Χριστουγενιάτικοι ὕμνοι ἀπό τούς μαθητές τοῦ Γυμνασίου Δουραχάνης

Ὁ Τέταρτος Μάγος Θεατρική παράσταση ἀπό τούς μαθητές τοῦ Δημοτικού Σχολείου Δουραχάνης

ΠΕΡΙ ΛΟΓΙΣΜΩΝ

Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσα

Από το βιβλίο Οι λογισμοί καθορίζουν τη ζωή μας

ζωή μας εξαρτάται από το είδος των λογισμών που καλλιεργούμε. Αν οι λογισμοί μας είναι ειρηνικοί και ήρεμοι, αν έχουν πραότητα και καλοσύνη, τότε έτσι είναι και η ζωή μας. Αν η προσοχή μας είναι στραμμένη στις συνθήκες του βίου μας, τότε μας καταπίνει μια δίνη λογισμών, και δεν μπορούμε να έχουμε ούτε ειρήνη ούτε γαλήνη.

 Καθετί, καλό ή κακό, προέρχεται από τους λογι­σμούς μας. Οι λογισμοί μας γίνονται πραγματικότη­τα. Ακόμη και σήμερα μπορούμε να δούμε ότι όλη η κτίση, καθετί υπαρκτό πάνω στη γη και στο σόμπαν, δεν είναι τίποτα άλλο από θείος λογισμός που έγινε ύλη εν χρόνω και τόπω. Εμείς οι άνθρωποι πλαστή­καμε κατ’ εικόνα Θεού. Στην ανθρωπότητα δόθηκε ένα σπουδαίο δώρο, αλλά πολύ δύσκολα το καταλα­βαίνουμε αυτό. Η ενέργεια και η ζωή του Θεού είναι εντός μας, αλλά δεν το συνειδητοποιούμε. Ούτε κατα­λαβαίνουμε ότι επηρεάζουμε τα μέγιστα τους άλλους με τους λογισμούς μας. Μπορεί να είμαστε πολύ καλοί ή πολύ κακοί, ανάλογα με το είδος των λογι­σμών και των επιθυμιών που καλλιεργούμε.

Αν οι λογισμοί μας είναι αγαθοί, ειρηνικοί και ήσυ­χοι, στραμμένοι ολότελα προς το αγαθό, τότε επηρεά­ζουμε τον εαυτό μας και ακτινοβολούμε ειρήνη τριγύ­ρω μας — στην οικογένεια μας, σ’ ολόκληρη τη χώρα μας, παντού. Αυτό αληθεύει όχι μόνο

Ἡ διά τοῦ Σταυροῦ Μέθοδος

Ὁμιλία π. Νικολάου Λουδοβίκου

Πηγή

Ὁ Θεὸς μᾶς θέλει...

...φώτα στὴν οἰκουμένη. 
Μᾶς θέλει τὸ ἀλάτι στὴν κοινωνία. 
Μᾶς θέλει Ἀποστόλους, ἱσαποστόλους, κήρυκες 
μὲ τὸ παράδειγμα 
καὶ ὄχι μὲ παχιὰ λόγια καὶ ἀντίθετη ζωή.
π. Α. Χατζής

Εὐαγγελικὴ περικοπὴ Κυριακῆς 17 Δεκεμβρίου 2017

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΔ´ 16-24, ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ ΚΒ´ 14

ἶπεν ὁ Κύριος τὴν ­παραβολὴν ταύ­την· ἄνθρωπός τις ­ἐποίησε δεῖ­πνον μέγα καὶ ἐκάλεσε ­­πολ­λούς· καὶ ἀ­­­­πέστειλε τὸν δοῦ­λον αὐτοῦ τῇ ὥρᾳ τοῦ δείπνου εἰπεῖν τοῖς ­κεκλη­μέ­νοις· ἔρχεσθε, ὅτι ἤδη ἕτοιμά ἐστι πάν­τα. καὶ ἤρξαντο ἀπὸ μιᾶς παραιτεῖ­­σθαι πάντες. ὁ πρῶτος εἶπεν αὐτῷ· ἀ­­γρὸν ἠγόρασα, καὶ ἔχω ἀνά­γκην ­ἐξελθεῖν καὶ ἰδεῖν αὐτόν· ἐ­­­ρω­τῶ σε, ἔχε με πα­ρῃτημένον. καὶ ἕτερος εἶπε· ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέν­τε, καὶ πο­ρεύ­­ομαι δοκιμάσαι αὐτά· ἐρωτῶ σε, ἔχε με πα­ρῃτημένον. καὶ ἕτερος εἶπε· ­γυναῖ­κα ἔγημα, καὶ διὰ τοῦτο οὐ δύ­ναμαι ἐλ­θεῖν. καὶ παραγενόμενος ὁ δοῦ­­­λος ἐ­­­­κεῖνος ἀπήγγειλε τῷ κυρίῳ αὐτοῦ ταῦ­­τα. τότε ὀργισθεὶς ὁ οἰκοδεσπότης εἶπε τῷ δούλῳ αὐτοῦ· ἔξελθε τα­χέως εἰς τὰς πλατείας καὶ ρύμας τῆς πό­­λεως, καὶ τοὺς πτωχοὺς καὶ ἀναπήρους καὶ χωλοὺς καὶ τυφλοὺς εἰσάγαγε ὧδε. καὶ εἶπεν ὁ δοῦλος· κύ­ριε, γέγονεν ὡς ἐπέταξας, καὶ ἔτι τόπος ἐστί. καὶ εἶπεν ὁ κύριος πρὸς τὸν δοῦλον· ἔξελθε εἰς τὰς ὁδοὺς καὶ φραγμοὺς καὶ ἀνάγ­κασον εἰσελθεῖν, ἵνα γεμισθῇ ὁ οἶ­κός μου. λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι οὐδεὶς τῶν ἀνδρῶν ἐκείνων τῶν κεκλημέ­νων γεύσεταί μου τοῦ δεί­πνου. πολ­λοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ ἐκλεκτοί.

«Θεμέλιο της πνευματικής μας ζωής είναι η ταπείνωση....

... Όσα κι αν κτίσεις και ελεημοσύνη και προσευχές και νηστείες και οποιαδήποτε άλλη αρετή, αν δε βάλεις πρώτα ως θεμέλιο αυτή, ματαιοπονείς και όλα όσα χτίζεις θα γκρεμιστούν εύκολα, όπως έπεσε το σπίτι εκείνο, που είχε οικοδομηθεί στην άμμο. Δεν υπάρχει κανένα, μα κανένα από τα κατορθώματά μας, που δεν έχει ανάγκη από την ταπεινοφροσύνη, για να μπορέσει να σταθεί. 
Ποιο θέλεις να αναφέρουμε; Τη σωφροσύνη, την περιφρόνηση των χρημάτων, το καθετί, όλα αποδεικνύονται ακάθαρτα και θεομίσητα και αηδή χωρίς ταπείνωση. 
Γι’ αυτό είναι απαραίτητο να την έχουμε πάντοτε μαζί μας
και στα λόγια μας και στα έργα μας και στις σκέψεις μας και πάνω στην ταπείνωση να χτίζουμε όλη μας τη ζωή».

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Περὶ ταπείνωσης

Εὐαγγελικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς 10 Δεκεμβρίου 2017, Ι΄ Λουκᾶ (Λκ. ιγ΄ 10-17)

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἦν διδάσκων ὁ Ἰησοῦς ἐν μιᾷ τῶν συναγωγῶν ἐν τοῖς σάββασι. καὶ ἰδοὺ γυνὴ ἦν πνεῦμα ἔχουσα ἀσθενείας ἔτη δέκα καὶ ὀκτώ, καὶ ἦν συγκύπτουσα καὶ μὴ δυναμένη ἀνακῦψαι εἰς τὸ παν­τελές. ἰδὼν δὲ αὐτὴν ὁ Ἰησοῦς προσεφώνησε καὶ εἶπεν αὐτῇ· γύναι, ἀπολέλυσαι τῆς ἀ­­­σθενείας σου· καὶ ἐπέθηκεν αὐτῇ τὰς χεῖ­ρας· καὶ παραχρῆμα ἀνωρθώθη καὶ ἐδόξαζε τὸν Θεόν. ἀποκριθεὶς δὲ ὁ ἀρχισυνάγωγος, ἀγανακτῶν ὅτι τῷ σαββά­­τ­­ῳ ἐθεράπευσεν ὁ Ἰησοῦς, ἔλεγε τῷ ὄχλῳ· ἓξ ἡμέραι εἰσὶν ἐν αἷς δεῖ ἐργάζε­­­σθαι· ἐν ταύταις οὖν ἐρχόμενοι θεραπεύ­εσθε, καὶ μὴ τῇ ἡμέρᾳ τοῦ σαββάτου. ἀπεκρίθη οὖν αὐτῷ ὁ Κύριος καὶ εἶπεν· ὑποκρι­τά, ἕκαστος ὑμῶν τῷ σαββάτῳ οὐ λύει τὸν βοῦν αὐτοῦ ἢ τὸν ὄνον ἀ­πὸ τῆς φάτνης καὶ ἀπαγαγὼν ποτί­ζει; ταύτην δέ, θυγατέρα Ἀβραὰμ οὖσαν, ἣν ἔδησεν ὁ σατανᾶς ἰδοὺ δέκα καὶ ὀκτὼ ἔτη, οὐκ ἔδει λυθῆ­ναι ἀπὸ τοῦ δεσμοῦ τούτου τῇ ἡμέ­ρᾳ τοῦ σαββάτου; καὶ ταῦτα λέγον­τος αὐτοῦ κατῃσχύνον­το πάντες οἱ ἀντικείμενοι αὐτῷ, καὶ πᾶς ὁ ὄχλος ἔχαιρεν ἐπὶ πᾶσι τοῖς ἐνδό­ξοις τοῖς γινομένοις ὑπ᾿ αὐτοῦ.