Τοῦ εἶπα κάποτε:
-Γέροντα, δὲν μπορῶ νὰ συνεργασθῶ μ' αὐτὸν τὸν ἀδερφό... εἶναι γκρινιάρης.
-Μωρὲ ἐσὺ ἔχεις ἐγωισμό. Τὸ ξέρεις; Ἀπ' αὐτὸν τὰ παθαίνεις ὅλα.
-Τὸ ξέρω, γέροντα, τὸν ἔχω ἀπὸ μικρὸς. Εὔχεσθε νὰ μοῦ δώσει ὁ Θεὸς ταπείνωση στὴν καρδιά μου.
-Ὅταν ἡ καρδιὰ ἔχει τὴν ἁγία ταπείνωση, ὅλα τὰ βλέπει καλὰ καὶ ζεῖ στὴν Ἄκτιστη Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τώρα.
-Ταπείνωση ὄχι αὐτὴ ποὺ τὴ λέμε μὲ λόγια, οὔτε αὐτὴ ποὺ νομίζουμε ὅτι ἀποκτήσαμε. Ταπείνωση ἡ ἁγία, εἶναι δῶρο Θεοῦ στὴν ψυχή. Τὸ δίνει ὁ Θεὸς ὅταν εὕρει καθαρὴ προετοιμασία. Τότε ἐπιβλέπει μὲ εὐχαρίστηση καὶ ἕλκει τὴν ψυχὴ αὐτὴ πρὸς Ἑαυτόν.
-Λοιπὸν κι ἐσὺ μὴ λὲς "αὐτὸς εἶναι γκρινιάρης, αὐτὸς ζηλιάρης, αὐτὸς θυμώνει" κ.λ.π. Μὴ λὲς "δὲν μπορῶ νὰ κάνω μαζί του, δὲν κάνω ποτέ".
Αὐτὸς δὲν εἶναι τρόπος. Αὐτὸ δὲν εἶναι ὀρθόδοξο, δὲν εἶναι χριστιανικὸ. Ἔτσι δὲν εἶσαι καθόλου στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἔτσι ξεχωρίζεις τὸν ἑαυτό σου ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, διότι τὸν ξεχώρισες ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς σου.
Ἀντίθετα, θὰ παραβλέπεις τὶς ἀδυναμίες τους καὶ χωρὶς νὰ τὶς μιμεῖσαι, θὰ γίνεσαι ἕνα μὲ αὐτοὺς στὴ συνεργασία. Ὅ,τι θέλουν καὶ ὅπως τὸ θέλουν. Ἔτσι τὸ θέλουν;Ἔτσι. Ἀλλιῶς; Ἀλλιῶς. Μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο καταστρέφονται τὰ τείχη ποὺ μᾶς χωρίζουν ἀπὸ τοὺς ἀδελφούς μας. Ἔτσι συνδεόμαστε μὲ τὸ Χριστό.
Ὅσο πιὸ πολὺ συνδέεσαι καθημερινὰ μὲ τοὺς ἀδελφούς σου, τόσο περισσότερο εἰσέρχεσαι μυστικὰ μέσα στὴν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.
Ἀπό το βιβλίο Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν Γέροντος Πορφυρίου Ἱερομονάχου
Ἐκδόσεις Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτήρος Μήλεσι Ἀττικῆς
