Τα
πρόθυρα του θανάτου είναι μια τρομερή και μυστηριώδης ώρα στη ζωή του ανθρώπου.
Σε κάποιους, όπως στον Σέργιο Φιοντόροβιτς Μπονταρτσούκ, αρχίζει να σβήνει το
όριο μεταξύ του δικού μας και του άλλου κόσμου. Όμως, άνθρωποι που έζησαν
ασκητική ζωή, λαμβάνουν μερικές φορές από τον Θεό όραση, απρόσιτη γι’ αυτούς
προηγουμένως.
Στη
Μονή των Σπηλαίων του Πσκωφ ζούσε ένας πολύ ηλικιωμένος μεγαλόσχημος μοναχός, ο
π. Κυπριανός. Δεν τον ξεχώριζε τίποτα ιδιαίτερο. Είχε έρθει στο μοναστήρι σε
προ-χωρημένη πια ηλικία και, όπως φαινόταν, περνούσε αφανώς τον μοναχικό βίο
του. Μάλιστα υπήρχε μια δυσάρεστη υποψία: τον υποπτεύονταν ότι κατέδιδε την
αδελφότητα στον προεστώτα. Αν αυτό ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα, δεν
ξέρω. Ίσως κάποιος να είχε βάσιμα στοιχεία για να σκέφτεται έτσι, αλλά μπορεί
και να εμφανίστηκαν οι φήμες λόγω του ότι ο Κυπριανός τριγυρνούσε μονίμως στο
μοναστήρι σέρνοντας τα πόδια σκυφτός και μπορούσε να βρεθεί αναπάντεχα μια εδώ
και μια εκεί. Εν πάση περιπτώσει κάποιοι ευθέως τον αποκαλούσαν χαφιέ. Ο ίδιος
ο π. Κυπριανός το αντιμετώπιζε αυτό τελείως καλόψυχα.
Λίγο
πριν το τέλος του αρχίσαμε να παρατηρούμε πάνω του εκπληκτικά πράγματα.
Κάποτε
ο προεστώς