Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2016
Κυριακή 11 Δεκεμβρίου 2016
Σάββατο 10 Δεκεμβρίου 2016
Ταπείνωση εἶναι...
... εἶς σίφων οὐράνιος, ὁποῦ δύναται νὰ σύρῃ τὴν ψυχὴν
ἀπὸ τὴν ἄβυσσον τῶν ἁμαρτημάτων της,
καὶ νὰ τὴν ἀναβιβάσῃ εἰς τὰ οὐράνια... Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναῒτης.
καὶ νὰ τὴν ἀναβιβάσῃ εἰς τὰ οὐράνια... Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Σιναῒτης.
Εὐαγγέλιο Κυριακῆς 11 Δεκεμβρίου 2016. Ἡ παραβολὴ τοῦ μεγάλου Δείπνου.
ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΔ´ 16 - 24
Ο δὲ εἶπεν αὐτῷ· Ἄνθρωπός τις ἐποίησε δεῖπνον μέγα, καὶ ἐκάλεσε πολλούς· καὶ ἀπέστειλε τὸν δοῦλον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς κεκλημένοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάντα. Καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖσθαι πάντες, ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀγρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνάγκην ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε, καὶ πορεύομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με παρῃτημένον. Καὶ ἕτερος εἶπε· γυναῖκα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύναμαι ἐλθεῖν. Καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦλος ἐκεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦτα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε ταχέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ῥύμας τῆς πόλεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. Καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. Καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· Ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγκασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶκός μου. Λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημένων γεύσεταί μου τοῦ δείπνου.Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2016
Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2016
Συναξάρι: Ἅγιος Σάββας ὁ ἡγιασμένος.
Επιμελούνται και παρουσιάζουν συνεργάτες του ραδιοφωνικού σταθμού Σπίνος.
Θεατρικὴ παράσταση ἀπό μαθητὲς τοῦ Γυμνασίου Δουραχάνης: Ὀδυσσεβάχ τῆς Ξένιας Καλογεροπούλου. Μέρος δεύτερο.
Πρόκειται για το δεύτερο μέρος της παράστασης που δόθηκε από τους μαθητές του γυμνασίου Δουραχάνης το Μάιο του 1999.
Το πρώτο μέρος μπορείτε να δείτε ΕΔΩ
Κυριακή 4 Δεκεμβρίου 2016
Ο Μοναχός με το Τατουάζ
«Το κασκόλ και τα γάντια»
του Στέφανου Γ. Δορμπαράκη
Μέσα καλοκαιριού και οι ακτίνες του ήλιου έκαναν και πάλι πολύ αισθητή την παρουσία τους μέσα στον ζεστό μαντρότοιχο του μοναστηριού. Οι παλιότεροι μοναχοί όταν πρωτοήρθαν δεν πρόβλεψαν καθόλου την υψηλή θερμοκρασία που αναπτυσσόταν μέσα στο χώρο αυτόν. Έχτισαν το μοναστήρι ψηλά πάνω στον λόφο, κατά κύριο λόγο να είναι απομονωμένοι και απερίσπαστοι στην αφοσίωσή τους στον Θεό, αλλά και να προφυλάσσονται από την άλλη από τις καταστροφικές επιθέσεις και λεηλασίες των πειρατών. Έτσι οι ακραίες θερμοκρασίες έπλητταν ανελέητα το ιστορικό μοναστήρι.
Ο μοναχός Αλύπιος θα συμπλήρωνε σε λίγο καιρό δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια στον ιερό αυτόν τόπο και αφότου ήρθε δεν τον είχε εγκαταλείψει ούτε μία στιγμή. Ακόμα και τότε που έπρεπε να αφήσει για λίγο το μοναστήρι για λόγους υγείας, δεν το έκανε, προσπαθώντας να αντιμετωπίσει μόνος του την όποια δυσκολία του εμφανιζόταν – σε αντίθεση με κάποιους άλλους βεβαίως που επιζητούσαν συχνά πυκνά μία μικρή δόση «ελευθερίας» στον έξω κόσμο. Όλοι άλλωστε γνώριζαν στο κοινόβιο πως ο Αλύπιος ήταν μία πολύ ιδιαίτερη περίπτωση μοναχού, καθώς η προηγούμενη ζωή του ήταν άκρως αντίθετη με αυτήν που ζούσε τώρα.
Ήταν ένα όμορφο παλικάρι ο Κωνσταντίνος, ο μετέπειτα μοναχός Αλύπιος, ο μοναχογιός, αλλά και το παιδί χωρισμένων γονιών. Πρόβλημα οικονομικό
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)