O ευτυχισμένος πρίγκιπας. Από τους μαθητές του Γυμνασίου Δουραχάνης.

 

Ο εγωιστής γίγαντας από τους μαθητές του Γυμνασίου Δουραχάνης

 

Άγιος Βασίλειος. Θεατρική παράσταση από το Γυμνάσιο Δουραχάνης.

 

Φώτης Κόντογλου «ΤΟ ΦΟΒΕΡΟΝ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ»

 

 

Αυτά τα Χριστούγεννα, τα Φώτα, η Πρωτοχρονιά, για πολλούς ανθρώπους δεν θα είναι καθόλου γιορτές και χαρούμενες μέρες, αλλά μέρες που φέρνουνε θλίψη και δοκιμασία. Δοκιμάζονται οι ψυχές εκείνων που δεν είναι σε θέση να χαρούνε, σε καιρό που οι άλλοι χαίρουνται. Παρεκτός από τους ανθρώπους που είναι πικραμένοι από τις συμφορές της ζωής, τους χαροκαμένους, τους αρρώστους, οι περισσότερο, πικραμένοι, είναι εκείνοι που τους στενεύει η ανάγκη να γίνουνε τούτες τις χαρμόσυνες μέρες ζητιάνοι, διακονιαρέοι. Πολλοί απ’ αυτούς μπορεί να μη δίνουνε σημασία στη δική τους ευτυχία, μα γίνουνται ζητιάνοι για να δώσουνε τη χαρά στα παιδιά τους και στ’ άλλα πρόσωπα που κρέμουνται απ’ αυτούς. Οι τέτοιοι κρυφοκλαίνε από το παράπονό τους κι’ αυτοί είναι οι πιο μεγάλοι μάρτυρες, που καταπίνουνε την πίκρα τους μέρα νύχτα, σαν το πικροβότανο.

Ίσα-ίσα αυτές τις αγιασμένες μέρες που θα’πρεπε να σμίξουνε πιο κοντά οι άνθρωποι συναμεταξύ τους, «να

Τὸ φλουρὶ τοῦ φτωχοῦ τοῦ Παύλου Νιρβάνα

 

Το πρώτο φλουρί της βασιλόπιτας που μου ’πεσε – ένα αληθινό φλουρί, γιατί ο πατέρας μου τον καιρό εκείνο, πριν φτωχύνει ακόμη, όπως φτώχυνε στα υστερνά του, συνήθιζε να βάζει στη βασιλόπιτα του σπιτιού μας μια χρυσή εγγλέζικη λίρα- βγήκε μοιρασμένο.
Πώς έρχονται τα πράματα καμιά φορά! Ο πατέρας μου, όρθιος μπροστά στο αγιοβασιλιάτικο τραπέζι, έκοβε την πίτα, ονοματίζοντας κάθε κομμάτι ξεχωριστά, πριν κατεβάσει το μεγάλο μαχαίρι του ψωμιού.
Αφού έκοψε το κομμάτι του σπιτιού, των αγίων, το δικό του και της μητέρας μου, πριν αρχίσει τα κομμάτια των παιδιών, σταμάτησε σαν να θυμήθηκε κάτι.
«Ξεχάσαμε» είπε «το κομμάτι του φτωχού. Αυτό έπρεπε να ’ρθει ύστερ’ από τους αγίους.
Ας είναι όμως. Θα το κόψω τώρα και ύστερα θ’ αρχίσω τα παιδιά. Πρώτα ο φτωχός».
Κατέβασε το μαχαίρι. «Του φτωχού…» ονομάτισε. Έπειτα ερχότανε το δικό μου το κομμάτι, που ήμουν ο μεγαλύτερος από τα παιδιά. Καθώς τραβούσε όμως το κομμάτι του φτωχού, για να κόψει το δικό μου, το χρυσό φλουρί κύλησε απάνω στο τραπεζομάντιλο.
Το κόψιμο της πίτας σταμάτησε.
Κοιτάζαμε ο ένας τον άλλον, κι ο πατέρας όλους μας. «Ποιανού είναι τώρα το φλουρί;» είπε η μητέρα μου.

Χρόνος για τον Θεό σημαίνει το διάστημα της αναμονής ανάμεσα στο «χτύπημα πάνω στην πόρτα» και στη στιγμή που θα Του την ανοίξουμε διάπλατα

 

 π. Δημήτριος Στανιλοάε

Χρόνος για τον Θεό σημαίνει το διάστημα της αναμονής ανάμεσα στο «χτύπημα πάνω στην πόρτα» και στη στιγμή που θα Του την ανοίξουμε διάπλατα. (Εάν τις ακούση της φωνής μου και ανοίξη την θύραν, και εισελεύσομαι προς αυτόν και δειπνήσω μετ’ αυτού και αυτός μετ’ εμού” (Αποκ. 3, 20).

Υπό αυτή την έννοια, ο χρόνος υποδηλώνει επίσης την ελευθερία του ανθρώπου και τον μεγάλο σεβασμό που έχει ο Θεός για τα πλάσματά Του. Ο Θεός δεν μπαίνει στην καρδιά του ανθρώπου με τη βία. Η ένωση μαζί Του μέσα στην αγάπη μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνο με την ελεύθερη ανταπόκριση μας προς την προσφορά της. Αυτός είναι ο λόγος που ο Θεός μάς δίνει χρόνο. Και εξαιτίας του σεβασμού που έχει για τα πλάσματα Του, ο χρόνος αυτός βιώνεται τόσο από τον Θεό όσο και από τον άνθρωπο… Διότι δεν χωρά αμφιβολία πως όταν δεν ακούμε τη φωνή του Θεού, ή επιλέγουμε να μην απαντήσουμε σε αυτήν, είμαστε απλώς σε αναμονή –περιπίπτουμε σε μία κατάσταση αναμονής διαφόρων

Πρωτοχρονιά

 

 

Ἡ πιὸ φοβερὴ καὶ ἡ πιὸ ἀνεξιχνίαστη δύναμη στὸν κόσμο εἶναι ὁ Χρόνος, ὁ Καιρός. Καλὰ-καλὰ τί εἶναι αὐτὴ ἡ δύναμη δὲν τὸ ξέρει κανένας, κι ὅσοι θελήσανε νὰ τὴν προσδιορίσουνε, μάταια πασκίσανε. Τὸ μυστήριο τοῦ Χρόνου ἀπόμεινε ἀκατανόητο, κι ἂς μᾶς φαίνεται τόσο φυσικὸς αὐτὸς ὁ Χρόνος. Τὸν ἴδιο τὸν Χρόνο δὲ μποροῦμε νὰ τὸν καταλάβουμε τί εἶναι, ἀλλὰ τὸν νοιώθουμε μοναχὰ ἀπὸ τὴν ἐνέργεια ποὺ κάνει, ἀπὸ τὰ σημάδια ποὺ ἀφήνει πάνω στὴν πλάση. Ἡ μυστηριώδης πνοὴ του ὅλα τ’ ἀλλάζει. Δὲν ἀπομένει τίποτα σταθερό, ἀκόμα κι ὅσα φαίνονται σταθερὰ κι αἰώνια. Μία ἀδιάκοπη κίνηση στριφογυρίζει ὅλα τὰ πάντα, μέρα-νύχτα, κι αὐτὴ τὴν ἄπιαστη καὶ κρυφὴ κίνηση δὲ μπορεῖ νὰ τὴ σταματήσει καμμιὰ δύναμη. Τοῦτο τὸ πράγμα ποὺ τὸ λέμε Χρόνο, τὸ ἔχουμε συνηθίσει, εἴμαστε

Ἀξιοποίησε τὸ χρόνο σου

 

«ΣΗΜΕΙΟΝ ΔΙΑΘΗΚΗΣ» Η ΠΕΡΙΤΟΜΗ

π. Δημητρίου Μπόκου

Τὴν πρωτοχρονιά, στὰ θυρανοίξια τῆς νέας χρονιᾶς μὲ τὴν ὁποία μᾶς προικοδοτεῖ ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε τὶς γιορτὲς τῆς Περιτομῆς τοῦ Χριστοῦ καὶ τοῦ μεγάλου Ἱεράρχου Βασιλείου. Ὁ Χριστὸς περιτμήθηκε ἀπὸ ταπείνωση καὶ συγκατάβαση. Τί ἦταν ὅμως ἡ περιτομή;
Ἡ ἱστορία της χάνεται στὰ βάθη τῶν χρόνων. Ὁ πατριάρχης Ἀβραὰμ ἦταν ἤδη σὲ γεροντικὴ ἡλικία καὶ οἱ ὑποσχέσεις τοῦ Θεοῦ ὅτι θὰ τὸν εὐλογήσει καὶ θὰ τὸν δοξάσει, κάνοντάς τον γενάρχη μεγάλου ἔθνους καὶ ὅτι ἀπὸ τὸ σπέρμα του, δηλαδὴ ἀπὸ κάποιον σπουδαῖο ἀπόγονό του, θὰ εὐλογηθοῦν ὅλες οἱ φυλὲς τῆς γῆς, ὄχι μόνο δὲν εἶχαν ἀκόμα ἐκπληρωθεῖ, ἀλλὰ καὶ δὲν διαφαινόταν ἀνθρωπίνως καμμιὰ προοπτικὴ ἐκπλήρωσής τους.
Ἡ σύζυγός του ἡ Σάρρα εἶχε ἀναγκαστεῖ νὰ καταφύγει στὸ ὕστατο νόμιμο μέσο ποὺ τῆς ἐπέτρεπαν τὰ οἰκογενειακὰ θέσμια τῆς ἐποχῆς, γιὰ νὰ θεωρηθεῖ, ἔστω καὶ νομικά, μητέρα: Δίνει τὴ δούλη της, τὴν Αἰγύπτια Ἄγαρ, στὸν Ἀβραὰμ γιὰ νὰ τεκνοποιήσει μαζί της.
Πράγματι ὁ Ἀβραὰμ ἀποκτάει ἀπὸ τὴν Ἄγαρ τὸν Ἰσμαήλ, ὅμως καὶ πάλι ὁ Θεὸς τοῦ λέγει, ὅτι δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ θὰ κληρονομήσει τὰ ὑπεσχημένα, ἀλλὰ ὁ γιὸς