάρει κάτι δανεικά. Ἔκανα ὅπως γίνεται στό ἐμπόριο: Σκούφωνε, ξεσκούφωνε. Δούλευα γύρω στό ἕνα ἑκατομμύριο χωρίς νά ἔχω φράγκο. Ἔπαιρνα ἀπό σένα, ἔδινα στόν ἄλλον.

Ἕνας κύριος, πού ἤθελε νά μείνει ἀνώνυμος μοῦ ἔδωσε ὀκταδόσιες χιλιάδες δραχμές καί πολλοί ἄλλοι διάφορα ποσά. Τίς μελέτες καί τήν ἐπίβλεψη ἀνέλαβαν δωρεάν

Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται...

Σειρά εκπομπών που επιμελείται και παρουσιάζει ο κ. Παύλος Κυριακίδης, καθηγητής Κοινωνικής ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, για το ραδιοφωνικό σταθμό "Σπίνος 96 fm stereo".

Οἱ δρόμοι γιά τήν τελειότητα εἶναι πολλοί. Μία διδακτική ἱστορία.

«Κάποτε, στην ώρα της προσευχής στο κελί του, ο μέγας Μακάριος άκουσε μια φωνή άνωθεν, να του λέγει:

-Μακάριε, πρέπει να ξέρεις, πώς, παρά τις προσευχές και την άσκησή σου, δεν έφτασες ακόμη στα μέτρα της αρετής, πού έχουν ανέβει εκείνες οι δύο γυναίκες, στη τάδε πολιτεία.

Το πρωί ο Γέροντας σηκώθηκε, άρπαξε το ξύλινο ραβδί του και πήρε το δρόμο για την πολιτεία εκείνη. Όταν έφτασε, ρώτησε κι έμαθε, που μένουν εκείνες οι γυναίκες και χτύπησε την πόρτα τους. Βγήκε λοιπόν ή μία γυναίκα και τον υποδέχτηκε στο σπίτι, με πολύ χαρούμενο πρόσωπο. Ώσπου να καθίσει ο Γέροντας να πάρει μια ανάσα, ήρθε και ή άλλη. Τότε τις κάλεσε και τις δυο κοντά του και μόλις κάθισαν τους λέει:

-Έκαμα όλο το δρόμο και υπέμεινα τόση κούραση, ώσπου από την έρημο να φτάσω ίσαμε εδώ. Σάς παρακαλώ, λοιπόν,