Ἐλεημοσύνη ἐστιν....

 

Ἄν ἔπεσες, ἀδελφέ μου, ἀπό τό ὕψος τοῦ θεϊκοῦ νόμου, μήν ἀπελπίζεσαι. Ἀγωνίσου νά ἐπιστρέψεις καί ὁ Θεός θά σέ στολίσει καί θά σέ στερεώσει μέ τίς ἀρετές του. (Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης)

Από το βιβλίο «ΝΕΑ ΚΛΙΜΑΞ»: Ερμηνεία του τετάρτου Αναβαθμού του Α΄ ήχου: Ἀντίφωνον Β΄ «Εἰς τὰ ὄρη τῶν σῶν, ύψώσας με νόμων, ἀρεταῖς ἐκλάμπρυνον, ὁ Θεός, ἵνα ὑμνῶ σε». 

Ο μεν Θεοπάτωρ Δαβίδ έτσι άρχισε τον β΄ Ψαλμό των Αναβαθμών: «Ἦρα τοὺς ὀφθαλμούς μου εἰς τὰ ὄρη, ὅθεν ἥξει ἡ βοήθειά μου» (Ψαλμ. 120, 1), εννοώντας όρη τους ουρανούς, επειδή είναι ψηλοί και στέκονται πάνω απ` αυτόν τον κόσμο, όπως λένε ο Χρυσόστομος και ο Ευθύμιος. Διότι οι Ιουδαίοι, που ήταν αιχμάλωτοι στην Βαβυλώνα, από τους ουρανούς έλπιζαν να έλθει η βοήθεια του Κυρίου και να τους οδηγήσει στην πατρίδα τους, την Ιερουσαλήμ. Ο δε Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο μελουργός των Αναβαθμών αυτών, ως όρη εννοεί τους νόμους και τα προστάγματα του Θεού, επειδή, όπως τα ψηλά βουνά στέκονται ψηλότερα από τη χαμηλή γη και από όλα τα γήινα, έτσι και οι νόμοι και οι προσταγές του Θεού είναι ψηλότερα από κάθε γήινο νόημα και μας ανεβάζουν στα ύψη της πρακτικής και της θεωρητικής αρετής, με την προϋπόθεση ότι όλοι μας και ολοκληρωτικά είμαστε προσηλωμένοι σ` αυτές και τις εργαζόμαστε με προθυμία(1).

Και με άλλα λόγια δε, θα μπορούσαμε να πούμε πως οι νόμοι και οι εντολές του Θεού μοιάζουν με έναν μεγάλο φάρο, ο οποίος ανάβει πάνω σε ψηλό μέρος, για

Ἡ πνευματική εἰρήνη τῆς καρδιᾶς (Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης)

 

Ἡ καρδιά σου, ἀγαπητέ, κτίσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ μόνο γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτόν, δηλαδὴ γιὰ νὰ ἀγαπᾶται καὶ νὰ κατοικῆται ἀπὸ αὐτόν. Γι᾿ αὐτὸ καθημερινὰ σοῦ φωνάζει νὰ τοῦ τὴν δώσῃς: «Υἱέ, δός μου τὴν καρδιά σου» (Παρ. 23,26).

Ἐπειδὴ ὅμως ὁ Θεὸς εἶναι ἡ εἰρήνη ποὺ εἶναι ἀνώτερη ἀπὸ κάθε νοῦ, πρέπει ἡ καρδιὰ ποὺ πρόκειται νὰ τὸν δεχθῆ, νὰ εἶναι εἰρηνικὴ καὶ ἀτάραχη, ὅπως εἶπε ὁ Δαβίδ: «Ἐγενήθη ὁ τόπος σου ἐν εἰρήνῃ» (Ψαλμ. 75, 2).

Γι᾿ αὐτὸ πρέπει πρῶτα ἀπὸ ὅλα νὰ στερεώσῃς τὴν καρδιά σου σὲ μία εἰρηνικὴ κατάστασι, ὥστε ὅλες σου οἱ ἐξωτερικές σου ἀρετὲς νὰ γεννιῶνται ἀπὸ τὴν εἰρήνη αὐτὴ καὶ ἀπὸ τὶς ἄλλες ἐσωτερικὲς ἀρετές, ὅπως εἶπε ἐκεῖνος ὁ μέγας ἡσυχαστὴς Ἀρσένιος: «Φρόντισε ὥστε ὅλη σου ἡ ἐσωτερικὴ ἐργασία νὰ εἶναι σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ νικήσῃς τὰ ἐξωτερικὰ πάθη».

Διότι κι ἂν οἱ σωματικὲς σκληραγωγίες καὶ ὅλες οἱ ἀσκήσεις μὲ τὶς ὁποῖες ἀσκεῖται τὸ σῶμα εἶναι ἄξιες ἐπαίνου, ὅταν εἶναι μὲ διάκρισι καὶ μέτριες, ὅπως ἁρμόζει στὸ πρόσωπο ποὺ τὶς κάνει, ὅμως ἐσὺ ποτὲ δὲν θὰ ἀποκτήσῃς καμία ἀληθινὴ ἀρετὴ μόνο διὰ μέσου τῶν ἀρετῶν ποὺ ἀναφέρθηκαν προηγουμένως, παρὰ ματαιότητα καὶ κενοδοξία, ἂν καὶ οἱ

Μεγάλα βελόνια και κίτρινοι ανθοί

 

Γράφει ο Θεόφιλος Πουταχίδης

«Τι σας απασχολεί, τι σας ανησυχεί περισσότερο, όταν αναλογίζεστε το μέλλον;», ρώτησαν τον ποιητή στα 1976². Που μ’ άλλα λόγια πάει να πει: «Εξόριστε Ποιητή, στον αιώνα, λέγε, τι βλέπεις;»³. Και αυτός απάντησε: «Είναι η βαρβαρότητα. Τη βλέπω να ‘ρχεται μεταμφιεσμένη, κάτω από άνομες συμμαχίες και προσυμφωνημένες υποδουλώσεις. Δεν θα πρόκειται για τους φούρνους του Χίτλερ ίσως, αλλά για μεθοδευμένη και οιονεί επιστημονική καθυπόταξη του ανθρώπου. Για τον πλήρη εξευτελισμό του. Για την ατίμωσή του»².

Κι έψαξα και βρήκα τον ποιητή. Τον έπιασα, λοιπόν, και του λέω: «Όπως τα ‘πες έτσι κι έγινε. Με το πρόσχημα μιας ψευτοεπιστημονικής καθυπόταξης ζητούν τον πλήρη εξευτελισμό και την ατίμωσή μας».

Έμεινε για λίγο σκεφτικός «κι ύστερα κάθισε και σιωπηλά γρατζουνούσε τις ρυτίδες του»⁴. Ώσπου ξαναμίλησε: «Θυμάμαι τη μέρα που μας κήρυξαν τον πόλεμο οι Γερμανοί. Το πλήθος που ζητωκραύγαζε στην οδό Σταδίου σώπασε ξαφνικά κι έπειτα άρχισε να τραγουδά με μια βαριά μεγάλη φωνή: “Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια”. Αυτό και μόνο. Αλλά αυτό και μόνο ήταν αρκετό για να καταλάβει κανείς πως ο πόλεμος τούτος δεν ήταν σημερινός ούτε χτεσινός: ήταν ο αιώνιος πόλεμος της Ελλάδας όλων των καιρών για την ανθρώπινη αξία»⁵.

«Αυτό και μόνο». Αυτοί και μόνο, ένας στα Κύθηρα κι ένας στο Μεσολόγγι∙ των ποιητών αγαπημένα μέρη.

Αλλά, Θεέ και Ποιητή των πάντων «…έγιναν θηρία και ανθρωποφάγοι εις εμάς και οι βασιλείς σου και οι

Γέροντας Παΐσιος: Ὅ,τι καί νά δεῖτε νά μήν ἀπελπίζεσθε. Τό ἔθνος θά μεγαλώσει.

"Θά περάσουμε μία μπόρα. Αὐτοί ποῦ θά περάσουν τήν μπόρα θά δοῦνε καί τίς καλύτερες μέρες. Ἄς εὐχηθοῦμε ὅμως νά μή συμβοῦν στίς μέρες τίς δικές μας γιατί ἐμεῖς πολλά περάσαμε (ὁ κόσμος ἐπέμενε νά μάθει τί εἴδους μπόρα εἶναι αὐτή). Παλαιότερα ὁ κόσμος πίστευε κι ἄν ἄκουγε κάτι τό δεχόταν καί συνετιζόταν. Τώρα τί νά σᾶς πῶ. Ἐσεῖς ξέρω ὅτι πιστεύετε κι ἄν σᾶς πῶ θά στενοχωρεθεῖτε. Ἐξ' ἄλλου ἀφοῦ πιστεύετε ἀγωνίζεσθε καί δέν ἔχετε ἀνάγκη. Ἄν πάλι τό πῶ σέ ἀνθρώπους ποῦ δέν πιστεύουν θά τό ρίξουν ἔξω. Ἀλλά σᾶς λέω ὅ,τι καί νά δεῖτε νά μήν ἀπελπίζεσθε. Θά δεῖτε νά ἐφαρμόζονται διατάξεις ἀλλά μήν ἀπελπίζεσθε μετά θά ἀποσύρονται. Ἄλλες πάλι δέν θά προλάβουν νά βγοῦν.Τό ἔθνος θά μεγαλώσει.
Ἡ Τουρκία θά καταστραφεῖ. Ἡ θρησκεία τούς εἶναι ὅλη μία ἁμαρτία. Τήν Ἑλλάδα θέλουν νά τήν ἐξαφανίσουν. Οἱ

Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα Κυριακής 11 Ἰουλίου 2021

Κυριακή Γ΄Ματθαίου 

Ματθ. στ΄ 22-33

Ὁ λύχνος τοῦ σώματός ἐστιν ὁ ὀφθαλμός. ἐὰν οὖν ὁ ὀφθαλμός σου ἁπλοῦς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου φωτεινὸν ἔσται· ἐὰν δὲ ὁ ὀφθαλμός σου πονηρὸς ᾖ, ὅλον τὸ σῶμά σου σκοτεινὸν ἔσται. εἰ οὖν τὸ φῶς τὸ ἐν σοὶ σκότος ἐστί, τὸ σκότος πόσον; Οὐδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν· ἢ γὰρ τὸν ἕνα μισήσει καὶ τὸν ἕτερον ἀγαπήσει, ἢ ἑνὸς ἀνθέξεται καὶ τοῦ ἑτέρου καταφρονήσει· οὐ δύνασθε Θεῷ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ. Διὰ τοῦτο λέγω ὑμῖν, μὴ μεριμνᾶτε τῇ ψυχῇ ὑμῶν τί φάγητε καὶ τί πίητε, μηδὲ τῷ σώματι ὑμῶν τί ἐνδύσησθε· οὐχὶ ἡ ψυχὴ πλεῖόν ἐστιν τῆς τροφῆς καὶ τὸ σῶμα τοῦ ἐνδύματος; ἐμβλέψατε εἰς τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, ὅτι οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας, καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν; τίς δὲ ἐξ ὑμῶν μεριμνῶν δύναται προσθεῖναι ἐπὶ τὴν ἡλικίαν αὐτοῦ πῆχυν ἕνα; καὶ περὶ ἐνδύματος τί μεριμνᾶτε; καταμάθετε τὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ πῶς αὐξάνει· οὐ κοπιᾷ οὐδὲ νήθει· λέγω δὲ ὑμῖν ὅτι οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ περιεβάλετο ὡς ἓν τούτων. Εἰ δὲ τὸν χόρτον τοῦ ἀγροῦ, σήμερον ὄντα καὶ αὔριον εἰς κλίβανον βαλλόμενον, ὁ Θεὸς οὕτως ἀμφιέννυσιν, οὐ πολλῷ μᾶλλον ὑμᾶς, ὀλιγόπιστοι; μὴ οὖν μεριμνήσητε λέγοντες, τί φάγωμεν ἤ τί πίωμεν ἤ τί περιβαλώμεθα; πάντα γὰρ ταῦτα τὰ ἔθνη ἐπιζητεῖ· οἶδεν γὰρ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος ὅτι χρῄζετε τούτων ἁπάντων. Zητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν.

Τὸ ὕδωρ τό ζῶν καί ἡ πάλη μὲ τοὺς δράκους μέσα μας

 Θεατρική παράσταση από τους μαθητές του Γυμνασίου Δουραχάνης

 

 

 Δουραχάνη, Ιούνιος 2021

 

Γέρων Φιλόθεος Ζερβᾶκος - Προσευχή Περὶ διαφυλάξεως τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἐξ αἱρέσεων

 

...Κύριε, ὅτε εὑρίσκεσο ἐπὶ τῆς γῆς ὡς ἄνθρωπος, χωρὶς νὰ χωρισθῇς τῆς Θεότητάς Σου, ἱδρύσας ἐπὶ τῆς γῆς, ὡς ἄλλον Παράδεισον, δι᾿ ἡμᾶς τοὺς ἀνθρώπους τὴν Ἁγίαν σου Ἐκκλησίαν τὴν ὁποίαν ἐστερέωσας ἐπὶ τὴν στερεὰν πέτραν τῆς Πίστεως, ἐπὶ τὴν πέτραν τῶν Θείων Σου Ἐντολῶν, τοῦ Θείου Σου Νόμου καὶ τῶν Θείων προσταγμάτων Σου καὶ ὥρισας νὰ μένῃ ἀσάλευτος μέχρι συντελείας τῶν αἰώνων καὶ ὅτι «πύλαι Ἅδου οὐ κατισχύσουσιν αὐτῆς» (Ματθ. ιστ´ 18). Τὴν Ἐκκλησίαν Σου ταύτην Ἀναμάρτητε Υἱὲ καὶ Λόγε Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου Γλυκύτατε Ἰησοῦ, ὅτε κατὰ τὴν ἡμέραν τῆς ἀπὸ γῆς εἰς Οὐρανοὺς ἀνόδου Σου ἀπὸ τοῦ Ὄρους τῶν Ἐλαιῶν, ἀφοῦ ἐπλήρωσας πᾶσαν οἰκονομία καὶ τὰ ἐπὶ γῆς ἥνωσας τοῖς Οὐρανίοις, παρέδωκας τοῖς Ἁγίοις Σου Ἀποστόλοις μὲ ἐντολὴν νὰ τὴν φυλάξουν καθαράν, ἀμόλυντον, νὰ τὴν στερεώσουν καὶ τὴν κρατύνουν εἰς τὸν τετραπέρατον κόσμον.

Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, συμφώνως τῇ ἐντολῇ τὴν ὁποίαν ἔλαβον, στερέωσαν, ἐκράτυναν καὶ διεφύλαξαν τὴν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν. Ὡσαύτως καὶ οἱ τούτων Διάδοχοι καὶ οἱ μετὰ τούτους Ἅγιοι Θεοφόροι Πατέρες καὶ Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας οἱ τὰς ἑπτὰ Ἁγίας Οἰκουμενικὰς Συνόδους συγκροτήσαντες. Αὐτὴ ἡ θεία παρεμβολὴ τῶν πανσόφων θείων Ἀποστόλων, τῶν διαδόχων Αὐτῶν καὶ τῶν θεοσόφων Ἁγίων Πατέρων καὶ Διδασκάλων τῆς Ἐκκλησίας, οἱ θεηγόροι ὁπλῖται παρατάξεως Κυρίου, οἱ πολύφωτοι ἀστέρες τοῦ νοητοῦ στερεώματος, τῆς μυστικῆς Σιὼν οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι, τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, Ἐκκλησίας τὰ καυχήματα καὶ Οἰκουμένης τὰ σεμνολογήματα. Οὗτοι πάντες, τῇ Χάριτί Σου ἐνισχυθέντες καὶ

Ἡ ἀνάγκη τῆς προσευχῆς

«Ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχομεν ἀνάγκην τῆς προσευχῆς περισσότερον ἀπὸ ὅ,τι τὰ δένδρα ἔχουν ἀνάγκην τῶν ὑδάτων. Διότι οὔτε τὰ δένδρα δύνανται νὰ παράγουν τοὺς καρπούς, ἐὰν δὲν πίνουν ὕδωρ διὰ τῶν ριζῶν, οὔτε ἡμεῖς θὰ δυνηθῶμεν νὰ παραγάγωμεν τοὺς πολυτίμους καρποὺς τῆς εὐσεβείας, ἐὰν δὲν ποτιζώμεθα διὰ τῶν προσευχῶν. 

Διὰ τοῦτο πρέπει καὶ ὅταν ἐξεγειρώμεθα ἐκ τῆς κλίνης, νὰ προφθάνωμεν πάντοτε τὸν ἥλιον μὲ τὴν λατρείαν τοῦ Θεοῦ· καὶ ὅταν καθήμεθα εἰς τὴν τράπεζαν διὰ νὰ φάγωμεν καὶ ὅταν πρόκειται νὰ κοιμηθῶμεν. 

Μᾶλλον δὲ καθ᾿ ἑκάστην ὥραν καὶ μίαν προσευχὴν νὰ προσφέρωμεν εἰς τὸν Θεόν, διατρέχοντες τοιουτοτρόπως διὰ τῆς προσευχῆς ἕνα δρόμον ἴσον πρὸς τὸ διάστημα τῆς ἡμέρας».

(Ἱερὸς Χρυσόστομος)