Ἡ μάχη τῆς Βωβούσας 3 Νοεμβρίου 1940 διήγηση π. Ἀθανασίου Χατζῆ

Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν

Ήδη, σας το είπα. Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του.

Οπότε αναρωτιέται κανείς: Για τι παλεύουμε νύχτα μέρα κλεισμένοι στα εργαστήριά μας; Παλεύουμε για ένα τίποτα, που ωστόσο είναι το παν. Είναι οι δημοκρατικοί θεσμοί, που όλα δείχνουν ότι δεν θ’ αντέξουν για πολύ. Είναι η ποιότητα, που γι’ αυτή δεν δίνει κανείς πεντάρα. Είναι η οντότητα του ατόμου, που βαίνει προς την ολική της έκλειψη. Είναι η ανεξαρτησία των μικρών λαών, που έχει καταντήσει ήδη ένα γράμμα νεκρό. Είναι η αμάθεια και το σκότος. Ότι οι λεγόμενοι «πρακτικοί άνθρωποι» -κατά πλειονότητα, οι σημερινοί αστοί- μας κοροϊδεύουν, είναι χαρακτηριστικό.

Εκείνοι βλέπουν το τίποτα. Εμείς το πάν. Που βρίσκεται η αλήθεια, θα φανεί μια μέρα, όταν δεν θα μαστε πια εδώ. Θα είναι, όμως, εάν αξίζει, το έργο κάποιου απ’ όλους εμάς. Και αυτό θα σώσει την τιμή όλων μας -και της εποχής μας.

Οδυσσέας Ελύτης ( 2 Νοεμβρίου 1911 - 18 Μαρτίου 1996 )


[απόσπασμα από συνέντευξή του στο Γιώργο Πηλίχου για την εφημερίδα
"Τα Νέα" της 26/11/1976 σελ.2 ]

Τῆς Σκέπης σου Παρθένε, ἀvuμνοῦμεν τάς χαρίτας, ἣν ὡς φωτοφόρον νεφέλην, ἐφαπλοῖς ὑπὲρ ἔννοιαν, καὶ σκέπεις τὸν λαόν σου νοερῶς, ἐκ πάσης τῶν ἐχθρῶν ἐπιβουλῆς. Σὲ γὰρ σκέπην καὶ προστάτιν καὶ βοηθόν, κεκτήμεθα βοῶντές σοι· Δόξα τοῖς μεγαλείοις σου Ἁγνή, δόξα τῇ θείᾳ Σκέπῃ σου, δόξα τῇ πρὸς ἡμᾶς σου, προμηθείᾳ Ἄχραντε.

 

Υπεραγία Θεοτόκε, η ελπίδα μας σε Σένα. 

Χθες, σήμερα και στους αιώνες των αιώνων Αμήν.

Μετά από τη θριαμβεύουσα νίκη κατά του φασισμού του Χιτλερικού και του Μουσολίνι, τι έγινε; Μας έβαλαν τη διχόνοια. Και μας χρέωσαν…

 

... Στην πλάτη ο ίδιος έχω κουβαλήσει μπαζούκας που ήταν αγγλικό όπλο. Το κουβάλησα ο ίδιος στην πλάτη. Και δεν είχε ο ελληνικός στρατός. Κι είχαν οι αντάρτες…. Λίρες… λίρες… πάρε από δω πάρε από κει τα ’μασαν οι επιτήδειοι κι άρχισαν οι προπαγάνδες…άρχισαν τα μίση..Κι έχουμε κατάλοιπα ακόμα από τον εμφύλιο. Κι ο καθένας μιλούσε για πατριωτισμό, θρησκεία, πατρίδα… Να σου θίξω λίγο τον εγωισμό σου και το συμφέρον σου και θα δω τι πατρίδα πιστεύεις, και τι θρησκεία έχεις. Ο καθένας έχει δύναμη γιατί μας αγαπάει ο Θεός…

ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΟΣ ΤΗΣ ΕΠΕΤΕΙΟΥ ΤΟΥ ΟΧΙ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940

 ΠΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΗΚΕ, ΣΗΜΕΡΑ 28 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2018, ΣΤΗΝ ΧΩΡΟΥΔΑ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΛΑΓΚΑΔΑ

 Φώτιος Μιχαήλ

Σεβαστέ μας πάτερ Φώτιε,

ἀγαπητοί μου συμπατριῶτες καί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Ἡ 28η Ὀκτωβρίου τοῦ 1940 ὑπῆρξε μιά μοναδική ἱστορική στιγμή ὅχι μονάχα γιά ἐμᾶς τούς Ἔλληνες, ἀλλά καί γιά ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα!
Τό ΟΧΙ τοῦ Μεταξᾶ, τό ἔβαλαν οἱ παπποῦδες μας βαθειά μέσα στίς καρδιές τους καί τό μετέτρεψαν πάνω στά κακοτράχαλα βουνά τῆς Ἠπείρου σέ Νίκη!
Τό πῆραν τά χείλη τῆς Βέμπο καί τό ἔκαναν τραγούδι.
Ἀντήχησε ὡς κρότος δυνατός ἀπ’ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Πατρίδας μας καί ἀναδείχθηκε σέ Σύμβολο τῆς ἀντίστασης καί τῆς Ἐλευθερίας.
Τό ἀφουγκράστηκαν οἱ ψοφοδεεῖς καί τάχα ἰσχυροί Εὐρωπαῖοι καί νόμισαν πώς ὀνειρεύονται! Πῶς εἶναι δυνατόν, ἀναρωτήθηκαν, ἕνας τόσο μικρός λαός νά τά βάλει μέ μιά ὑπερδύναμη;
Ὁ Ἰταλός πρέσβυς καταφθάνει στήν πρωθυπουργική κατοικία στίς τρεῖς παρά τέταρτο τά ξημερώματα. Ἡ Ἰταλία μέ τελεσίγραφο ζητάει ἀπό τούς Ἕλληνες νά παραδοθοῦν. Τό ΟΧΙ τῶν Ἑλλήνων, διά στόματος τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ Ἰωάννη Μεταξᾶ, μέσα σέ δυό ὧρες, βροντάει κι ἀστράφτει στό Ἀλβανικό μέτωπο.
Ὁ συνταγματάρχης Κωνσταντῖνος Δαβάκης, διοικητής τοῦ ἀποσπάσματος Πίνδου, στίς 5 τό πρωΐ, στέλνει στούς ἄνδρες του τήν ἑξῆς διαταγή: ‘’Ὁ ὕπουλος γείτονάς μας αἰφνιδιαστικά μᾶς ἐπετέθη. Ἡ Ἑλλάδα μας περιμένει ἀπό τόν καθένα μας, νά δώσουμε ἕνα καλό μάθημα στόν εἰσβολέα. Φανεῖτε Ἕλληνες καί κρατῆστε γερά τά ὅπλα μέ πίστη στόν Θεό καί τόν ἑαυτό σας. Ζήτω ἡ Ἑλλάς!’’.
Ὁ στρατηγός Κατσιμῆτρος, διοικητής τῆς ὀγδόης μεραρχίας τῆς Ἠπείρου τηλεφωνεῖ στό Γενικό Ἐπιτελεῖο καί λέει: ‘’Μπορῶ ὑπεύθυνα νά διαβεβαιώσω τόν κύριο Ἀρχηγό τοῦ Γενικοῦ Ἐπιτελείου, καί τό τονίζω ἰδιαιτέρως, ὅτι οἱ Ἰταλοί δέν θά περάσουν’’.
Τά παλληκάρια μας, πολεμῶντας γενναία πάνω στῆς Πίνδου τίς χιονισμένες κορφές, ἀφήνοντας ἄναυδους τούς ‘’λογικούς’’ καί ὀλίγιστους Εὐρωπαίους, κατάφεραν τό ἀκατόρθωτο: Ταπείνωσαν μιά παντοδύναμη τότε αὐτοκρατορία! Ἡ ἰαχή ‘’ἀέρα’’ ἔγινε ὁ φόβος καί ὁ τρόμος τῶν ἰταλικῶν μεραρχιῶν. Τά ψυχρά νερά τῆς Ἀδριατικῆς λίγο ἔλειψε νά δεχθοῦν στόν πάτο τους κάθε ἀπομεινάρι ἀπό τήν περιλάλητη στρατιωτική μηχανή τοῦ ἰταλικοῦ φασισμοῦ.
Κι ἐκεῖνοι, πού τά γεράματα τούς υποχρέωσαν νά μείνουν στά μετώπισθεν, δέν ἡσυχάζουν. Ὅπως τό γεροντάκι, πού περιμένει τήν σειρά του ἀνάμεσα σέ νεώτερους, νά δώσει τό αἷμα του γιά τούς τραυματίες μας. Ὁ γιατρός τῆς αἱμοδοσίας τόν βλέπει στήν σειρά τῶν αἱμοδοτῶν καί τοῦ λέει ἐνοχλημένος:
-Ἐσύ παππούλη, τί θέλεις ἐδῶ;
-Ἦρθα κι ἐγώ, γιατρέ, νά δώσω αἷμα.
Ὁ γιατρός τόν κοιτάζει μέ ἀπορία καί συγκίνηση.
-Μή μέ βλέπεις ἔτσι, γιατρέ μου. Εἶμαι

28 'Οκτωβρίου 1940 ὁμιλία π. Ἀθανασίου Χατζῆ

 

28 Ὀκτωβρίου 1940 Προσωπικές μνήμες καί μαρτυρίες Ὀρθοδοξία καἰ Παπισμός

 

Οι Γερμανοί ξανάρχονται από τους μαθητές του Γυμνασίου Δουραχάνης

 

Ερμιόνη Μπρίγκου Η «Κυρά της Χειμάρρας» και τα νεκρά παλικάρια του 1940

Την αποκαλούν «Κυρά της Χειμάρρας» και όχι άδικα - Η 85χρονη σήμερα, Ερμιόνη Μπρίγκου, είναι από μόνη της ζωντανή ιστορία
Μικρό παιδί το 1940, βοήθησε τον πατέρα της να θάψει στον κήπο του σπιτιού τους –στην άκρη της Χειμάρρας- έξι Έλληνες στρατιώτες που σκοτώθηκαν στις επιχειρήσεις κατά των Ιταλών.
Από τότε και έως σήμερα, ακόμη και τις δύσκολες εποχές του καθεστώτος Χότζα, φροντίζει τον αυτοσχέδιο ομαδικό τάφο, λέγοντας –ενίοτε- νοερά στα νεκρά παλικάρια: «Βρε παιδιά εγώ έζησα, έγινα μεγάλη και γιαγιά κι εσείς παιδιά μου δεν γυρίσατε ποτέ στην πατρίδα».

Ήταν μόλις οκτώ χρονών, στη δίνη του ελληνοϊταλικού πολέμου, όταν η κυρία Mρίγκου, βοήθησε τον πατέρα και την μητέρα της να θάψουν τα σώματα έξι Ελλήνων στρατιωτών, που έχασαν τη ζωή τους από εχθρικό όλμο, στον Σκουταρά της Χειμάρρας. «Στο σπίτι μας έμεναν Έλληνες αξιωματικοί και στρατιώτες, ενώ στο διπλανό κτήμα μας, υπήρχαν ελληνικά χαρακώματα. Μια χούφτα Έλληνες κρατούσαν άμυνα, έχοντας απέναντι τους 500 και πλέον Ιταλούς

Ο πατέρας μου βοηθούσε και μάλιστα ήταν και οδηγός του Ελληνικού Στρατού. Και οι Ιταλοί είχαν πολλούς νεκρούς. Σε μια επίθεση με εχθρικό όλμο, σκοτώθηκαν έξι στρατιώτες που ήταν μέσα στο χαράκωμα. Τα ξέραμε τα παλικάρια αυτά. Ο Ανδρέας Προβατάς ζούσε ακόμη. Μέσα στα αίματα έδωσε το πορτοφόλι στον πατέρα μου, για να το παραδώσουμε στους δικούς του. Μετά ξεψύχησε. Τους μαζέψαμε και τους θάψαμε σε δύο τάφους που ανοίξαμε βιαστικά. Από τότε έως σήμερα, μας συντροφεύουν» λέει στο protothema.gr η κυρία Μπρίγκου, που έως το 1990 και τη πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος του Ενβερ Χόζτα, κρατούσε «επτασφράγιστο» το μεγάλο μυστικό που έκρυβε στο κτήμα της, κάτω από τις ελιές.

«Ακολουθήσαμε τον Ελληνικό Στρατό κατά την υποχώρηση του, μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα το 1941. Αργότερα επιστρέψαμε στην Χειμάρρα και οι Ιταλοί συνέλαβαν τον πατέρα μου και τον έβαλαν φυλακή για ένα χρόνο σχεδόν στα Τίρανα. Μετά οι Αλβανοί του Χότζα μας εξόρισαν για 4,5 χρόνια και το σπίτι μας επιτάχθηκε. Όταν επιστρέψαμε το βρήκαμε κατεστραμμένο. Οι Αλβανοί όμως δεν είχαν εντοπίσει τους τάφους των έξι Ελλήνων στρατιωτών και αυτό ήταν βάλσαμο για εμάς. Παρά τα βάσανα μας» λέει. .

Τα ονόματα των παλικαριών που βρίσκονται θαμμένα στο κτήμα της γιαγιάς Ερμιόνης είναι : Δημήτριος Σελάς (καταγωγή Αρχαίες Κλεωνές Κορινθίας), Νικόλαος Βουρλούμης (Κουμάνι Ηλείας), Σταύρος Καντάς Σταύρος (Μελλίκια Λευκίμης Κέρκυρας), Παναγιώτης Αλογογιάννης (Καμάρι Κορινθίας), Ανδρέας Προβατάς (Αγραφούς Κέρκυρας) και Ματθαίο Λαγό Ματθαίος (Πόρο Τροιζηνίας).

«Η συχωρεμένη μάνα μου, κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα άναβε κρυφά κεριά στους τάφους και κάθε