Πασχαλινά Δρώμενα. Ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῆς ἐλληνικῆς παράδοσης...

Εκπαιδευτήρια Δουραχάνης

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε τον Απρίλιο του 2000, στην αίθουσα τελετών των Εκπαιδευτηρίων Δουραχάνης Ιωαννίνων.
Βασίστηκε σε κάλαντα, θρήνους και τραγούδια που αναφέρονται στη Μ. Σαρακοστή, τη Μ. Εβδομάδα και το Πάσχα. Χρησιμοποιήθηκε υλικό κυρίως από δίσκους της Δόμνας Σαμίου.
Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την ομιλία του π. Αθανασίου Χατζή, ο οποίος έδωσε και την ευλογία για την πραγματοποίησή της.
(Προτείνουμε για την καλύτερη προβολή του βίντεο -που έχει στην αρχή προβλήματα...λόγο ηλικίας - να επιλέξετε από τις ρυθμίσεις μια υψηλή ανάλυση για την προβολή).

Ἰδού ὁ νυμφίος ἔρχεται...

Ἰδού ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καί μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα·ἀνάξιος δέ πάλιν, ὅν εὑρήσει ῥαθυμοῦντα.

Ἐγὼ πατήρ, ἐγὼ ἀδελφός, ἐγὼ Νυμφίος...

...ἐγὼ οἰκία, ἐγὼ τροφεύς, ἐγὼ ἱμάτιον, ἐγὼ ῥίζα, ἐγὼ θεμέλιος. Πᾶν ὅπερ ἂν θέλῃς ἐγώ. 

Μηδενὸς ἐν χρείᾳ καταστῇς. Ἐγὼ δουλεύσω. Ἦλθον γὰρ διακονῆσαι, οὐ διακονηθῆναι. 

Ἐγὼ καὶ φίλος καὶ ξένος καὶ κεφαλὴ καὶ ἀδελφὸς καὶ μήτηρ. Πάντα ἐγώ· μόνον οἰκείως ἔχε πρὸς ἐμέ.

 Ἐγὼ πένης διὰ σέ, καὶ ἀλήτης διὰ σέ, ἐπὶ τοῦ Σταυροῦ διὰ σέ, ἐπὶ τάφου διὰ σέ, ἄνω ὑπὲρ σοῦ ἐντυγχάνω τῷ Πατρί, κάτω ὑπὲρ σοῦ πρεσβευτὴς παραγέγονα παρὰ τοῦ Πατρός. 

Πάντα μοι σὺ καὶ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος καὶ φίλος καὶ μέλος. 

Τί πλέον θέλεις; 

τί τόν φιλοῦντα ἀποστρέφῃ; τί τῷ κόσμῳ κάμνεις; τί εἰς πίθον ἀντλεῖς τετρημένον; 

Τοῦτο γάρ ἐστιν εἰς τὸν παρόντα βίον πονεῖσθαι. 

Τί εἰς πῦρ ξαίνεις; τί τῷ ἀέρι πυκτεύεις;

Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου

Κάλαντα του Λαζάρου, Δουραχάνη 22 Απριλίου 2016

Τὸ ψωμὶ ποὺ κρατᾶς ἐσύ ἀνήκει στὸν πεινασμένο...

Μεγάλου Βασιλείου

Δεν πρέπει να αποσπάται η προσοχή μας σε υπερβολική εργασία ούτε να υπερβαίνουμε τα όρια της αυτάρκειας σύμφωνα με όσα είπε ο  απόστολος Παύλος: «΄Οταν έχουμε τις απαραίτητες τροφές και σκεπά­σματα να σκεπασθούμε ας αρκούμα­στε σ’ αυτά», γιατί η πέρα από την ανάγκη αφθονία παρουσιάζει εικό­να πλεονεξίας, η δε πλεονεξία έχει αποκηρυχθεί από τον απόστολο ως ειδωλολατρία.

Μετακινούμε «τά παλιότερα σύνορα που όρισαν οι πρόγονοί μας». Κόβουμε και αρπάζουμε λωρί­δες γης, προσθέτουμε το ένα σπίτι στο άλλο και το ένα χωράφι στο άλλο, για να αφαιρέσουμε κάτι από τον πλησίον.

 Ποιον, λέει ο πλεονέκτης, αδι­κώ, όταν διατηρώ τα αγαθά μου; Ποιά, πες μου, είναι δικά σου;  Από πού τα πήρες και τα έφερες στη ζωή; ΄Οπως στο θέατρο, όταν κανείς καταλάβει την πρώτη θέση, εμποδίζει εκείνους που μπαίνουν, κρίνοτας ως δικό του αποκλειστικά δικαί­ωμα το να κατέχει εκείνο που είναι κοινό για όλους, έτσι φέρονται και οι πλούσιοι. Αφού πρώτοι απόκτησαν τα κοινά αγαθά, τα ιδιοποιούνται λόγω του ότι τα πρόλαβαν. Εάν όμως ο καθένας έπαιρνε όσα απαι­τούν οι ανάγκες του και άφηνε το περίσσευμα σ’ εκείνους που έχουν ανάγκη, τότε κανένας δεν θα ήταν πλούσιος, κανένας δεν θα ήταν φτω­χός. Δεν βγήκες γυμνός από την κοι­λιά της μητέρας σου; Δεν θα επιστρέ­ψεις και πάλι γυμνός στη γη; Αυτά δε που έχεις τώρα από που προέρχο­νται; Εάν λες από τύχη, είσαι άθεος, γιατί δεν γνωρίζεις το δημιουργό ούτε ευχαριστείς το Θεό που σου τα έδωσε. Εάν όμως ομολογείς ότι τα έλαβες από το Θεό, πες μου το λόγο για τον όποιον τα έλαβες. Μήπως είναι άδικος ο Θεός που μοιράζει άνισα σε μας τα αγαθά της παρού­σας ζωής; Γιατί, εσύ μεν είσαι πλού­σιος, εκείνος δε φτωχός; Για κανένα άλλο λόγο παρά για να πάρεις εξά­παντος και συ το μισθό της αγαθότη- τας (της φιλανθρωπίας) και της κα­λής διαχείρισης των αγαθών που σου εμπιστεύτηκε ο Θεός, και εκείνος για να τιμηθεί με τα μεγάλα βραβεία της υπομονής...

Το ψωμί που κρατάς εσύ, ανήκει στον πεινασμένο. Το ένδυμα που φυλάττεις στις αποθήκες σου, ανήκει στο γυμνό. Τα παπούτσια που σαπί­ζουν κοντά σου, ανήκουν στον ξυπό­λητο. Τα χρήματα που έχεις παραχωμένα ανήκουν σ’ εκείνον που στερείται και τα χρειάζεται. Ώστε αδικείς τόσους, όσους θα μπορούσες να ευεργετήσεις.

Εὐαγγέλιο Κυριακῆς 17 Ἀπριλίου 2016. Κυριακή Ε΄ Νηστειῶν, Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας

Μάρκ. ι΄ 32-45

ῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παραλαμβάνει ὁ ᾿Ιησοῦς τοὺς δώδεκα μαθητὰς αὐτοῦ καὶ ἤρξατο αὐτοῖς λέγειν τὰ μέλλοντα αὐτῷ συμβαίνειν, ὅτι ἰδοὺ ἀναβαίνομεν εἰς ῾Ιεροσόλυμα καὶ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου παραδοθήσεται τοῖς ἀρχιερεῦσι καὶ γραμματεῦσι, καὶ κατακρινοῦσιν αὐτὸν θανάτῳ καὶ παραδώσουσιν αὐτὸν τοῖς ἔθνεσι, καὶ ἐμπαίξουσιν αὐτῷ καὶ μαστιγώσουσιν αὐτὸν καὶ ἐμπτύσουσιν αὐτῷ καὶ ἀποκτενοῦσιν αὐτόν, καὶ τῇ τρίτῃ ἡμέρᾳ ἀναστήσεται. Καὶ προσπορεύονται αὐτῷ ᾿Ιάκωβος καὶ ᾿Ιωάννης υἱοὶ Ζεβεδαίου λέγοντες· διδάσκαλε, θέλομεν ἵνα ὃ ἐὰν αἰτήσωμεν ποιήσῃς ἡμῖν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· τί θέλετε ποιῆσαί με ὑμῖν; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· δὸς ἡμῖν ἵνα εἷς ἐκ δεξιῶν σου καὶ εἷς ἐξ εὐωνύμων σου καθίσωμεν ἐν τῇ δόξῃ σου. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε. δύνασθε πιεῖν τὸ ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθῆναι; οἱ δὲ εἶπον αὐτῷ· δυνάμεθα. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· τὸ μὲν ποτήριον ὃ ἐγὼ πίνω πίεσθε, καὶ τὸ βάπτισμα ὃ ἐγὼ βαπτίζομαι βαπτισθήσεσθε· τὸ δὲ καθίσαι ἐκ δεξιῶν μου καὶ ἐξ εὐωνύμων οὐκ ἔστιν ἐμὸν δοῦναι, ἀλλ᾿ οἷς ἡτοίμασται. καὶ ἀκούσαντες οἱ δέκα ἤρξαντο ἀγανακτεῖν περὶ ᾿Ιακώβου καὶ ᾿Ιωάννου. ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς προσκαλεσάμενος αὐτοὺς λέγει αὐτοῖς· οἴδατε ὅτι οἱ δοκοῦντες ἄρχειν τῶν ἐθνῶν κατακυριεύουσιν αὐτῶν καὶ οἱ μεγάλοι αὐτῶν κατεξουσιάζουσιν αὐτῶν· οὐχ οὕτω δὲ ἔσται ἐν ὑμῖν, ἀλλ᾿ ὃς ἐὰν θέλῃ γενέσθαι μέγας ἐν ὑμῖν, ἔσται ὑμῶν διάκονος, καὶ ὃς ἐὰν θέλῃ ὑμῶν γενέσθαι πρῶτος, ἔσται πάντων δοῦλος· καὶ γὰρ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν.

Ὀρθοδοξία καὶ παπισμός.

Προσευχή και προσοχή!

Ας κρατηθούμε μακριά από κάθε αιρετική, παπική, σκοτεινή ιδέα των ισχυρών της γης...

Ας κρατήσουμε την Ορθοδοξία ανόθευτη και καθαρή κατά την παράδοση της Εκκλησίας στους αιώνες.

Η Ορθοδοξία δεν κινδυνεύει από τίποτα. Οι Ορθόδοξοι για να μην κινδυνέψουμε ας κρατηθούμε Ορθόδοξοι και ορθόπραξοι.

Οι ιεράρχες που δέχονται και ανοίγουν τις πύλες στον πάπα, έχουν μεγάλη ευθύνη. Μακάρι να μην του δώσουν ευκαιρία να δημιουργήσει καταστάσεις, τις οποίες θέλει να δημιουργήσει και να επιβάλλει. Να μη μας προδώσουν. Υπάρχει ήδη μια βαθιά πληγή στο Ορθόδοξο πλήρωμα: Ο χωρισμός παλαιού και νέου ημερολογίου. Μακάρι να ήμασταν όλοι οι Ορθόδοξοι ένα. Δεν πρέπει να δεχτούμε καμία αξίωση του πάπα και να οδηγηθούμε σε καινούριες άσχημες καταστάσεις και διχασμούς.

Είναι ντροπή μας να υποχωρούμε σε θέματα δόγματος. 

Ορθοδοξία και παπισμός δεν πάνε μαζί. Η Ορθοδοξία είναι Ορθοδοξία και οι αιρέσεις είναι αιρέσεις. 

Υπάρχουν οι άγιοι που αντέδρασαν σε υποχωρήσεις των Ορθοδόξων, ήταν λίγοι αλλά νίκησαν γιατί ήταν μαζί τους το Πνεύμα το Άγιο, η Αλήθεια του Θεού.

Δεν έχω εξουσία κι ούτε γράμματα ξέρω. Έχω Πίστη, Αγάπη και Σεβασμό.

Θεέ μου φώτισέ μας πραγματικά, δυνάμωσέ μας, να είμαστε Ορθόδοξοι κατά το θέλημά Σου.

π. Ἀθανάσιος Χατζής

Πρὸς Οἰκουμενικὴν Σύνοδον; (Ἰούλιος 1971)

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΠΡΕΣΠΩΝ & ΕΟΡΔΑΙΑΣ
ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ ΚΟΙΝΟΒΙΑΚΗ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
ΤΗΛ.: 23850 28610, FAX: 23850 24042 - Τ.Κ. 53100 ΦΛΩΡΙΝΑ

Πρὸς Οἰκουμενικὴν Σύνοδον; 
(Ἰούλιος 1971)

«Τότε ἔδοξε τοῖς ἀποστόλοις καὶ τοῖς πρεσβυτέροις σὺν ὅλῃ τῇ ἐκκλησίᾳ…» (Πράξ. 15,22)

Ἡ Ἐκκλησία, ἀγαπητοί μου, κατὰ τὸν ἅγιο Αὐγουστῖνο εἶνε «ὁ Χριστὸς παρατεινόμενος εἰς τοὺς αἰῶνας». Ἐκκλησία = Χριστός. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ θὰ συνεχίζεται δι’ αὐτῆς αἰωνίως· ἀλλὰ καὶ οἱ ἀντιδράσεις ἐναντίον της δὲν θὰ λείψουν, σύμφωνα μὲ τὸ λόγο τοῦ ἰδίου στοὺς μαθητάς του «Εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν…» (Ἰω. 15,20).

«Σημεῖον ἀντιλεγόμενον» ὁ Χριστὸς (Λουκ. 2,34), «σημεῖον ἀντιλεγόμενον» καὶ ἡ Ἐκκλησία του. Μόνο ἂν πάψῃ ἡ Ἐκκλησία νὰ κηρύττῃ καὶ νὰ ἐνεργῇ ὅπως ὁ Χριστός, τότε θὰ πάψῃ καὶ ἡ ἀντίδραση τοῦ κόσμου ἐναντίον της. Τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο μάλιστα προειδοποιεῖ, ὅτι πρὸς τὸ τέλος τῶν αἰώνων ἡ σύγκρουση ἀληθείας καὶ ψεύδους θὰ εἶνε σφοδρότερη, ἰδίως ἐπὶ τῶν ἡμερῶν τοῦ μεγάλου ἀντιχρίστου· τὸ μικρὸ ποίμνιο θὰ δοκιμαστῇ σκληρά, οἱ πιστοὶ θὰ λ ι γ ο σ τ έ ψ ο υ ν πολύ. Ἡ Ἐκκλησία ὅμως, ἡ ἐλευθέρα καὶ ζῶσα, ἡ Ὀρθοδοξία, θὰ περισυλλέξῃ τὰ τέκνα της κάτω ἀπὸ τὰ φτερὰ τοῦ μεγάλου Ἀετοῦ καὶ θὰ βγῇ στὴν ἔρημο, ὄχι μόνο τροπικὰ ἀλλὰ καὶ τοπικά, ἕως ὅτου ἔλθουν πάλι «καιροὶ ἀναψύξεως» (Πράξ. 3,20) γιὰ τὸ λαὸ τοῦ Θεοῦ. 

Λυσσώδης ὁ πόλεμος κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως μαρτυρεῖ ἡ ἱστορία. Στοὺς τρεῖς πρώτους αἰῶνες πολεμήθηκε ἀπὸ τοὺς Ἰουδαίους καὶ τοὺς εἰδωλολάτρες. Κι ὅταν σταμάτησαν οἱ διωγμοί, ἄλλη θύελλα ἦλθε νὰ ταράξῃ τὴ γαλήνη της. Οἱ Χριστιανοὶ κινδύνευαν τώρα ὄχι ἀπὸ πεινασμένα θηρία τοῦ ἀμφιθεάτρου ἀλλὰ ἀπὸ νοητοὺς λύκους, τοὺς αἱρετικούς. Οἱ πρῶτοι ἐχθροὶ ὡς ὅπλο χρησιμοποιοῦσαν τὸ ξίφος, οἱ δεύτεροι χρησιμοποιοῦσαν τὴ γλῶσσα, μὲ τὴν ὁποία διέδιδαν διδασκαλίες ξένες καὶ ἀντίθετες πρὸς τὴν ἁγνὴ ἀλήθεια. 

Οἱ αἱρετικοὶ ἦταν «ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα» (ἔ.ἀ. 20,30). Ὁ διάβολος δι’ αὐτῶν ἔσπερνε ζιζάνια στὸν ἀγρὸ τῆς Ἐκκλησίας, ἀψίνθιον (Άπ. 8,11), φαρμάκι. 

Ἐὰν τὰ ζιζάνια ξερριζώνωνται δύσκολα ἀπὸ τοὺς ἀγροὺς, πολύ δυσκολώτερα ξερριζώνονται οἱ αἱρετικοὶ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία. Γι’ αὐτὸ οἱ ποιμένες πρέπει νὰ ἀγρυπνοῦν, ὥστε νὰ μὴ βρίσκῃ ὁ ἐχθρὸς καιρὸ νὰ σπείρῃ ζιζάνια (βλ. Ματθ. 13,24-26).

Γιὰ νὰ καταπολεμηθοῦν οἱ αἱρέσεις καὶ νὰ διατηρηθῇ καθαρὸς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ἔγιναν μεγάλοι ἀγῶνες καὶ συγκλήθηκαν τοπικὲς καὶ οἰκουμενικὲς Σύνοδοι. Αἰτία τῆς συγκλήσεως Οἰκουμενικῶν Συνόδων ἦταν κυρίως οἱ αἱρέσεις καὶ