Εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Δ΄ Λουκᾶ, τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Λουκ. η΄ 5-15)

ἶπεν ὁ Κύριος τὴν παραβολὴν ταύτην· ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ. καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ᾿Επηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη. ὁ δὲ εἶπεν· ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέπον­τες μὴ βλέπωσι καὶ ἀ­κού­οντες μὴ συνιῶσιν. ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· ὁ σπό­ρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν εἰσιν οἱ ἀκούσαν­τες, εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν. οἱ δὲ ἐπὶ τῆς πέτρας οἳ ὅταν ἀκούσωσι, μετὰ χαρᾶς δέχονται τὸν λόγον, καὶ οὗτοι ρίζαν οὐκ ἔχουσιν, οἳ πρὸς καιρὸν πιστεύουσι καὶ ἐν καιρῷ πειρασμοῦ ἀφίστανται. τὸ δὲ εἰς τὰς ἀκάνθας πεσόν, οὗτοί εἰσιν οἱ ἀ­κούσαντες, καὶ ὑπὸ μεριμνῶν καὶ πλού­του καὶ ἡδονῶν τοῦ βίου πορευόμενοι συμπνίγονται καὶ οὐ τελεσφοροῦσι. τὸ δὲ ἐν τῇ καλῇ γῇ, οὗτοί εἰσιν οἵτινες ἐν καρδίᾳ καλῇ καὶ ἀγαθῇ ἀκούσαντες τὸν λόγον κα­τέχουσι καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ. ταῦτα λέ­γων ἐφώνει· ὁ ἔ­χων ὦτα ἀκούειν ἀκουέτω.

 

Η ειρήνη του Θεού πολύτιμος θησαυρός για τον άνθρωπο

                                              

                                               Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

Όταν ο άνθρωπος έχει ειρήνη μέσα του και βεβαιωθεί η ψυχή του ότι όντως ο Θεός είναι πατέρας του και διοικεί την κτίση και αυτός είναι παιδί αυτού του Παντοκράτορος Θεού, που συνέχει την κτίση, δεν κινδυνεύει και δεν έχει να φοβηθεί τίποτε. Αφού λοιπόν ο άνθρωπος ειρηνεύει με τον Θεό, ειρηνεύει και με τον πλησίον του. Παύει να βλέπει τον αδελφό του σαν εχθρό του, αλλά βλέπει τον αδελφό του σαν τον ίδιο τον Θεό του: «είδες τον αδελφό σου, είδες Κύριον τον Θεόν σου». Για τον άνθρωπο του Θεού πλέον ο κάθε άνθρωπος είναι καλός λίαν, όπως τον έπλασε ο δημιουργός Θεός. Δεν μπορεί να πει κακία η καρδιά αυτού του ανθρώπου, αφού η κακία είναι ανύπαρκτη γι’ αυτόν. Βέβαια, δεν είναι αφελής. Απλώς δεν αποδέχεται ότι το πλάσμα του Θεού, το οποίο πλάστηκε κατ’ εικόνα του καλού Θεού, είναι κακό, και ότι θέλει το κακό του. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος του Θεού είναι ανόητος και αφελής και επειδή έχει τη βεβαιότητα ότι δεν κινδυνεύει από τίποτε, δεν έχει κακή σχέση με τους συνανθρώπους του.

Ο άνθρωπος του Θεού ο οποίος βεβαιώθηκε για την ύπαρξη του Θεού στην καρδία του δεν φοβάται τίποτε και κανένα. Αυτή η ειρήνη του Θεού έχει απίστευτες κοινωνικές προεκτάσεις. Όταν καταργηθεί ο φθόνος, η καχυποψία, ο φόβος τότε τί λόγος υπάρχει πλέον να μην είμαστε αγαπημένοι και ενωμένοι μέσα στην οικογένειά μας και στην καθημερινή μας ζωή; Όταν όμως δεν υπάρχει η ειρήνη του Θεού, τότε ζηλεύουμε και φοβόμαστε ο ένας τον άλλο και κινούμαστε σε ένα πνεύμα καχυποψίας και απώλειας της ειρήνης. Μας πιέζει η κακία που υπάρχει μέσα μας, γιατί δεν βγήκαμε με τη χάρη του Θεού πάνω από τα νέφη της κακίας του κόσμου τούτου. Δεν φοβόμαστε βέβαια μόνο τους αδελφούς μας και τους ανθρώπους αλλά και το περιβάλλον μας. Αισθανόμαστε απειλές από παντού. Πολλές φορές φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι μας εκτεθειμένοι κάπου, γιατί δεν ξέρουμε τι συμβαίνει εκεί. Δεν αισθανόμαστε ειρήνη μέσα στην ψυχή μας. Αυτή η ειρήνη που πηγάζει από τον Θεό διαχέεται και στον περιβάλλοντα χώρο. Έτσι οι άνθρωποι του Θεού

Γίνε κομμάτι τοῦ Οὐρανοῦ...

 

 

 

 

Μη φοβάσθε. Περάσαμε σαν έθνος τόσες μπόρες και δεν χαθήκαμε, και θα φοβηθούμε την θύελλα που πάει να ξεσπάσει; Ούτε τώρα θα χαθούμε. Ο Θεός μας αγαπά. Ο άνθρωπος έχει μέσα του κρυμμένη δύναμη για ώρα ανάγκης.

- Γέροντα, πώς τα βλέπετε τα πράγματα;
- Εσείς πώς τα βλέπετε;
- Εμείς τι να πούμε, Γέροντα; Εσείς να μας λέγατε.
- Η ησυχία πού επικρατεί με ανησυχεί. Κάτι ετοιμάζεται. Δεν έχουμε καταλάβει καλά σε τι χρόνια ζούμε ούτε σκεφτόμαστε ότι θα πεθάνουμε. Δεν ξέρω τι θα γίνει· πολύ δύσκολη κατάσταση! Η τύχη τού κόσμου κρέμεται από τα χέρια μερικών, άλλα ακόμη ό Θεός κρατά φρένο. Χρειάζεται να κάνουμε πολλή προσευχή με πόνο, για να βάλει ό Θεός το χέρι Του. Να το πάρουμε στα ζεστά και να ζήσουμε πνευματικά. Είναι πολύ δύσκολα τα χρόνια. Έχει πέσει πολλή στάχτη, σαβούρα, αδιαφορία. Θέλει πολύ φύσημα, για να φύγει. Οι παλιοί έλεγαν ότι θα έρθει ώρα πού θα κλωτσήσουν οι άνθρωποι. Πετάνε τους φράκτες, δεν υπολογίζουν τίποτε. Είναι φοβερό! Έγινε μία βαβυλώνια. Να κάνουμε προσευχή να βγουν οι άνθρωποι από αυτήν την βαβυλώνια. Διαβάστε την προσευχή των Τριών Παίδων1, να δείτε με πόση ταπείνωση προσεύχονταν και τον 82° Ψαλμό: « Ό Θεός, τις όμοιωθήσεταί σοι, μή σιγήσης...».

 Αυτό πρέπει να γίνει, αλλιώς δεν γίνεται χωριό. Θέλει θεϊκή επέμβαση.
Μπαίνουν μερικές αρρώστιες ευρωπαϊκές και προχωρούν όλο προς το χειρότερο. Μου είπε ένας Κύπριος οικογενειάρχης πού μένει στην Αγγλία:
«Κινδυνεύουμε πνευματικά. Πρέπει να φύγω από την Αγγλία οικογενειακώς».
Βλέπεις εκεί ό πατέρας να παίρνει την κόρη, ή μάνα τον γιό. Όλους τους στεφανώνουν, όλους τους ευλογούν. Κάτι πράγματα..., ντρέπομαι να τα πω.
Και εμείς κοιμόμαστε με τα τσαρούχια. Δεν λέω να πάρουμε πλακάτ, αλλά να στρέψουμε την προσοχή μας στον μεγάλο κίνδυνο πού περιμένουμε και να υψώνουμε τα χέρια στον Θεό. Να κοιτάξουμε πώς να

Η προσευχή σε ξεχωρίζει από τα άλογα ζώα, σε κάνει σύντροφο των Αγγέλων

Η προσευχή της Εκκλησίας έχει τόσο μεγάλη δύναμη, ώστε και αν ακόμη είμαστε πιο άφωνοι και από τις πέτρες, θα μπορούσε να κάνει τη γλώσσα μας πιο ελαφρά από το φτερό.

Διότι, όπως ο ζέφυρος όταν φυσάει στα πανιά του πλοίου το κάνει να τρέχει πιο γρήγορα από το βέλος, έτσι και η προσευχή της Εκκλησίας όταν πέσει στη γλώσσα αυτού που την λέει, κινεί τον λόγο δυνατότερο από τον ζέφυρο.

Πόση τιμή δε έχει το πράγμα, να είναι κάποιος άνθρωπος και να συνομιλεί με το Θεό, όλοι το γνωρίζουν, αλλά να δείξουν με λόγια το μέγεθός της δεν μπορούν οι πολλοί, διότι αυτή η τιμή ξεπερνά και των Αγγέλων τη μεγαλοπρέπεια.

Αυτό το γνωρίζουν οι ίδιοι οι Άγγελοι, αφού φαίνονται πως έφερναν τις δεήσεις των Προφητών στο Θεό, τους ύμνους και τις λατρείες στο Δεσπότη με φόβο πολύ, έχοντας και τα πόδια σκεπασμένα από την μεγάλη ευλάβεια.

Αλλά αν εκείνοι που πετούν και δεν ησυχάζουν καθόλου δείχνουν το φόβο που έχουν,

Ταπεινοφροσύνη ἀληθινὴ καὶ ταπεινοφροσύνη ψεύτικη. Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

 

“Κανείς ἃς μὴ σᾶς κατακρίνει, δείχνοντας δῆθεν ταπεινοφροσύνη”, λέει ὁ ἅγιος ἀπόστολος Παῦλος.Ἀληθινὴ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ οἰκείωση τοῦ φρονήματος τοῦ Χριστοῦ, “ὁ ὁποῖος, ἂν καὶ ἦταν Θεός, …τὰ ἀπαρνήθηκε ὅλα καὶ πῆρε μορφὴ δούλου, ἔγινε ἄνθρωπος, καὶ ὄντας πραγματικὸς ἄνθρωπος, ταπεινώθηκε θεληματικά, ὑπακούοντας μέχρι θανάτου, καὶ μάλιστα θανάτου σταυρικού”.Ἡ ἀληθινὴ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἡ διάκριση, ποὺ ἀποτελεῖ δῶρο Θεοῦ, ἐνέργεια τῆς θείας χάριτος στὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνθρώπου.

Ὑπάρχει και αυτόβουλη ταπεινοφροσύνη. Αὐτὴ εἶναι ἐφεύρημα ψυχῆς φιλόδοξης, ψυχῆς πλανεμένης καὶ αὐταπατημένης, ψυχῆς ποὺ κολακεύει τὸν ἑαυτό της καὶ ζητάει τὴν κολακεία τοῦ κόσμου, ψυχῆς ποὺ ὁλοκληρωτκᾶ προσηλώθηκε στὶς ἐπίγειες ἐπιτυχίες καὶ ἀπολαύσεις, ψυχῆς ποὺ λησμόνησε τὴν αἰωνιότητα καὶ τὸν Θεό.
Ἡ αὐτόβουλη, ἡ ἐπινοημένη, ἡ πλαστὴ ταπεινοφροσύνη εἶναι ἕνα σύνολο ἀναρίθμητων καὶ ποικίλων τεχνασμάτων, μὲ τὰ ὁποῖα ἡ ἀνθρώπινη ὑπερηφάνεια προσπαθεῖ νὰ ὑποκλέψει τὴ δόξα τῆς ταπεινοφροσύνης ἀπὸ τὸν τυφλωμένο κόσμο, τὸν κόσμο ποὺ ἀγαπᾶ τὰ δικά του, τὸν κόσμο ποὺ ἐγκωμιάζει τὸ ἐλάττωμα, ὅταν αὐτὸ καλύπτεται πίσω ἀπὸ τὸ προσωπεῖο τῆς ἀρετῆς, τὸν κόσμο ποὺ μισεῖ τὴν ἀρετή, ὅταν αὐτὴ παρουσιάζεται μπροστά του μὲ τὴ θεία ἁπλότητά της, μὲ τὴν ἁγία καὶ σταθερὴ ὑποταγὴ στὸ Εὐαγγέλιο.
Τίποτα δὲν εἶναι τόσο ἐνάντιο στὴν ταπείνωση τοῦ Χριστοῦ ὅσο ἡ αὐθαίρετη ταπεινοφροσύνη, ποὺ ἀπορρίπτει τὸν ζυγὸ τῆς ὑπακοῆς στὸν Κύριο καὶ ὑπηρετεῖ τὸν σατανᾶ, φορώντας τὸν μανδύα τῆς ὑπηρεσίας τοῦ Θεοῦ.
Ἂν κοιτάζουμε ἀκατάπαυστα τὴν ἁμαρτωλότητά μας, ἂν προσπαθοῦμε νὰ παρατηροῦμε κάθε τῆς ὄψη, δὲν θὰ βροῦμε μέσα μας καμιὰν ἀρετή, οὔτε τὴν ταπεινοφροσύνη.
Ἡ ἀληθινὴ ταπείνωση κρύβει τὴν ἀληθινὴ ἀρετή, ὅπως μιὰ σεμνὴ κόρη κρύβει τὴν ὀμορφιὰ τῆς μ’ ἕνα κάλυμμα, ὅπως τὰ “ἅγια των ἁγίων” κρύβονταν ἀπὸ τὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸ καταπέτασμα.
Ἡ ἀληθινὴ ταπεινοφροσύνη εἶναι ὁ χαρακτήρας τοῦ

Τα Άγια Λείψανα του Αγίου Κλημεντίου σώζουν μια πόλη από την χολέρα

Το 1910 έπεσε χολέρα στην πόλη Αχρίδα. Η πόλη κάθε μέρα γέμιζε με πτώματα. Φάρμακο δεν υπήρχε. Ο λαός άρχισε να μετακομίζει και να δραπετεύει στα γειτονικά χωριά. Το μοναστήρι του Αγίου Ναούμ που ήταν κοντά στην πόλη, ήταν γεμάτο πρόσφυγες από την Αχρίδα. Τότε πρότεινα στο π. Γεώργιο ο, ο οποίος ανήκε στην Εκκλησία του Αγίου Κλημεντίου, να πάρουμε τα Άγια Λείψανα του Αγίου Κλημεντίου και να κάνουμε λιτανεία στην πόλη της Αχρίδος. Οι ιερείς συμφώνησαν. 'Ετσι αμέσως ξεκινήσαμε την λιτανεία και παρόλο που ήμασταν λίγα άτομα στο δρόμο, άρχισε ο λαός να συρρέει και να ενώνεται με την λιτανεία. Πρώτα περάσαμε από την παλιά πόλη και στη συνέχεια περάσαμε διαμέσου της αγοράς στην νέα πόλη. Οι Τούρκοι δεν μας εμπόδισαν, επειδή και αυτοί πέθαιναν από την χολέρα σαν μύγες. Αφού περάσαμε όλη την πόλη, το βράδυ γυρίσαμε μαζί με τα Άγια Λείψανα στην Εκκλησία του Αγίου Κλημεντίου. Από την επόμενη μέρα κανείς άλλος πια δεν αρρώσταινε από χολέρα! Αυτή η τρομερή αρρώστια ξαφνικά σταμάτησε και έτσι οι κάτοικοι της πόλης Αχρίδος σώθηκαν απ' αυτήν!... ~ 

Μαρτυρία Σάντρε Τσιπάνοβιτς - Νεωκόρος της Εκκλησίας του Αγίου Κλημεντίου στην Αχρίδα της Σερβίας ~

πηγή 

Να μένεις απαθής στο θυμό του άλλου, αγαπώντας τον. Τότε πέφτει ο θυμός του και ανταποκρίνεται στην αγάπη σου. Είναι δύναμη. Μπορεί να φέρει αντίδραση ο άλλος και στον άγιο. Αλλά για λίγο... μετά αφοπλίζεται.

Εκείνος ο οποίος κυριαρχεί επί του εαυτού του και συγκρατεί την οργή του, είναι καλύτερος από εκείνον που καταλαμβάνει πόλη. (Παροιμίες 16,32) 

Καθένας που βρίζεται ή υποφέρει από κάτι φοβερό, να υποφέρει με πραότητα τις βρισιές και να συγκρατεί την οργή του, γιατί συγκρατώντας την οργή του, πρόκειται να γίνει μιμητής του Θεού.
Εκείνος που απομάκρυνε την οργή, απαλλάχθηκε από όλα τα κακά. Δεν υπάρχει τίποτα περισσότερο ενοχλητικό, τίποτα πιο φορτικό, τίποτα πιο άσχημο, από έναν οργισμένο άνθρωπο. 

Δεν βλέπεις στα σπίτια, που όταν φυσάει ο άνεμος και υπάρχουν δύο πόρτες ανοιχτές δημουργείται ρεύμα, ενώ αν κλείσεις την μία πόρτα, τότε καταστέλλεται το μεγάλο μέρος της δυνάμεως του ανέμου; Έτσι και τώρα υπάρχουν δύο πόρτες, το στόμα το δικό σου και το στόμα εκείνου που σε βρίζει και σε προσβάλλει. Εάν κλείσεις το δικό σου στόμα και δεν αφήσεις αντίθετο άνεμο, έσβησες όλη την δύναμη του ανέμου.
Ό,τι είναι για τη φωτιά το νερό, το ίδιο είναι και για το θυμό η

Νά φτιάξουμε «Φροντιστήρια Ἑλληνισμοῦ»

 

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

Ὅ,τι καί νά γράφουμε τόπο δέν πιάνει. Γι’ αὐτό καλύτερα νά στραφοῦμε στίς πατραγαθίες καί δή στό «ἅγιο βῆμα» τῆς ἱστορίας μας, τήν Ἁγιασμένη Ἐπανάσταση τοῦ ’21. Ἀπό ἐκεῖ πρέπει νά πιάσουμε τό νῆμα… Παρηγορία καί θάρρος. Μοσχοβολοῦν τά καριοφίλια καί τά πετραχήλια. Νά ἀρχίσει νά βροντολαλεῖ καί πάλι στήν καρδιά τοῦ Ἑλληνισμοῦ τό μπαρούτι τοῦ Εἰκοσιένα, τώρα πού πολλά «θερία πολεμοῦν νά μᾶς φᾶνε»…
Ὅταν ἔφτασε στήν γυναίκα τοῦ Μάρκου Μπότσαρη, τό πικρό μαντάτο γιά τόν ἡρωικό θάνατο τοῦ ἄνδρα της, ἔτυχε νά χτενίζει τόν γιό της, τόν Δημήτριο, ἀγόρι ἕντεκα ἐτῶν. Ἄρχισε νά μοιρολογεῖ. Ὁ μικρός Σουλιώτης δέν τήν ἄφηνε νά κλαίει. Ὁ πατέρας, τῆς ἔλεγε, σκοτώθηκε γιά τήν πατρίδα καί ἡ ψυχή του θά πάει στόν παράδεισο. Μήν κλαῖς! Νά μήν φορέσεις μαῦρα καί νά μέ ἀφήσεις νά πάω... στόν θεῖο μου, (τόν Νότη Μπότσαρη), νά πολεμήσω μαζί του. Νά μοῦ δώσεις ἅρματα καί ἄλογο, μπορῶ νά τά κρατῶ. Θέλω νά πάρω ἐκδίκηση γιά τό αἷμα τοῦ πατέρα μου…


Ὅσοι ἀγαποῦν τήν πατρίδα μας, αὐτό τό «πέτρινο ἀκρωτήρι στή Μεσόγειο, πού δέν ἔχει ἄλλο ἀγαθό παρά τούς ἀγῶνες τοῦ λαοῦ της, τήν θάλασσα καί τό φῶς τοῦ ἥλιου» (Σεφέρης), θλίβονται καί πικραίνονται γιά τό τωρινό κατάντημά της.


Τά συμπτώματα τῆς παρακμῆς εἶναι ἐμφανέστατα. Κράτος – ζήτουλας τῆς οἰκουμένης, τετρομαγμένο καί δανειοσυντήρητο. Πολίτες, ἕνας ὁλόκληρος λαός, πανικοβλημένοι, ἀπογοητευμένοι καί, τό χειρότερο, πού δέν σέβονται, δέν συμπονοῦν, δέν ἀγαποῦν τήν πατρίδα τους. Σεργιανίζουν οἱ Τοῦρκοι στό Αἰγαῖο, μαγαρίζουν