Γιὰ τὴν ταπείνωση

«Όσα και ό,τι και αν χτίσεις ή ελεημοσύνη ή προσευχές ή νηστεία ή οποιαδήποτε άλλη αρετή, αν δεν φροντίσεις να βάλεις πρώτα θεμέλιο την ταπείνωση, μάταια κοπιάζεις, γιατί όλα θα πέσουν, όπως συνέβη με την οικοδομή εκείνη που είχε στηριχθεί στην άμμο.
 Διότι κανένα απολύτως από τα κατορθώματά μας δεν μπορεί να σταθεί χωρίς την ταπείνωση.
 Όποιο και να πεις, είτε την σωφροσύνη είτε την παρθενία είτε την περιφρόνηση των χρημάτων και όποιο άλλο, όλα γίνονται ακάθαρτα και θεομίσητα και βδελυρά χωρίς την ταπεινοφροσύνη».

                            Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Η Παναγιά θα μας βοηθήσει.Να κοντεύουμε.Εκεί είναι το μοναστήρι. Κοίτα το φως

Στο μοναστήρι της Παναγιάς του Στομίου

 

 Το συνήθιζε η γιαγιά μου (Μάϊα) να πηγαίνει για προσκύνημα σε διάφορα εξωκλήσια και μοναστήρια της περιοχής. Μαζί της φυσικά έπαιρνε και εμένα όταν τύχαινε να είμαι μαζί της. Και έτσι μέσω αυτών των προσκυνημάτων γνώρισα αρκετά εξωκλήσια και μοναστήρια της περιοχής της Κόνιτσας. Προφήτης Ηλίας, Παναγιά, Αη Θανάσης, Αη Νικόλας, Κόκκινη Παναγιά, Αη Νικάνωρας, Παναγιά η Μολυβδοσκέπαστος, Παναγία Μονής Στομίου.


Εκείνο που πρόσεξα και διαπίστωσα ότι όλα είναι κτισμένα σε όμορφες τοποθεσίες. Απ' όλες τις προαναφερόμενες εκκλησίες και μονές χορταίνει το μάτι σου χρώματα, το πράσινο των ελάτων του βουνού, το πράσινο του κάμπου της Κόνιτσας την άνοιξη, τα πορτοκαλoκαφεκίτρινα χρώματα του φθινοπώρου στον κάμπο της, το άσπρο του χιονιού των κάθετων κορυφών της Γκαμήλας και της Αστράκας, το μπλε του νερού των ποταμών του Βοϊδομάτη και του Αώου όταν καθρεπτίζεται ο καταγάλανος ουρανός, το γκριζοπράσινο χρώμα των πετρωμάτων. Τι ομορφιά!! αδύνατον να την αποτυπώσεις

Κυριακή Ε΄ Ματθ. Ι.Μ.Παναγίας Δουραχάνης.Εσωτερική κατάσταση κατά Θεόν. Ομιλία π. Αθανασίου Χατζή

Ιερά Μονή Παναγίας Δουραχάνης

ομιλία π. Αθανασίου Χατζή

070701

Τί είναι η Παλαιά Διαθήκη; (ζ) «ΤΙΜΩΡΕΙ» Ο ΘΕΟΣ;

 π. Δημητρίου Μπόκου

Πολλές ενστάσεις εγείρονται σήμερα για το πρόσωπο που επιδεικνύει ο Θεός στην προ Χριστού εποχή. Πολλοί προσάπτουν στον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης υπέρμετρη σκληρότητα και κακία προς τον άνθρωπο. Θεωρούν ότι δεν έχει καμμιά σχέση με το πρόσωπο του Θεού της αγάπης που αναδεικνύεται στην Καινή Διαθήκη. Φτάνουν να μιλούν για δυο διαφορετικούς, διαμετρικά αντίθετους θεούς. Μερικοί, προχωρώντας ακόμα παραπέρα, δεν διστάζουν να βλασφημήσουν, ταυτίζοντας τον Θεό της Παλαιάς Διαθήκης με τον σατανά.
Αγνοούν όσοι σκέπτονται έτσι, ότι ο Θεός μιλάει πάντα με τη γλώσσα που κατανοούν οι άνθρωποι της κάθε εποχής. Ότι μεταχειρίζεται τρόπους και μεθόδους που ανταποκρίνονται

π.Ἰωάννης Ρωμανίδης:"Ἡ ὑπαρξιακὴ ἀνασφάλεια δὲν ἱκανοποιεῖται μὲ ἀνούσια ἀγαθά. Ὅσο πιὸ γρήγορα συνέλθουμε τόσο καλύτερα θὰ μπορέσουμε νὰ ὀχυρωθοῦμε, στὰ ἀκόμη δυσκολοτέρα πού ἔρχονται"

 

 

Οἱ παρακάτω κουβέντες γράφτηκαν κάποιες δεκαετίες πρίν. Κι ὅμως. Μοιάζουν νὰ ξεπηδοῦν ἀπὸ κάποιο βιβλίο τοῦ σήμερα. Φαντάζουν νὰ συμβαδίζουν μὲ κάθε ἐπιταγὴ τοῦ σήμερα. Ἀπὸ τὴν κρίση τῆς οἰκονομίας, σὲ αὐτὴ τῶν ἀξιῶν καὶ πλέον στὴν κρίση τῆς ἴδιας μας τῆς πίστης. Τὰ λόγια του μεγάλου θεολόγου, π.Ἰωάννη Ρωμανίδη, μᾶς καλοῦν σὲ ἀνασυγκρότηση. Σὲ μία ἄμεση ἐπανατοποθέτηση!
«Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ἡ κρίση ξεβόλεψε πολλούς, ἐκτὸς ἀπὸ κάποιους καιροσκόπους ποὺ τὴν ἐκμεταλλεύονται. Αὐτὰ πάντα ὑπῆρχαν, ὅσο ὑπάρχουν ἄρρωστοι ἄνθρωποι.

Θὰ ἦταν ὅμως ἀρκετὰ ὠφέλιμο νὰ προσεγγίσουμε τὸν τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἕνας σύγχρονος ἄνθρωπος διαχειρίζεται τὶς ἀνάγκες του καὶ ἂν αὐτὸ τὸ ξεβόλεμα, ἀφορᾶ πραγματικὲς ἀνάγκες ἢ «ψεύτικα θελήματα».

Ζοῦμε, ἡ ἀλήθεια νὰ λέγεται, σὲ χρόνια δύσκολα. Πιὸ δύσκολα τουλάχιστον, ἀπὸ αὐτὰ ποὺ μάθαμε νὰ ζοῦμε, μέσα σὲ μία πλασματικὴ εὐημερία ποὺ ἦταν χαρακτηριστικὸ τῶν προηγούμενων ἐτῶν. Ὑποκατάστατα εὐχαρίστησης χωρὶς οὐσία.
Σὲ αὐτὸ τὸ κλίμα μεγαλώσαμε

Κόντογλου: «Στὴ μέση στεκότανε, σὰν ἥλιος, ἡ Ἁγιὰ Σοφιά, καὶ γύρω της ἤτανε σκορπισμένες οἱ ἄλλες ἐκκλησιὲς μὲ τοὺς χρυσοὺς κουμπέδες»

Toυ Φώτη Κόντογλου

Τί ἤτανε, ἀληθινά, ἐκεῖνο τὸ Βυζάντιο, ἐκείνη ἡ Κωνσταντινούπολη; Παραμυθένιος κόσμος! […] Στὰ χρόνια τῶν Βυζαντινῶν «ἡ βασιλεύουσα πόλις» θὰ εἶχε μία ἐξωτικὴ καὶ ἀλλόκοτη μεγαλοπρέπεια. Χίλιοι κουμπέδες (τροῦλλοι) καταχρυσοὶ λαμποκοπούσανε μέσα στὴ βλογημένη αὐτὴ ἀφεντοπολιτεία. Στὴ μέση στεκότανε, σὰν ἥλιος, ἡ Ἁγιὰ Σοφιά, καὶ γύρω της ἤτανε σκορπισμένες οἱ ἄλλες ἐκκλησιὲς μὲ τοὺς χρυσοὺς κουμπέδες, σφαῖρες οὐράνιες, ποὺ λὲς καὶ γυρίζανε γύρω στὸν ἥλιο […]. Τὸ Σαββατόβραδο, κατὰ τὸ δειλινό, ἡ ἀτμόσφαιρα γέμιζε ἀπὸ τὴ γλυκειὰ βουὴ ποὺ κάνανε χιλιάδες καμπάνες καὶ ποὺ ἀνέβαινε σὰν ψαλμωδία ἀπάνω ἀπὸ τὴν ἁγιασμένη πολιτεία, ἀπὸ τὴ Νέα Σιὼν, «ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων». Πανηγυρικὴ μεγαλοπρέπεια! Μόνο τὸ Βυζάντιο κατέβασε στὴ γῆ τὴν οὐράνια ἁρμονία. Γιὰ τοὺς Βυζαντινούς, ἡ πατρίδα τους ἤτανε ἡ Κιβωτὸς τῆς ἀληθινῆς θρησκείας, καὶ εἴχανε πόθο νὰ τραβήξουνε μέσα σ’ αὐτὴ ὅλα τὰ ἔθνη τῆς γῆς, καὶ νὰ τὰ σώσουνε φωτισμένα ἀπὸ τὸ ἀνέσπερο φῶς τοῦ Εὐαγγελίου

Με τα λεηλατημένα τιμαλφή της Αγίας Σοφίας στήθηκε η Ευρώπη

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

 

 

"Τούρκοι διαβήκαν,

 χαλασμός, θάνατος πέρα  ως πέρα"
Β. Ουγκώ

"Θρήνος, κλαυθμός και οδυρμός, 

και στεναγμός και λύπη
Θλίψις απαρηγόρητος έπεσε τοις Ρωμαίοις!
Εχάσασιν το σπίτι τους,

 την Πόλιν την αγίαν,
το θάρρος και το καύχημα

 και την απαντοχή τους".

 

Είναι οι τέσσερις πρώτοι στίχοι, από ένα κυπριακό "ανακάλημα", θρηνητικό ποίημα για την Άλωση. Το όνομα του ποιητή δεν είναι γνωστό. Θεωρείται όμως ο καλύτερος θρήνος.
Τότε που τα "άνομα σκυλιά τες ανομιές τους κάναν". Οδύρεται ο ανώνυμος Ρωμιός:

"Όταν εις νουν θα θυμηθώ 

της Πόλεως τα κάλλη,
Στενάζω και οδύρομαι 

και τύπτω εις το στήθος,
κλαίω και χύνω δάκρυα μεθ' οιμωγής 

και μόχθου.
Ο κόσμος της αγιάς Σοφιάς, 

τα πέπλα της τραπέζης,
της Παναγίας της σεπτής τα καθιερωμένα,
τα σκεύη τα πανάγια 

και πού να καταντήσουν".

Πολλοί και σήμερα θρηνούν. Τα "άνομα σκυλιά", οι Τούρκοι, μαγαρίζουν και πάλι την Μεγάλη του Χριστού Εκκλησία. Περιμένουμε από τους Φράγκους, την "διεθνή κοινότητα", να πάρουν κυρώσεις. Αστεία πράγματα. Τέτοιες ανόητες ελπίδες τρέφουν οι πολιτικοί της εθελοδουλίας. Οι Φράγκοι εξάλλου είναι αυτοί που πρώτοι κατέστρεψαν και λεηλάτησαν την Αγία Σοφία. Στρώθηκα

Ἐλεημοσύνη εἶναι...

Ὁ Ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὁ σοφὸς διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης ὁ πάμφτωχος καὶ διαχρονικὸς αὐτὸς φωστήρας τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ μέγιστος διδάσκαλος τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ τοῦ Γένους μας, γεννήθηκε στὴν Χώρα τῆς Νάξου τὸ ἔτος 1749 ἀπὸ εὐσεβεῖς καὶ ἐνάρετους γονεῖς, τὸν Ἀντώνιο καὶ τὴν Ἀναστασία Καλλιβρούτση. Κατὰ τὴν βάπτισή του ἔλαβε τὸ ὄνομα Νικόλαος. Νηπιόθεν γαλουχήθηκε μὲ τὰ ζωογόνα νάματα τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς πίστεως καὶ ἀνετράφη «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσία Κυρίου», ὅπως παραγγέλλει ὁ θεῖος Παῦλος (Ἐφεσ. στ’ 4). Τὴν ἔμφυτη πρὸς τὰ θεία κλήση του, αὔξησε ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη ποὺ πῆρε ἀπὸ τὸ οἰκογενειακό του περιβάλλον καὶ μάλιστα ἀπὸ τὴν ἐκλεκτή του μητέρα, τὴν δὲ εὐφυΐα του ἐκαλλιέργησε καὶ πολλαπλασίασε ἡ μελέτη καὶ ἡ σπουδή.
Προώδευε στὴν ἀρετὴ καὶ στὴν γνώση κατὰ τρόπο θαυμαστό. Κατ’ ἀρχήν,